Ο γοητευτικός ηθοποιός είναι ήδη έτοιμος να μπει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στα παπούτσια του Αρτούρο Ούι και σε μια ερμηνεία-ορόσημο στην έως τώρα πορεία του.
Από την Σιμέλα Κολαγκέλε
O Γιώργος Χρυσοστόμου μεγάλωσε σε ένα ορεινό χωριό της Ρόδου και πήγαινε μόλις στην ΣΤ' Δημοτικού όταν αποφάσισε πως πρέπει να φύγει από αυτό τον τόπο, ο οποίος δεν τον χωρούσε. Μικρός δε χάρηκε το παιχνίδι και, όταν ανακάλυψε ότι το θέατρο είναι το μόνο μέρος όπου μπορείς να παίζεις και να δραπετεύεις από την πραγματικότητα, αποφάσισε να το ακολουθήσει τυφλά. Είκοσι πέντε χρόνια και πολλές σπουδαίες ερμηνείες μετά δικαιώνεται πανηγυρικά.
Θυμάσαι πότε σκέφτηκες για πρώτη φορά ότι θέλεις να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Ήταν σε μια σχολική παράσταση όταν κατάλαβα ότι το χειροκρότημα μου δίνει πολλή ενέργεια. Στο σχολείο ήμουν ένα παιδάκι που δεν του έδιναν σημασία και συνήθως καθόμουν μόνος. Εκείνη τη μέρα πήρα αποδοχή. Θυμάμαι ακόμη πως ήρθαν τα παιδιά κοντά μου για να μου πουν "μπράβο", πόσο αστείος τους φάνηκα και να με αγκαλιάσουν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το "μικρόβιο" είχε μπει νωρίτερα. Στο χωριό όπου μεγάλωσα υπήρχε μια κυρία που είχε ένα μίνι μάρκετ και δεν ήξερε να διαβάζει. Κάθε μεσημέρι πήγαινα με την αδελφή μου και της διαβάζαμε τους υπότιτλους σε ένα σίριαλ που παρακολουθούσε. Εγώ τους αντρικούς ρόλους και η αδελφή μου τους γυναικείους. Θυμάμαι τι παιχνίδια έκανα με τις ατάκες και πόσο μου άρεσε! Ήμουν στην Γ' Δημοτικού.
Θέλει θάρρος από ένα χωριό της Ρόδου να βρεθείς στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην άλλη άκρη της χώρας.
Αυτό μου το αναγνωρίζω κι εγώ πια. Πάντα περίμενα από τους άλλους να μου δώσουν τα εύσημα, αλλά πλέον μου τα δίνω εγώ. Γιατί ήμουν μόλις στην ΣΤ' Δημοτικού όταν είπα: "Εγώ πρέπει να φύγω από δω". Έτσι, βρήκα το θέατρο και εκσφενδονίστηκα στη Θεσσαλονίκη. Τώρα βλέπω κι εγώ ότι ήταν θαρραλέα απόφαση. Τότε δεν ήξερα τι σημαίνει μεγάλη πόλη, δεν είχα ιδέα. Βρέθηκα σε ένα άγνωστο μέρος με δύο βαλίτσες στα χέρια να ψάχνω σπίτι. Αλλά η λύσσα μου ήταν τέτοια, που κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι θα τα καταφέρω.
Και τα κατάφερες! Φέτος βρέθηκες για δωδέκατη φορά στην Επίδαυρο. Έχει ειδικό βάρος αυτή η σκηνή;
Είναι σαν να καλείς κόσμο σπίτι σου. Κόσμο που ταξίδεψε από μακριά για να έρθει να σε δει, έκανε τον κόπο και ξόδεψε χρήματα. Μπορεί να μην είναι πολύ θεατρόφιλος, αλλά ήρθε, οπότε δες τον λίγο με αγάπη. Αυτό εμπεριέχει μια ωραία ευθύνη, λες: "Θα παίξω τέλεια γι’ αυτόν που ήρθε". Πιστεύω ότι αυτή είναι βασική αρχή του θεάτρου, τουλάχιστον στο δικό μου αξιακό σύστημα.
Αυτό πότε το αισθάνθηκες για πρώτη φορά;
Πριν από επτά χρόνια περίπου. Μέχρι τότε έκανα focus σε άλλα πράγματα. Έχω ξοδέψει πολλή ενέργεια για να είμαι αποδεκτός από τους συναδέλφους, από τους σκηνοθέτες, αποδεκτός γενικά. Σιγά σιγά ωρίμασε αυτό μέσα μου, δεν το κρίνω, ήταν μια φάση ζωής. Εγώ πάντοτε διαχωρίζω την ηλικία του ανθρώπου από αυτήν του ηθοποιού. Μπορεί να είμαι 44 ετών, αλλά ο ηθοποιός μου είναι μόλις 22. Κάποιος που τελείωσε τώρα τη σχολή είναι βρέφος, μπουσουλάει. Κι όταν είσαι βρέφος –βάζω και τον εαυτό μου μέσα–, πιστεύεις ότι κινείται όλος ο κόσμος γύρω σου. Νομίζεις πως όλα τα έργα γράφτηκαν για σένα, σε θέλουν όλοι οι σκηνοθέτες, θέλεις μόνο να αρέσεις, να αρέσεις σε όλους. Αυτό είναι απίστευτο ξόδεμα ενέργειας.
Η ματαιοδοξία και η φιλαρέσκεια δεν είναι στοιχεία του επαγγέλματός σας;
Ναι, αλλά θέλουν τις σωστές δόσεις. Είναι σαν να μαγειρεύεις, δεν μπορείς να βάλεις 6 κιλά αλάτι εκεί όπου θέλει δύο κουταλιές. Όλα χρειάζονται, αλλά με μέτρο. Και ο ανταγωνισμός χρειάζεται όταν σε κάνει να δουλεύεις περισσότερο με τον εαυτό σου, ώστε να γίνεσαι καλύτερος ηθοποιός. Κάτι άλλο που έχω μάθει με τον χρόνο είναι να ξεχωρίζω τον Γιώργο από τον ηθοποιό. Παλιότερα είχα περισσότερη εμπλοκή, πίστευα ότι πρέπει να παθαίνω ο ίδιος κάτι για να το βγάλω στη σκηνή. Αυτό ήταν λάθος εκτίμηση και μέθοδος. Αφηγούμαι την ιστορία κάποιου, δεν είμαι εγώ.
Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι θα ανέβει φέτος για τρίτη χρονιά. Μια σπουδαία και δύσκολη παράσταση. Πώς τα καταφέρνεις;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να υποστηρίξω έναν ήρωα που δε συμπαθώ καθόλου! Έπειτα από δύο χρόνια πήρα το feedback ότι έγινα πολύ συμπαθής ο ίδιος επειδή κατάφερα να γίνει τρομερά αντιπαθής ο ήρωας.
Πόσο εύκολο είναι να μπαίνεις αλλά και να βγαίνεις από έναν τόσο απαιτητικό ρόλο και σκοτεινό ήρωα;
Το να μπαίνεις στον ρόλο είναι εύκολο γιατί έχει να κάνει με την τεχνική. Το δύσκολο είναι να βγεις. Όταν αυτό γίνεται έξι φορές την εβδομάδα, το κεντρικό νευρικό σύστημα δεν καταλαβαίνει ότι πρόκειται για παιχνίδι, νιώθει ότι είναι βίωμα. Γι’ αυτό όλοι έχουμε υπερένταση μετά την παράσταση. Εγώ, που πια δε βγαίνω, δεν πίνω και γυρνάω στο σπίτι, βασανίζομαι. Τον χειμώνα ταλαιπωρήθηκα πολύ με τις αϋπνίες, όλο αυτό όμως το παντρεύεσαι κάπως.
Τι κάνει τον Αρτούρο τόσο επίκαιρο;
Πολλοί από τους θεατές, βλέποντας την παράσταση, λένε: "Ποπό, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει δίπλα μας!". Μια φορά ένα παλικάρι σηκώθηκε και έφυγε στη μέση. Πίστεψα ότι δεν του άρεσε, αλλά μας περίμενε έξω μέχρι το φινάλε για να μας πει ότι δεν άντεξε γιατί είδε τον πατέρα του εκεί πάνω στη σκηνή. Ο καθένας μας τον φασισμό τον βλέπει σε ένα δικό του πλαίσιο. Κάποιος τον ζει στο σπίτι, άλλος στον δρόμο, στο σχολείο, στη δουλειά. Οπουδήποτε υπάρχει εξουσία και δύναμη. Πιστεύω ότι η ιστορία κάνει κύκλους και γι’ αυτό το "μαζί" είναι τόσο σημαντικό. Να λειτουργούμε με γνώμονα την αγάπη. Η αγάπη είναι μεταδοτική, όπως και το μίσος.
Δουλεύεις αδιάκοπα. Γιατί δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου ένα διάλειμμα;
Αυτή είναι η φύση της δουλειάς. Από το 1993 δουλεύω κάθε καλοκαίρι και κάθε χειμώνα. Πέρυσι το καλοκαίρι, για πρώτη φορά στα χρονικά, δοκίμασα να δω τι είναι αυτό που λένε "διακοπές". Στον μήνα πάνω έπληξα θανάσιμα, άρχισαν να τελειώνουν και τα χρήματα. Πιο παλιά φοβόμουν και να μείνω ένα εξάμηνο εκτός για να μη με ξεχάσει το σύστημα. Στην ουσία, πρόκειται για ψεύτικο φόβο και ανασφάλεια. Κατάλαβα από νωρίς, απ’ όταν ήμουν στη σχολή ακόμη, ότι αυτή η δουλειά δε θα μου δώσει ασφάλεια κι αυτό ακριβώς είναι που σου προσφέρει αδρεναλίνη. Δεν μπορείς να αράξεις. Και να το κάνεις, κάτι σε τρώει μέσα σου. Είναι η ανάγκη να παίξεις, να δημιουργήσεις. Εγώ δεν αντέχω να κάθομαι, μου αρκούν τρεις τέσσερις μέρες ξεκούρασης.
Μήπως απλά δεν έχεις μάθει να χαλαρώνεις και να αφήνεσαι;
Μάλλον δεν έχει εγγραφεί στο σύστημά μου. Δεν ήταν τέτοια η συνθήκη στην οποία μεγάλωσα. Τελειώναμε το σχολείο και μπαίναμε στη δουλειά. Εγώ έχω προλάβει την εποχή όπου όλοι οι γονείς έλεγαν "Να μπει στη δουλειά να μην μπλέξει", χωρίς να ξέρουν ότι, εάν ένα παιδί θέλει να μπλέξει, θα βρει τον τρόπο. Είμαι και περίεργος στις διακοπές. Έχει τύχει να πάω κάπου για να ξεκουραστώ και στις πέντε μέρες να πω: "Παιδιά, βαριέμαι, φεύγω". Κάτι πρέπει να κάνουν τα χέρια μου αν δεν απασχολείται το μυαλό μου. Η απραξία μού προκαλεί σκέψεις και δεν τις αντέχω, οπότε πρέπει το μυαλό μου διαρκώς να είναι απασχολημένο με κάτι.
Ταινίες μπορείς να παρακολουθήσεις;
Ούτε ταινίες ούτε σειρές. Αυτό δεν το έχω ακόμα αποκωδικοποιήσει. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα κόμπλεξ με τις ταινίες. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι δεν παράγουμε πολύ κινηματογράφο ή επειδή μια κοπέλα μου μου είπε κάποτε ότι δεν έχω ιδέα από κινηματογράφο και με έσβησε από τον χάρτη. Υπάρχει κάποιο τραύμα.
Πόσο σε νοιάζει η γνώμη που έχουν οι άλλοι για σένα;
Μεγάλωσα σε έναν μικρό τόπο όπου η γνώμη των άλλων είναι πολύ σημαντική. Και κάνω ένα επάγγελμα όπου και πάλι μετράει η γνώμη του κόσμου – ιδιαίτερα στην εποχή των social media, που μπορεί να εκφράσει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Είναι πολύ σωστό το timing αυτής της ερώτησης. Φέτος αποφάσισα ότι έχω κουραστεί πραγματικά να φέρομαι έτσι ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Κάπου διάβασα πως, αν προσπαθείς να είναι όλοι ευτυχισμένοι, είσαι μόνο δυστυχής. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να είναι όλοι ευχαριστημένοι και δεν είναι.
Έχω φάει όλη μου τη ζωή να ετεροπροσδιορίζομαι. Η δουλειά μας έχει να κάνει απόλυτα με το ποια είναι η γνώμη των άλλων. Δεν είναι γεμάτο το θέατρο; Δεν είσαι καλός. Δε σε επέλεξε ο σκηνοθέτης; Δεν είσαι καλός. Δε σου είπαν "μπράβο" οι συνάδελφοι; Δεν είσαι καλός. Παλιότερα είχα μεγάλο άγχος για το τι θα σκεφτούν για μένα. Εντέλει, συμβαίνουν δύο τινά: Το ένα είναι ότι δεν είναι και πολύ σημαντικό τι θα πει κάποιος για σένα, γιατί μετά από τρεις ώρες δε θα έχει καμία σημασία ούτε αυτό που είπε. Το άλλο είναι ότι, αν βάλουμε μια κάμερα σε ένα drone πάνω από την Αθήνα, πάνω από την Ευρώπη και πάνω από τον πλανήτη, πόσο σπουδαίο είναι αν εγώ αρέσω ή όχι;
Είναι μεγάλο ξόδεμα μπαταρίας να έχεις το άγχος για τη γνώμη των άλλων. Στη δική μου δουλειά, που έχει και αρκετό φθόνο και κουτσομπολιό, τα fake news πάνε κι έρχονται. Δεν μπορεί να υπάρχει πάντα το τέλειο κλίμα, γιατί έχει να κάνει με ανθρώπους και τη μεταξύ τους χημεία, και μάλιστα με ανθρώπους ως επί το πλείστον τραυματισμένους, ψυχικά και όχι μόνο. Κάποιοι δουλεύουν με τον εαυτό τους και κάποιοι άλλοι όχι. Και για να καταλήξω, πάντα θέλω οι άνθρωποι να έχουν ωραία άποψη για μένα, αλλά ευτυχώς δεν αποτελεί πλέον μείζον θέμα.
Η δουλειά σας είναι ως έναν βαθμό ψυχοθεραπευτική. Όμως, ακριβώς λόγω της φύσης της, δημιουργεί μια ευαλωτότητα που χρήζει άλλης θεραπείας;
Εγώ την προτείνω γενικώς την ψυχοθεραπεία, ιδιαίτερα στη δική μου δουλειά για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί ο καθένας από εμάς πηγαίνει σε έναν θίασο και "μοιράζει" τους ρόλους από το σπίτι του. "Έχω πρόβλημα με τον μπαμπά μου; Ποιος είναι αυτός που του μοιάζει; Αυτός. Ωραία, θα τα βγάλω όλα πάνω του". "Έχω οιδιπόδειο με τη μαμά μου; Θα πάω να τα βγάλω πάνω σ’ αυτήν". Το δεύτερο έχει να κάνει με το ότι στη δουλειά μας "ανασταίνουμε νεκρούς".
Σκέφτομαι τον κάθε ρόλο σαν έναν νεκρό ξαπλωμένο σε ένα βιβλίο. Τον σηκώνεις και του δίνεις ζωή και λόγο. Και μόλις τελειώσει η σεζόν, την Κυριακή των Βαΐων, τον ξαπλώνεις και πάλι στο βιβλίο. Στο ενδιάμεσο αναλαμβάνεις όλα τα θέματά του και ταυτίζεσαι μαζί του. Προτείνω, λοιπόν, την ψυχοθεραπεία, γιατί, δουλεύοντας με τον εαυτό σου, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Και όπως μου είχε πει ένας σκηνοθέτης, "για να γίνεις καλύτερος ηθοποιός, πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος".
Οι αντιξοότητες στη ζωή μάς δυναμώνουν ή το αντίθετο;
Παλιά νόμιζα πως κάποιοι είναι πιο ευλογημένοι. Πλέον διαπιστώνω συνεχώς ότι όλα τα σενάρια μπάζουν και περιέχουν κάποιο τραύμα. Ξέρεις, δεν έχει υπάρξει ποτέ Πανεπιστήμιο Γονιών. Έγιναν γονείς και άνθρωποι που δεν μπορούσαν να γίνουν.
Νοσταλγείς τα ανέμελα ή και άγρια νιάτα σου;
Δε θα γυρνούσα ποτέ πίσω. Αν είχα μηχανή του χρόνου, δε θα γυρνούσα πίσω. Πλέον μέσα μου είναι ενεργό το μέτρο, αν και γενικά είμαι των άκρων – ή θα πάω προς την πολλή χαρά ή προς την πολλή θλίψη.
Πλέον εμπιστεύεσαι περισσότερο το ένστικτο ή τη λογική;
Δεν είμαι εγκεφαλικός τύπος, εμένα η οδός μου είναι το συναίσθημα. Έχω τρομερό ένστικτο, τόσο που με φοβίζει κάποιες φορές.
Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου πιστεύεις ότι σε έχει βοηθήσει περισσότερο;
Το ότι είμαι επίμονος, δεν το βάζω κάτω. Επίσης, το γεγονός ότι, όταν η σκέψη μου δημιουργεί μια καθαρή εικόνα, μπορώ να την κάνω πράξη. Είτε αυτό αφορά το πώς θέλω να διαμορφώσω μια γωνιά στο σπίτι μου είτε έναν ρόλο στο θέατρο.
Από πού αντλείς ικανοποίηση, χαρά και γαλήνη;
Από πουθενά. Αυτό δεν υπάρχει ακόμη. Έχω βρει το application, αλλά δεν έχω κάνει ακόμα την εγκατάσταση. Υπάρχει μια χαρά την ώρα της παράστασης, αλλά κι αυτό δεν είναι υγιές, γιατί υπάρχει μόνο εκεί. Χαίρομαι πολύ όταν κάνω τους άλλους να χαίρονται, αλλά δεν έχω βρει ακόμα τρόπο να χαίρομαι μόνος μου ή να με κάνουν άλλοι να χαρώ.
Άρα, δεν έχεις ανακαλύψει ακόμη την ευτυχία;
Νομίζω πως έχει να κάνει με την αταραξία.
Είχες πει κάποτε ότι φλερτάρεις κάνοντας το μελαγχολικό αγόρι. Πιάνει ακόμη το κόλπο;
Όχι, δεν περνάει η μπογιά του. Πέρασε και η μόδα. Το μελαγχολικό αγόρι είναι μεγάλη παγίδα, γιατί, αν πρόκειται να φλερτάρεις μέσω αυτού και όντως πετύχει, όταν προχωρήσεις στο μονοπάτι της σχέσης, είναι σαν να λες στον άλλο: "Εγώ θα είμαι χάλια κι εσύ θα με αναλάβεις". Δεν πάει έτσι. Έχω απογαλακτιστεί, έχω κόψει τον ομφάλιο λώρο, δε θέλω να με νταντεύει κανένας.
Επιμέλεια: Γιώτα Διονυσοπούλου
Grooming: Αθηνά Ευθυμιάδου
