Μουσικά ιδιοφυής και υπέρμετρα κουλ, η Ισπανίδα σούπερ σταρ ξαναγράφει τους κανόνες της ποπ. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή της Πλατείας Νερού, αναζητάμε τι την έκανε να ξεχωρίσει.
Λίγοι καλλιτέχνες μπορούν να προκαλέσουν παραλήρημα στο κοινό τους απλά και μόνο μασώντας την τσίχλα τους· αρκεί όμως ένα βίντεο από τα πρώτα δευτερόλεπτα της σκηνικής παρουσίασης του "Bizcochito" για να αναγνωρίσεις την επίδραση που έχει η Rosalia στους θαυμαστές της, μια γεύση της οποίας θα πάρουμε στις 20/6, στο πλαίσιο του Release Athens * SNF Nostos (Πλατεία Νερού). Η Ισπανίδα σούπερ σταρ που επανεφευρίσκει (ή μήπως ανακαλύπτει;) συνεχώς τον εαυτό και τη μουσική της έχει μπει για τα καλά στα ραντάρ μας εδώ και μία πενταετία, καταφέρνοντας να περάσει από τα καφέ της Μπαρτσελόνα στο headlining των μεγαλύτερων παγκόσμιων φεστιβάλ, όπως τα Coachella και Primavera, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στα μουσικά της "θέλω".
Πάνω απ’ όλα το φλαμένκο
Αν κάποιος τη γνωρίσει για πρώτη φορά σήμερα, ίσως ξαφνιαστεί μόλις ανακαλύψει ότι αποτελεί μία από τις σπάνιες περιπτώσεις σύγχρονου mainstream καλλιτέχνη με αυστηρή και εξειδικευμένη μουσική εκπαίδευση, σε ένα είδος που σπάνια βγαίνει εκτός των ισπανικών συνόρων. Ο σπουδαίος τραγουδιστής φλαμένκο Camarón de la Isla και ένας δίσκος του που άκουσε τυχαία, αράζοντας με τους φίλους της σε ένα πάρκο στα μπαρτσελονέζικα προάστια, έκανε "το κεφάλι της να εκραγεί". Τότε, στα δεκατρία της, αποφάσισε να γνωρίσει την κουλτούρα του φλαμένκο, ξεπερνώντας δυσκολίες όπως η παράδοση που θέλει τους cantaores και τις cantaoras (τραγουδιστές φλαμένκο) να εκπαιδεύονται από την οικογένειά τους, μεταφέροντας την τέχνη και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις της από γενιά σε γενιά.
Ευτυχώς, η Rosalia δεν αποθαρρύνθηκε: Έμαθε πρώτα χορό, καταβροχθίζοντας παράλληλα δίσκους από τους μάστερ του φλαμένκο, όπως ο Paco de Lucia. Σύντομα αφοσιώθηκε στο να μάθει πιάνο και να διδάξει στον εαυτό της όσα χρειάζονταν για να γίνει μια καλή μουσικός, από αρμονίες έως στιχουργική. Κι αν οι αυτοδίδακτοι καλλιτέχνες εντυπωσιάζουν το κοινό με τις ικανότητές τους, αυτό το ταλέντο υπήρξε σχεδόν καταστροφικό για τη Rosalia, αφού, στην προσπάθειά της να μιμηθεί τη δύναμη των cantaoras χωρίς σωστή εκπαίδευση, τραυμάτισε τις φωνητικές της χορδές και χρειάστηκε χειρουργείο, αλλά και ένα χρόνο ανάρρωσης για να μπορέσει να επανέλθει. Τουλάχιστον, αυτός ο χρόνος σιωπής την έπεισε να στραφεί σε κάποιον ειδικό για να μάθει να τραγουδάει σωστά: τον José Miguel Vizcaya, καθηγητή σε ένα από καλύτερα μουσικά πανεπιστήμια της Βαρκελώνης, στο La Escola Superior de Música de Catalunya (ESMUC).
Μαθητεύοντας πλάι του, κατάφερε να συνεχίσει την εκπαίδευσή της, κρατώντας παράλληλα τα "εξωσχολικά" ενδιαφέροντά της: το πάθος της, δηλαδή, για τη μουσική εν γένει, ανεξαρτήτως των στενών περιορισμών των κλασικών σπουδών. Σε συνδυασμό με τη γνωριμία της με τον κλασικό πιανίστα και punk-rock μουσικό Raül Refree (ή αλλιώς Raül Fernandez Miró), δεν άργησε να έρθει η ιδέα για το ντεμπούτο της "Los Angeles" (2017): ένα δίσκο πιστό στο φλαμένκο, που πρόδιδε όμως το ενδιαφέρον της για το μπόλιασμά του με διαφορετικές οπτικές, έστω σε επίπεδο παραγωγής. Το άλμπουμ αποτέλεσε sleeper hit, τρυπώνοντας στο τέλος της χρονιάς στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της Ισπανίας, αλλά δεν κυκλοφόρησε ιδιαίτερα εκτός συνόρων. Κατάφερε όμως να εκτοξεύσει τη Rosalia μέχρι την υποψηφιότητα για Latin Grammy πρωτοεμφανιζόμενου, αλλά και να τη βάλει στο στόχαστρο για πολιτιστική οικειοποίηση. Περισσότερα γι’ αυτό, όμως, θα πούμε παρακάτω.
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr
