Επιτέλους, έρχεται το καλοκαίρι.
Δεν κατάλαβα ποτέ τους ανθρώπους που αγαπούν τον χειμώνα, τη βροχή και τη μουντάδα. Όταν η μέρα μεγαλώνει, η καρδιά μου ανθίζει. Όταν ο καιρός ζεσταίνει, νιώθω μια ανεξήγητη συναισθηματική ευφορία που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να την κλονίσει. Η Madame Figaro Μαΐου είναι εδώ και για κάποιον λόγο αυτό το τεύχος δεν το λογαριάζω στα τεύχη της άνοιξης, αλλά στους προπομπούς του καλοκαιριού, σαν να είναι μια κατηγορία από μόνο του. Είναι το τεύχος που σηματοδοτεί ότι μπροστά μας ανοίγεται ένα μέλλον θερμό, φωτεινό και ηλιόλουστο. Πλησιάζει επιτέλους η εποχή που σ’ αυτή τη γωνιά της γης, σ’ αυτά τα ευλογημένα 131.957 km², οκ, ναι, μπορεί να μην είμαστε πρώτοι στα σημαντικά και ουσιώδη, αλλά, πώς να το κάνουμε, εδώ τα καλοκαίρια ξέρουμε να τα ζούμε.
Θα μου πεις ότι αυτό το καλοκαίρι δε θα είναι το ίδιο, οι αποστάσεις θα τηρούνται, η ψυχολογία θα έχει κάτι από τον ιδρυματισμό της καραντίνας, η αγκαλιά θα συνεχίσει να μας λείπει, τα οικονομικά ας μην τα συζητήσουμε τώρα καλύτερα, αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν ο ήλιος θα χαϊδεύει τρυφερά το γυμνό μας δέρμα, ο οργανισμός θα "φωτοσυνθέτει" ενδορφίνες και η θάλασσα θα καθαγιάζει την υπαρξιακή δυσθυμία του χειμώνα.
"Ευτυχία" λέγεται το μίνι αφιέρωμα που ετοιμάσαμε (σελ. 62) με απλές και χρήσιμες συμβουλές για να σκάσει ξανά –και πηγαία!– εκείνο το παγωμένο χαμόγελο, ένας οδηγός που λειτούργησε στην ψυχολογία μας και λίγο σαν placebo, όπως γίνεται πάντα όταν καθοδηγείς τη σκέψη σου σε πιο φωτεινά μονοπάτια.
Στο editorial City of Athens (σελ. 80) o Θανάσης Κρίκης μαζί με την Μπέττυ Πετκόγλου φωτογράφισαν την τάση color blocking σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της Αθήνας και, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες, μια νοσταλγία με έπιασε για την πόλη όπου κατοικώ, αλλά εδώ και μήνες δε ζω όπως θα ήθελα.
"Κι αν δε θέλω να γυρίσω στη δουλειά;" αναρωτιέται ο Παναγιώτης Κούστας (σελ. 74) καταγράφοντας μια νέα κοινωνική τάση που θέλει πολλούς επαγγελματίες μετά από μήνες αναστολών και τηλεργασίας να αισθάνονται την ανάγκη να πάρουν εκείνο το μεγάλο ρίσκο και να κάνουν στροφή στην καριέρα τους, να πάρουν ακόμα τα όρη και τα βουνά, με αίτημα κυρίως την επαγγελματική ικανοποίηση και τίμημα την οικονομική ανασφάλεια – άλλωστε τη συνηθίσαμε κι αυτή, αν συνηθίζεται ποτέ.
Ας μην μπαίνουμε ξανά σε δύσκολες συζητήσεις. Ας απελευθερωθούμε από τα βαριά ρούχα του χειμώνα και ας ενδυθούμε τη χαρά, τα δροσερά χρώματα και την ανάλαφρη διάθεση της νέας μόδας. Η όποια ανησυχία ας απασχολήσει τους μελλοντικούς εαυτούς μας.
