Υποστηρίζει το παλιό ελληνικό τραγούδι. Εκείνο που κάθε του λέξη, μελωδία, στίχος γεννά συναισθήματα και εικόνες. Συνθήκη απολύτως λογική για μία καλλιτέχνιδα που, αν τη ρωτήσεις, θα σου πει ότι η μουσική υπήρξε διαρκώς παρούσα στη ζωή της: από τα παιδικά της χρόνια όταν το ραδιόφωνο παρέμενε ανοιχτό ακόμα και τις μεσημεριανές ώρες μέχρι σήμερα που το τραγούδι εξελίχθηκε συνειδητά σε επάγγελμά της.
Επιλέγοντας να ακούει την καρδιά της και αποφεύγοντας να θέτει μακροπρόθεσμους στόχους, η Δήμητρα Σταθοπούλου σκιαγραφεί το δικό της μουσικό μονοπάτι, με την έως τώρα διαδρομή της να περιλαμβάνει συνεργασίες, μεταξύ άλλων, με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τραγούδια με διαχρονική ελληνική αύρα, έντεχνη χροιά, αλλά σύγχρονη ματιά, συναντήσεις επί σκηνής που την κάνουν να αισθάνεται περήφανη. Πλήρης. Όσο αντλεί έμπνευση από το παρελθόν και κοιτά κατάματα το μέλλον, η ίδια δεν ξεχνά να ζει το παρόν και να επιτρέπει στη ζωή να την εκπλήσσει. Άλλωστε, όπως της έχει αποδείξει, πολλές φορές αυτά που της προσέφερε ξεπέρασαν τα όνειρα ενός κοριτσιού με σπουδές στην Κοινωνιολογία και τη μουσική παρούσα σε κάθε της (σημαντική) στιγμή.
Σε συναντάμε λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου σου τραγουδιού "Ουρανός και Θάλασσα", το οποίο αναφέρεται σε έναν έρωτα με δυσκολίες. Πώς θα περιέγραφες τη νέα σου κυκλοφορία;
Είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι όπου τους στίχους τους υπογράφει ο Γιάννης Τσιμπερόπουλος και τη μουσική ο Κυριάκος Σαριβασιλειάδης. Έφτασε σε μένα μέσω του ευρέως γνωστού σπουδαίου παραγωγού, Γιάννη Δουλάμη. Υμνεί εκείνο τον έρωτα που παλεύει να σωθεί και να επιζήσει μέσα από δυσκολίες που δεν τον αφήνουν να ανθίσει. Πολλές φορές, οι συνθήκες δεν ευνοούν την απλή κι όμορφη ροή μιας τέτοιας κατάστασης. Όταν, όμως, η δύναμη του έρωτα είναι τόσο ισχυρή, τότε η αποδοχή των δυσκολιών κι η μάχη για την επιβίωση αυτού του συναισθήματος, είναι μονόδρομος. Κι ο ουρανός κι η θάλασσα είναι δύο στοιχεία της φύσης που δηλώνουν ελευθερία. Άρα, μιλάμε για έναν έρωτα που οφείλει να ζήσει.
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω. Πώς μπήκε το μικρόβιο της μουσικής μέσα σου;
Ξεκίνησε από το οικογενειακό μου περιβάλλον. Σε ένα σπίτι, όπου ακούς είτε το μπαμπά είτε τη μαμά να τραγουδούν το πρωί για να ξυπνήσουν τα παιδιά τους για το σχολείο, είναι δυνατόν να μη σου μπει το μικρόβιο; Υπήρχε μουσική σε καθημερινή βάση μέσα στο σπίτι. Δεν θυμάμαι να έκλεινε ποτέ το ραδιόφωνο, ούτε μεσημέρι τις ώρες κοινής ησυχίας. Και το λέω χωρίς καμία υπερβολή. Εν τω μεταξύ μεγάλωσα και σε μια γειτονιά, από εκείνες που θυμίζουν ελληνική ταινία, όπου βάζεις μουσική κι όλοι βγαίνουν στα μπαλκόνια να το χαρούν. Έχω τέτοιες αναμνήσεις. Δεν ξεφεύγεις εύκολα, λοιπόν, από το να αγαπήσεις αυτή την υπέροχη τέχνη που μόνο χαρά φέρνει όταν βουτάς μέσα της από τόσο νωρίς.
Θα ήθελα να σταθώ στην εικόνα της γειτονιάς που μεγάλωσες, τον οποία παρομοιάζεις με ελληνική ταινία. Σε προηγούμενη συνέντευξή σου είχες δηλώσει ότι κι εσύ αγαπάς το παλιό ελληνικό τραγούδι, κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τον ήχο σου. Καταφέρνει αυτό το είδος μουσικής να βρει τη θέση του στο σήμερα;
Η αλήθεια είναι ότι το αγαπώ πολύ γιατί μέσα από αυτό γνώρισα μεγάλο μέρος της κουλτούρας μας. Και θεωρώ κι εν μέρει ότι είναι ένα όμορφο χρέος μου, αν μπορώ να το μεταδώσω και να υπάρξω γέφυρα για κάποιους άλλους να το γνωρίσουν αργότερα. Όπως δείχνουν τα πράγματα, πάντα θα έχει τη θέση του κι αποδεικνύεται ήδη όταν βλέπω σε πολύ νεαρότερες ηλικίες, να το "ψάχνουν", να το ερευνούν. Ένας θησαυρός από τα παλιά, δε χάνει την αξία του με τον καιρό. Πολλές φορές η αξία μεγαλώνει κιόλας, ειδικά όταν πέρα από την εποχή του, πραγματεύεται και ζητήματα που είναι διαχρονικά όπως τη ζωή, το θάνατο, την επιβίωση, τον έρωτα.
Έχεις συνεργαστεί με κορυφαίες προσωπικότητες της εγχώριας μουσικής σκηνής, όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Τόλης Βοσκόπουλος. Τι κρατάς από τη συνδιαλλαγή μαζί τους;
Το ήθος, ο επαγγελματισμός τους, η συνέπεια τους, η αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι, ήταν ο κοινός τόπος που βρεθήκαμε, και που η συνάντηση μας ήταν άρτια μέχρι την ολοκλήρωση της. Όλα τα ονόματα που μου αναφέρατε, σέβονταν στο έπακρο αυτό που έκαναν. Επίσης, έδιναν χώρο σε κάποιον που έβλεπαν ότι αγαπά τη μουσική ειλικρινά. Και το σημαντικότερο, δεν είδα καμία έκπτωση της τέχνης τους επί σκηνής. Προσέφεραν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στο κοινό, κάθε φορά, σε σημείο να εξαντλούνται ψυχικά. Δημιουργούσαν σχέση αγάπης με τον κόσμο που ερχόταν να απολαύσει το εκάστοτε πρόγραμμα. Όλα αυτά, τα κρατώ, τα θυμάμαι, τα σκέφτομαι συχνά.
Η επικοινωνία με τον κόσμο είναι ένα από τα βασικά στοιχεία του επαγγέλματος σου. Ποια επί σκηνής στιγμή θα αξιολογούσες ως την πιο δυνατή που έχεις ζήσει;
Είναι περισσότερες από μία. Αλλά αν πρέπει να πω μόνο μια, θα αναφέρω την πρώτη φορά που τραγούδησα στο Ηρώδειο, όπου διανύοντας την απαιτούμενη απόσταση να φτάσω στο μικρόφωνο, και σηκώνοντας τα μάτια μου ψηλά, υψωνόταν από πάνω μου ένα πλήθος κόσμου που περίμενε να ακούσει τι έχω να πω. Είναι ένας χώρος που ο κόσμος τον σέβεται τρομερά, κι έχει όλη την προσοχή στραμμένη επάνω σου για να ακούσει την ιστορία που έχεις να τους πεις, την ιστορία που έχεις να τους μοιράσεις και να γίνετε κοινωνοί του ίδιου παραμυθιού. Βλέπεις την ανάγκη τους για επικοινωνία. Κι εκεί ανάμεσα τους κατάφερα να διακρίνω τους γονείς μου. Την ασφάλεια μου,την αγκαλιά μου. Και μετά από λίγο η αγκαλιά αυτή μεγάλωσε, ήταν όλο το κοινό. Ήταν ο κόσμος που τραγουδούσε μαζί μου. Δεν περιγράφεται εύκολα το μεγαλειώδες συναίσθημα που με κυρίευσε.
Ποια συναισθήματα γεννιούνται μέσα σου κάθε φορά που ανεβαίνεις στη σκηνή;
Νιώθω μία πληρότητα ανεβαίνοντας επί σκηνής. Συναισθήματα όπως αγωνία, χαρά, ικανοποίηση, έρχονται και εναλλάσσονται, άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε κινούνται ήρεμα κι αρμονικά.
Είναι εύκολο για έναν καλλιτέχνη να βιοπορίζεται αποκλειστικά από την τέχνη του σήμερα;
Καθόλου. Υπάρχουν περίοδοι που ένας καλλιτέχνης έχει πάρα πολλές εμφανίσεις και περίοδοι που μπορεί να μην υπάρχει τόσο έντονη δραστηριότητα. Αλλά αυτό είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά της δουλειάς που το μαθαίνει κάποιος από νωρίς. Και το διαχειρίζεται ανάλογα. Κι είναι πολύ συχνό φαινόμενο, να υπάρχει και μια δεύτερη ασχολία για να μειώνει το άγχος της κάλυψης των αναγκών και να δημιουργείται μεγαλύτερη ασφάλεια.
Σπούδασες Κοινωνιολογία, μία επιστήμη που αντικείμενό της είναι η μελέτη της κοινωνίας και η επικοινωνία. Τι σε ανησυχεί τη σημερινή εποχή;
Η βία. Σε όλες της τις εκφάνσεις. Με οποιοδήποτε τρόπο διαπράττεται. Και το γεγονός ότι αυξάνεται, αντί να μειώνεται, με προβληματίζει ιδιαιτέρως.
Συνήθως, οι καλλιτέχνες, πριν από την κυκλοφορία ή την ολοκλήρωση ενός τραγουδιού, ζητούν τη γνώμη των αγαπημένων τους προσώπων. Εσύ, ποιους συμβουλεύεσαι;
Πέρα από το πρωτογενές κοινωνικό περιβάλλον, την οικογένεια μου, που δεδομένα συμβουλεύομαι, έχω ανθρώπους που (ευτυχώς) εκτιμώ τρομερά τη γνώμη τους: άλλοι στον πολύ στενό μου κύκλο κάποιοι εκ των οποίων έχουν και την καλλιτεχνική ιδιότητα, κι άλλοι εκτός αυτού. Εκτός στενού κύκλου είναι κάποιοι από τους συνεργάτες μου που όμως η συμβουλή τους έχει ένα ειδικό βάρος. Θεωρώ ότι κάθε επαγγελματικό βήμα, έχει ανάγκη την ισορροπία μεταξύ των δυο.
Δεδομένου ότι ο σύντροφός σου, Άλκης Κούρκουλος, είναι επίσης καλλιτέχνης, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω, αν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πρόσωπα που προανάφερες, γνωρίζοντας ότι δεν μιλάς εύκολα για την προσωπική σου ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να κρατώ την προσωπική μου ζωή, όσο το δυνατόν γίνεται, ιδιωτική. Αυτό που μπορώ να μοιραστώ, είναι πως ο καθένας μας, προφανώς όταν έχει μια πιο στενή συναναστροφή με κάποιον, μοιραία θα γίνει κι ανταλλαγή απόψεων. Αναπόφευκτα. Από κει και πέρα, όταν υπάρχει ένα κοινό αξιακό σύστημα και είναι και τα γούστα του ενός και του άλλου πολύ κοντά, οι απόψεις συνήθως συγκλίνουν αρκετά.
Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Τον ονειρεύομαι υγιή και να μην έχει απωθημένα. Δεν θέτω μακροπρόθεσμους στόχους, γιατί θεωρώ ότι η ζωή έχει πολλές ανατροπές. Όσα μου συνέβησαν ως τώρα, δεν τα στόχευα. Απλώς ακολούθησα την καρδιά μου, ό,τι αγαπούσα. Κι ήρθαν όμορφα πράγματα.
Πώς θα περιέγραφες τη Δήμητρα με τρία επίθετα;
Αισιόδοξη. Παρατηρητική. Συναισθηματική.
Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο ατού του χαρακτήρα της και τι θα ήθελες ιδανικά να αλλάξεις;
Νομίζω η ευγένεια μου είναι το ατού μου. Θα ήθελα ιδανικά να αλλάξω την αναποφασιστικότητα μου.
Συναυλία, μουσική, οικογένεια, όνειρα. Ποια εικόνα συνθέτει το μυαλό σου, όταν ακούει κάθε μία από τις παραπάνω λέξεις;
Συναυλία: νύχτα, κόσμος πολύς, σε ένα όμορφο μέρος, δίπλα στη θάλασσα ίσως, η μουσική περνάει ανάμεσα από τον κόσμο σαν αύρα που γλυκαίνει τα πρόσωπα και τους οδηγεί σε ψυχική ανάταση.
Μουσική: κύματα φτιαγμένα από μελωδίες που ανεβοκατεβαίνουν σαν σε τρικυμία.
Οικογένεια: άνθρωποι πολύ σφιχτά αγκαλιασμένοι που είναι αδιανόητο να ξεκολλήσεις τον έναν από τον άλλο. Που από μακρυά μοιάζουν σαν ένα σώμα.
Όνειρα: πολύχρωμα σύννεφα, σε παλ αποχρώσεις που πηγαινοέρχονται πάνω από τα κεφάλια μας.
