O EΛΛΗΝΑΣ ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ

Ο Δημήτρης Λάλος, ο βίαιος Ροτβάιλερ για τον οποίο μιλάει ήδη από πέρυσι όλη η θεατρική πιάτσα, φαίνεται τελικά να είναι ρομαντικός, υπερβολικά αισιόδοξος και πεπεισμένος ότι όλα μπορείς να τα αντιμετωπίσεις με γιόγκα και νηστεία.
Απo τον Δημητρη Τσακουμη

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Με το Ροτβάιλερ νιώθω σαν τον τσαγκάρη που έχει φάει τη ζωή του στο καλαπόδι και έχει φτιάξει πολλά παπούτσια, αλλά ύστερα φτιάχνει κι ένα ζευγάρι που είναι πάνω κάτω σαν όλα τα άλλα και γυρνάνε οι άλλοι ξαφνικά και του λένε «Πο!πο! τι σπουδαία παπούτσια είναι αυτά!». Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, ακριβώς για ποιο λόγο ξεχωρίσατε αυτόν το ρόλο. Τόσα χρόνια στο Επί Κολωνώ, μαζί με την ομάδα Νάμα και τη σκηνοθέτη Ελένη Σκότη, κάνουμε σοβαρή και ουσιαστική δουλειά. Αυτό που με έκανε να είμαι καλός σε αυτό το ρόλο είναι μάλλον ο κάθε προηγούμενος. Η πορεία, βέβαια, δεν είναι συνέχεια ανοδική, δεν κινείται δισδιάστατα μέσα στο χώρο, αλλά τρισδιάστατα. Δεν έχει μόνο πάνω και κάτω, αλλά έχει και δίπλα και λοξά και πλαγίως πάνω και πλαγίως κάτω.

Ο ΘΥΜΟΣ
Ο θυμός που προσποιείται ένας ηθοποιός δεν είναι ίδιος με αυτόν που βιώνουμε στην καθημερινότητα. Ένας πραγματικά θυμωμένος είναι ταυτόχρονα και συγχυσμένος, το ίδιο και ένας που λυπάται. Ο ηθοποιός, όμως, θυμώνει και λυπάται χωρίς σύγχυση, γιατί ξέρει ανά πάσα στιγμή ότι κάνει θέατρο και μένει συγκεντρωμένος. Δεν είναι, δηλαδή, ότι μπαίνω στο ρόλο και ξεχνιέμαι και δεν μπορώ να βγω. Υπάρχει μια αναστάτωση, αλλά δεν είναι χάσιμο.

Η «ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ» ΒΙΑ
Προφανώς σε αυτόν τον πλανήτη και σε αυτό το σύμπαν όλα έχουν το λόγο τους. Και δεν ξέρω αν υπάρχει δικαιολογημένη βία, αλλά σίγουρα υπάρχει θέση και για τη βία. Με έναν τρόπο, που ίσως να μην μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως, χρειάζεται προφανώς και αυτό. Ένα παιδί, ας πούμε, που πάει να γεννηθεί και δεν βγαίνει όπως πρέπει, είναι ανάγκη να πονέσει τη μητέρα του, να διαρρήξει για να απελευθερωθεί. Και αυτό βία δεν είναι;

ΤΟ ΠΑΘΟΣΑν ένας ηθοποιός είναι ως προσωπικότητα ανέραστος, δεν θα μπορέσει εύκολα να φέρει το πάθος πάνω στη σκηνή. Χρειάζεται, όμως, να καταλάβεις κάτι: Για να γίνεις ενάρετος άνθρωπος, οφείλεις να κάνεις πράξεις αρετής - δεν γίνεται να επικαλεστείς την καλοσύνη και την αρετή όταν απλά δεν κάνεις τίποτα. Δεν μπορείς να πεις «εγώ δεν κάνω κακό, άρα είμαι καλός». Έτσι και ένας ανέραστος πρέπει να προσπαθεί με όλους τους τρόπους να είναι ερωτικός. Να κάνει ερωτικές σκέψεις και ερωτικές πράξεις και τότε, σιγά σιγά, κάποια στιγμή θα το βρει.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ
Αν το κείμενο μιας παράστασης είναι σύγχρονο και κάπως πιο ελεύθερο, ίσως και να αλλάξω τα λόγια μου για να βρω την ενέργεια και τη δύναμη στις λέξεις. Όταν όμως πρόκειται για ένα σπουδαίο κείμενο, για παράδειγμα ένα αρχαίο ελληνικό, όσο δύσκολο κι αν μου φαίνεται, θα προσπαθήσω να μην το πειράξω, αλλά να αντιμετωπίσω την ίδια αυτή ενέργεια που με δυσκολεύει. Κάποιες προτάσεις καλύτερα να μην αλλάξουν. Πρέπει να τις κρατήσεις και να τις παλέψεις. Να μην τα φέρεις όλα προς τα σένα, όπως σε βολεύουν. Ούτε ο υπερβολικός σεβασμός σε ένα κείμενο είναι καλός, γιατί χάνεις τον εαυτό σου, ούτε η υπερβολική αλαζονεία.

Η ΤΖΑΖ
Η τζαζ είναι μια εκπληκτική μουσική, αλλά αν δεν έχεις ακούσει ποτέ πριν στη ζωή σου κάτι τέτοιο και σου βάλω κατευθείαν ένα κομμάτι του Κολτρέιν με τον Μάιλς Ντέιβις δεν θα μπορέσεις να το απολαύσεις. Θα σου φανεί «δυσάρεστο». Πρέπει πρώτα να παιδευτείς για κάμποσο καιρό με «τζαζοειδή» κομμάτια και τότε, με το που ακούσεις Κολτρέιν, θα πεις «τι μουσικάρα είναι αυτή!». Χρειάζεται τριβή.

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΣΤΑΝΙΣΛΑΦΣΚΙ
Στη μέθοδο υπάρχει το «μαγικό εάν», όταν βάζεις τον εαυτό σου να σκεφτεί τι θα έκανες αν ήσουν εσύ στη θέση του χαρακτήρα που υποδύεσαι. Στο μπρεχτικό θέατρο υπήρχε η αποστασιοποίηση και ο ηθοποιός έπρεπε να μπορεί με μια κίνηση μόνο να περιγράψει το χαρακτήρα του: ο καλοφαγάς χαϊδεύει την κοιλιά του, ο σκεπτικός σουφρώνει τα φρύδια του, κοκ. Αυτό που πρόσθεσε ο Στανισλάφσκι είναι τι θα έκανες αν ήσουν εσύ ο καλοφαγάς - και όχι να παριστάνεις τον καλοφαγά. Χρειάζεται εξαντλητική έρευνα πώς θα πιάσεις το πιρούνι και το κουτάλι, πώς από τις λεπτομέρειες και τις λεπτές αποχρώσεις θα φανερώσεις το χαρακτήρα σου.

Ο ΚΑΚΟΣ
Όπως στο Ροτβάιλερ, έτσι και στο Λα Τσούνγκα παίζω σκοτεινό ρόλο. Ο κακός έχει πάντα το ενδιαφέρον ότι μπορείς να τον παίξεις κόντρα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: Είναι ο δολοφόνος και περνάει ένα γατάκι. Μια εκδοχή είναι ότι το κλοτσάει. Προφανής. Η άλλη είναι ότι περνάει το γατί κι αυτός σκύβει και το χαϊδεύει. Η απειλή υπάρχει. Τη νιώθεις ακόμη κι έτσι. Πάνω εκεί έχω χτίσει και τον Ροτβάιλερ. Στην ουσία δεν έχει εξάρσεις - μόνο στο τέλος που τα σπάει. Είναι απειλητικά όλα αυτά που δεν λέω. Περισσότερα αφαίρεσα παρά πρόσθεσα.

Η ΚΑΡΥΟΦΥΛΛΙΑ ΚΑΡΑΜΠΕΤΗ
Η τύπισσα είναι απίστευτη! Εγώ ξεκίνησα τη συνεργασία με πολύ τουπέ, γιατί στο Λα Τσούνγκα έρχεται να παίξει στο δικό μας θέατρο, και σιγά σιγά με το χαρακτήρα, την επιμονή, την ειλικρίνεια, την αφοσίωσή της, με έκανε να τη σέβομαι απόλυτα. Να περνάει και να βαράω προσοχή.

ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ
Δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά, δεν με ενδιαφέρει η ασφάλεια που λένε ότι δίνουν και δεν έχω ούτε ένα ευρώ στην τράπεζα. Δεν φοβάμαι καθόλου, δεν φοβάμαι τίποτα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι την πατάνε λέγοντας «να βγάλω παραπάνω λεφτά και να τα βάλω στην άκρη μήπως και αρρωστήσω» και από το άγχος τελικά αρρωσταίνουν και όσα μάζευαν τα δίνουν στους γιατρούς. Όταν ο άλλος δεν αγχώνεται με τίποτα, δεν έχει ούτε συνάχι.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Αν τα βάλω κάτω, δεν ήμουν πάντα δίκαιος και σωστός με τις γυναίκες. Μετανιώνω πιο πολύ γιατί δεν τηρούσα πάντα αυτά που έλεγα ότι θα κάνω. Το να πεις κάτι ταπεινωτικό πάνω στην κουβέντα, μπορεί να συμβεί - αυτό συγχωρείται. Αν, όμως, πεις κάτι που δεν πιστεύεις... Γι’ αυτό θέλω πια ο λόγος μου να είναι και όρκος. Αντρίκια πλέον, ό,τι λέω να το εννοώ.

Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ
Δεν με αφήνει η αισθητική μου να διολισθήσω σε κάτι που είναι γλυκανάλατο. Όμως ρομαντικό μπορεί να είναι και κάτι ουσιαστικό, βαθύ και με αισθητική. Όχι μόνο οι σαχλαμάρες.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Μου έχει κάνει εντύπωση ότι, όπου κι αν έχω ταξιδέψει, οι ντόπιοι λένε ότι θέλουν να φύγουν τρέχοντας. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο καλά είναι εκεί που ζει. Γι’ αυτό η θεωρία μου είναι ότι πρέπει να μαζέψεις τα πράγματά σου, να τα βάλεις σε βαλίτσες και να έρθεις σπίτι σου. Να ανακαλύψεις την πόλη σου από την αρχή.

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ
Πιστεύω στη φρουτοθεραπεία που προτείνει ο νηστειολόγος Ιωάννης Παπαγιαννόπουλος. Όπως οι αρχαίοι έκαναν σταφυλοθεραπεία, έτσι κι αυτός προτείνει να τρως το ίδιο φρούτο εποχής πρωί-μεσημέρι-βράδυ, χωρίς να πίνεις νερό. Η λαιμαργία, ξέρεις, πατάει πάνω στον εγωισμό. Λέμε, ας πούμε, «Έκανα όλη αυτή τη δουλειά σήμερα, άρα δικαιούμαι να φάω» ή «Επειδή θέλω να είμαι λεπτός και ωραίος δεν θα φάω». Και τα δύο πατάνε στο ίδιο πράγμα, στον ίδιο εγωισμό. Όλα αυτά αποβάλλονται μετά τις 3-4 πρώτες μέρες νηστείας, χτυπώντας το ψυχολογικό θέμα: τη βουλιμία, την ανορεξία, την ορθορεξία (σ.σ. όταν έχεις τέτοια εμμονή με την υγιεινή διατροφή, που απορροφά όλο σου το ενδιαφέρον και παύεις να ζεις φυσιολογικά). Το φαγητό είναι μεγάλο ναρκωτικό και για να «γλιτώσεις» πρέπει να κάνεις συχνά detox.

Η ΓΙΟΓΚΑ
Ο πατέρας μου έκανε γιόγκα και μεγάλωσα με τα σχετικά βιβλία κάτω από το μαξιλάρι. Κάθε φορά που με πονούσε το στομάχι μου ή δεν ξέρω κι εγώ τι, δεν μου έδιναν ασπιρίνη, αλλά με έστελναν για αναπνοές να μου περάσει. Και ξέρεις κάτι; Περνούσε. Γιατί το σώμα έχει γνώση. Όταν γεννιόμαστε τα ξέρουμε όλα, είμαστε γκουρού. Το μυαλό δεν γνωρίζει όρια. Σιγά σιγά αρχίζουμε να ξεχνάμε. Τα όρια τα δημιουργούν τα «όχι» που ακούμε από την παιδική ηλικία. Όμως η αρχέγονη γνώση υπάρχει κάπου μέσα μας και αν σταματήσουμε αυτόν τον εσωτερικό διάλογο που κάνει πολύ θόρυβο, θα την ακούσουμε.

ΤΟ ΦΩΣ
Αν διαβάσεις προομηρικούς ύμνους θα δεις ότι εξυμνούν διάφορους θεούς: την υγεία, τη μητέρα Γη την παντοδύναμη, τη θάλασσα. Έχουν, όμως, και για τον Πλούτωνα να πουν καλά λόγια, γιατί χαρίζει χρόνο στους ανθρώπους να δημιουργήσουν και δεν τους παίρνει μια ώρα αρχύτερα. Θέλω να πω, στο νόμισμα υπάρχουν πάντα δύο όψεις. Γι’ αυτό και όταν συζητάμε για περιβαλλοντική καταστροφή, πείνα και ανέχεια στις υπανάπτυκτες χώρες, διάψευση του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη, εγώ επιλέγω να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον και να βλέπω φώτα παντού. Δεν μπορεί να υπάρξει φως χωρίς σκοτάδι. Όλα είναι ένας κύκλος και από τον κύκλο δημιουργείται μαθηματικά το κύμα, τα πάνω και τα κάτω της ζωής, που διαδέχονται το ένα το άλλο. Σήμερα σκατά, αύριο καλά. Νόμος απαράβατος.

INFO
Ο Δημήτρης Λάλος πρωταγωνιστεί στις παραστάσεις Ροτβάιλερ και Λα Τσούνγκα στο θέατρο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12, Κολωνός, τηλ. 210 5138067, www.epikolono.gr)