Το ολοκαίνουριο Monzù στην Κηφισιά συναρπάζει με τη φινέτσα της κουζίνας του αλλά και με την κομψότητα του υπέροχου νεοκλασσικού που το φιλοξενεί.
Δεν σου κρύβω πως όταν άκουσα για νέο ιταλικό δια χειρός Γιάννη Λιόκα σε έναν από τους πιο μαγικούς κήπους και ένα από τα πιο όμορφα κτήρια της Κηφισιάς, μόνο που δεν έκανα πάρτι (στο μυαλό μου, μην παρεξηγηθούμε και με τα νέα αντί-covid μέτρα!). Δεν σου κάνω πλάκα, αυτήν ειδικά την περίοδο ότι μαγαζί και να ακούσω να ανοίγει -και καντίνα για βρώμικο που λέει ο λόγος- πολύ βαθιά συγκινούμαι και εύχομαι να ανταμειφθεί ο κόπος και η τόλμη των ανθρώπων που το ανοίγουν μέσα σε τέτοια πρωτοφανή συγκυρία, αλλά όταν ακούω για μαγαζιά από ομάδες που εκτιμώ και κουζίνες από σεφ που τη μαγειρική τους αγαπώ, καταλαβαίνεις πως χαίρομαι διπλά. Το location επίσης μαγικό, το άκρως αριστοκρατικό νεοκλασσικό κτήριο που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε το Parla. Και η ομάδα δοκιμασμένη, αφού οι ιδιοκτήτες έχουν δοκιμαστεί στην ελληνική εστίαση και βγει νικητές σε πολλά διαφορετικά projects (Hide&Seek, Royal Monkey, Editor…just to name a few!). Για τη μαγειρική δεινότητα του Γιάννη Λιόκα και για το πόσο αγαπώ τον τρόπο που αντιμετωπίζει υλικά και συνταγές δεν θα μιλήσω ξανά, γιατί θα γίνω γραφική, αλλά θα αρκεστώ να θυμηθώ τη "θητεία" του στο επίσης ιταλικό Nolita για να περιμένω τα μέγιστα από αυτή τη νέα προσπάθεια. Και δικαιώθηκα και με το παραπάνω, γιατί μέσα σε έναν υπέροχο κήπο, με σωστές αποστάσεις και μέτρα να τηρούνται απαρέγκλιτα, δοκίμασα εξίσου υπέροχες γεύσεις, που θα με κάνουν να βρεθώ εκεί ξανά και ξανά. Και μόλις χειμωνιάσει, επίσης μεγάλη θα είναι η χαρά, γιατί το εσωτερικό με τα χειροποίητα πλακάκια, τις ονειρεμένες γωνιές και τα επιβλητικά παράθυρα είναι εφάμιλλο του κήπου. Για να μη στα πολυλογώ, προσωπικά θεωρώ πως το Monzù συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία εκείνα που χρειάζεται ένα μαγαζί για να γίνει "κλασσικό" και "διαχρονικό" και σε αυτό θα βάλω ένα μεγάλο αστερίσκο για να τονίσω τις εξαιρετικά νορμάλ τιμές που θα δεις στο μενού και θα σε εκπλήξουν ευχάριστα.
Φτάνοντας λοιπόν στο Monzu, εάν ο καιρός ακόμη κρατάει, πάρε θέση στον καταπράσινο κήπο ή στα τραπεζάκια της αρχοντικής βεράντας και ξεκίνα σίγουρα με ένα cocktail από την ομάδα του Σπύρου Κερκύρα. Εγώ προσωπικά πήγα με το εικονιζόμενο -παλαιωμένο για ένα μήνα σε βαρέλι- The Aged Side of Manhattan, που σε κερδίζει από την πρώτη γουλιά με την πολυεπίπεδη γεύση του. Όμως και η παρέα που κινήθηκε στη σφαίρα των Negroni (διαθέτει 4 διαφορετικές εκδοχές η λίστα) φάνηκε υπερενθουσιασμένη.
Το μενού είναι ιταλικό, καλοσχεδιασμένο, μαζεμένο, νόστιμο και τόσο όσο χρειάζεται γνώριμο τόσο όσο χρειάζεται ανατρεπτικό. Οι σωστές ισορροπίες άλλωστε ήταν πάντοτε το φόρτε της κουζίνας του Λιόκα. Εννοείται πως θα ξεκινήσεις με πίτσα, τέλεια ψημένη, άκρως ιταλοτραφή, με εξαιρετικής ποιότητος ζυμάρι και φανταστικούς συνδυασμούς. Εμείς δοκιμάσαμε μία κλασσική Margherita (κατά την ταπεινή μου άποψη, το pizza menu από τη margherita του κρίνεται) με παλαιωμένη παρμεζάνα, fior di latter, τομάτα san Marzano και βασιλικό, κομψή και νόστιμη, και μία άκρως λαχταριστή Bianca με κρέμα παρμεζάνας, πέστο βασιλικού, fior di latte, ντοματίνια και scamorza. Οπωσδήποτε να δοκιμάσεις το χειροποίητο ψωμί σε τρεις εκδοχές (προζύμι σικάλεως, μαγική focaccia και χαριτωμένα κράκερς), που έρχεται φυσικά συνοδευόμενο από εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο, χοντρό αλάτι και ένα ιδιαίτερο ντιπ βουτύρου αρωματισμένο με μαύρη τρούφα, μέλι και πεκορίνο.
Στα ορεκτικά o Τόνος "Bresaola”, που έχει μαριναριστεί σε μπαχαρικά για να προσιδιάζει στο διάσημο αλλαντικό και συνοδεύεται από Stracciatella, σύκα, πέστο μαϊντανού και παλαιωμένο βαλσάμικο, είναι ένα πιάτο έξυπνο και παιχνιδιάρικο, που εύκολα σε βάζει στο κλίμα της κουζίνας και σου ανοίγει την όρεξη.
Εξαιρετική η Burrata με τομάτες σε ζύμωση, crumble από ψωμί στα κάρβουνα, γιαούρτι και ελαφρώς πικάντικη nduja. Ένα πιάτο φρέσκο και τέλεια ισορροπημένο, με μία όμορφη οξύτητα στην επίγευση. Δεσμεύομαι την επόμενη φορά να δοκιμάσω και το τύπου Vitello Tonnato με σιγομαγειρεμένη γλώσσα από μοσχαράκι γάλακτος, καπνιστή μαγιονέζα τόνου και αγριοράπανο, που μου φάνηκε πολλά υποσχόμενο και, αν κρίνω από ένα παραπλήσιο πιάτο του Γιάννη που είχαμε δοκιμάσει στο Stories του ξενοδοχείου The Editor την περασμένη σεζόν, λογικά θα είναι υπέροχο.
Τελευταίο από τα ορεκτικά που δοκιμάσαμε ήταν η Σελινόριζα Osso Buco (ένα inside joke ας μου επιτραπεί ο όρος, αφού ο Γιάννης έχει κόψει τη σελινόριζα -που πολύ την αγαπά αφού πάντα θα τη βρεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στα μενού του και μάλιστα και πολύ πριν γίνει της μόδας- στο σχήμα του κόκκαλου που κανονικά θα είχες μπροστά σου σε ένα Osso Buco), που στην ουσία ήταν ψητή σελινόριζα που στο κέντρο της έκρυβε ένα πενταντόστιμο ραγού από μοσχάρι γάλακτος και σος από παλαιωμένη παρμεζάνα.
Στην pasta και τα risotto τώρα έχουμε επίσης πολλά και ενδιαφέροντα. Δεν δοκίμασα την καρμπονάρα με agnolotti, αλλά αυτό υπόσχομαι να διορθωθεί άμεσα. Δοκίμασα όμως τα Linguine Gamberi, τέλεια βρασμένα, να κρατούν αριστοτεχνικά και να έχουν ρουφήξει όλη τη νοστιμιά και τα αρώματα του ζωμού γαρίδας, ενώ ήταν στεφανομένα από ένα υπερφίνο ταρτάρ γαρίδας να δίνει μαθήματα φρεσκάδας. Κάθε μέρα να το έτρωγα αυτό το πιάτο, ποτέ δεν θα το βαριόμουν αλήθεια.
Το "σαν φτιαγμένο για φωτογραφία" Risotto Carnaroli με κρέμα από κόκκινα παντζάρια, gorgonzola dolce και παλαιωμένο βαλσάμικο δεν απογοητεύει καθόλου με τη μεστή του γεύση και το τέλειο δέσιμο, ενώ είναι σίγουρο πως δεν θα κρατηθείς παρά να το ανεβάσεις στα social.
Στα κυρίως κινηθήκαμε σε ένα ψάρι και ένα κρέας. Ο μπακαλιάρος "mantecato”, που ουσιαστικά κινείτο ανάμεσα σε ένα ιταλικό baccala mantecato και σε έναν ελληνικό μπακαλιάρο σκορδαλιά, με το γαλάκτωμα από γλυκό σκόρδο να αγκαλιάζει όμορφα το τέλεια ζουμερό φιλέτο του ψαριού και τις τραγανές μπάρες ριζότου να βάζουν τη δική τους πινελιά στο παιχνίδι των υφών. Μετά από αυτό είχε σειρά η Κοτολέτα Milanese, ένα από τα πιο hot πιάτα τις τελευταίες σεζόν στην αθηναϊκή εστιατορική σκηνή, αλλά δεν προλάβαμε να τη δοκιμάσουμε, διότι τα μέτρα για το ωράριο των εστιατορίων εν μέσω πανδημίς τηρούνται απαρεγκλίτως εδώ και πολύ καλά κάνουν. Έτσι η κοτολέτα, μαζί με την Bistecca Fiorentina με πουρέ πατάτας με σινάπι, μανιτάρια και καμένο βούτυρο θα πρέπει να περιμένουν την επόμενη βόλτα μου από το υπέροχο νεοκλασσικό της Κηφισιάς, που είναι σίγουρο πως δεν θα αργήσει!
Λεωφ. Κηφισίας 317 Β, Κηφισιά
Tηλ: 2106200495
Για περισσότερα tidbits και γευστικές ανταποκρίσεις τη στιγμή που συμβαίνουν ακολουθήστε το @kounelly στο Instagram.
* Tidbit : a small piece of food
: a small piece of news or interesting information
