Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Το Ξηρόμερο, την ελληνική εκπροσώπηση στην 60ή Μπιενάλε. Μπορεί τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές να μην βρίσκομαι στην πόλη της Ιταλίας που έχω συνδέσει στο μυαλό μου με στιγμές ήρεμες και γαλήνιες (Βενετία), όμως η πρόταση της χώρας μας για την εμβληματική – 60ή στον αριθμό – Μπιενάλε μόλις άνοιξε τις φιλόξενες και, υπό το πρίσμα των γεωγραφικών συντεταγμένων, ευφυείς πόρτες της.
Ήταν πριν από μερικές μόλις εβδομάδες, όταν ο επιμελητής της ιδιάζουσας αυτής εικαστικής εγκατάστασης, Πάνος Γιαννικόπουλος (μού) περιέγραφε σε ένα αρτιστίκ – που αλλού; - δωμάτιο στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τη σύλληψη πίσω από την τελική δημιουργία. Την ιδέα που εμφατικά εμπνέεται από τον τρόπο που στην ξακουστή επαρχία της Αιτωλοακαρνανίας γιορτάζουν τις νίκες τους και παρηγορούν τις αναποδιές: τα πανηγύρια. Τα ελληνικά, τα πολυπολιτισμικά, τα ελεύθερα, τα εξαγνιστικά, τα σχεδόν διονυσιακά. Εκείνα που επιτρέπουν να εισχωρήσει στο ρυθμό τους ένα νεωτερικά αρχέγονο κράμα ευχαρίστησης, πόνου, λύτρωσης, (απο)θέωσης.
Παρατηρώντας τις έμφυλες σχέσεις στο πανηγύρι, εξετάζονται οι δυνατότητες παρουσίασης του εαυτού, οι διαφορετικές εκδοχές της θηλυκότητας και της αποκάλυψης ή απόκρυψης του γυναικείου σώματος, αλλά και η αμφισημία της χειρονομίας του υποκειμένου που αποσύρεται επιλέγοντας την απουσία και τον αποκλεισμό του από τη γιορτή. Στην επιφάνεια της αγροτικής κατασκευής, μετουσιώνονται ζητήματα που ξεπερνούν τα τοπικιστικά σύνορα. Η δεύτερη ανάγνωση φέρει στην επιφάνεια τις διεκδικήσεις των αγροτών σε ευρωπαϊκό επίπεδο σήμερα – η Γαλλία συνιστά παράδειγμα χαρακτηριστικό, την ιδέα της παύσης των χεριών που περιεργάζονται τη γη, τη μείωση της σπατάλης – ανάγκη, η οποία δίκαια έχει προστεθεί στο τραπέζι των συζητήσεων εκείνων που στοχεύουν στην εύρεση σύγχρονων τρόπων προστασίας του πλανήτη Γη, κατοικίας όλων μας.
Η τρίτη ανάγνωση – το έργο μπορεί να αποκωδικοποιήθει από διαφορετικές ματιές, να ροκανίσει τη σκέψη και να την οδηγήσει σε μονοπάτια που πιθανώς να μην ακολουθούσε χωρίς (εσώτερη) συζήτηση – αφήνει στην άκρη τα ζητήματα της γης και αποκαλύπτει τον ρόλο του νερού. Του πανανθρώπινου εκείνου στοιχείου που με τρόπο γάργαρο και αβίαστο μεταμορφώνεται σε υδάτινο πρίσμα, ένα μέσο να βλέπουμε και να σκεφτόμαστε – εστιάζοντας στην έλλειψή ή το πλεόνασμα, την ανάγκη ή τη σπατάλη του, καθώς και τις κοινωνικές συνδηλώσεις του. Η εξάντληση των πόρων συνδέεται με τη φυσική και οικονομική εξάντληση. Με την συναισθηματική αποδυνάμωση, την ψυχική παύση, τη νοητική εξουθένωση που καταφέρνει ακολουθώντας πορεία σφαιρική όπως το άροτρο να αναγεννηθεί.
Ο Θανάσης Δεληγιάννης και ο Γιάννης Μιχαλόπουλος – στη σύλληψη, η Έλια Καλογιάννη, ο Γιώργος Κυβερνήτης, ο Κώστας Χαϊκάλης, ο Φώτης Σαγόνας – στη συνδημιουργία, και ο Πάνος Γιαννικόπουλος – στην επιμέλεια έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά. Τουλάχιστον, στα μάτια τα δικά μου που σκανάρουν όσα δεν φαίνονται από την αρχή. Το Ξηρόμερο / Dryland, ένα σπουδαίο διαμεσικό συλλογικό έργο, θα βρίσκεται στην 60ή Μπιενάλε της Βενετίας μέχρι και τις 24 Νοεμβρίου.
Δοκιμάσαμε:
Τη γαστριμαργική γοητεία του Zanó. Έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στους οργανισμούς – τα εστιατόρια είναι ένας από εκείνους, δεδομένου ότι συντίθεται από επαγγελματίες και ανθρώπους – που δεν διαπραγματεύονται την αισθητική τους. Που δεν κάνουν εκπτώσεις στα εικαστικά ή αρχιτεκτονικά θέλω τους. Που φροντίζουν την εικόνα όσο και την ουσία τους, αναγνωρίζοντας την υπεροχή που γεννά ο ευφυής συνδυασμός τους. Είμαι στην Αναγνωστοπούλου, ακριβώς απέναντι από το ατελιέ του Στέλιου Κουδουνάρη. Στο Zanó. Σε έναν από τους χώρους που μόλις ενθουσιωδώς περιέγραψα.
Κάθομαι αναπαυτικά σε ένα suit & tie attire τραπέζι και παρατηρώ το εναρμονισμένο παιχνίδι που απέναντι μου συνυφαίνουν το κίτρινο και το μαύρο χρώμα, όσο το μάρμαρο συναντά το μέταλλο σε ένα ιδιαίτερο blend. Την εστιασμένη στην εκλεπτυσμένη σκηνογραφία του Αντώνη Καλογρίδη διακόπτει το κρασί που σερβίρεται στο ποτήρι μου – λευκό Ασύρτικο για εμένα, όμως, στο κελάρι του Zanó θα βρεις εξαιρετικές και αυστηρά επιλεγμένες ετικέτες από τον εγχώριο και διεθνή αμπελώνα.
Η εστίαση στη λεπτομέρεια που ολοφάνερα έχει αποδοθεί στη διακόσμηση και τον σχεδιασμό ηρεμεί τις γωνίες μου και ζεσταίνει έναν πάγο, ο οποίος σπάει από το πρώτο δευτερόλεπτο που σταματάς να μιλάς και ακούς. Εκείνες τις μπιστρό μελωδίες, οι οποίες εξαγνίζουν την αύρα και σε προετοιμάζουν για ένα γαστρονομικό ταξίδι υψηλών δονήσεων. Το Boarding Pass δεν έχει μακρινό τελικό προορισμό. Η κουζίνα του Zanó, καλοκουρδισμένη και άριστα ενορχηστρωμένη από τον σεφ Γιάννη Κιόρογλου και τον Μάριο Μιχαηλίδη στην εκτέλεση, είναι χωρίς αμφιβολία ελληνόστροφη. Με επιρροές από always chic περιβάλλοντα, με ελληνική, όμως, βάση. Η αναλογία σωστή, η σύνθεση επιτυχημένη, η εκτέλεση βραβευμένη.
Εν αρχή ην ο αρμονικός ταραμάς με θαλασσινή γεύση και απαλό σώμα, ιδανικό συνοδευτικό ενός ψωμιού χειροποίητου και τραγανού. Προσωπικά, τόλμησα να προσθέσω μερικές πινελιές εξαιρετικού παρθένου ελαιόλαδου – σωστά έπραξα. Οι insalati επιλογές διακρίνονται για τη φρεσκάδα των υλικών τους – έχει γίνει καλή δουλειά στην επιλογή και διαχείριση των πρώτων υλών – με την αναζωογονητική τους εσάνς να χορταίνει και να προετοιμάζει τον ουρανίσκο για νέες γευστικές δοκιμές. Πάντα, με ξεκάθαρα ελληνική ιδιοσυγκρασία.
Οι γαρίδες, βουτηγμένες στην κόκκινη σάλτσα τους και με μία τυρένια έκπληξη για συνοδεία, είναι ένα από τα πιάτα που δεν πρέπει να παραλείψεις στο dinner ή lunch σου. Το δαντελένιο σασίμι πελαγίσιας τσιπούρας πλησιάζει (sic) το τραπέζι με τη βελούδινη σάρκα του ψαριού φιλεταρισμένη πάνω στο καρκάσι του σε ένα κράμα γοτθικού χαρακτήρα, το οποίο δικαιώνει όσους το περιγράφουν ως το highlight της made in Zano εστιατορικής εμπειρίας. Από τα κυρίως, το λαβράκι σπανακόρυζο είναι ισορροπημένο ως προς την τελική γεύση – άκρως ανάλαφρο και ντελικάτο, ενώ το ριζότο με γίδα κοκκινιστή δεν χαρακτηρίζεται ουκ ολίγον από την κάπως βαριά αίσθηση του καρνιβορικού στοιχείου, αλλά από τη θερμική εγγύτητα που γεννά ανάμεσα στους παρευρισκομένους. Τέλος, το χοιρινό iberico προσθέτει την πάντα ευπρόσδεκτη spicy νότα.
Επίλογος με τσούγκρισμα ποτηριών, το One Sunday Caramel Show – ένα ειλικρινά εντυπωσιακό παγωμένο γλυκό με καραμέλα και ποπ κορν στο επίκεντρο και την υπόσχεση να απολαύσουμε ξανά ένα Saturday Lunch – η συνήθεια που έγινε πλέον θεσμός – επί της Αναγνωστοπούλου. Στο Zanó, ε!
Ξεχωρίσαμε:
Την τηλεοπτική πρεμιέρα της Φόνισσας. Η ερμηνεία της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, περιεκτική και μεστή ως προς τη δράση και την ουσία της, αποτέλεσε το talk-of-the-town του σινεφίλ χειμώνα που πλέον αποτελεί – ημερολογιακά και καιρικά – παρελθόν. Η "Φόνισσα", σε σκηνοθεσία της Εύας Νάθενα, έρχεται σε πρώτη πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση αποκλειστικά στην COSMOTE TV, την Κυριακή 21/4 στις 22:00, στο COSMOTE CINEMA 2HD.
Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η Κατερίνα Μπέη, ενώ την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη πλαισιώνει ένα καστ καταξιωμένων Ελλήνων ηθοποιών που απαρτίζεται από τους: Μαρία Πρωτόπαππα, Έλενα Τοπαλίδου, Πηνελόπη Τσιλίκα, Γεωργιάννα Νταλάρα, Χρήστο Στέργιογλου και πολλούς ακόμα εκλεκτούς συναδέλφους.
Τη Γιορτή του Παραγωγού. Είναι οι άνθρωποι που φροντίζουν, μεριμνούν, καλλιεργούν τις πρώτες ύλες, οι οποίες ενορχηστρωμένες σε ρυθμό μαγειρικό, σερβίρονται σε πιάτα εμπνευσμένα και καταλήγουν στον ουρανίσκο μας. Οι παραγωγοί αξίζουν την προσοχή και τον σεβασμό μας. Η "Γιορτή του Παραγωγού" έρχεται από το σύγχρονο παντοπωλείο Olicatessen, στον εμβληματικό χώρο της Αγοράς Μοδιάνο, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης. Η Κεντρική Αγορά Τροφίμων μετατρέπεται σε ένα μεγάλο φιλόξενο τραπέζι και αγκαλιάζει μερικούς από τους πιο σπουδαίους συνεργάτες του Olicatessen, που διακρίνονται για την υπεροχή στην ποιότητα και γεύση των προϊόντων τους. Μία γιορτή στην Αγορά Μοδιάνο για εκείνους που προσφέρουν τη σπουδαία τους βάση σε δημιουργίες που απολαμβάνουμε ξανά και ξανά.
Τη συναυλία των Operatical στο Foyer Café Bistrot. Το να συνομιλώ με την σοπράνο Ναδίνα Τζιάτζιου και τον τενόρο Θάνο Ζήση όσο η μουσική οδηγούσε μελωδικά στην έναρξη των στίχων και ξάφνου η φωνή τους να ανυψώνεται σε οπερατική κλίμακα είναι ίσως η πρώτη εικόνα που σχηματίζεται στο μυαλό μου όταν κάποιος γνωστός μου αναφέρεται σε αυτές τις δύο, άκρως ταλαντούχες προσωπικότητες. Αυτό το Σαββατοκύριακο, οι Operatical – όπως είναι το καλλιτεχνικό τους όνομα – δίνουν ραντεβού με την αγάπη, την τρυφερότητα, το ευπρόσδεκτο μέσα από μία μυσταγωγική συναυλία στο πάντα φιλόξενο καφέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. 21 Απριλίου στις 20:30.
Το υπερπολυτελές Cap St. Georges Hotel & Resort. Ο ήλιος ανατέλλει και δύει μπροστά από την Infinity Pool σου, στο άπειρο. Εκεί που το άγχος αυτόματα αποβάλλεται, η πίεση μειώνεται, το στρες εκμηδενίζεται, οι αισθήσεις έρχονται κοντά με το ζενίθ της απελευθέρωσής τους. Ο ουρανίσκος σου γοητεύεται από τις δημιουργίες που στο εστιατόριο οι έμπειροι σεφ ενορχηστρώνουν. Είσαι στην Πάφο, στο ολόφρεσκο resort που αναβαθμίζει κάθε εμπειρία φιλοξενίας προσφέροντας τους την infinity (προ)οπτική που – για να είμαστε ειλικρινείς – όλοι επιθυμούμε.
