Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Το "μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας" στον Ελληνικό Κόσμο. Όπως σε κάθε δημιουργικό σύμπαν, έτσι και στο θέατρο υπάρχουν ορισμένες σταθερές. Δεδομένα, τα οποία δύσκολα ανατρέπονται. Η Νένα Μεντή και ο Πέτρος Ζούλιας είναι δύο από τα σπάνια αυτά. Όταν ο αμφιβληστροειδής σου "συλλαμβάνει" το όνομά τους εντός της καλλιτεχνικής ομάδας, αβίαστα γνωρίζεις ότι θα παρακολουθήσεις ένα έργο καλοκουρδισμένο, φροντισμένο ως προς την ουσία και τη λεπτομέρεια του – η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο καλό και το εκπληκτικό-, ορθά δομημένο, στωικά αποδομένο, όπως η μαγεία που το παραδοσιακό θέατρο συνθέτει.
Το "μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας" συμπληρώνει με επιτυχία κάθε ένα από τα προαναφερθέντα κουτάκια. Αν και η υπόθεση του έργου επικεντρώνεται στην οικονομική κατάρρευση μίας πάλαι ποτέ ευγενούς οικογένειας στη Ζάκυνθο – σ.σ. τους αριστοκράτες Βαλέρηδες που έχουν σαν ύψιστη, αδιαπραγμάτευτη αξία την υπόληψη και την τιμή τους-, το έργο κειμενικά χτίζεται βήμα - βήμα γύρω από μία πρωταγωνίστρια.(Επι)δραστική, όπως το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας που σαν μαγικό φίλτρο επιλύει κάθε πρόβλημα στην περιοχή των ματιών. Δυναμική, όπως το σθένος που επιβάλλει η τροπή της ζωής και η απόφασή της να τοποθετήσει την υπόληψη της σε σημείο ψηλότερο των βαλαντίων στο χρηματιστήριο των αξιών της. Τρυφερή, όπως κάθε μητέρα που στόχο έχει να προστατεύσει την οικογένεια της ειδικότερα και τον οίκο της γενικότερα.
Σαρωτική, όπως η Νένα Μεντή επί σκηνής. Ο Πέτρος Ζούλιας την εμπιστεύτηκε – πώς θα μπορούσε διαφορετικά. Όπως και την υπόλοιπη ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών, καθένας από τους οποίους προσθέτει το δικό του λιθαράκι σε μία παράσταση τοποθετημένη κειμενικά σε συγκεκριμένο χωροχρόνο, άχρονη – έως διαχρονική – ως προς το μήνυμά της. Το γεγονός ότι ένα έργο εκατό είκοσι ετών καταφέρνει να ακουμπήσει σαν άλλο χάδι ζητήματα σημερινά, ανησυχίες σύγχρονες, διλήμματα παρόντα στην καθημερινότητά μας είναι από μόνο του κάτι σπουδαίο. Και κάτι, το οποίο χρήζει αναφοράς και επιβράβευσης. Η διορατική λογοτεχνική ματιά δεν είναι απλή, όταν δε εξευγενίζεται στη σωστή αναλογία δεν μπορεί παρά να αναδειχθεί σε σπουδαία.
Όσο συνομιλεί με τη σατανικά ευφυή Βασιλική Τρουφάκου, τον φανερά προβληματισμένο Νίκο Νίκα, τη συμπονετική Μαρία Κανελλοπούλου και τους υπόλοιπους ηθοποιούς επί σκηνής, η Νένα Μεντή εναλλάσσει δραματουργικό τόνο, υποκριτική φωνή, συναισθηματικές διαβαθμίσεις, πρόσωπα που μετουσιώνονται σε έναν μόνο πολυσυλλεκτικό ρόλο. Η υποβλητική μουσική του Μίνω Μάτσα, η σκηνογραφία της Μαρίας Φιλίππου, τα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη συμπληρώνουν το δημιουργικό παζλ με μαεστρία. Ένα αριστοτεχνικό ανέβασμα ενός έργου που, όπως ο ίδιος ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είχε αποκαλύψει, το συνέλαβε νέος, το έγραψε άντρας, το επεξεργάστηκε ξανά μεσόκοπος, το τελείωσε σχεδόν γέρος. Εσύ, τι θα ξεπουλούσες για να επιβιώσεις;
Δοκιμάσαμε:
Τη γεύση της σύγχρονης τέχνης, όπως αποδίδεται στο Nyn Esti. Τα φώτα έχουν χαμηλώσει σε μυσταγωγικό – σχεδόν – σκοπό. Ησυχία, το μόνο που ακούς είναι τα βήματά σου. Η πόρτα ανοίγει. Το ασανσέρ έχει ήδη φτάσει στο ψηλότερο σημείο του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, στον τέταρτο όροφο. Βλέπω φως, προσιτό και φιλόξενο. Οι υπεύθυνοι με υποδέχονται με χαμόγελο. "Καλώς ήρθατε, στο Nyn Esti", αναφωνεί η Τζοβάννα Μπακοπούλου, η γυναίκα πίσω από το concept, την υλοποίηση, το δημιουργικό και operation style σκέλος του νέου εστιατορίου του ΕΜΣΤ και του ομίλου Nice'n'Easy.
Μιλάει για το εστιατορικό εγχείρημα με συναισθηματική δόνηση. Την ακούω προσεκτικά. Με συγκινούν οι άνθρωποι που παραδίδουν ένα μέρος της ψυχής του σε οτιδήποτε καταπιάνονται – ευτυχώς, στο Nyn Esti γνώρισα αρκετούς. Το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει τους κόπους και το πείσμα όλων. Το Welcome Drink σερβίρεται υπό το επιβλητικό φως της Ακρόπολης – η θέα σε ηρεμεί, σε λειαίνει, οι γωνίες σου χαλαρώνουν, η πίεση υποτάσσεται στη μεγάλη ανοιχτή κουζίνα.
Μου αρέσουν τα εστιατόρια που επιλέγουν το μονοπάτι της γαστριμαργικής κοινωνικότητας. Εκείνα που δεν αισθάνονται ότι οφείλουν να εκτελέσουν τις μαγειρικές διεργασίες εν κρυφώ. Αυτά που αγκαλιάζουν την αλήθεια και προτρέπουν να μας καταστήσουν κοινωνούς. Το να συνομιλείς με το plus one ή την παρέα σου και η περιμετρική σου όραση να ισορροπεί ανάμεσα στον φωτισμένο Παρθενώνα και το καταφύγιο του Σταμάτη Μισομικέ είναι ίσως ο καλύτερος πρόλογος για όσα σπουδαία γαστρονομικά ακολουθούν.
Με όρους τέχνης, θα μπορούσε να περιγραφεί ως ο σκηνοθέτης μίας κονσεπτικής παράστασης με ελληνικό DNA, sustainable αποτύπωμα, zero waste φιλοσοφία. Με ουσιαστικό περιεχόμενο, conceptual εξωτερική εμφάνιση, όραμα, φιλοσοφία. Ο "Βιότοπος" του – όπως ονομάζεται ένα από τα τέσσερα μενού που προτείνει ο ταλαντούχος κύριος Μισομικές – θυμίζει ολάνθιστο μποστάνι, από εκείνα που σε σαγηνεύουν με τη φρεσκάδα και σε ιντριγκάρουν με την καινοτομία τους. Το πρώτο στάδιο στήνεται δίπλα στο τραπέζι και περιλαμβάνει τρία διαφορετικά είδη ψωμιού – ανάμεσά τους μία αρωματική λαδένια και ένα καλοσχηματισμένο κριτσίνι σαν άλλο μαγικό ραβδί που ξάφνου εμφανίζει στο τραπέζι μας τα amuse bouche του δείπνου. Η μικρή, μα ολοστρόγγυλη, μίνι "πίτσα" με μικρά ραπανάκια και βασιλικό είναι απολύτως ισορροπημένη γευστικά – στοίχημα δύσκολο – με τους αλμυρούς λουκουμάδες να σε κερδίζουν με το σώμα και την όψη τους.
Τα "Φυλλώματα" αξίζουν την προσοχή σου. Είναι αναζωογονητικά, όπως κάθε πράσινο στοιχείο που δομεί μία ιδιότυπη σαλάτα με εκπλήξεις από πετιμέζι και κατσικίσιο τυρί. Τα λαχανικά στο Nyn Esti αξιοποιούνται σε όλη τους την έκταση. Οι στήμονες των μυρωδικών μπαίνουν σε αρωματικό αλάτι, οι φλούδες σε ζωμούς ή σε αρτύματα στη θέση των ξηρών καρπών, ο χυμός τους στο "χώμα" κάποιου πιάτου, ενώ η αποδομημένη τους ύπαρξη συνθέτει ένα σπογγώδες ψωμί σε μπουκίτσες, το οποίο συνοδεύει έναν καλομαγειρεμένο κόκορα σε μεταλλικά ξυλάκια, αφημένο πάνω από μανιτάρια σε πολτοποιημένη μορφή.
Θα ήθελα να μην σου περιγράψω όλα τα στάδια. Η μαγεία χάνει την αίγλη της, όταν είσαι προετοιμασμένος του τι ακολουθεί. Υπάρχουν, όμως, ορισμένα highlights. Το κουνουπίδι στις διάφορες υφές του, το κολοκύθι που με την αύρα και το χρώμα του συνθέτει ένα πιάτο στις αποχρώσεις του, τα "Ριζώματα" ένα πιάτο με δυσεύρετες ρίζες βιοδυναμικής καλλιέργειας μαριναρισμένες με άρτυμα φτιαγμένο από τις φλούδες τους, αλλά και τα φυλλώδες επιδόρπιο βρίσκονται ανάμεσά τους. Η βιώσιμη γαστρονομία και ο μαγειρικός πολιτισμός συναντώνται σε έναν χώρο σύγχρονο και θερμό και σε δημιουργίες που στέκονται πάνω σε μικρά designάτα έργα τέχνης. Μπορείς να τα αντικρίσεις απλωμένα σε ένα καλλίγραμμο S στην αρχή ή το τέλος της εμπειρίας σου.
Ξεχωρίσαμε:
Το νέο hub αρωμάτων στη Γλυφάδα, Zielinski & Rozen. Λένε ότι η αύρα που εκπέμπουμε μετατρέπεται ασυναίσθητα στο άρωμά μας. Στην αίσθηση που απελευθερώνει κανείς σε έναν χώρο σαγηνεύοντας παράλληλα των υπολοίπων. Αν ο αρωματοποιός και ιδεολόγος, Erez Rozen, ήταν άρωμα, θα είχε καλλιτεχνικό ταπεραμέντο, φίνα αισθητικά ιδιοσυγκρασία, διάρκεια όπως το αποτύπωμα που αφήνει σε κάθε (συν)ομιλία του, αυθεντικότητα όπως η αλήθεια που τον χαρακτηρίζει και επιδιώκει να έχει στη ζωή του.
Είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω και τον αποκωδικοποιήσω στο Opening Party του πρώτου του καταστήματος στην Αθήνα. Ο χώρος με εντυπωσίασε. Βρίσκεται στη Γλυφάδα, επί της Λαοδίκης, αν και μπορείς εύκολα να βρεις την πυξίδα του μέσα από τα αρώματά που απελευθερώνει στην ατμόσφαιρα. Στο σώμα του, τα σύνορα μεταξύ φύσης και τέχνης "μπλέκονται" με την αληθινή ουσία του αρώματος να καταλαμβάνει την πρωταγωνιστική σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι τα φυσικά υλικά και το φως είναι σημαντικά στοιχεία που αντανακλούν τη φιλοσοφία του brand και ταιριάζουν τόσο πολύ με τον πολιτισμό της χώρας μας – η επιλογή της Ελλάδας δεν είναι τυχαία. Ανάμεσα στα premium προϊόντα ψυχαναλυτικής – σχεδόν – αρωματοθεραπείας, θα βρεις αφρόλουτρα, απολεπιστικά σώματος, κρέμες και έλαια σώματος, σαπούνια χεριών, κεριά και diffusers σε unisex διάθεση.
Την κασέτα της ταλαντούχας Μαρίνας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ακούσει τη διασκευή της στο κλασικό – πλέον – τραγούδι του Rous, "Λουλούδι του δρόμου". Η Μαρίνα Σπανού είναι από τις καλές περιπτώσεις (sic) του ελληνικού διαδικτύου. Βρίσκεται σε εκείνη τη μικρή γωνιά που φωτίζεται καλύτερα μέσα από το ταλέντο της. Η τρίτη της ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά είναι εδώ. Και είναι νοσταλγικά τρυφερή, σαν μία άλλη "κασέτα για τον δρόμο". Μια συλλογή δέκα κομματιών εγγράφονται σε μια κασέτα και τραγουδούν για ταξίδια ακτοπλοϊκά, αεροπορικά, ταξίδια που σχεδιάστηκαν και δεν έγιναν ποτέ, ταξίδια σχέσεων που έμειναν στο τρίτο σκαλί και ταξίδια ενηλικίωσης. Η κασέτα της ζωής μας. Ταξιδεύεις μαζί της εδώ.
Ένα βραβευμένο… MANNA εξ’ ουρανού. "Το Manna δεν είναι απλώς ένα ξενοδοχείο, είναι μια εμπειρία. Ένα μέρος για να επιβραδύνετε και να επανασυνδεθείτε με τη φύση, με αγαπημένα σας πρόσωπα και με τον εαυτό σας. Μου πήρε χρόνια για να καταφέρω να πραγματοποιήσω ένα παιδικό όνειρο, και αυτά τα βραβεία είναι αφιερωμένα στην ομάδα MANNA", δήλωσε ο Στρατής Μπατάγιας τη βραδιά εκείνη που το νέο πολυτελές ξενοδοχείο της αρκαδικής γης απέσπασε πέντε βραβεία ευφυούς φιλοξενίας. Χρειάστηκαν μόλις επτά μήνες ζωής για να το καταφέρει. Και αυτό λέει πολλά.
