"Μέχρι και τις 4 Αυγούστου θα πάμε σε περισσότερα από 35 σημεία φτάνοντας τις 62 συνολικά εκδηλώσεις", μας λέει.
Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) διοργάνωσε, για δεύτερη συνεχή χρονιά, το "Όλη η Αθήνα μια σκηνή" κάνοντας τους δημότες της Αθήνας να (ξανα)γνωρίσουν τις πλατείες και τα γήπεδα της γειτονιάς τους. Η πρόεδρός του, Νίκη Αραμπατζή γεννημένη και μεγαλωμένη και η ίδια σε μία από τις γειτονιές της πόλης, τα Πατήσια, έχει μάθει να αφουγκράζεται τις ανάγκες του κόσμου.
"Ο κόσμος έχει ανάγκη από αυτά που συμβαίνουν: να του πηγαίνεις δρώμενα, να εκτονώνεται, να διασκεδάζει. Δωρεάν βέβαια, γιατί είμαστε και σε μία φάση που δεν είμαστε και σε πάρα πολύ καλή κατάσταση οικονομικά" λέει στο Madame Figaro.
Από τη θητεία της στη μάχιμη δικηγορία έχει μάθει να δίνει λύσεις και να απλοποιεί διαδικασίες. Το μόνο που έχει επηρεάσει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα είναι ο ερχομός της κόρης της, πριν από περίπου πέντε μήνες.
Καθώς το "Όλη η Αθήνα μια σκηνή" πλησιάζει προς την ολοκλήρωσή του και έχετε μία εικόνα, εκτιμάτε ότι οι Αθηναίοι ανταποκρίθηκαν τελικά στο κάλεσμά σας;
Αρχικά να πούμε ότι λαμβάνει χώρα για δεύτερη χρονιά φέτος και έχουμε σχεδόν διπλασιάσει τις γειτονιές στις οποίες πηγαίνουμε τα πολιτιστικά αυτά προγράμματα. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν αμέσως μετά τον κορωνοϊό, όπου ο Πολιτισμός και οι άνθρωποι του είχαν υποστεί ένα τεράστιο πλήγμα, έπρεπε να δώσουμε διέξοδο αφενός στους ανθρώπους του πολιτισμού να μπορέσουν να έχουν άμεσα δουλειά και από την άλλη να μπορέσουμε να πάμε τον Πολιτισμό σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία στην Αθήνα και δωρεάν πάντα. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη και βέβαια πήγε πάρα πολύ καλά γιατί, όπως καταλαβαίνετε, όταν δείχνεις στον κόσμο ότι τον υπολογίζεις και δεν τον ξεχνάς, ότι η γειτονιά του μετράει και ο Δήμος είναι εκεί, φυσικά και ανταποκρίνεται. Παίζει βέβαια σημαντικό ρόλο και το ότι είναι καλοκαίρι και όλοι είναι έξω και με το που ακούγεται το soundcheck, αμέσως μαζεύονται στο σημείο. Φέτος λοιπόν, έχουμε διπλασιάσει τα σημεία σε όλη την Αθήνα. Σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε project μόνο στο κέντρο της πόλης αλλά να δώσουμε ζωή στις περισσότερες γειτονιές της πόλης -η Αθήνα έχει 129 γειτονιές. Μέχρι και τις 4 Αυγούστου θα πάμε σε περισσότερα από 35 σημεία φτάνοντας τις 62 συνολικά εκδηλώσεις.
Οι Αθηναίου δεν γνωρίζουμε όλη την Αθήνα. Υπάρχουν σημεία της που ανακαλύψατε κι εσείς για πρώτη φορά μέσα από την ενασχόλησή σας με αυτή τη δράση;
Εμείς γνωρίζουμε την Αθήνα και όλες τις γειτονιές λόγω της αρμοδιότητάς μας στον Δήμο, όπου πηγαίνουμε σε κάθε στενό σε κάθε γειτονιά, καινούργιες γειτονιές δεν μάθαμε. Βρήκαμε όμως σημεία που δεν είχαν αναδειχθεί ποτέ μέσα από κάποιο δρώμενο όλα αυτά τα χρόνια. Βρήκαμε κόσμο που είχε ανάγκη να στηριχτεί η γειτονιά του. Αυτά τα σημεία και στις 7 δημοτικές κοινότητες προσπαθήσαμε να τα αναδείξουμε.
Είναι και ένας τρόπος να γνωρίσουν οι Αθηναίοι τις δομές στις γειτονιές τους και να συνεχίσουν να τις αξιοποιούν και μετά;
Πολύ σωστά. Γιατί εμείς μπορεί να ξέρουμε την Αθήνα γιατί την περπατάμε και λόγω του Δήμου γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε παντού αλλά ο κόσμος δεν γνωρίζει την Αθήνα. Δίνοντας έμφαση σε αυτά τα σημεία, μπαίνοντας και διαβάζοντας το πρόγραμμα ο κόσμος μπορεί εύκολα να δει τι είναι κοντά στο σπίτι του. Από ένα πάρκο ή γήπεδο μέχρι μία πλατεία που μπορεί να περνούσε από εκεί αλλά να μην είχε εστιάσει ποτέ.
Εργάζεστε στον πολιτιστικό τομέα αλλά ανήκετε στον στίβο της πολιτικής. Τι δυσκολίες συναντήσατε;
Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα -επειδή ήταν και η πρώτη μου επαφή με τη δημόσια διοίκηση ο Δήμος Αθηναίων- ήταν καθαρά στο κομμάτι της γραφειοκρατίας που, δυστυχώς, διέπει όλη τη δημόσια διοίκηση. Αυτό που προσπάθησα να κάνω αυτά τα τέσσερα χρόνια, από όποιο μετερίζι μου έδωσε ο Δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης, ήταν να προσπαθώ να λύνω παθογένειες του παρελθόντος και να απλοποιώ διαδικασίες. Ο σκοπός του Δήμου είναι να παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες άρα εσύ που διοικείς είσαι υποχρεωμένος να λύνεις ότι προβλήματα προκύπτουν για να φτάσει η υπηρεσία στον δημότη. Σε αυτό με βοήθησε και η επαγγελματική μου ιδιότητα, η δικηγορία όπου προσπάθησα μέσω αυτής να λύνω παθογένειες και να απλοποιώ διαδικασίες. Αν δεν ήμουν δικηγόρος και μάλιστα μαχόμενη δικηγόρος, νομίζω, δεν θα μπορούσα να είχα ανταποκριθεί με αποτελεσματικότητα στον Δήμο. Δεν λέω φυσικά ότι μόνο όποιος είναι δικηγόρος μπορεί να ασχολείται με τα κοινά αλλά σίγουρα είναι ένα εφόδιο το οποίο σου λύνει πάρα πολλά προβλήματα. Γιατί βρίσκεις εσύ τη λύση ουσιαστικά και τη διοχετεύεις από πάνω προς τα κάτω, δεν περιμένεις να σου τη δώσει η υπηρεσία, κι έτσι υλοποιείται.
Υπάρχει κάποιο οικογενειακό background σχετικά με τη δικηγορία; Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε αυτές τις σπουδές;
Ούτε οι γονείς μου ήταν δικηγόροι ούτε είχα κάποιον στο περιβάλλον μου που να είναι. Απλά, από πολύ μικρή ασυναίσθητα, και ασυνείδητα προφανώς, έλεγα θα γίνω δικηγόρος. Όταν πέρασα στη Νομική Αθήνας κατάλαβα πια ότι είναι κάτι το οποίο με ενδιαφέρει πολύ. Είχα την τύχη από το τρίτο έτος της Νομικής, σε ηλικία 19,5 ετών, να μπορέσω να πάω για δουλειά σε ένα από τα μεγαλύτερα γραφεία της πόλης και να το δω και στην πράξη. Όταν το είδα και στην πράξη κατάλαβα ότι αυτό μου ταιριάζει 100% μολονότι είναι και πολύ δύσκολο, πολύ ανταγωνιστικό, πολύ ανδροκρατούμενο. Οι μάχιμοι δικηγόροι που είναι αυτοί τη στιγμή στα δικαστήρια σε ποσοστό 85-90% είναι άνδρες.
Υπάρχει ένα ακόμη στερεότυπο που θεωρώ ότι διαψεύδετε με την ενασχόλησή σας με τον πολιτισμό, το οποίο θέλει τους δικηγόρους να είναι πολύ αυστηροί και σοβαροί.
Όντως η αντίληψη που έχει ο κόσμος για τους δικηγόρους, ενδεχομένως και για τους γιατρούς, είναι ότι είναι μόνο αυτό -ο,τι είναι δηλαδή γύρω γύρω από την επιστήμη τους- και ότι δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Δεν είναι όμως αληθές. Εγώ ξέρω πάρα πολλούς συναδέλφους που μπορεί να μην είναι θεσμικά σε έναν τομέα δραστηριότητας αλλά έχουν πάρα πολλά χαρίσματα και κλίσεις. Ξέρω πολλούς δικηγόρους που έχουν κλίση και στον πολιτισμό και μπορεί να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, να τραγουδάνε, να τους αρέσει πολύ το θέατρο. Αυτό είναι στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παιδείας που πρέπει να έχει άνθρωπος. Δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατος, να είναι μόνο η δουλειά του, μόνο η οικογένειά του ή μόνο τα χόμπι του. Πρέπει να είναι μια σφαιρική οντότητα που να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες προσλαμβάνουσες. Εμένα με κέρδισε από πολύ μικρή ο πολιτισμός και είχα κλίση προς το θέατρο. Μου άρεσε πολύ να παρακολουθώ αρχαία δράματα και κωμωδίες και είχα και την τάση ως μαθήτρια να θέλω να παίζω θέατρο. Τελικά, με κέρδισε η Νομική επιστήμη. (Γελάει.) Ωστόσο, στην πορεία κατάφερα να συνδυάσω τη δικηγορία με την ενασχόλησή μου με τον πολιτισμό.
Φαντάζομαι παρακολουθείτε ως θεατής και όλα τα δρώμενα του "Όλη η Αθήνα μια σκηνή".
Βέβαια, από προσωπικό ενδιαφέρον αλλά και από διοικητικό ενδιαφέρον. Για το αν κάθε δρώμενο ήταν μια επιλογή που άξιζε να την παρακολουθήσει ο κόσμος ή όχι.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια του ΟΠΑΝΔΑ;
Ο θεσμός που είναι για τον μήνα Σεπτέμβριο είναι το Φεστιβάλ Κολωνού, στο Αρχαίο Θέατρο Κολωνού. Θα ξεκινήσει στις 7 Σεπτεμβρίου μέχρι και το τέλος όπου θα έχουμε ένα πρόγραμμα, πάλι δωρεάν για τους δημότες της Αθήνας, με πολύ θέατρο, πολλές μουσικοχορευτικές παραστάσεις και πολλές συναυλίες. Όσοι δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν για κάποιο λόγο το πρόγραμμα του "Όλη η Αθήνα μια σκηνή" τους καλούμε τον Σεπτέμβριο, εντελώς δωρεάν, στο Φεστιβάλ Κολωνού.
Είναι πολύ σημαντικό που τονίζετε το "δωρεάν".
Και δεν είναι και αυτονόητο. Ο Δήμος οφείλει να παρέχει υπηρεσίες στον δημότη, όπως ο δημότης πληρώνει δημοτικά τέλει για διάφορες υπηρεσίες. Οφείλει να δίνει πράγματα πίσω στον κόσμο του και πόσω μάλλον σε μία εποχή που υπάρχει αύξηση του κόστους διαβίωσης και συγκεκριμένοι μισθοί που υπάρχουν στα νέα παιδιά που τώρα ξεκινούν στην αγορά εργασίας. Όλα αυτά προσμετρώνται. Το να μπορείς άρα να παρέχεις μια διέξοδο εκτόνωσης, όπως είναι ο πολιτισμός, και μάλιστα δωρεάν είναι σημαντικό.
Για τα παιδιά υπάρχει πρόβλεψη στον προγραμματισμό σας;
Βέβαια. Μέσω του ΟΠΑΝΔΑ στη Διεύθυνση Νεολαίας στα πολιτιστικά μας κέντρα τα οποία είναι διάσπαρτα στις κοινότητες της πόλης τρέχουν προγράμματα που ξεκινάνε από τον Οκτώβρη και ολοκληρώνονται τέλος Μαΐου, για παιδιά ηλικίας 6 έως 12 ετών. Αυτά μπορεί να είναι θεατρικό παιχνίδι, μουσικοκινητική, πρόγραμμα όπου μαθαίνουν τα παιδιά την αξία της ανακύκλωσης και της οικονομίας ή διάφορα προγράμματα με χειροτεχνίες και κατασκευές.
Ο ερχομός της κόρης σας σάς έχει δημιουργήσει ένα διαφορετικό όραμα για το πώς θέλετε να αλλάξουν κάποια πράγματα στην πόλη;
Είναι τελείως διαφορετικό να σχεδιάζεις πράγματα όταν δεν είσαι γονιός -ειδικά όταν έχει να κάνει για προγράμματα, όπως σας είπα πριν, ηλικίας 6 έως 12 ετών ή για τις παιδικές χαρές που είναι στην αρμοδιότητά μου- και άλλο να τα σχεδιάζεις ή να τα παρακολουθείς πώς εξελίσσονται όταν έχεις παιδί. Γιατί μπαίνεις κατευθείαν στη θέση του γονιού που παρακολουθεί αν τ το πρόγραμμα έχει νόημα ή ανταπόκριση για το παιδί του. Ή, τι θα κερδίσει το παιδί του μέσα από αυτό το πρόγραμμα, τι δεξιότητες και ταλέντα θα του καλλιεργήσει ή είναι απλά για να περνάει τον χρόνο του; Εγώ τουλάχιστον, αυτούς τους 5-6 μήνες βλέπω τα πράγματα της αρμοδιότητάς μου που έχει να κάνει και με παιδιά τελείως διαφορετικά. Είναι πολύ πιο δύσκολες οι αποφάσεις, αν θέλετε, που λαμβάνω, πιο ενσυνείδητες.
Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί η μητρότητα με μία ιδιότητα σαν τη δική σας, που απαιτεί πάρα πολύ ενέργεια;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο. (Γελάει.) Ήμουν πάντα στη ζωή μου πολύ μαχητική και καταπιανόμουν πολύ περισσότερο με το κομμάτι της δουλειάς μου και μετά με τα κοινά. Τώρα με το παιδί ενώ είναι πολύ πιο δύσκολο, γιατί δεν έρχομαι στο σπίτι και ξεκουράζομαι όπως έκανα παλιά αλλά πρέπει να βρω ενέργεια και για το παιδί, νιώθω ότι έχω περισσότερη ενέργεια.
Είχατε σκεφτεί από πριν πώς θέλετε να είστε ως μαμά ή είναι κάτι που το βρίσκετε στην πορεία;
Ό,τι και να φαντάζεσαι πριν γεννήσεις, δεν έχει καμία σχέση με την πράξη. Κι εγώ νόμιζα ότι θα είμαι πολύ πιο αυστηρή, επειδή και σαν άνθρωπος λειτουργώ περισσότερο με κουτάκια, στην πράξη όταν ένα μωρό στην αγκαλιά σου σου βγαίνουν άλλα πράγματα. Σου βγαίνει ένα συναίσθημα, μια υπερπροστατευτικότητα... Οπότε ουσιαστικά τώρα το βρίσκω κι εγώ και προσπαθώ να κρατάω κάποια ισορροπία: να μην είμαι υπερπροστατευτική, να προσπαθώ να την κάνω ανεξάρτητη, να προσπαθώ να της δίνω ερεθίσματα, να προσπαθώ να ασχολούμαι μαζί της για να μπορώ να τις καλλιεργώ δεξιότητες.
Με όλα αυτά που έχει μια γυναίκα να αντιμετωπίσει στην εποχή μας, το νιώθετε πιο δύσκολο που μεγαλώνετε κόρη;
Όλα αυτά που βλέπουμε δυστυχώς με την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά. Όταν ο ίδιος ο γονιός, δεν μεγαλώνει το παιδί του με την αξία του σεβασμού πρωτίστως του συνανθρώπου του και μετά βεβαίως και του άλλου φύλου, έτσι καλλιεργούνται αυτές οι νοσηρές νοοτροπίες. Δεν δεν σέβεσαι πρωτίστως τον εαυτό σου και μετά τον συνάνθρωπό σου, αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε επιθετικές ενέργειες. Αυτό που σίγουρα θα προσπαθήσω να μάθω στο παιδί μου είναι ότι πρωτίστως πρέπει να μάθει να σέβεται τον εαυτό του και να μην επιτρέπει σε κανέναν, ούτε καν στη μάνα του και στον πατέρα του προφανώς και πόσω μάλλον σε τρίτο κόσμο, να παρεμβαίνει στη ζωή του, να χειρίζεται τη ζωή του, να του επιβάλει πράγματα. Θα πρέπει μόνη της να αποφασίζει για τον εαυτό της και να θέτει τα όριά της. Εγώ δεν έκανα παιδί νέα, το έκανα στα 37 και το έκανα πολύ συνειδητά. Ήθελα πρώτα να πατάω στα πόδια μου, να ξέρω τι μου γίνεται, να έχω τη δυνατότητα να μεγαλώσω κι ένα παιδί μόνη μου αν χρειαστεί και να μη στηρίζομαι στις πλάτες κάποιου άλλου. Όταν θεώρησα ότι έφτασα σε ένα τέτοιο επίπεδο, μπήκα στη λογικό του να κάνω το παιδί. Οπότε θεωρώ ότι είμαι και πιο ώριμη να το διαχειριστώ, και συναισθηματικά βέβαια.
