Η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσα από ρόλους που αγαπήθηκαν, όπως η Θεοδοσία στις "Άγριες Μέλισσες" και η Αργυρώ στον "Σασμό", αποδεικνύοντας την ικανότητά της να δαμάζει την κάμερα και να κερδίζει την αναγνωρισιμότητα. Ωστόσο, για την ίδια, η υποκριτική δεν ήταν ποτέ απλώς μια επιλογή, αλλά μια βαθιά, υπαρξιακή ανάγκη, ένα "είδος τόλμης, η αγάπη" όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.
Αυτήν την περίοδο, η ηθοποιός επιλέγει να αφήσει πίσω τους ρυθμούς της καθημερινής τηλεόρασης και να επιστρέψει δυναμικά στο σανίδι, εκεί όπου η επανάληψη δεν συγχωρείται και η αλήθεια μοιράζεται "όπως και να 'σαι κάθε φορά". Στην πρώτη της θεατρική συνεργασία με τον Γρηγόρη Χατζάκη, τολμά να αναμετρηθεί με ένα πρόσωπο-μύθο: την τελευταία βασίλισσα της Γαλλίας.
Στην παράσταση "Μαρί Αντουανέτ - Savon Original: Η ασφυξία του πούπουλου όταν πέφτει", η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη ενσαρκώνει μια Μαρί Αντουανέτ που είναι εγκλωβισμένη στην απόλυτη πολυτέλεια, αλλά χωρίς ζωή, μια φιγούρα που παρατηρεί "αφ' υψηλού" την πτώση της. Σε αυτήν την αποκλειστική συνέντευξη στο Madame Figaro, η ηθοποιός ανοίγει την καρδιά της και μιλά για το ένστικτο που την έφερε κοντά στον Γρηγόρη Χατζάκη, την ανάγκη για απενοχοποιημένο χιούμορ στη σκηνή και τον βαθύ, υπαρξιακό κόσμο που γεννάται από τη συνάντηση της βασίλισσας με τη σύγχρονη, εγκλωβισμένη γυναίκα. Μέσα από τη Μαρί Αντουανέτ, αναζητά όχι μόνο την απομυθοποίηση, αλλά την ανάδειξη της πανανθρώπινης πλευράς που κρύβεται κάτω από τα στρώματα πούδρας, διαμαντιών και χρυσού.
Ποια ήταν η στιγμή που συνειδητοποιήσατε ότι η υποκριτική δεν ήταν απλώς μια επιλογή, αλλά μια ανάγκη για έκφραση;
Το ότι η υποκριτική για μένα εχει γίνει πλέον ανάγκη, δε σημαίνει πως δεν ήταν και παραμένει επιλογή. Νιώθω τυχερή που γενηθηκα σε αυτήν την χώρα, και μπόρεσα να ακολουθήσω το όνειρο μου, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σε θέση να επιλέγουν και να παλεύουν να ακολουθήσουν ένα τέτοιο επάγγελμα. Οπότε νιώθω και ευγνώμων μέσα σε όλα. Η επιθυμία μου να ασχοληθώ και να σπουδάσω θέατρο ξεκίνησε στην εφηβεία μου, σε μια φάση ζωής που γνώρισα και αγάπησα το σινεμά και έβλεπα ταινίες back to back.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζετε ως ηθοποιός στο σανίδι, σε αντίθεση με την κάμερα; Πώς προσεγγίζετε έναν νέο ρόλο;
Η βασική πρόκληση του θεατρου σε σχέση με την κάμερα, είναι πως δεν έχεις την ευκαιρία της επανάληψης. Αυτό που παλιά λέγαμε "παίζω θεατρικά” ή "παίζω κινηματογραφικά/τηλεοπτικά”, πλέον έχει αναπροσαρμοστεί. Πολλές παραστάσεις απαιτούν κινηματογραφικό παίξιμο (το μικρόφωνο και η κάμερα έχουν γίνει συνήθη θεατρικά εργαλεία). Ο ηθοποιός στο θέατρο όμως καλείτε να διατηρήσει μια θερμοκρασία, μια συνέπεια, να αφεθεί, να αφεθεί ή και να "προγραμματιστεί”, χωρίς ευκαιρία για το πολλές φορές ανακουφιστικό "πάμε πάλι”. Αυτό βέβαια, μην κρυβόμαστε, είναι που δίνει και τη γοητεία στο θέατρο. Είσαι εκεί με κάποιους όποιους ανθρώπους, μοιράζεσαι κάτι, όπως και να ‘σαι κάθε φορά και αυτό είναι που θα πάρουν οι άνθρωποι αυτοί μαζί τους.
Ποια είναι η "τεχνική" που εφαρμόζετε για να αποφορτιστείτε μετά από μια έντονη, συναισθηματικά απαιτητική παράσταση;
Αρχικά, προσπαθώ να έχω δουλέψει με όση καταβύθιση και εσωστρέφεια χρειάζεται στις πρόβες, ώστε να μην αφήνομαι να επηρεάζομαι τόσο συναισθηματικά στην ίδια την παράσταση. Παρόλα αυτά, ένα φαγητό ή ποτό με φίλους, είναι πάντα μια καλή ιδέα.
Πώς διαχειρίζεστε την κριτική, είτε είναι θετική είτε αρνητική;
Θα έλεγα - πλέον - "Καλοδεχούμενα όλα”. Οταν ξεκίνησα, επηρεαζόμουν σε μεγάλο βαθμό από τις κρητικές, είτε θετικές ήταν είτε αρνητικές,. Μεγαλώνοντας, έχοντας πια κάποια χρόνια εμπειρίας στην πλάτη μου και νιώθοντας μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αισθάνομαι πιο θωρακισμένη και προσπαθώ να μένω ανεπηρέαστη σε σχέση με τις κριτικές. Ο καθημερινός μου στόχος είναι να κάνω όσο καλύτερα και σε βάθος τη δουλειά μου. Η κριτική υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, είτε την ασκούμε εμείς σε άλλους είτε άλλοι σε εμάς. Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεσαι εσύ. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που μια κριτική μπορεί να σου δώσει και τροφή για σκέψη, ενδοσκόπηση, επαναπροσδιορισμό, αλλαγή.
Ο ρόλος της Θεοδοσίας στις "Άγριες Μέλισσες" και η Αργυρώ στον "Σασμό" σας έκαναν ιδιαιτέρως αγαπητή στον κόσμο. Πώς διαχειριστήκατε αυτή την αναγνωρισιμότητα;
Ο ρόλος της Θεοδοσίας στις Μέλισσες δεν ξέρω αν με έκανε αγαπητή, αλλά όντως με έκανε λίγο πιο αναγνωρίσιμη, τουλάχιστον την περίοδο εκείνη, ούτως ή άλλως η αναγνωρισιμότητα στις μέρες μας είναι αρκετά εφήμερη. Δεν υπήρχε κάτι που έπρεπε να διαχειριστώ σε σχέση με αυτό, όλα ήρθαν κάπως ομαλά. Άφησα απλώς τον εαυτό μου να ακολουθήσει τον ρεύμα.
Τι σας δίδαξε η τηλεοπτική επιτυχία για το ελληνικό κοινό; Τι θεωρείτε πιο σημαντικό σε μια σειρά: το σενάριο, τη σκηνοθεσία ή το cast;
Το κοινό τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά πιο εκπαιδευμένο σε σχέση με παλαιότερα, κι αυτό επειδή η πρόσβαση στις σειρές είναι εύκολη και η παραγωγή τους ανεξάντλητη . Και τα τρία από αυτά που αναφέρατε είναι σημαντικά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο προσωπικά γιατί πιστεύω ότι είναι αλληλένδετα. Ενας πολύ καλός ηθοποιός για παράδειγμα με ένα κακό σενάριο πιθανότατα να αδικήσει τον εαυτό του, όπως και ένα εξαιρετικό σενάριο με μια κακή ερμηνεία από τον ηθοποιό μπορεί να χαντακωθεί. Είναι, όπως και να το κάνουμε, ομαδικό σπορ αυτή η δουλειά.
Τι κρατάτε ως πολύτιμο μάθημα από τη δουλειά σας σε καθημερινές τηλεοπτικές σειρές;
Να εκτιμώ περισσότερο τον ύπνο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στο να διατηρείτε την ισορροπία μεταξύ της έντονης επαγγελματικής ζωής και της προσωπικής;
Η προσωπική μου ζωή είναι άμεσα συνδεδεμένη με το επάγγελμα μου. Δεν έχει χρειαστεί να πασχίσω για να κρατηθεί μια ισορροπία. Μου αρέσει να μαθαίνω από την ζωή πράγματα, μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο και πώς εξελίσσεται, και αυτό έχει άμεση σχέση με τη δουλειά μου. Είναι ένα επάγγελμα τόσο συνδεδεμένο με την ύπαρξη γενικότερα, που δε χρειάζεται να τα διαχωρίζεις με μια γραμμή. Τώρα διανύω μια περίοδο που κάνω μόνο θέατρο, οπότε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είχα αρκετό χρόνο για μένα και την ‘’προσωπική μου‘’ ζωή.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή ζωής που έχετε λάβει;
Δεν είμαι καλή σε αυτά , συνήθως τα ξεχνάω . Ίσως αυτό που μου έρχεται πρώτα και ενστικτωδώς είναι ‘’Να μην φοβηθώ να αγαπήσω‘’. Είναι ένα είδος τόλμης, η αγάπη.
Φέτος, συμμετέχετε στην παράσταση "ΜΑΡΙ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤ - Savon Original: Η Ασφυξία Του Πούπουλου Όταν Πέφτει" σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Γρηγόρη Χατζάκη. Τι ήταν αυτό που σας έφερε κοντά σε αυτό το τολμηρό project;
Αυτό που με έφερε κοντά στον Γρηγόρη Χατζάκη με έφερε κοντά σε αυτό το πρότζεκτ. Που δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν , ίσως ήταν ένα ένστικτο που με διακατέχει και συνήθως δεν πέφτει έξω και πήγα και του μίλησα. Τον Γρηγόρη τον γνώρισα στα τελευταία γυρίσματα των "Αθώων”, που κάπως είχαμε κουραστεί κιόλας όλοι, ε και εκεί λοιπόν που οδεύαμε προς το τέλος αυτού του ‘ταξιδιού’, γνωρίζω αυτό το άτομο. Με εξέπληξε ο τρόπος που έπαιξε έναν ρόλο και του έπιασα την κουβέντα, και όταν πια γνωριστήκαμε με εξέπληξε ακόμα περισσότερο το μυαλό του και οι ιδέες του. Βρήκα κάτι πολύ οικείο στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή και την τέχνη και έτσι του εξέφρασα - μπορεί να μην το έχω κάνει και ποτέ πριν αυτό - την επιθυμία να δουλέψουμε μαζί, να με σκηνοθετήσει. Και έτσι κάπως ξεκίνησαν όλα. Εκφράσαμε την κοινή επιθυμία να κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα θέλαμε να δούμε να συμβαίνει στη θεατρική Αθήνα και βασικά κάτι που να μας εκφράζει και τους δύο. Απενοχοποιημένο, ακομπλεξάριστο, καυστικό, με χιούμορ και βαθύτερους στοχασμούς τόσο υπαρξιακούς, ανθρώπινους, όσο και κοινωνικοπολιτικούς. Κάναμε πολλές σκέψεις, μέχρι που κάποια στιγμή έπεσε η ιδέα της Αντουανέτας. Μιας γυναίκας που παρατηρεί την πτώση της από τη θέση μιας βασίλισσας, αφ’ υψηλού. Αυτή η αντίθεση είναι που μας γοήτευσε, η ιδέα του να παρατηρείς από ψηλά τον ίδιο σου τον εαυτό να πέφτει.
Ποιο κοινό στοιχείο εντοπίσατε ανάμεσα στην Μαρί Αντουανέτ και την σύγχρονη γυναίκα, που επιτρέπει αυτό το χρονικό πέρασμα;
Η Μαρί Αντουανέτ είναι μια γυναίκα με πάθος. Αλλά το πάθος της μένει ανέκφραστο. Είναι μια γυναίκα εγκλωβισμένη μέσα στην απόλυτη πολυτέλεια, χωρίς όμως ζωή. Είναι κλεισμένη σε ατέλειωτους χρυσούς τοίχους, αλλά δεν μπορεί να κάνει αυτά που την εκφράζουν στο βάθος, να αφοσιωθεί στις Τέχνες, να ζήσει τον έρωτα, ακόμα καλά καλά να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της. Είναι κάπως ελαφρόμυαλη, σπάταλη, απερίσκεπτη. Αλλά δεν παύει όσα στρώματα πούδρας, μαργαριταριών και χρυσού και να την καλύπτουν, να είναι μια γυναίκα που αναζητά πάνω απ’ όλα αυτό, να είναι γυναίκα, να αγαπά και να την αγαπούν και να μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα. Η μέση σύγχρονη δυτική γυναίκα, δε ζει σε χρυσά παλάτια, αλλά έχει πολλούς λόγους να νιώθει εγκλωβισμένη, είτε στις ταχύτητες και τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής, είτε στην εικόνα που ακόμα της "ζητείται” να έχει, είτε στην ψευδαίσθηση του διαδικτυακού εαυτού. Εκεί κάπου μπορεί να βρίσκει κοινά για να διαπραγματευτή ή να αστειευτεί με την δική μας έκπτωτη βασίλισσα.
Ποια δική σας πτυχή συναντά την πλευρά της Μαρί Αντουανέτ; Ήταν ο στόχος σας να την απομυθοποιήσετε ή να αναδείξετε την ανθρώπινη πλευρά πίσω από το βασιλικό πορτρέτο;
Ίσως και τα δύο. Από τη μία απομυθοποιείται μέσα στην παράσταση, αλλά και εκφράζεται η πιο ανθρώπινη, αν όχι πανανθρώπινη, πλευρά της. Καθώς είναι μια δουλειά βαθιά συνεργατική, εμπεριέχει άπειρα κομμάτια δικά μου, αλλά για να πω την αλήθεια μου, αυτό που κυρίως με εκφράζει, και που σε μεγάλο βαθμό είχα ανάγκη να εκτονώσω καλλιτεχνικά, είναι το χιούμορ. Κι αυτό είναι κάτι που μας έχει ενώσει πολύ με τον Γρηγόρη. Και θέλαμε να το προβάλουμε. Κι όχι απλώς να δώσουμε μια χιουμοριστική χροιά, αλλά να αναζητήσουμε τα όριά του, να βάλουμε πράγματα έτσι όπως θα γελούσαμε στον καφέ, ανεπιτήδευτα. Όλο αυτό όμως σε συνδυασμό με έναν βαθιά υπαρξιακό και ποιητικό κόσμο. Ο συνδυασμός αυτός είναι που οδηγεί σε ένα πιο απρόσμενο αποτέλεσμα, εξαιρετικά απαιτητικό και προκλητικό για μένα ως ηθοποιό.
