Βουτιά στα βαθιά.
Πάντα θα αναπολώ τις διακοπές των παιδικών μου χρόνων. Την ξεγνοιασιά. Το μέτρημα των παγωτών. Τον πρωταθλητισμό των πιο πολλών μπάνιων. Τις βουτιές από το λιμάνι της Σάμης. Τα μακροβούτια με τα μάτια ανοιχτά στην Εύβοια. Το μασούλημα των μαλλιών μου γιατί μου άρεσε η αλμύρα της θάλασσας – ενίοτε μασουλούσα και την πετσέτα. Την άγνοια για τους κινδύνους του ήλιου και τις παχιές στρώσεις Nivea στις ηλιοκαμένες παιδικές πλάτες μας. Τους αθώους έρωτες που περιμέναμε καρτερικά να ξαναδούμε το επόμενο καλοκαίρι, στο εξοχικό – και το αίσθημα της απογοήτευσης όταν το αχνό μουστάκι και τα σημάδια της εφηβείας μεταμόρφωναν το άλλοτε ανέγγιχτο προσωπάκι σε αντρικό.
Πάντα θα αναπολώ τα βράδια εκείνα στο χωριό που άφοβα κοιμόμασταν έξω στην αυλή, στη δροσιά, κάτω από τον έναστρο ουρανό – δεν έπρεπε, έλεγε η γιαγιά μου, να μετράμε τα αστέρια γιατί θα βγάζαμε δερματικό. Και σαν να το ’χε τάμα ο μπαμπάς μου, κάθε Σεπτέμβρη αποχαιρετούσαμε το καλοκαίρι με τη συναυλία του Νίκου Παπάζογλου στον Λυκαβηττό, σ’ εκείνο το μαγικό θεατράκι που άλλο κανένα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να πάρει τη θέση του στην καρδιά μου. Αύγουστος, τραγουδούσε ο Παπάζογλου και εγώ ακόμα μελαγχολώ γλυκά στη θύμησή του και ας μην καταλάβαινε τότε το μυαλουδάκι μου τι λένε οι στίχοι, τι εννοούν οι μεγάλοι όταν μιλάνε για έρωτες – "φυλάξου για το τέλος, θα μου πεις".
Όταν οι άνθρωποι αναπολούν το παρελθόν, αρχίζουν να γερνάνε, λέει ο σοφός γέροντας και σκέφτομαι πως σ’ αυτές τις διακοπές, αυτόν τον έναν και πολύτιμο Αύγουστο που εναποθέτουμε τις ελπίδες μας όλη τη χρονιά –και ειδικά αυτή τη δύσκολη, αβάσταχτη χρονιά–, θα κοιτάξω τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, της κόρης μου, και θα πάψω να αναπολώ, αλλά θα πλάσω καινούριες αναμνήσεις. Θα κοιτάξω τη ζωή με τη δίψα που ρουφάει εκείνη κάθε εικόνα και εμπειρία, "Κοίτα το φεγγαράκι, μαμά, μοιάζει με μπανάνα!". Θα απολαύσω το μπάνιο όπως εκείνη, θαρρείς πως θα καταπιεί τη θάλασσα ολόκληρη από τη λαχτάρα της και τη χαρά. Θα βγω από τους συνηθισμένους μου δρόμους και θα στρίψω σ’ εκείνο το στενό σοκάκι που δεν ξέρω πού οδηγεί, αλλά κι αν βγάζει στο ξέφωτο, το καρτ-ποσταλικό, με το ηλιοβασίλεμα στο πιάτο; Η περιέργεια για το καινούριο, η τόλμη να εξερευνήσεις το άγνωστο, η έξοδος από τη ζώνη ασφαλείας σου είναι αυτά που σε κρατάνε πάντα ζωντανό, πάντα νέο. Στην ψυχή τουλάχιστον.
Σαν αμερικανικό εγχειρίδιο αυτοβοήθειας ακούγονται όλα τα παραπάνω, αλλά τα κλισέ είναι συχνά συμπυκνωμένες αλήθειες. Η ζώνη ασφαλείας είναι χρήσιμη αν δεν είσαι τυχοδιώκτης, αλλά ανυπόφορη όταν νιώθεις να γερνάς στα 43. Αύγουστος, και αυτός είναι ο μήνας των γενεθλίων μου. Θα κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα τολμηρό εγχείρημα φέτος, μου αρέσει να με προκαλώ μία φορά τη δεκαετία. "Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό" λέει ο Αύγουστος, αλλά εγώ νιώθω ευνοημένη ως τώρα από τις βουτιές στα βαθιά.
