Χρειάζεται να συζητήσουμε για το δικαίωμα κάθε γυναίκας να διαθέσει τις θηλές της όπως επιθυμεί; Μάλλον ναι.
Η στροφή προς τον μητρικό θηλασμό (θα έπρεπε να) είναι ένα υπέροχο πράγμα, ένα από τα ελάχιστα επί της ουσίας trends, αν θέλετε, το οποίο ζω για δεύτερη φορά μετά τον Σταύρο
μου τώρα, με το Κατερινάκι. Και ο τρόπος που το ζω είναι ο λόγος που κάνω αυτό το ποστ – η επικαιρότητα και οι παγκόσμιες ημέρες και εβδομάδες και οι ομαδικοί θηλασμοί στο Ζάππειο είναι απλά μια ευνοϊκή συγκυρία για να επισημάνω κάποια πράγματα που με ενοχλούν πολύ, μα πολύ όμως.
Η στροφή προς τον μητρικό θηλασμό, λοιπόν, και η απόδειξη της «ανωτερότητάς» του έναντι του «μπουκαλιού» έχει κάποιες απαίσιες παρενέργειες στη μάνα
Εγώ ναι, επέλεξα τον θηλασμό. Και την πρώτη φορά με τον Σταύρο τον είχα επιλέξει, αλλά έκανα το λάθος να μην ακούσω το ένστικτό μου, να ακούσω κάποιες άλλες γυναίκες γύρω μου, να δειλιάσω, να τα παρατήσω σχετικά εύκολα (στις σαράντα μέρες υπερπροσπάθειας οκέι, δεν το λες και τόσο εύκολα, αλλά θέλω να σου πω…). Έχω λοιπόν τη μικρή μου την οποία κατορθώνω, επιτέλους, εδώ και κάποιες μέρες να θηλάζω (μια φορά τη μέρα θα χρειαστεί να της δώσω και μπουκάλι, μια βιολογική formula, γιατί αν δεν το κάνω, μασάει τις γουλίτσες και τα σεντόνια και ψάχνει να βρει ρώγες πάνω στο t-shirt του Monsieur Papa, ο οποίος την φωνάζει «ο σκώρος») και το κάνω με τον δικό μου τρόπο.
Προετοίμασα τις θηλές μου χρησιμοποιώντας caps σιλικόνης – τα οποία, να ξέρεις, οι «καθοδηγήτριες» του θηλασμού τα σιχαίνονται και σε κοιτάνε με μισό μάτι αν τα αναφέρεις, και τα οποία δυσκόλεψαν για λίγο τη μικρή, που έπρεπε να ρουφάει πιο δυνατά, αλλά έδωσαν στις θηλές μου το επιθυμητό «αεροδυναμικό» σχήμα ώστε να συνεχίσει ακάθεκτη στον θηλασμό, πιάνοντάς τις σωστά στο στοματάκι της. Επίσης χρησιμοποιώ μετά από κάθε θηλασμό επανορθωτική κρέμα (αυτή με τη χαμηλότερη περιεκτικότητα σε λανολίνη, στα φαρμακεία) και pads μέσα από το σουτιέν – παιδιά είπαμε, πονάει. Στην αρχή, δηλαδή, όταν η μικρή πιάνει το στήθος, εγώ τουλάχιστον πονάω. Μετά ο πόνος περνάει και είναι απολύτως cool, ευχάριστο, μη σου πω μαγικό. Επίσης, αυτό που εγώ κάνω (παρά το γεγονός ότι υπέστην κάτι σαν shaming για αυτό από μια «ειδικό» του θηλασμού) είναι να μαλάζω το στήθος όσο εκείνη θηλάζει, από όλες τις πλευρές του. Έτσι και εκείνη πίνει πιο εύκολα το γάλα, και εγώ αδειάζω πιο αποτελεσματικά το τουμπανιασμένο μου βυζάκι, που επιτέλους ανακουφίζεται μέχρι την επόμενη φορά. Α, και κάτι άλλο που βρίσκω σημαντικό: Δεν την κρατάω συνέχεια με τον ίδιο τρόπο. Την αλλάζω χέρια, στάση και κλίση, ώστε το στήθος να αδειάζει αποτελεσματικά με δικές μου μαλάξεις από όλες τις πλευρές, ενώ της κρατάω σταθερά και άνετα το κεφαλάκι και η μυτούλα παραμένει ελεύθερη για να αναπνέει. Εν ολίγοις, την κλασική πόζα της βρεφοκρατούσας την ξεχνάμε – αλλά και τι έγινε; Κάπως έτσι το απολαμβάνουμε και οι δύο. Μου αρέσει πολύ να τη βλέπω να θηλάζει και να παίρνει στο φινάλε μια ροζ απόχρωση από αυτό το αναψοκοκκίνισμα της απόλαυσης. Μετά οι θηλές μου πάλι πονάνε, είναι ευαίσθητες ουσιαστικά, οπότε βάζω κρεμούλα και pads μέσα από το σουτιέν, και φτου κι απ’ την αρχή.
Τι προσπαθώ να πω; Ότι δεν υπάρχει ένας σωστός ή ένας λάθος τρόπος. Ότι κάθε γυναίκα αποφασίζει για τον εαυτό της και για το μωρό της. Ό,τι κι αν λένε οι «ειδικές», οι οποίες -όντας κι οι ίδιες γυναίκες και ασκώντας τέτοια πίεση σε άλλες γυναίκες, σε μια τόσο εύθραυστη στιγμή της ζωής τους- θα έπρεπε εκείνες να ντρέπονται. Όχι εμείς. Να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας, λοιπόν, και να μεγαλώσουν όμορφα και γρήγορα σαν λουλούδια – είτε με βυζί, είτε με μπιμπερό.
xxxM.
Προετοίμασα τις θηλές μου χρησιμοποιώντας caps σιλικόνης – τα οποία, να ξέρεις, οι «καθοδηγήτριες» του θηλασμού τα σιχαίνονται και σε κοιτάνε με μισό μάτι αν τα αναφέρεις, και τα οποία δυσκόλεψαν για λίγο τη μικρή, που έπρεπε να ρουφάει πιο δυνατά, αλλά έδωσαν στις θηλές μου το επιθυμητό «αεροδυναμικό» σχήμα ώστε να συνεχίσει ακάθεκτη στον θηλασμό, πιάνοντάς τις σωστά στο στοματάκι της. Επίσης χρησιμοποιώ μετά από κάθε θηλασμό επανορθωτική κρέμα (αυτή με τη χαμηλότερη περιεκτικότητα σε λανολίνη, στα φαρμακεία) και pads μέσα από το σουτιέν – παιδιά είπαμε, πονάει. Στην αρχή, δηλαδή, όταν η μικρή πιάνει το στήθος, εγώ τουλάχιστον πονάω. Μετά ο πόνος περνάει και είναι απολύτως cool, ευχάριστο, μη σου πω μαγικό. Επίσης, αυτό που εγώ κάνω (παρά το γεγονός ότι υπέστην κάτι σαν shaming για αυτό από μια «ειδικό» του θηλασμού) είναι να μαλάζω το στήθος όσο εκείνη θηλάζει, από όλες τις πλευρές του. Έτσι και εκείνη πίνει πιο εύκολα το γάλα, και εγώ αδειάζω πιο αποτελεσματικά το τουμπανιασμένο μου βυζάκι, που επιτέλους ανακουφίζεται μέχρι την επόμενη φορά. Α, και κάτι άλλο που βρίσκω σημαντικό: Δεν την κρατάω συνέχεια με τον ίδιο τρόπο. Την αλλάζω χέρια, στάση και κλίση, ώστε το στήθος να αδειάζει αποτελεσματικά με δικές μου μαλάξεις από όλες τις πλευρές, ενώ της κρατάω σταθερά και άνετα το κεφαλάκι και η μυτούλα παραμένει ελεύθερη για να αναπνέει. Εν ολίγοις, την κλασική πόζα της βρεφοκρατούσας την ξεχνάμε – αλλά και τι έγινε; Κάπως έτσι το απολαμβάνουμε και οι δύο. Μου αρέσει πολύ να τη βλέπω να θηλάζει και να παίρνει στο φινάλε μια ροζ απόχρωση από αυτό το αναψοκοκκίνισμα της απόλαυσης. Μετά οι θηλές μου πάλι πονάνε, είναι ευαίσθητες ουσιαστικά, οπότε βάζω κρεμούλα και pads μέσα από το σουτιέν, και φτου κι απ’ την αρχή.
Τι προσπαθώ να πω; Ότι δεν υπάρχει ένας σωστός ή ένας λάθος τρόπος. Ότι κάθε γυναίκα αποφασίζει για τον εαυτό της και για το μωρό της. Ό,τι κι αν λένε οι «ειδικές», οι οποίες -όντας κι οι ίδιες γυναίκες και ασκώντας τέτοια πίεση σε άλλες γυναίκες, σε μια τόσο εύθραυστη στιγμή της ζωής τους- θα έπρεπε εκείνες να ντρέπονται. Όχι εμείς. Να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας, λοιπόν, και να μεγαλώσουν όμορφα και γρήγορα σαν λουλούδια – είτε με βυζί, είτε με μπιμπερό.
xxxM.
