Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Το Lemons (x5) στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι αλήθεια ότι τη φετινή θεατρική σεζόν, το κοινό που αγαπά να διεγείρει τη σκέψη και να λειαίνει τα τετράγωνα του μυαλού του, να προβληματίζεται, να συζητά μετά το πέρας της παράστασης είχε δύο επιλογές: από τη μία, παραγωγές βασισμένες σε κείμενα κλασικής ιδιοσυγκρασίας και – ξάφνου – από την άλλη έργα σύγχρονα, μοντέρνα, που βασίζονται στο παρόν για να μας εισάγουν σε μία διάσταση μελλοντική. Το Lemons, Lemons, Lemons, Lemons, Lemons στο Υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη ανήκει στη δεύτερη τυπολογία.
140 λέξεις, το ευνοϊκό σενάριο. Τόσες επιτρέπει μία κυβέρνηση ολοκληρωτισμού με αυταρχική διάθεση στους πολίτες της προκειμένου να επικοινωνήσουν. Να γνωστοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες, να εκφράσουν δημόσια τις σκέψεις, να γνωριστούν, να ερωτευτούν. Τα όρια στενά και οι συνθήκες δύσκολες. Δεν μπορείς να ενδώσεις σε φλυαρίες. Σού απαγορεύεται. Πρέπει να εκφράσεις όλα όσα αισθάνεσαι εντός συγκεκριμένου ορίου. Μόλις αρθρώσεις την τελευταία λέξη, σιωπή. Εκκωφαντική. Σε αυτό το μικρό-σύμπαν, δύο νέοι προσπαθούν να γνωριστούν, να έρθουν κοντά, να ακούσουν ο ένας τον χτύπο της καρδιάς του άλλου σε μία ταυτόχρονη δόνηση. Και να επαναστατήσουν κατά της κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί να επιβάλει αυτό τον περιορισμό μέσω της ψήφισης νόμου. Είναι ο Όλιβερ και η Μπερναντέτ.
Αυτή είναι συνοπτικά η υπόθεση του νέου θεατρικού έργου που η Ζαφειρία Δημητροπούλου Ντελ Ανχέλ σκηνοθετεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Με ιδιαίτερη μαεστρία και ακολουθώντας την τεχνική της αφαίρεσης – ο μινιμαλισμός είναι η κυρίαρχη τάση τόσο στη σκηνική οπτική όσο και στην κειμενική απόδοση, η ταλαντούχα σκηνοθέτις ενορχηστρώνει μία καλοκουρδισμένη παράσταση με την Άννα Μενεκάκου και τον Παναγιώτη Γαβρέλα, πρωταγωνιστές σε ένα διαλογικό παιχνίδι που χρειάζεται την προσοχή σου.
Δεν είναι εύκολη παράσταση. Για να την αποκωδικοποιήσεις, ζητά από εσένα ένα μόνο πράγμα: να είσαι παρούσα στη στιγμή και σε όσα μπροστά στους διψασμένους για εναλλακτικό θέατρο αμφιβληστροειδείς σου ξεδιπλώνει. Μήπως, τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο, μα ουσιαστικά απλό; Άλλωστε, στο αρχέγονο σύμπαν της επιβίωσης, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, χρειάζεται να κάνεις ένα μόνο πράγμα: λεμονάδα. Η μουσική φέρει την υπογραφή του Ted Ρέγκλης, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαίρης Τσαγκάρη.
Δοκιμάσαμε:
Το πολυσυλλεκτικό μενού του JuJu Bar & Restaurant. Στην παραλλαγή των Αγγλικών που ομιλούνται στη Δυτική Αφρική και τους ανθρώπους της, Juju σημαίνει "μάγια για καλή τύχη". Στη γλώσσα της αθηναϊκής εστιατορικής σκηνής, το JuJu μεταφράζεται ως ανεπιτήδευτη πολυτέλεια γεύσης, μία ολιστική dining εμπειρία.
Έφτασα στο ραντεβού μου νωρίτερα από ότι υπολόγιζα – δεν είναι εύκολο να συμβεί δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στους δρόμους της πόλης. Οι άνθρωποι του JuJu Bar & Restaurant με οδηγούν στο τραπέζι μου. Έκατσα. Ηρέμησα. Πήρα τις ανάσες μου. Και το Welcome Drink μου. Όσο το λευκό κρασί – στο εστιατόριο του Divani Caravel η Wine List συντίθεται από αυστηρά επιλεγμένες προτάσεις του εγχώριου και διεθνούς αμπελώνα -, γέμιζε το ποτήρι μου και σαγήνευε γλυκά την όσφρησή μου, τα μάτια μου εστίασαν στην αρχιτεκτονική και διακόσμηση του χώρου, στη δομή του. Βρίσκονται εντός ενός σκηνικού πολυτελούς, μα κινηματογραφικού. Πράγματι, όπως μου εξηγούν οι άνθρωποι του, το JuJu εμπνέεται από την ταινία 8½ του Federico Fellini, πληροφορία που αποκωδικοποιεί την αισθαντική αύρα που νιώθεις τόσο στο μπαρ μπροστά όσο και στο εστιατόριο στο βάθος. Ένα πολυποίκιλο attire με προσεγμένο art de la table και νότες τέχνης στους τοίχους και τις κρυφές του γωνιές – εκεί από που πηγάζει η γοητεία του.
Το μενού αρχίζει να ξεδιπλώνει την ιδιοσυγκρασία του στα πιάτα μας. Το λαβράκι ceviche, δροσιστικό και ολίγον spicy έχει στο πλευρό του μία ήπια περουβιανή σαλάτα, κάτι που το βοηθά στο να δημιουργηθεί ένα γευστικό κράμα ταξιδιάρικο και απολαυστικό σε κάθε μπουκιά. Τραγανές εκ πρώτης όψεως, τρυφερές στο σώμα τους, οι γαρίδες κανταϊφι με σάλτσα γλυκού τσίλι είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το highlight των πρώτων πιάτων – το ρεπετασιόν που κάναμε δεν ήταν περιττό. Στα κλασικά, η τυρόπιτα του JuJu συνεχίζει να παίζει το δικό της ξεχωριστό παιχνίδι.
Η αλήθεια είναι ότι οι θαλασσινές επιλογές του JuJu Bar & Restaurant με κέρδισαν. Με τους ευφυείς συνδυασμούς τους, την πληθωρική τους γεύση, το πάντρεμα ελληνικής και διεθνούς πρακτικής που ακολουθείται στο μαγείρεμά τους. Οι σαλάτες του κινούνται στον ίδιο ρυθμό, με τη μοντέρνα σπανακόπιτα να εσωκλείει ανάμεσα στα φύλλα της γεύση Ελλάδας και τη "Guido” με αχλάδι και γκοργκοντζόλα να συνεχίζει γλυκά κι επιτυχημένα το κινηματογραφικό σενάριο που διακοσμητικά ο χώρος υπογράφει.
Από τα κυρίως που δοκίμασα, το άρτιο τεχνικά και γευστικά ριζότο, με έμπνευση από τη χωριάτικη σαλάτα και μους φέτας και φρέσκο δυόσμο στη σύνθεσή του, είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Σε γοητεύει με την ελληνικότητα και την αυθεντικότητά του. Εξαιρετικό και το σατομπριάν με λαχανικά σχάρας, για όσους ενδίδουν στην καρνιβορική τους διάθεση, αλλά και τα bao buns με αριστοτεχνικά ψημένο αστακό στην "καρδιά” τους και πικάντικη μαγιονέζα, κόλιανδρο και πίκλες από καρότο στο εσωτερικό τους.
Ο επίλογος γλυκός. Όπως τα τρία νέα shared μενού που το εστιατόριο του Divani Caravel προτείνει. Αφουγκραζόμενο την παγκόσμια γαστρονομική to share τάση, το JuJu έχει δημιουργήσει τρία ειδικά σχεδιασμένα μενού με έμπνευση από τη θάλασσα, τους λάτρεις των κλασικών επιλογών και του ελληνικού Gourmet με στόχο να μας φέρει κοντά και να προσφέρει ένα δείπνο που συνδυάζει γεύση και ψυχαγωγία σε value for money λογική.
Η βραδιά κλείνει υπό τους ήχους ζωντανής μουσικής – κάθε Παρασκευή και Σάββατο – και με την υπόσχεση να ανταμώσουμε στην καλοκαιρινή rooftop εκδοχή του, εκεί όπου Ακρόπολη και Λυκαβηττός προσφέρουν μία πανοραμική γαστρονομική εμπειρία. Cheers!
Ξεχωρίσαμε:
Το limited edition ανέβασμα της Σταχτοπούτας. Από το πρώτο λεπτό που βρίσκεσαι εντός του Ολύμπια, Δημοτικού Θεάτρου "Μαρία Κάλλας" αισθάνεσαι ένα μικρό δέος. Μία μυρωδιά σαγήνης που ο χώρος και οι αναμνήσεις της Παλιάς Λυρικής γεννούν, βγαλμένη από οπερατικό – πράξη συνυφασμένη με το DNA του ιστορικού κτιρίου – παραμύθι. Όπως, η "Σταχτοπούτα", μία ιδιαίτερα επιτυχημένη παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (2013/14) που αναβιώνει στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο "Μαρία Κάλλας" για τέσσερις παραστάσεις. Η πλοκή βασίζεται στη "Σταχτοπούτα" του Charles Perrault, ωστόσο το λιμπρέτο του Jacopo Ferretti προσαρμόζει την ιστορία στην εποχή που γράφτηκε η όπερα. Η ιστορία εκσυγχρονίζεται, προκειμένου να αναδείξει κοινωνικούς και ηθικούς προβληματισμούς σε τόπο και χρόνο που είναι πιο κοντά στις αναφορές του σημερινού θεατή. Ραντεβού από την Παρασκευή 12 Απριλίου στην Ακαδημίας.
Την προσγείωση του The Zillers στην απογειωτική αγκαλιά του Athénée. Η κυριακάτικη φιλοξενία με brunch διάθεση του Athénée Athens θυμίζει πλέον κυριακάτικη ιεροτελεστία. Από εκείνες που δεν εκτελείς κανονιστικά, αλλά πραγματοποιείς ικανοποιώντας όλες τις αισθήσεις σου – ίσως λίγο περισσότερο τη γεύση. Ο Απρίλιος φέρνει ως guest έναν από τους πιο επιδραστικούς Έλληνες ζαχαροπλάστες, τον George Platinos από το βραβευμένο "The Zillers Pastry Bar”, το νέο enfant gâté του "The Zillers".
Από τις 7 Απριλίου, ο pastry chef που έκανε την Αθήνα προορισμό και για την υψηλή ζαχαροπλαστική τέχνη, φέρνει στο Athénée τις γλυκές δημιουργίες του που χαρακτηρίζονται από φινέτσα και αισθητική, ισορροπώντας ιδανικά ανάμεσα στην υψηλή ζαχαροπλαστική και τη ζεστασιά των οικείων γεύσεων. Εσπεριδοειδή, νόστιμες κρέμες - έκπληξη, φουντούκι, αμύγδαλα, καφές και φυσικά η σοκολάτα πρόκειται να πλημμυρίσουν για τέσσερις συνεχόμενες Κυριακές το lobby του Athénée σε μία μελωδική συγχορδία γεύσης και υψηλής αισθητικής.
Τη νέα συλλογή του οίκου Υψηλής Κοσμηματοποιίας Kassis. Στη δική μου κοσμοθεωρία, η ζωή είναι κίνηση. Ένας τροχός που δεν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, αλλά εναρμονίζει την ορμή του – επιταχύνοντας ή επιβραδύνοντας -, μεταλλάσσεται χωρίς να αλλοιώνει την ουσία του. Μία διαδικασία εν κινήσει, ικανή να γεννήσει τη συγκίνηση. Το συναίσθημα. Στο λεκτικό σύμπαν της αγγλικής γλώσσας, αυτή η δυαδικότητα μετουσιώνει την ουσία της στο παιχνίδισμα του (e)-motion. Στον niche μικρόκοσμο της υψηλής κοσμηματοποιίας, στη νέα συλλογή του οίκου Kassis.
Γεωμετρικά σχήματα ενώνονται με πολυτελείς λίθους και σμάλτο συνθέτοντας μία φίνα και ολοκληρωμένη συλλογή κοσμημάτων που αποτελείται από κολιέ, δαχτυλίδια, βραχιόλια και σκουλαρίκια σε δύο διαφορετικές χρωματικές εκδοχές του χρυσού. Ένα αρμονικό κράμα προσιτής μόδας με Art Deco αισθητική. Εξάλλου, what is to be inconstant motion without the emotion?
