Μήπως σαν τις ακρίδες κατασπαράζουμε κάθε φορά ότι καινούργιο βλασταίνει; Δεν έπρεπε η κάθε φυλή της πόλης να έχει τον ζωτικό της χώρο, αντί να εισβάλουμε διαρκώς ο ένας στα λημέρια του άλλου και να τα κάνουμε όλα γήπεδο;
Δεν είναι πια και τόσο hip να πηγαίνεις για brunch στο Mama Roux, για after office drinks στο Osterman ή για καπουτσίνο ένα ηλιόλουστο πρωινό στο Tailor Made.
Στην πλατεία Αγίας Ειρήνης και στην οδό Κολοκοτρώνη έχει γίνει θρασύτατη απόβαση από δεκάδες επιχειρήσεις που ξεφυτρώνουν από το ένα βράδυ στο άλλο σαν τα μανιτάρια (ποιος «πάμπλουτος» δίνει επιτέλους τις άδειες;) και έτσι χιλιάδες κόσμου χωρίς ταυτότητα ξεβράζεται εκεί, ανακαλύπτοντας αργοπορημένα τη γειτονιά.
Όλη η περιοχή φαίνεται πως ζει τη φούσκα της πριν εκπέσει κι αυτή σε παρακμή όπως ακριβώς συνέβη πριν με το Γκάζι και ακόμη παλιότερα με του Ψυρρή. Ένα πλήθος, που μεταφέρει το σαρκίο του «όπου έχει τζέρτζελο», έχουμε ξαναδεί ότι δεν αποτελεί απλά κίνδυνο για την αλλοίωση του χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας μιας πιάτσας -όπως τα ξέραμε και τα αγαπήσαμε όσοι πήγαμε πρώτοι- αλλά πριν προλάβεις να πεις «κάγκουρας», τα έχει ήδη φάει σαν τον καρκίνο.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι τα μαγαζιά που ανοίγουν εδώ γύρω έχουν ακόμη (με λίγες εξαιρέσεις) μια άλλη, πιο νεοϋρκέζικη αισθητική. Και επίσης δεν έχουν ακόμη ακουστεί ούτε λαϊκά ούτε… πριόνια από τα ανοιχτά παράθυρα των bar.
Όμως, όταν έχω φτάσει να επισημαίνω κάτι τέτοιο ως «δόξα τω Θεώ » είμαι ήδη στενοχωρημένος. Είμαι επίσης θυμωμένος που σαν τις ακρίδες κατασπαράζουμε κάθε φορά ότι καινούργιο βλασταίνει. Και θλιμμένος που δεν έχει η κάθε φυλή της πόλης τον ζωτικό της χώρο, ένα περιβάλλον του γούστου της μέσα στο οποίο μπορεί να αναπτύξει την ιδιαίτερη κουλτούρα της, αλλά αντίθετα εισβάλουμε διαρκώς ο ένας στα λημέρια του άλλου και τα κάνουμε όλα γήπεδο.
Τα στέκια που κρατάνε ακόμη:
Eggs Benedict στο Mama Roux (φωτο: @dtsakoumis)
Mama Roux (για την υπέροχη κουζίνα του και για τα αβγά benedict με αυθεντικό English muffin στο brunch της Κυριακής –το σέρβις όμως τα έχει φτύσει από την πολυκοσμία και μπάζει νερά).
Baba Au Rum (επειδή κάνει φανταστικά cocktails και δεν είναι στο μάτι του κυκλώνα, οπότε δεν φτάνει ως εκεί το βήμα του ανίδεου).
Harvest (γιατί είναι μικρής κλίμακας και ελπίζω να μείνει για πάντα έτσι).
Key Bar (δεν το λες και πλατεία Αγίας Ειρήνης εκεί κάτω στην Πραξιτέλους, αλλά είναι ακόμη το μόνο καταφύγιο για καταδιωγμένους hipsters).
Και ένα καινούργιο:
Λουκουμάδες (να μια έξυπνη ιδέα εκτελεσμένη μοντέρνα –οι λουκουμάδες με μέλι, κανέλα και παγωτό καϊμάκι είναι λόγος για να πάει η αλεπού (εσύ) στο παζάρι (στην πλατεία Αγίας Ειρήνης ντε…).
Ακολουθήστε τον Δημήτρη Τσακούμη στο Instagram @dtsakoumis
Σχετικά άρθρα:
Cabaret στην Αθήνα του «μεσοπολέμου»
Μπιενάλε, φτώχια και φαλάφελ
Baba Au Rum (επειδή κάνει φανταστικά cocktails και δεν είναι στο μάτι του κυκλώνα, οπότε δεν φτάνει ως εκεί το βήμα του ανίδεου).
Harvest (γιατί είναι μικρής κλίμακας και ελπίζω να μείνει για πάντα έτσι).
Key Bar (δεν το λες και πλατεία Αγίας Ειρήνης εκεί κάτω στην Πραξιτέλους, αλλά είναι ακόμη το μόνο καταφύγιο για καταδιωγμένους hipsters).
Και ένα καινούργιο:
Λουκουμάδες (να μια έξυπνη ιδέα εκτελεσμένη μοντέρνα –οι λουκουμάδες με μέλι, κανέλα και παγωτό καϊμάκι είναι λόγος για να πάει η αλεπού (εσύ) στο παζάρι (στην πλατεία Αγίας Ειρήνης ντε…).
Ακολουθήστε τον Δημήτρη Τσακούμη στο Instagram @dtsakoumis
Σχετικά άρθρα:
Cabaret στην Αθήνα του «μεσοπολέμου»
Μπιενάλε, φτώχια και φαλάφελ
κεντρική φωτογραφία: @annamakri instagram
