Στην κορυφή του ξενοδοχείου Athens Was βρίσκεται το Sense Fine Dining Restaurant, όπου η θέα είναι εφάμιλλη με την κουζίνα.
Όσο βρισκόμουν στο ασανσέρ με κατεύθυνση το rooftop του πολυσυζητημένου ξενοδοχείου Athens Was στον αριθμό 5 της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σκεφτόμουν από μέσα μου "οκ, τόσες φορές έχουμε δει την Ακρόπολη από ταράτσες του κέντρου…πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι" και είχα άδικο. Και αυτό γιατί από το -μικρό ομολογουμένως- μπαλκόνι του ολοκαίνουριου Sense Fine Dining Restaurant με τα λιγοστά τραπέζια και την εντελώς open κουζίνα η θέα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Ξέρω πως συχνά γράφουμε και διαβάζουμε αντίστοιχες διαπιστώσεις, αλλά εδώ θαρρείς πως θα απλώσεις το χέρι σου και θα την αγγίξεις.
Είναι σαν ένα υποβλητικό φόντο που ανεβάζει ακόμη πιο πολύ το βαθμό δυσκολίας για την κουζίνα, αφού ο σεφ Θοδωρής Παπανικολάου είναι σαν να πρέπει να "πασχίσει" για να καταφέρει να σε κάνει να πάρεις τα μάτια σου από το φωτισμένο βράχο. Και για να μαρτυρήσω από τώρα τη συνέχεια, τα καταφέρνει! Προσωπικά ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα την κουζίνα του γλυκύτατου και μειλίχιου ως όψη σεφ Θοδωρή Παπανικολάου, αφού τα τρία προηγούμενα χρόνια βρισκόταν στην εμβληματική Σελήνη της Σαντορίνης, όπου είχε αποσπάσει και πολυάριθμα βραβεία. Για να μην μακρηγορώ, ο Θοδωρής όχι μόνο είναι αντάξιος της φήμης του, αλλά την ξεπερνά. Τα πιάτα που βγαίνουν από την κουζίνα του συμπυκνώνουν τρία χαρακτηριστικά, που τελικά κάνουν το Sense Fine Dining Restaurant όντως ένα fine dining restaurant και το νέο εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας της πόλης: είναι gourmet (με όλη τη σημασία της λέξης), έχουν χαρακτήρα και είναι πραγματικά νόστιμα. Ο Θοδωρής και η κουζίνα του διακρίνονται από μία ησυχία και μία ηρεμία, ομολογουμένως πρωτόγνωρη για τόσο ανοικτή κουζίνα -η κουζίνα είναι κυριολεκτικά μέσα στο εστιατόριο- και τα πιάτα που βγαίνουν από αυτήν σε κερδίζουν από την πρώτη ματιά, θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής, χαρακτηρίζονται από μεγάλη τεχνική αρτιότητα, έχουν εξαιρετική πρώτη ύλη, κάνουν μαγικό παιχνίδι με τις υφές και τα υλικά, έχουν ουσιαστική ελληνικότητα και βαθιά, αληθινή γεύση.
Η αλήθεια είναι πως δοκιμάσαμε ένα μεγάλο μέρος του μενού και τα πιάτα είχαν εξαιρετική κλιμάκωση, αλλά θα προσπαθήσω να περιοριστώ σε αυτά που έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση σε εμένα, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι καλό να συνεχίζει να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης και της "μαγείας", όταν μιλάμε για γαστρονομικά εστιατόρια. Αρχής γενομένης από το ψωμί (!), το οποίο για εμένα είναι πάντα σημαντικό δείγμα για το τι θα ακολουθήσει και ειδικά στο Sense ο κανόνας μου επιβεβαιώθηκε περίτρανα: μία λευκή μακρόστενη πιατελίτσα με όμορφα τοποθετημένα πάνω 5 ατομικά ζεστά χειροποίητα ψωμάκια: σφολιάτα, κουλούρι Θεσσαλονίκης, focaccia με τομάτα, focaccia με σπανάκι και κρουασάν με αλεύρι Ζέας, και δίπλα εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο περιορισμένης παραγωγής. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.
Ο φημισμένος Λαχανόκηπος του Θοδωρή Παπανικολάου είναι ίσως ένα από τα πιο φρέσκα, γήινα και προσωπικά πιάτα που θα συναντήσεις αυτή τη στιγμή στην ελληνική γαστρονομική σκηνή, όπου ραβιόλια φτιαγμένα από τα ίδια τα λαχανικά μπλέκονται με διαφορετικές υφές από παντζάρι, κολοκυθάκια, γλυκοπατάτα, τσιπς τοπιναμπούρ (αγκινάρα της Ιερουσαλήμ: προσοχή δεν είναι αγκινάρα και δεν έρχεται από την Ιερουσαλήμ, είναι μία ρίζα που στη γεύση μοιάζει κάποιες φορές με αγκινάρα), πατάτα, καρότο, ξύδι από φράουλες, φράουλες, χώμα από ντάκο από χαρούπι και το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικός λαχανόκηπος στο πιάτο σου, που σε γεμίζει συναισθήματα. [ Η συνταγή για τον Λαχανόκηπο μαζί με συνέντευξη του σεφ θα βρίσκεται στη Madame Figaro Νοεμβρίου]. Το Ριζότο Αλά Πολίτα με αγκινάρα, καρότο, σμέουρο, πρόβειο γιαούρτι, άνηθο και πράσο έκανε τέλειο παιχνίδι με τις οξύτητες και ήταν πολύ δροσιστικό.
Η Σπανακόπιτα για εμένα είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πιάτα, καθώς στην ουσία δεν είναι σπανακόπιτα αλλά κάνει μία τόσο ωραία μεταφορά με τις υφές, όπως η τουίγ από μελάνι που παρέπεμπε σε φύλλο, και ένα τόσο ωραίο δέσιμο με τις γεύσεις, που δεν σε πειράζει καθόλου.
Τέλος, νομίζω πως ο Κόκορας Παστιτσάδα με τους σωλήνες χειροποίητου ζυμαρικού, τον αφρό παρμεζάνας και το μανταρίνι, μεταξύ άλλων, είναι ένα πιάτο που μιλάει άπταιστα ελληνικά αλλά δείχνει ευρωπαϊκή μαγειρική κουλτούρα. Για τα γλυκά δεν μπορώ να έχω άποψη, γιατί σηκώθηκα νωρίς από το τραπέζι, αλλά από εμφάνιση τουλάχιστον μπορώ να τα χαρακτηρίσω άκρως εντυπωσιακά.
Photo chef: Danai Issaris
Photo restaurant: Margarita Nikitaki
Photo dishes: Nelly Kalamara
* Tidbit : a small piece of food
: a small piece of news or interesting information
