Με ένα αινιγματικό βλέμμα, μια εκλεπτυσμένη, σχεδόν διανοουμενίστικη προσέγγιση και μια διαρκή ανατρεπτική διάθεση, η Miuccia Prada δεν είναι απλώς μια σχεδιάστρια. Είναι μια φιλόσοφος, μια πολιτική ακτιβίστρια και μια καλλιτέχνης που χρησιμοποίησε τη μόδα ως μέσο για να εκφράσει τις πιο βαθιές σκέψεις της για τη γυναίκα, την κοινωνία και την τέχνη. Το ταξίδι της από τα πολιτικά κινήματα της δεκαετίας του '70 στην κορυφή δύο παγκόσμιων αυτοκρατοριών, Prada και Miu Miu, αποτελεί μια συναρπαστική ιστορία για το πώς η ευφυΐα μπορεί να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Διαβάστε Επίσης
Η Miuccia Prada, γεννημένη ως Maria Bianchi Prada το 1949 στο Μιλάνο της Ιταλίας, μεγάλωσε σε μια οικογένεια με βαθιές ρίζες στον χώρο της πολυτέλειας. Ωστόσο, η ίδια επέλεξε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, όπου απέκτησε το διδακτορικό της, και έγινε ενεργό μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Για πέντε χρόνια, ασχολήθηκε ακόμα και με την τέχνη του mime, μια απρόσμενη καλλιτεχνική πλευρά που μαρτυρά την εκκεντρική της φύση.
Η πορεία της προς τη μόδα δεν ήταν αναπόφευκτη, αλλά μάλλον μια απόφαση ζωής. Το 1978, ανέλαβε τη μικρή οικογενειακή επιχείρηση που είχε ιδρυθεί από τον παππού της το 1913. Η φίρμα ήταν γνωστή για τα δερμάτινα είδη και τις βαλίτσες της. Ωστόσο, η Miuccia είχε ένα διαφορετικό όραμα. Η μεγάλη αλλαγή στην πορεία της Prada ήρθε το 1977, όταν η Miuccia γνώρισε τον Patrizio Bertelli, έναν Ιταλό επιχειρηματία που ειδικευόταν στην παραγωγή δερμάτινων ειδών. Η ίδια επισκέφτηκε το εργοστάσιο που κατασκεύαζε δερμάτινες τσάντες για λογαριασμό της Prada. Εκεί συνάντησε τον Bertelli, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης του εργοστασίου.
Σύμφωνα με τον μύθο, η Miuccia δεν δίστασε να του εκφράσει την έντονη απογοήτευσή της για την ποιότητα των προϊόντων του, λέγοντας του ότι "το δέρμα είναι πολύ κακό". Αυτή η ειλικρινής, σχεδόν προκλητική, κριτική αποτέλεσε την αρχή μιας από τις πιο ισχυρές επαγγελματικές και προσωπικές σχέσεις στον κόσμο της μόδας. Η ευφυΐα της Miuccia συνάντησε την οξυδέρκεια και τη δυναμική προσωπικότητα του Patrizio, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν ένα δίδυμο που όχι μόνο μεταμόρφωσε την Prada, αλλά και καθόρισε την πορεία της σύγχρονης βιομηχανίας της μόδας.
Ο Bertelli έγινε ο ιδανικός συνεργάτης της. Η σχέση τους εξελίχθηκε σε έναν ισχυρό συνδυασμό δυνάμεων: εκείνη ανέλαβε πλήρως τη δημιουργική κατεύθυνση, ενώ εκείνος διαχειρίστηκε την παραγωγή, τη διανομή και το στρατηγικό κομμάτι της επιχείρησης. Αυτή η δυναμική συνεργασία, τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική τους ζωή, αφού παντρεύτηκαν το 1987. Η Miuccia Prada και ο Patrizio Bertelli έχουν αποκτήσει δύο γιους, τον Lorenzo και τον Giulio. Ενώ ο Giulio διατηρεί ένα χαμηλό δημόσιο προφίλ, ο Lorenzo έχει αναλάβει έναν όλο και πιο κεντρικό ρόλο στην οικογενειακή επιχείρηση.
Η Miuccia Prada έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό για την πρώτη της μεγάλη επιτυχία: τις τσάντες από ανθεκτικό, βιομηχανικό νάιλον, το οποίο ονόμασε Pocono. Αυτό το υλικό, που δεν είχε καμία σχέση με τα ακριβά δέρματα της εποχής, έγινε σύμβολο μιας νέας, διανοουμενίστικης πολυτέλειας, αυτής που δεν φωνάζει. Αυτή η "αντι-πολυτελής" αισθητική αποτέλεσε τον πυρήνα της φιλοσοφίας της.
Το 1993, η Miuccia λάνσαρε τον οίκο Miu Miu, έναν "μικρότερο αδελφό" της Prada. Ενώ η γυναίκα Prada είναι σοφιστικέ, πνευματική και λίγο ανορθόδοξη, η γυναίκα Miu Miu είναι πιο νεανική, παιχνιδιάρα, ρομαντική και αισθησιακή. Είναι η πιο ελεύθερη πλευρά της Miuccia, που της επιτρέπει να πειραματιστεί με χρώματα, υφές και πιο τολμηρές σιλουέτες.
Η Miuccia Prada έμεινε στην ιστορία για την ανάδειξη του "ugly chic". Με συλλογές που σόκαραν τους κριτικούς, απέδειξε ότι η μόδα δεν χρειάζεται να είναι πάντα όμορφη για να είναι ενδιαφέρουσα. Όπως έχει αναφέρει η ίδια "Το άσχημο είναι ελκυστικό, το άσχημο είναι συναρπαστικό. Ίσως επειδή είναι πιο νέο. Το να είσαι όμορφος είναι πολύ εύκολο".Ανέδειξε το σκόπιμα αδέξιο, το άχαρο και το "γεροντίστικο", μετατρέποντας τα σε σύμβολα του εκλεπτυσμένου στιλ. Τοποθέτησε στο προσκήνιο τα βιομηχανικά υλικά, τα παπούτσια με χοντρό τακούνι, τις μπότες με πλατφόρμα και τις pencil φούστες που αγκαλιάζουν το σώμα με μια αυστηρή, σοφιστικέ γραμμή.
Η Prada είναι γνωστή για την ικανότητά της να μετατρέπει το απροσδόκητο σε απόλυτα κομψό. Η χρήση floral μοτίβων και απρόσμενων χρωματικών συνδυασμών από τη Miuccia Prada δεν είναι ποτέ τυχαία. Τα λουλούδια της σπάνια είναι ρομαντικά ή "γλυκά". Αντιθέτως, είναι συχνά υπερμεγέθη, αφηρημένα ή σχεδιασμένα με τρόπο που μοιάζει σχεδόν άκομψος, τοποθετημένα πάνω σε υλικά όπως το βιομηχανικό νάιλον ή σε περίεργες χρωματικές παλέτες που παίζουν με την αντίφαση. Αυτή η προσέγγιση σπάει τους κανόνες του παραδοσιακού στιλ, δημιουργώντας μια αισθητική "κακού γούστου" που τελικά γίνεται avant-garde και εξαιρετικά chic.
Η Prada είναι γνωστή για την ικανότητά της να μετατρέπει το απροσδόκητο σε απόλυτα κομψό. Η χρήση floral μοτίβων και απρόσμενων χρωματικών συνδυασμών από τη Miuccia Prada δεν είναι ποτέ τυχαία. Τα λουλούδια της σπάνια είναι ρομαντικά ή "γλυκά". Αντιθέτως, είναι συχνά υπερμεγέθη, αφηρημένα ή σχεδιασμένα με τρόπο που μοιάζει σχεδόν άκομψος, τοποθετημένα πάνω σε υλικά όπως το βιομηχανικό νάιλον ή σε περίεργες χρωματικές παλέτες που παίζουν με την αντίφαση. Αυτή η προσέγγιση σπάει τους κανόνες του παραδοσιακού στιλ, δημιουργώντας μια αισθητική "κακού γούστου" που τελικά γίνεται avant-garde και εξαιρετικά chic.
Η συλλογή Άνοιξη 1996 είναι ίσως μία από τις πιο σημαντικές και επαναστατικές στιγμές στην ιστορία της Prada. Με τίτλο "Banalità", δηάδη "Κοινοτοπία", η Miuccia Prada αποδόμησε την κυρίαρχη τότε μόδα που ήταν γεμάτη glitter και υπερβολή. Η φιλοσοφία της ήταν να αναδείξει την ομορφιά στην καθημερινότητα, αναδεικνύοντας τα ρούχα που ήταν μέχρι τότε άχαρα ή "βαρετά".
Σε αυτή τη συλλογή, παρουσίασε κομμάτια που έμοιαζαν με ρούχα "για τη γιαγιά", όπως μπλούζες από πολυέστερ, πλεκτές φούστες και φορέματα με περίεργα floral prints σε καφετί και πορτοκαλί αποχρώσεις. Με αυτή την κίνηση, η Miuccia εισήγαγε τη φιλοσοφία του "anti-fashion", δηλαδή της μόδας που δεν ακολουθεί τις τάσεις, αλλά τις δημιουργεί. Η συλλογή αυτή δεν ήταν "σέξι", ούτε "λαμπερή" με τον παραδοσιακό τρόπο. Ήταν πνευματώδης, αντισυμβατική και απέδειξε ότι η πραγματική κομψότητα βρίσκεται στην απλότητα και την πρωτοτυπία.
Η συλλογή Φθινόπωρο/Χειμώνας 2003 επίσης έδειξε μια εντελώς διαφορετική πλευρά της Prada. Ήταν μια σκοτεινή, ρομαντική και γεμάτη ένταση συλλογή που εξερεύνησε τη γοτθική αισθητική μέσα από τα μάτια της Miuccia. Βασικά στοιχεία ήταν τα στρατιωτικά πανωφόρια και τα παλτό με έντονους ώμους, που συνδυάζονταν με ανάλαφρα, σχεδόν διάφανα φορέματα και φούστες.
Η αντίθεση μεταξύ του άκαμπτου, ανδρόγυνου πανωφοριού και του ρευστού, θηλυκού ρούχου που φοριόταν από μέσα ήταν το κλειδί της συλλογής. Η χρήση της μαύρης δαντέλας, των σκούρων floral μοτίβων και των διαφανειών έδωσε έναν αέρα μυστηρίου και δυναμισμού, αποδεικνύοντας ότι η Miuccia Prada μπορεί να δημιουργεί ένα ισχυρό, συναισθηματικό αφήγημα μέσα από τα ρούχα.
Η πορεία της Miuccia Prada έχει σημαδευτεί από πλήθος βραβείων που αναγνωρίζουν το αντισυμβατικό της όραμα και την ικανότητά της να επαναπροσδιορίζει συνεχώς τη γυναικεία και ανδρική μόδα. Μεταξύ των πιο σημαντικών διακρίσεων της είναι:
- 1993: Βραβείο Διεθνούς Σχεδιαστή από το Council of Fashion Designers of America (CFDA).
- 1995: Βραβείο Σχεδιαστή της Χρονιάς από το CFDA.
- 2004: Βραβείο Διεθνούς Σχεδιαστή της Χρονιάς από τα British Fashion Awards.
- 2013: "International Designer of the Year" από τα British Fashion Awards.
- 2014: Ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Forbes ως μία από τις πιο ισχυρές γυναίκες στον κόσμο.
- 2015: Βραβεύτηκε ως "Designer of the Year" από το περιοδικό The Business of Fashion.
- 2017: Βραβείο "Outstanding Achievement" από τα British Fashion Awards.
- 2018: Βραβείο "Inaugural Top Honoree" στα "Fashion Awards" για την προσφορά της στον χώρο.
Εκτός από το σχεδιαστικό έργο της, ο σημαντικότερο ίσως κεφάλαιο της συνεισφοράς της Miuccia Prada στην κοινωνία είναι η δημιουργία της Fondazione Prada, μαζί με τον σύζυγό της Patrizio Bertelli. Αν και δεν είναι ένα παραδοσιακό φιλανθρωπικό ίδρυμα με τη στενή έννοια, το έργο του είναι βαθιά πολιτιστικό και μη κερδοσκοπικό, με στόχο την προώθηση της σύγχρονης τέχνης και του πολιτισμού.
Το ίδρυμα ιδρύθηκε το 1993 και έχει φιλοξενήσει μερικές από τις πιο ανατρεπτικές και σημαντικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως. Η κύρια έδρα του στο Μιλάνο, σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Rem Koolhaas, αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό στολίδι και έναν κόμβο για καλλιτέχνες και διανοούμενους. Μέσω του ιδρύματος, η Prada υποστηρίζει νέους καλλιτέχνες, χρηματοδοτεί πρωτοποριακά πρότζεκτ και διοργανώνει εκδηλώσεις που φέρνουν τον διάλογο μεταξύ τέχνης, φιλοσοφίας και επιστήμης.
Πέρα από το ίδρυμα, η Miuccia Prada έχει επενδύσει σε εμβληματικά κτίρια και χώρους, μετατρέποντάς τους σε πολιτιστικά σημεία αναφοράς, συμβάλλοντας έτσι στην αναζωογόνηση των πόλεων. Αν και το έργο της είναι κυρίως πολιτιστικό, η φιλοσοφία της επικεντρώνεται πάντα στην αμφισβήτηση του status quo και στην προώθηση της σκέψης, κάτι που αποτελεί μια βαθιά κοινωνική πράξη. Η ίδια έχει χρησιμοποιήσει το βήμα της για να σχολιάσει θέματα όπως ο φεμινισμός και οι κοινωνικοί ρόλοι, πάντα με έναν διακριτικό και καλλιτεχνικό τρόπο.
Η Miuccia Prada θεωρεί τη μόδα ως μία πνευματική πράξη, όχι απλά ως ένα μέσο για να είσαι όμορφη. "Είναι μια άμεση γλώσσα. Μπορείς να πεις την ιστορία σου μέσω των ρούχων σου" έχει δηλώσει. Η μούσα της δεν είναι μία συγκεκριμένη γυναίκα, αλλά μια ιδέα: η σύγχρονη, πολύπλοκη γυναίκα που δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της. Η καλλιτέχνιδα αποδεικνύει πως η μόδα, όταν γίνεται από ανθρώπους με όραμα, μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ρούχα: μπορεί να είναι μια μορφή τέχνης, ένας τρόπος έκφρασης και, τελικά, μια δυνατή πολιτική δήλωση.
