To σύνδρομο της “Μικρής Γοργόνας”

Στη Μικρή Γοργόνα, στο κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, η Άριελ θυσίασε τη φωνή και τη φύση της, ώστε να γίνει μια ακαταμάχητη φιγούρα στα μάτια ενός πρίγκιπα, τον οποίο ερωτεύτηκε με τον “μπαμ και κάτω”, λίγο πολύ με τρόπο της Νόρας. Τον σώζει από πνιγμό όταν το καράβι του ναυαγεί και όταν εκείνος επιλέγει να παντρευτεί μια άλλη, παρόλο που δηλώνει μαγεμένος από την Άριελ, εκείνη, αν και έχει την ευκαιρία να τον εκδικηθεί καρφώνοντας ένα μαχαίρι στην καρδιά του, κάνει μεταβολή, πέφτει στη θάλασσα και γίνεται αφρός.  

Η Άριελ δεν ζει μόνο στα παραμύθια, ούτε η Νόρα αποτελεί ένα και μοναδικό φαινόμενο. Πιθανότατα στη στεριά να ζουν περισσότερες “γοργόνες” απ' ό,τι στο βυθό. Το σύνδρομο της Μικρής Γοργόνας, δηλαδή το να θεωρείς έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες ως το άλλο σου μισό, να δένεσαι και να δίνεσαι άνευ όρων σε κάποιον που σχεδόν δεν ξέρεις ή νομίζεις ότι ξέρεις, παρασυρμένη από άκρατο ενθουσιασμό, αφήνοντας τον εαυτό, τον ψυχισμό και την αυτοκυριαρχία σου εκτεθειμένα για χάρη ενός a propos έρωτα, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Σε κάποιες μια φορά, σε άλλες συχνότερα ή συνέχεια. Είναι κάτι θεμιτό, αλλά επώδυνο. Ανιδιοτελές, αλλά ανώφελο. Αυθόρμητο, αλλά παγιδευτικό. Η “Γοργόνα” δεν δίνει στον εαυτό της άλλη επιλογή πέραν του να προσαρμόσει τη ζωή της στα μέτρα του  Άλλου, γιατί “έτσι είναι ο έρωτας”. Κι όταν η πραγματικότητα μέσα από τις επιλογές του Άλλου δείξει πως τα πράγματα δεν είναι τελικά όπως η ίδια ήθελε ή φανταζόταν, ένα μεγάλο “γιατί;” ζωγραφίζεται σ' ένα απορημένο και θλιμμένο προσωπάκι. Και το μυαλό τίγκα στα ενοχικά, που πήγαινε με χίλια και δεν πάτησε το φρένο νωρίτερα για να σωθεί...

Όχι, δεν μας αγαπούν περισσότερο όταν θυσιάζουμε την ουσία μας για χάρη τους, όταν ανά πάσα ώρα και στιγμή είμαστε με το δάχτυλο στο κουμπάκι πανέτοιμες να προσαρμοστούμε στα μέτρα τους, ούτε όταν θέλουμε να τους παντρευτούμε από τον πρώτο μήνα. Μεταξύ μας, το πιο πιθανό είναι να τρομάξουν και να φύγουν. Οι σχέσεις δεν θεμελιώνονται πάνω σε τέτοιου είδους “ηρωισμούς” (πολλά εισαγωγικά εδώ). Στους έρωτες δίνονται εξετάσεις κάθε μέρα και οι διαγωνιζόμενοι είναι δύο, όχι ένας. Παρεμπιπτόντως, οι σωστοί άντρες, όπως και οι σωστές γυναίκες -οι σωστοί άνθρωποι εν γένει-, θέλουν να αντικρίζουν τον άνθρωπό τους στο ίδιο ύψος. Κι όταν τον δουν να παραπατάει και να πέφτει χαμηλά, τότε βάζουν ένα σκαμνάκι ή ένα γοβάκι στα πόδια τους, ώστε να τους ανεβάσουν και πάλι.  Δεν σηκώνονται στις μύτες για να αισθανθούν ακόμα μεγαλύτερη υπεροχή. Αν τον δεις να σηκώνεται στις μύτες, φύγε τρέχοντας. Γιατί το επιμύθιο της Άριελ, να ξέρεις, είναι βγαλμένο από τη ζωή.