Ο Αντίνοος Αλμπάνης , που τη φετινή σεζόν θα τον δούμε σε δύο ενδιαφέροντες ρόλους, μιλάει στη Madame Figaro για όσα είναι σημαντικά στη ζωή του.
Από τη μία, είναι ένας Ιρλανδός πολεμικός ανταποκριτής που βρίσκεται όμηρος στον Λίβανο, στα χέρια μιας ομάδας τρομοκρατών. Αυτό στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη, στο έργο του Ιρλανδού Frank McGuinness Κάποιος να με προσέχει, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου και παίζουν επίσης οι Σωτήρης Σκάντζικας και Δημήτρης Παπαγεωργίου.
Από την άλλη, είναι ένας εσωστρεφής γιατρός που προσπάθησε μάταια να βρει τη γαλήνη σε ένα μικρό νησί του Ιονίου, τους Παξούς, που έχουν ταυτιστεί πλέον με την τηλεοπτική σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη Maestro, που φέτος αναμένουμε τη συνέχειά της. Ζητήσαμε από τον Αντίνοο Αλμπάνη να μας δώσει διευκρινίσεις για τους ρόλους που υποδύεται φέτος κι εκείνος όχι μόνο μας μίλησε γι’ αυτούς, αλλά και μας αποκάλυψε μερικές από τις πιο βαθιές σκέψεις του για τη ζωή και την ύπαρξη.
Το Κάποιος να με προσέχει γράφτηκε 30 χρόνια πριν, αλλά δυστυχώς παραμένει επίκαιρο με όλα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή. Αυτό είναι το θέατρο, ασχολείται με τον άνθρωπο, την κοινωνία, τις σχέσεις και τις δυναμικές τους. Δυστυχώς, τα προβλήματα της ανθρωπότητας είναι τα ίδια και τα ίδια και παραμένουν άλυτα όσο εμείς δεν αλλάζουμε.
Στο έργο υποδύομαι τον Έντουαρντ, έναν Ιρλανδό πολεμικό ανταποκριτή ο οποίος βρίσκεται στον Λίβανο και απάγεται από μια τρομοκρατική οργάνωση. Είναι όμηρος σε ένα κελί και αναγκάζεται να συμβιώσει με δύο ακόμη δυτικούς, έναν Άγγλο καθηγητή λογοτεχνίας και έναν Αμερικανό γιατρό. Αυτή η αναγκαστική συνύπαρξη θα δοκιμάσει τους τρεις άντρες και θα τους οδηγήσει σε ένα χρήσιμο συμπέρασμα για όλους τους ανθρώπους: να επιλέγουμε πάντα το καλό, να έχουμε πίστη και να ελπίζουμε.
Στο Maestro υποδύομαι τον γιατρό του νησιού που κατέφυγε εκεί για να ξεπεράσει έναν μεγάλο έρωτα. Όμως θα τον βρει και πάλι μπροστά του, στο πρόσωπο της γυναίκας του δημάρχου. Όλη η δράση διαδραματίζεται στη μικρή κοινωνία του νησιού, ο γιατρός από τη θέση του ξέρει όλα τα μυστικά της, αλλά δεν μπορεί να αποκαλύψει τίποτα. Ακόμη και ως αυτόπτης μάρτυρας ενός φόνου, δεν μπορεί να μιλήσει.
Η δεύτερη σεζόν ξεκινάει με αυτό το έγκλημα, το οποίο έχει διχάσει την τοπική κοινωνία. Ο ήρωας που υποδύομαι δεν μπορεί να αντιδράσει, νιώθει όμως την ανάγκη να κάνει κάτι. Παράλληλα, νέοι χαρακτήρες που θα προστεθούν στη σειρά θα επηρεάσουν την εξέλιξή της και τη ζωή των ηρώων της.
Αν κατέφευγα ποτέ σε ένα μικρό νησί, θα το έκανα για να ξεκουραστώ και όχι για να αποφύγω κάποιο πρόβλημα. Όπου κι αν πάμε, αυτά θα μας ακολουθούν, δε λύνονται από μόνα τους, κυρίως επειδή πηγάζουν από εμάς τους ίδιους ή, ως εξωτερικά γεγονότα, επειδή τους επιτρέπουμε να μας επηρεάζουν. Αν δεν τα αντιμετωπίσουμε, όπου κι αν πάμε, θα μας ακολουθούν. Εγώ έχω μάθει να αναζητώ τις λύσεις εκεί όπου συμβαίνει το πρόβλημα και μετά να ηρεμώ.
Αν, λοιπόν, κατέφευγα σε ένα νησί, θα ήταν για να αλλάξω παραστάσεις ή για να ανανεωθώ. Το έκανα το καλοκαίρι του 2015, όταν ανακοινώθηκαν τα capital controls. Είχα περάσει έναν δύσκολο χειμώνα και συνειδητά δεν είχα κλείσει τίποτε για το καλοκαίρι. Πήρα το αεροπλάνο και πήγα στη Λήμνο, το νησί όπου έζησα όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι και την εφηβεία μου, και κάθισα περίπου τρεις μήνες.
Απομονώθηκα και απέφυγα τον καταιγισμό των ειδήσεων, τις πολιτικές αντιπαραθέσεις στα social media και στον Τύπο. Είναι ένα υπέροχο μεγάλο νησί που δίνει πολλές δυνατότητες στους επισκέπτες του. Έχει ενδιαφέρουσα ιστορία, μοναδικά τοπία για τα δεδομένα της Ελλάδας και είναι ίσως το μόνο νησί στον κόσμο που διαθέτει έρημο, τις λεγόμενες Αμμοθίνες. Και φυσικά εξαιρετικές παραλίες. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι απειλείται η ταυτότητά του και θα πρέπει οι κάτοικοί του να το προσέξουν αυτό. Η Λήμνος δεν πρέπει να γίνει Μύκονος.
Στους Παξούς είχα πάει πριν από πολλά χρόνια και είχα περάσει όμορφα. Μικρό νησί, γραφικό, το έχω στο μυαλό μου πολύ γλυκά και πολύ όμορφα. Όσες φορές το έχω επισκεφθεί έχω περάσει καλά, οι κάτοικοι σε φροντίζουν, είναι ευγενικοί και καλοσυνάτοι και είναι πάντα χαρά μου να επιστρέφω εκεί.
Ήταν ένας τουριστικός προορισμός και πριν από το Maestro, έχει όμως πρόβλημα πληρότητας επειδή, πέρα από τους επισκέπτες του, έχει και αυτούς που φτάνουν στο νησί με τα σκάφη τους ή έρχονται για ημερήσια επίσκεψη από τα Σύβοτα ή την Ιταλία. Μαζεύεται πολύς κόσμος. Όταν πήγαμε τον Μάιο για τα γυρίσματα, βρήκαμε ξένους τουρίστες που μας αναγνώρισαν κιόλας από την προβολή του Maestro στο Netflix. Ήταν ένα περίεργο αίσθημα.
Στη ζωή μου όλα ήταν σημαντικά επειδή τα αντιμετώπισα όλα ως σημαντικά. Αν όμως κάτι θα έπρεπε να ξεχωρίσω, είναι οι δουλειές που έκανα τη χρονιά που είχα το πρόβλημα υγείας, για το οποίο έχω μιλήσει δημόσια. Και αυτό επειδή δεν παραιτήθηκα και δεν κλείστηκα στο σπίτι μου. Παρότι είχα πάρα πολύ λίγες δυνάμεις, δε διανοήθηκα να σταματήσω, επειδή η δουλειά μου μου έδινε πολλή χαρά. Θα θυμάμαι για πάντα τη δυσκολία να ανεβαίνεις στη σκηνή και να παίζεις μετά από μια χημειοθεραπεία. Αυτό στο οποίο υπέβαλα τον εαυτό μου το νιώθω ως κάτι τόσο σπουδαίο και μεγάλο, που δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Θεωρούμε δεδομένη την υγεία μας, την ύπαρξή μας, την περιουσία μας και δε νιώθουμε ότι πρέπει να παλέψουμε για όλα αυτά. Έχουμε ξεχάσει ότι μέχρι χθες οι παππούδες μας, ακόμη και οι γονείς μας, πάλεψαν σκληρά για να αποκτήσουν όλα αυτά που σ’ εμάς φαίνονται ότι μας ανήκουν, ότι κάποιος μας τα χρωστάει. Στη δική μας γενιά όλα ήταν άφθονα και εύκολα. Ούτε πεινάσαμε ούτε ταλαιπωρηθήκαμε.
Ζήσαμε σε ωραία χρόνια, όπου όλοι είχαν χρήματα και όλα ήταν δεδομένα και εύκολα. Όμως πίσω από αυτό το αστραφτερό μπαλόνι υπάρχει κάτι άλλο. Και αν με μια καρφίτσα το σπάσουμε, θα δούμε και θα βρούμε την ανθρώπινη ψυχή, τις σχέσεις, τα υγρά μάτια και, κυρίως, τον άνθρωπο, που έχει ανάγκη το "μαζί". Είμαστε κοινωνικά όντα. Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να οδηγήσει ούτε τη ζωή του ούτε τη ζωή γενικά.
Δεν έχω οράματα, δε σχεδιάζω τίποτε, ζω το τώρα για το τώρα. Το μόνο που εύχομαι είναι να μη χάσω την όρεξή μου, τη διάθεσή μου και το κέφι μου για τη δουλειά. Και αυτό στο οποίο προσβλέπω είναι η ακόμη μεγαλύτερη συνεργασία μου με τα νέα παιδιά, επειδή έχω πολλή ανάγκη να μάθω τη γλώσσα τους αλλά και να μοιραστώ μαζί τους τις δικές τους αγωνίες και τους προβληματισμούς και να μάθω από αυτούς.
Φωτογραφίες: Ottis Parisis
Επιμέλεια: Μπέττυ Πετκόγλου
Μακιγιάζ - Μαλλιά: Mary Ann Αναγνωστέλλη
