Το Matsuhisa Athens εντός του Four Seasons Astir Palace αποτελεί διαχρονικά ένα από τα πιο εμβληματικά εστιατόρια της χώρας μας. Και όχι άδικα.
Η μαγική βεράντα του Matsuhisa Athens έχει καθίσει στα στιβαρά ξύλινα τραπέζια της μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής και διεθνούς jet set σκηνής, καθώς το φαγητό του master του είδους Nobu Matsuhisa (όπως εδώ μεταφράζεται από τους καταξιωμένους Τόνι Βρατσάνο - ο Executive Chef για 11η χρονιά-, και Θωμά Κουράκο - Head Chef της ζεστής κουζίνας) και το εκπληκτικό location (ίσως αυτό να είναι το ωραιότερο σημείο ολόκληρης της Αθηναϊκής Ριβιέρας) συνθέτουν το ιδανικό σκηνικό για μία βραδιά που τα έχει όλα και μάλιστα μετά παρρησίας. Μαζί με τις σημαντικές προσωπικότητες και τους λαμπερούς φιλοξενούμενους, όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί κάθε καλοκαίρι κάνουμε απαραιτήτως μία στάση από εδώ. Και για εμένα προσωπικά, αυτή η επίσκεψη αποτελεί σχεδόν πάντα ένα από τα highlight του καλοκαιριού μου.
Εκεί καθισμένη στο Umi Bar, που θαρρείς πως περισσότερο επιπλέει στο νερό παρά στέκεται στο έδαφος, ξεκίνησα και φέτος τη βραδιά μου. Είναι μαγικό αυτό το μέρος, ότι και να σε απασχολεί όλη μέρα, με το που θα καθίσεις στα αναπαυτικά stools του bar και θα πάρεις το κοκτέιλ σου στο χέρι, ως δια μαγείας εξαφανίζεται από το μυαλό σου. Και εσύ μένεις εκεί, λίγο σαν χαζός, να κοιτάς τη θέα και να θέλεις να κρεμάσεις στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου ένα "do not disturb" sign, σαν αυτά που βρίσκεις πίσω από τις πόρτες των δωματίων στα ξενοδοχεία. Αλήθεια το παθαίνω αυτό, πάντα στο συγκεκριμένο σημείο.
Το cocktail που δοκίμασα ήταν ένα όμορφα εκρηκτικό Yubari Fizz. Δροσερό και τόσο όσο θέλεις fizzy, ελαφρώς γλυκό, αλλά χωρίς υπερβολές, με παρούσα τη γεύση του πεπονιού αλλά και ακόμη πιο έντονη τη χρωματική του παρουσία.
Στο τραπέζι μας η θέα ήταν εξίσου μαγική, απλώς το Umi Infinity Bar αποτελεί ένα σημείο από το οποίο δεν θέλω να σηκώνομαι, παρά μόνο για να δοκιμάσω τα πιάτα της εξαιρετικής κουζίνας του διάσημου σεφ. Φέτος, ακόμη περισσότερο από πέρσι, είδαμε έντονα στο μενού την παρουσία του ελληνικού στοιχείου και το αρμονικό πάντρεμα στοιχείων από δύο χώρες που μπορεί να μοιάζουν ξένες μεταξύ τους, όμως η γευστική τους λογική δεν απέχει και τόσο. Νομίζω περισσότερο ταιριάζουν (σαν τα ετερώνυμα που έλκονται στην προσωπική μας ζωή) λόγω της απλότητάς τους, η βάση και της ελληνικής και της ιαπωνικής κουζίνας στις πιο αυθεντικές εκδοχές τους είναι η απλότητα και η φρεσκάδα της πρώτης ύλης, και ναι αυτό το έχουν κοινό μετά βεβαιότητας. Πρόσφατα είχα την τύχη να πάρω μία συνέντευξη από τον ίδιο τον Nobu San και, όταν τον ρώτησα, ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της ιαπωνικής κουζίνας, αυτό που την έκανε διάσημη στα πέρατα της γης, μου απάντησε κάθετα "Η απλότητα. Η απλότητα είναι ότι κάνει τη γεύση γενικά σπουδαία". Για να επανέλθω λοιπόν στο συγκεκριμένο μενού, όντως φέτος βλέπουμε αρκετά ελληνικά στοιχεία να μπαίνουν στα πιάτα, με αποκορύφωμα την Almiriki Salad, που είναι ουσιαστικά η εμβληματική Spinach Salad του Nobu Matsuhisa σε μία εκδοχή με βάση το ελληνικό μας αλμυρίκι (μία αγαπημένη εγχώρια γεύση μας) εμπλουτισμένο με goji berry, flakes τρούφας, αποξηραμένο miso και αποξηραμένο πράσο. Ένα πιάτο που παραδίδει μαθήματα φρεσκάδας και αληθινής νοστιμιάς σε κάθε επισκέπτη, ασχέτως με το από ποια χώρα έχει φτάσει εδώ.
Αλλά για να μην μπερδεύω τη σειρά των πραγμάτων ας τα πάρουμε με τη σειρά. Τα Nori Tacos τα οποία κατέφθασαν πρώτα στο τραπέζι μας ήταν πολύ εντυπωσιακά σε εμφάνιση, με το nori να έχει τηγανιστεί ώστε να σχηματίσει ένα μικρό tacos μέσα στο οποίο έβρισκες πληθωρικά νόστιμο guacamole και χαβιάρι on the top.
Συνεχίσαμε με ένα μαγικό Yakura Ceviche με μαγιάτικο, γαρίδα, κρεμμύδι, κόλιανδρο, goji berry και πορτοκάλι. Ίσως το ωραιότερο ceviche που δοκίμασα φέτος, με ακριβώς τις σωστές εντάσεις, απίστευτη φρεσκάδα στη γεύση και σε τέλεια θερμοκρασία.
Ακολούθησε το εμβληματικό sushi που συνοδεύεται από noodle soup, καθώς έτσι συνηθίζεται να απολαμβάνεται παραδοσιακά το sushi στην Ιαπωνία, όπως μας εξήγησαν. Εντάξει τι να πεις για το sushi στο Matsuhisa Athens, με noodle soup ή και χωρίς; Αν η ευτυχία είχε γεύση, θα ήταν αυτό το sushi σε αυτό το περιβάλλον. Η ιαπωνική ομελέτα που σερβίρεται μαζί προσωπικά μου θυμίζει πολύ Ελλάδα, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Το Scallop Tataki, δηλαδή τα χτένια που είχαν περάσει ελαχίστως εξωτερικά από τη φωτιά έρχονταν σε ένα πολύ όμορφο πιάτο μαζί με yuzu sauce, truffle sauce αλλά και foie gras, που τελικά εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε μία γευστικά πολύ καλή ιδέα. Εν συνεχεία ήταν η σειρά της Almiriki Salad που ανέφερα στην αρχή, πριν περάσουμε τελικά στα κυρίως της βραδιάς.
Ένα πολύ νόστιμο λαβράκι που τιτλοφορείται δίκαια Sea Bass Umami, αφού στόχος του είναι να ενεργοποιήσει τη λεγόμενη "πέμπτη" γεύση, δηλαδή το umami. Αυτό το λαβράκι πέρασε 3 ημέρες να μαρινάρεται σε φρέσκα λαχανικά, από τα οποία απορρόφησε όλα τα αρώματα και τις γεύσεις, και μετά ψήνεται και έρχεται σε εσένα με θαλασσινό αλάτι και soya sauce, λάμποντας δια της απλότητάς του.
Τέλος το Wagyu Steak έρχεται ψημένο στην εντέλεια με μανιτάρια, baby corn, καρότο και μία εκδοχή της yakiniku sauce, που μας είπαν πως αποτελεί το επτασφράγιστο μυστικό του σεφ και κρίνοντας από τη γεύση της, που απογείωνε την κάθε μπουκιά, καλά κάνει ο σεφ και την κρατάει μυστικό. Στα γλυκά δυστυχώς δεν έμεινα, καθώς είχε περάσει η ώρα, αλλά μου είπαν πως το Παρφέ Βανίλιας με Μούρα και Κεράσια ήταν μία δροσιστική μαγεία.
Για περισσότερα tidbits και γευστικές ανταποκρίσεις τη στιγμή που συμβαίνουν ακολουθήστε το @kounelly στο Instagram.
* Tidbit : a small piece of food
: a small piece of news or interesting information
