Ταξίδια, φίλοι, αγαπημένοι, χρώματα, μυρωδιές. Παιδιά που παίζουν, παιδιά που γελάνε, παιδιά που υπάρχουν. Και όλα μαζί σε ένα σκηνικό ζωής
Kλείνω τα μάτια σε άλλη μια προσπάθεια να με πάρει ο ύπνος. Υπερφορτωμένος ο εγκέφαλος πληροφορίες, αναζητά ένα διάλειμμα για να τις τακτοποιήσει. Αδυνατεί. Λίγες ώρες απόδρασης από όσα συμβαίνουν ίσως βοηθήσουν στη διαδικασία της λήθης. Αδύνατον. Παρά τις έντονες λάμψεις, καταφέρνω να πέσω σ’ εκείνο το κενό που λειτουργεί σαν καταφύγιο και μικρή γιατρειά από τα δύσκολα των εποχών. Έχουν το σώμα και ο νους μνήμη. Όμως μαζί έχουν και έναν προτζέκτορα που προβάλλει την ώρα των ονείρων στιγμές χαράς και ευτυχίας, στιγμές από μια ζωή που κάποτε πίστευες ότι κανείς και τίποτε δεν μπορεί να σου τη στερήσει.
Ταξίδια, φίλοι, αγαπημένοι, χρώματα, μυρωδιές. Παιδιά που παίζουν, παιδιά που γελάνε, παιδιά που υπάρχουν. Και όλα μαζί σε ένα σκηνικό ζωής. Απόλυτης λειτουργικότητας και κανονικότητας. Το πρωί δουλειά, το βράδυ
σπίτι. Το καλοκαίρι διακοπές, το φθινόπωρο επιστροφή. Αυτές οι ώρες του ύπνου είναι βάλσαμο, επουλώνουν τραύματα και ανοιχτές πληγές. Το καλοκαίρι ήρθε και έφυγε. Προσπέρασε με χίλια τη χαρά της ζωής αφήνο-
ντάς την πίσω να αναρωτιέται: "Αν όχι τώρα η ευτυχία, τότε πότε;" Ο νους αντιδρά στον καταιγισμό της λύπης. Ψάχνει, ψάχνει και στο τέλος ανασύρει όλες εκείνες τις μνήμες που σε κάνουν αυτό που είσαι τώρα, τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες. Μη νομίζεις, αυτές τις τελευταίες κάνει τα πάντα για να τις απωθήσει κάπου μακριά, κάπου βαθιά. Κάπου από όπου δε θα σκάνε
μύτη ανεξέλεγκτα, και η λήθη τους θα σου επιτρέψει να συνεχίσεις να ελπίζεις.
Γράφει ο Ισίδωρος Ζουργός: "Είμαστε, γλυκιά μου, βυθισμένοι στη μεγάλη κλεψύδρα του χρόνου. Μπορεί κάποιος μια στιγμή να τη γυρίσει αιφνιδιαστικά και να βρεθούμε από τα πάνω στα κάτω κουνώντας απελπισμένα τα χέρια μες στην άμμο".
Υπάρχουν μηχανισμοί άμυνας. Χάρη σε αυτούς συνεχίζουμε στο μονοπάτι μας. Επιστρέφουμε –αν και ποτέ δε φύγαμε τελικά– από ένα καλοκαίρι αναφοράς σε ένα φθινόπωρο αυτοπροσδιορισμού. Σε μια νέα εποχή εσωτερικών ανακατατάξεων που αναπόφευκτα θα μας σπρώξει σε αλλαγές. Είναι φορές που η ζωή σε προλαβαίνει και γελάει με τα σχέδιά σου. Είναι και φορές όμως που, αφού ακούσεις το ηχηρό της γέλιο, συνειδητοποιείς
ότι είσαι από εκείνους τους τυχερούς που έχουν ακόμη μία ευκαιρία.
Μπες στη νέα σου ζωή αποδίδοντας στη "δεύτερη ευκαιρία" την αξία που της πρέπει.
