Είναι 35 ετών, έχει δύο παιδιά και ο καρκίνος της βρίσκεται σε τελικό στάδιο.
Γεννημένη το 1990 στη Νέα Υόρκη, η κόρη της Caroline Kennedy και του Edwin Schlossberg, εγγονή του John F. Kennedy (JFK) και της Jackie Kennedy, η Tatiana Schlossberg δίνει "μια μάχη με το αίμα μου", όπως είναι ο τίτλος της προσωπικής της μαρτυρίας που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού The New Yorker.
Μητέρα δύο παιδιών, η οποία μετά τις λαμπρές σπουδές της στο Yale έχτισε μια αξιοσημείωτη καριέρα δημοσιογράφου με ειδίκευση στα περιβαλλοντικά θέματα, η Tatiana Schlossberg μιλά ανοιχτά για τη λευχαιμία.
Στο συγκινητικό κείμενό της, περιγράφει πώς, σε μια στιγμή υπέρτατης ευτυχίας έχοντας μόλις γεννήσει το δεύτερο παιδί της, την κόρη της, όλα άλλαξαν και από τη μαιευτική κλινική μεταφέρθηκε στο ογκολογικό.
Η περιγραφή της λεπτής γραμμής ανάμεσα στην ευτυχία και την αναγγελία ότι βρέθηκε πιο κοντά στον θάνατο γίνεται ένα χρόνο μετά την αρχική διάγνωση και ενώ, μετά από κύκλους θεραπειών, βρίσκεται σε τελικό στάδιο.
"Μια Μάχη με το Αίμα μου" - Η Tatiana Schlossberg μιλάει σε πρώτο πρόσωπο:
Όταν διαγνώστηκα με λευχαιμία, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβαίνει σε εμένα, στην οικογένειά μου.
Όταν πεθαίνεις, τουλάχιστον με βάση την περιορισμένη μου εμπειρία, αρχίζεις να θυμάσαι τα πάντα. Οι εικόνες έρχονται σαν αστραπές - άνθρωποι και μέρη και τυχαίες συζητήσεις - και δεν σταματούν.
Βλέπω την καλύτερή μου φίλη από το δημοτικό σχολείο να φτιάχνουμε μια τούρτα από λάσπη στην πίσω αυλή της, να την στολίζουμε με κεράκια και μια μικροσκοπική αμερικανική σημαία, και παρακολουθώ, πανικόβλητη, καθώς η σημαία παίρνει φωτιά.
Βλέπω το αγόρι μου στο κολέγιο, φορώντας boat shoes, λίγες μέρες μετά από μια χιονοθύελλα ρεκόρ, να γλιστράει και να πέφτει σε μια λακκούβα με λάσπη. Θέλω να χωρίσω μαζί του, οπότε γελάω μέχρι που δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Ίσως ο εγκέφαλός μου να αναπαράγει τη ζωή μου τώρα επειδή έχω μια τελική διάγνωση και όλες αυτές οι αναμνήσεις θα χαθούν. Ίσως επειδή δεν έχω πολύ χρόνο να δημιουργήσω νέες, και ένα μέρος του εαυτού μου ψάχνει στην άμμο.
Στις 25 Μαΐου 2024, η κόρη μου γεννήθηκε στις επτά και πέντε το πρωί, δέκα λεπτά αφότου έφτασα στο νοσοκομείο Columbia-Presbyterian, στη Νέα Υόρκη. Ο σύζυγός μου, ο Τζορτζ, και εγώ την αγκαλιάσαμε, την κοιτάξαμε επίμονα και θαυμάζαμε το πρόσωπο της. Λίγες ώρες αργότερα, ο γιατρός μού παρατήρησε ότι η γενική αίματος φαινόταν περίεργη. Ένας φυσιολογικός αριθμός λευκών αιμοσφαιρίων είναι περίπου τέσσερις έως έντεκα χιλιάδες κύτταρα ανά μικρολίτρο. Ο δικός μου ήταν εκατόν τριάντα μία χιλιάδες κύτταρα ανά μικρολίτρο. Θα μπορούσε να είναι απλώς κάτι που σχετίζεται με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό, είπε ο γιατρός, ή θα μπορούσε να είναι λευχαιμία. "Δεν είναι λευχαιμία", είπα στον Τζορτζ. "Για τι μιλάνε;"
Ο Τζορτζ, ο οποίος ήταν τότε ειδικευόμενος ουρολόγος στο νοσοκομείο, άρχισε να τηλεφωνεί σε φίλους που ήταν γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης και γυναικολόγοι. Όλοι πίστευαν ότι είχε να κάνει με την εγκυμοσύνη ή τον τοκετό. Μετά από λίγες ώρες, οι γιατροί μου πίστευαν ότι ήταν λευχαιμία. Οι γονείς μου, η Caroline Kennedy και ο Edwin Schlossberg, είχαν φέρει τον 2 ετών γιο μου στο νοσοκομείο για να συναντήσει την αδερφή του, αλλά ξαφνικά με μετέφεραν σε άλλο όροφο. Την κόρη μου την πήγαν στο παιδικό δωμάτιο. Ο γιος μου δεν ήθελε να φύγει. Ήθελε να οδηγήσει το κρεβάτι μου στο νοσοκομείο σαν να ήταν λεωφορείο. Τον αποχαιρέτησα, όπως και τους γονείς μου και με πήραν με το καρότσι.
Η διάγνωση ήταν οξεία μυελογενής λευχαιμία, με μια σπάνια μετάλλαξη που ονομάζεται Αναστροφή 3. Εμφανιζόταν κυρίως σε ηλικιωμένους ασθενείς. Κάθε γιατρός που είδα με ρωτούσε αν είχα περάσει πολύ χρόνο στο Σημείο Μηδέν, στους Δίδυμους Πύργους, δεδομένου του πόσο συχνοί είναι οι καρκίνοι του αίματος μεταξύ των πρώτων ανθρώπων που έσπευσαν στο σημείο. Βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη την 11η Σεπτεμβρίου, στην έκτη δημοτικού, αλλά δεν επισκέφτηκα το σημείο παρά μόνο χρόνια αργότερα. Και δεν είμαι ηλικιωμένη - μόλις είχα κλείσει τα τριάντα τέσσερα.
[...]
Όλη μου τη ζωή προσπάθησα να είμαι καλή, να είμαι καλή μαθήτρια, καλή αδελφή και καλή κόρη, να προστατεύω τη μητέρα μου και να μην την αναστατώνω ή την θυμώνω ποτέ. Τώρα πρόσθεσα μια νέα τραγωδία στη ζωή της, στη ζωή της οικογένειάς μας, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το σταματήσω.
πηγή: TheToc.gr
