Τα [παιδικά μου χρόνια τα] πέρασα κάτω από ένα μεγάλο βουνό – στα μάτια μου τότε πολύ μεγάλο, το δικό μου "Μαγικό Βουνό"
Για τη μητέρα της
Η μάνα μου ανήκε σε εκείνα τα άτομα που περνούν από την άκρη της ζωής, ταπεινά και αθόρυβα, όμως με έχουν χαράξει κάποια λόγια απίστευτης ομορφιάς και εμβρίθειας, που σχεδόν στα καλά καθούμενα ξεστόμιζε, συνήθως μονολογώντας. Ή στα γράμματα που μου έγραφε, γυναίκα της Δ’ Δημοτικού κατά τα άλλα. Εκεί που μιλούσε για τον καιρό, για το ποιος πέθανε, ποιος γεννήθηκε, μπορούσε ξαφνικά, μέσα σε δυο αράδες, να πει κάτι που με έκανε να χάνομαι, να ψάχνομαι. Μια μέρα την άκουσα να μονολογεί κοιτώντας απ’ το παράθυρο: "Τα χρόνια περνούν, οι ώρες δεν περνούν".
Έμεινα άναυδη, θα το ζήλευε νομίζω και ο Χάιντεγκερ, θα το ήθελε για μότο στο Είναι και ο Χρόνος. Και άλλα τέτοια έλεγε, ουκ ολίγα, που πιστεύω πως μαρτυρούν μια σκέψη ιδιαίτερη, πέραν της όποιας επίκτητης μόρφωσης, και τα έχω περάσει λίγο-πολύ στα βιβλία μου, φυσικά και σ’ αυτό με τα όνειρα. Να προσθέσω ακόμη πως διέθετε μεγάλη φαντασία, πολύ μεγάλη. Καμιά φορά ξεκινούσε να λέει κάτι ιστορίες που δεν ήξερες αν γίνανε ποτέ ή ήταν του μυαλού της. Υποτίθεται πως γύρευε ένα αυτί να την ακούει, αλλά και μόνη με τον εαυτό της τα ‘βγαζε πέρα μια χαρά. Γι’ αυτό κάτι στιγμές σκέφτομαι πως αν αυτή η γυναίκα ζούσε υπό άλλες συνθήκες, ίσως να ήταν και μια Βιρτζίνια Γουλφ του καιρού της.
Διάβασε περισσότερα στο Themamagers.gr
