Σε μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της φετινής σεζόν, η ταλαντούχα ηθοποιός ενσαρκώνει την αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, την ηρωίδα της Άλκης Ζέη, παραδίδοντας μαθήματα υποκριτικής και ιστορίας.
"Είναι γεγονός ότι τα παιδιά των καλλιτεχνών αντιμετωπίζουν αμφισβήτηση, όχι τόσο από το κοινό όσο από το σινάφι" σχολιάζει στην κουβέντα μας η Γιασεμί Κηλαηδόνη, κόρη του αείμνηστου Λουκιανού και της ηθοποιού Άννας Βαγενά.
Αρκεί όμως να την παρακολουθήσει κανείς στον καθηλωτικό μονόλογο που παρουσιάζει φέτος στο Θέατρο Μεταξουργείο για να διαπιστώσει ότι δεν αρκεί ένα γνωστό επώνυμο, αλλά απαιτείται ένα σπουδαίο ταλέντο και σκληρή δουλειά, ώστε να φέρει κάποιος εις πέρας αυτό τον υποκριτικό άθλο.
Πώς προέκυψε η ιδέα να μεταφερθεί στο θέατρο το μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη;
Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα ήταν από τα βιβλία που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας όταν μεγάλωνα –όπως και στα περισσότερα σπίτια της εποχής– και με είχε συνεπάρει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, κάποια στιγμή στο λύκειο. Τότε βέβαια δεν είχα εστιάσει τόσο στο πολιτικό κομμάτι της ιστορίας όσο στη σχέση των δύο ηρώων που τραβάνε μια οδύσσεια για να βρεθούν και να μην είναι τελικά μαζί... Το 2015 μου ζήτησαν από τον εκδοτικό οίκο Μεταίχμιο να διαβάσω αποσπάσματα από το βιβλίο σε μια τιμητική βραδιά που είχαν κάνει με αφορμή τα γενέθλια της Άλκης Ζέη, παρουσία της συγγραφέα.
Εκεί συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο αυτό ήταν απολύτως αυτοβιογραφικό, κάτι που με συγκίνησε ακόμα περισσότερο. Εκείνη τη βραδιά, καθώς διάβαζα τα αποσπάσματα, μου μπήκε η ιδέα ότι αυτή η ιστορία θα γινόταν πολύ ωραία παράσταση, κάτι που μου ήρθε ξανά στο μυαλό όταν το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακήρυξε το 2023 "Λογοτεχνικό Έτος Άλκης Ζέη". Τότε επικοινώνησα με τον γιο της Πέτρο Σεβαστίκογλου και του είπα ότι θα ήθελα να κάνω παράσταση την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, κάτι που δέχτηκε με χαρά. Μάλιστα, ήταν δική του η ιδέα να γίνει μονόλογος.
Η ιστορία αυτή, που αναφέρεται σε μια άλλη εποχή, στην προπολεμική Ελλάδα, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τη Χούντα των Συνταγματαρχών, μπορεί να αγγίξει το σημερινό κοινό και δη τις νεότερες ηλικίες;
Νομίζω πως οι νεαρές ηλικίες πάντα θα γοητεύονται από τον αγώνα των ανθρώπων να αλλάξουν τον κόσμο δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους. Αυτό είναι κάτι διαχρονικό και πάντα θα μιλάει στις επόμενες γενιές. Από την άλλη, πιστεύω πραγματικά ότι, αν δε γνωρίσουμε την ιστορία μας, δε θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά. Και δε μιλάω για "παρελθοντολαγνεία", να είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να γνωρίζουμε για ποιον λόγο θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας, σε τι ιδανικά πίστεψαν, πού διαψεύστηκαν...
Στο θέατρο έρχονται θεατές μεγαλύτερης ηλικίας που είχαν ζήσει τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται η Άλκη Ζέη και είναι πολύ συγκινητικό να αισθάνεσαι ότι επικοινωνούν ξανά με αυτά τα βιώματά τους. Έρχονται όμως και πολλά νέα παιδιά και έφηβοι που έχουν διαβάσει Άλκη Ζέη. Φαίνεται πως η συγκεκριμένη συγγραφέας εξακολουθεί να αγγίζει βαθιά τους εφήβους.
Δεν είναι κάπως τρομακτικό για έναν ηθοποιό να είναι ολομόναχος πάνω στη σκηνή;
Είναι πολύ δύσκολο αλλά και πολύ όμορφο, εθιστικό, θα έλεγα. Όταν μπορέσεις να κυριαρχήσεις πάνω σε αυτή τη συνθήκη και φύγει το άγχος, δημιουργείται ένα υπέροχο συναίσθημα. Σίγουρα δεν υπάρχει καμία σανίδα σωτηρίας αν χάσεις τα λόγια σου ή αν βρεθείς σε μια "κακή" μέρα. Από την άλλη, δεν εξαρτάσαι από κανέναν ούτε θα επηρεαστείς από την "κακή" μέρα του συμπρωταγωνιστή σου ή από την κακή χημεία που μπορεί να έχεις μαζί του. Είσαι κυρίαρχος της σκηνής και το παίρνεις όλο πάνω σου. Το να έχεις απέναντί σου 70-80 ανθρώπους και να τους νιώθεις να κρατούν την ανάσα τους είναι για μένα η απόλυτη επιβεβαίωση.
Η στάση του κοινού μπορεί να επηρεάσει την απόδοση ενός ηθοποιού;
Με το κοινό κάθε βράδυ κάνουμε μαζί την παράσταση. Όταν είναι προσηλωμένο, όλα είναι πιο εύκολα. Αλλά μπορεί να τύχει να χτυπήσει ένα κινητό ή κάποιος να αρχίσει να βήχει, να κουνιέται κ.λπ. Είναι κι αυτό μια πρόκληση, το να καταφέρεις δηλαδή να μη χάσεις τη δική σου συγκέντρωση και να ξαναφέρεις το ενδιαφέρον του θεατή κοντά σου. Ευτυχώς, πάντως, στη συγκεκριμένη παράσταση το κοινό είναι συνήθως πολύ συγκεντρωμένο.
Έχοντας μεγαλώσει σε μια καλλιτεχνική οικογένεια, η υποκριτική ήταν μονόδρομος για σένα;
Νομίζω πως, όταν μεγαλώσεις όπως εγώ, με πατέρα μουσικό και μητέρα ηθοποιό, οι επιλογές είναι δύο: είτε θα πας εντελώς κόντρα κάνοντας μια επιλογή εντελώς διαφορετική είτε θα ακολουθήσεις τα χνάρια τους. Προσωπικά, στην αρχή προσπάθησα να ξεφύγω! Επειδή ήμουν και πολύ καλή μαθήτρια και αγαπούσα τα φιλολογικά μαθήματα, μου είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον μια καριέρα στη δημοσιογραφία. Κάποια στιγμή, ωστόσο, τη χρονιά που προετοιμαζόμουν να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις για να μπω στη Σχολή Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αποφάσισα ότι δεν είναι αυτό που θα με έκανε να νιώθω απόλυτα ικανοποιημένη.
Μάλλον το είχα επιλέξει για να αποφύγω τη σύγκριση με τους γονείς μου – είχα πιστέψει ότι, κάνοντας μια άλλη δουλειά, δε θα βρισκόμουν αντιμέτωπη με αυτό. Είναι γεγονός ότι τα παιδιά των καλλιτεχνών αντιμετωπίζουν αμφισβήτηση, όχι τόσο από το κοινό όσο από το σινάφι – μπορώ να σε διαβεβαιώσω όχι μόνο ότι αυτό ισχύει, αλλά και ότι δε σταματάει ποτέ! Αλλά νομίζω ότι δε θα αισθανόμουν καλά σε βάθος χρόνου αν είχα ακολουθήσει κάποιο άλλο μονοπάτι και όχι αυτό της υποκριτικής.
Αισθάνθηκες ποτέ ότι μπορεί και να εγκλωβίστηκες σε μια επιλογή που δεν ήταν αληθινά δική σου, αλλά σου επιβλήθηκε από το περιβάλλον όπου μεγάλωσες;
Ναι, θα μπορούσε και να έχει συμβεί αυτό. Αλλά μετά από 25 χρόνια στο θέατρο είμαι πια ήσυχη ότι επέλεξα σωστά, γιατί νιώθω ικανοποίηση από τη δουλειά που κάνω, άρα μάλλον ήταν η σωστή για μένα.
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο εκμυστηρεύτηκες την απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;
Η μητέρα μου. Μάλιστα, την κάλεσα σε δείπνο λέγοντάς της ότι ήθελα να της πω κάτι σημαντικό κι εκείνη –όπως μου είπε εκ των υστέρων– νόμιζε ότι θα της έλεγα ότι ήμουν έγκυος! Θυμάμαι, της είπα τη φράση: "Δε θέλω να είμαι πίσω από το γεγονός, αλλά θέλω να είμαι το γεγονός". Με την έννοια ότι δε με ενδιέφερε να παρακολουθώ τα γεγονότα ως δημοσιογράφος, αλλά να παρακολουθούν οι άλλοι εμένα. Παρόλο που μπορεί να μη μου φαίνεται, απολαμβάνω αυτή την αίσθηση της έκθεσης στο κοινό. Αυτό το επάγγελμα έχει μια ματαιοδοξία!
Συνήθως επιλέγεις να παίζεις "βαριά" έργα και δραματικούς ρόλους.
Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, τα τελευταία χρόνια στο θέατρο έχω κάνει μια θανατοποινίτισσα, μια γυναίκα που δολοφόνησε τον άντρα της, μια άλλη που σκότωσε δεκαπέντε ανθρώπους... Ναι, θα μπορούσε κανείς να πει ότι μου αρέσουν οι σκοτεινοί ρόλοι (γέλια).
Δεν παίζει αυτό κάπως με την ψυχοσύνθεσή σου; Για να υποδυθείς έναν τέτοιο ρόλο, πρέπει να δεις τα πράγματα από τη δική του πλευρά, κάπως να τον δικαιολογήσεις μέσα σου...
Ναι, σίγουρα. Νομίζω ότι ένας από τους λόγους που στους ηθοποιούς αρέσει αυτό το επάγγελμα είναι το ότι μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε και τέτοιες πλευρές – ακόμα και τις δικές μας δύσκολες ή σκοτεινές πτυχές. Είναι μεγάλη ψυχοθεραπεία το θέατρο. Εμένα με βοήθησε να αντιμετωπίσω πολλά προσωπικά θέματα, όπως οι συγκρούσεις με τους γονείς μου, στους οποίους μια εποχή "χρέωνα" ότι δεν ήταν όσο παρόντες θα ήθελα εγώ και η αδελφή μου όταν ήμασταν παιδιά.
Πάντως, αν με ρωτούσες ποιο θα ήθελα να είναι το επόμενο έργο που θα κάνω, θα σου απαντούσα: "Όχι άλλα δράματα"! Αυτό που θέλω τώρα είναι να κάνω μια κωμωδία. Δεν το έχω κάνει ποτέ και δεν είναι κι εύκολο να βρεις μια καλή κωμωδία, αλλά πιστεύω ότι θα μου ταίριαζε και σίγουρα θα μου άρεσε να το κάνω.
Info: Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Μεταξουργείο έως 23/2 και λόγω της μεγάλης επιτυχίας θα επαναληφθεί και την επόμενη θεατρική σεζόν.
