Talk about Town | Έχει καταντήσει η πλατεία Αγίας Ειρήνης σαν το Γκάζι;

Δεν είναι πια και τόσο hip να πηγαίνεις για brunch στο Mama Roux, για after office drinks στο Osterman ή για καπουτσίνο ένα ηλιόλουστο πρωινό στο Tailor Made. Στην πλατεία Αγίας Ειρήνης και στην οδό Κολοκοτρώνη έχει γίνει θρασύτατη απόβαση από δεκάδες επιχειρήσεις που ξεφυτρώνουν από το ένα βράδυ στο άλλο σαν τα μανιτάρια (ποιος «πάμπλουτος» δίνει επιτέλους τις άδειες;) και έτσι χιλιάδες κόσμου χωρίς ταυτότητα ξεβράζεται εκεί, ανακαλύπτοντας αργοπορημένα τη γειτονιά.

Όλη η περιοχή φαίνεται πως ζει τη φούσκα της πριν εκπέσει κι αυτή σε παρακμή όπως ακριβώς συνέβη πριν με το Γκάζι και ακόμη παλιότερα με του Ψυρρή. Ένα πλήθος, που μεταφέρει το σαρκίο του «όπου έχει τζέρτζελο», έχουμε ξαναδεί ότι δεν αποτελεί απλά κίνδυνο για την αλλοίωση του χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας μιας πιάτσας -όπως τα ξέραμε και τα αγαπήσαμε όσοι πήγαμε πρώτοι- αλλά πριν προλάβεις να πεις «κάγκουρας», τα έχει ήδη φάει σαν τον καρκίνο.
Όταν, λοιπόν, σε ρωτάνε πάνω από μια φορά «που είναι η πλατεία Αγίας Ειρήνης;» ενώ βρίσκεστε στο προαύλιο της ομώνυμης εκκλησίας, είναι η ύστατη ώρα να την κάνεις για αλλού. Όχι επειδή είσαι σνομπ και δεν ανέχεσαι την πολλή συνάφεια του κόσμου, που έλεγε κι ο Καβάφης, αλλά πραγματικά αν ήταν να βγεις κάπου με εκατοντάδες ντεσιμπέλ θόρυβο, με κίνηση που σου σπάει τα νεύρα, με παρέες που κατουράνε στις γωνίες, κάπου που τα ποτά είναι μπόμπες και οι γυναίκες φτιασιδωμένες «σεξοβόμβες» (αντί για τις «χιπστερούδες» με τα τατού που καθιέρωσαν τη γειτονιά μαζί με τα αγόρια με τα Vans), τότε θα μπορούσες να βγαίνεις και στην Ιερά Οδό, στην Πανόρμου, στο Μικρολίμανο. Να είσαι αυτό το είδος ανθρώπου.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι τα μαγαζιά που ανοίγουν εδώ γύρω έχουν ακόμη (με λίγες εξαιρέσεις) μια άλλη, πιο νεοϋρκέζικη αισθητική. Και επίσης δεν έχουν ακόμη ακουστεί ούτε λαϊκά ούτε… πριόνια από τα ανοιχτά παράθυρα των bar.

Όμως, όταν έχω φτάσει να επισημαίνω κάτι τέτοιο ως «δόξα τω Θεώ » είμαι ήδη στενοχωρημένος. Είμαι επίσης θυμωμένος που σαν τις ακρίδες κατασπαράζουμε κάθε φορά ότι καινούργιο βλασταίνει. Και θλιμμένος που δεν έχει η κάθε φυλή της πόλης τον ζωτικό της χώρο, ένα περιβάλλον του γούστου της μέσα στο οποίο μπορεί να αναπτύξει την ιδιαίτερη κουλτούρα της, αλλά αντίθετα εισβάλουμε διαρκώς ο ένας στα λημέρια του άλλου και τα κάνουμε όλα γήπεδο.


Τα στέκια που κρατάνε ακόμη: