Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Τον Κασκαντέρ (The Fall Guy) Ryan Gosling. Μία – από τις κακές – συνήθειες που έχω διακόψει στην post-covid εποχή είναι να διαβάζω κριτικές πριν παρακολουθήσω μία ταινία στον κινηματογράφο. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι αυτή είναι η χρονιά που αναθερμαίνω λίγο τη σχέση μου με το σύμπαν της έβδομης τέχνης, το οποίο ξεδιπλώνεται εντός μεγάλης οθόνης. Αυτό με έχει βοηθήσει διττά. Αφενός, διατηρώ την κρίση μου ουδέτερη – βασικό κομμάτι της δουλειάς μου (καλή ώρα) είναι να βλέπω και στη συνέχεια να γράφω την άποψή μου. Αφετέρου, απολαμβάνω περισσότερο την προβολή της, καθώς δεν είμαι προκατειλημμένος.
Κάπως έτσι, βρέθηκα ένα βράδυ της Μεγάλης Εβδομάδας στην Gold Class των Village Cinemas στο The Mall Athens – ανάμεσα σε αυστηρά επιλεγμένους καλεσμένους – να παρακολουθώ σε avant premiere οπτική τον Κασκαντέρ, τη νέα ταινία με τον Ryan Gosling και την Emily Blunt στο τιμόνι. Επικεντρωμένη σε μία ζωή που προσπαθεί να βρει την ισορροπία ανάμεσα σε επαγγελματική και προσωπική ευτυχία, ο ήσυχα πληθωρικός Ryan κλείνει το μάτι στην καθημερινότητά του ήρωά του με χιούμορ, ανατροπές, βαθειές ανάσες και το απαραίτητο σασπένς – ο ρόλος το απαιτεί, η ταινία το επιτάσσει. Και μία – όχι και τόσο μάταιη (spoiler δεν κάνουμε εδώ) – προσπάθεια να βρει ξανά τη θέση του στη ζωή της Jodie (σ.σ. Emily Blunt), η οποία είναι η σκηνοθέτις της ταινίας.
Σε αυτό του το ταξίδι, υπάρχουν διακυμάνσεις στο φάσμα της επιτυχίας και της αποτυχίας, επαναξιολογήσεις των ανθρώπων που έχει τελικά στην πραγματικότητα δίπλα του, εκπλήξεις – δυσάρεστες και ευχάριστες και το εκ φύσεως απολαυστικό χιούμορ του Ryan Gosling. Ο άνθρωπος έχει ταλέντο στους κωμικούς ρόλους. Του ταιριάζουν, τους φοράει και δεν τον φοράνε, τους αγαπά και τον αγαπούν στην ίδια ένταση. Ευτυχώς, που η συμμετοχή του στην Barbie (σ.σ. ένα από τα δύο blockbuster της περσινής χρονιάς, το έτερο Oppenheimer είχε την τωρινή συμπρωταγωνίστριά του, Emily Blunt, σε έναν από τους βασικούς ρόλους) έφερε στο προσκήνιο αυτή την πτυχή του.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε αυτή την ταινία ο David Lynch καταθέτει ένα τμήμα από τα προσωπικά του βιώματα – ο ίδιος ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας από τους πιο επιτυχημένους κασκαντέρ του Hollywood. Και δεν χαρίζεται. Μέσα από την ταινία, εύκολα αποκτάς μία ενδελεχή ματιά σε οτιδήποτε συμβαίνει στα παρασκήνια: από παραγωγούς με σατανική διάθεση, κακομαθημένους σταρ, συναδέλφους κάτι παραπάνω από εγωιστές. Το επιμύθιο, όμως, δεν είναι αυτό. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα έργο με το οποίο θα γελάσεις, θα αφεθείς, δεν θα σκεφτείς υπερβολικά, θα περάσεις ειλικρινώς καλά. Άλλωστε, και αυτό δεν είναι απαραίτητο στη ζωή;
Δοκιμάσαμε:
Την ιταλιάνα φύση του Napolitivo. Είχα μήνες να βρεθώ στη Μαρίνα Φλοίσβου. Ο καιρός, όμως, - εντάξει, τις περισσότερες ημέρες τουλάχιστον – το επιτρέπει ή μάλλον καλύτερα το ευνοεί. Έχει ανανεωθεί, αλλάξει, εξελιχθεί. Ένα φως έντονο και ζεστό – της φιλοξενίας και του ειλικρινούς (πόσο δύσκολο να υπάρξει στις ημέρες μας) καλωσορίσματος με οδηγεί στο τραπέζι μου.
Το Napolitivo έχει τη φρεσκάδα του δυόσμου και της μέντας που συνοδεύουν μία burrata τοποθετημένη πάνω σε δροσιστικά τοματίνια. Τη γοητεία ενός καλού κρασιού που τόσο πολύ ταιριάζει με την κουζίνα της γείτονος χώρος. Τη σπιρτάδα ενός φρέσκου κοκτέιλ που στο σώμα του χωρά συστατικά συνδετικά, μα και αντιθετικά. Τη λαχτάρα που γεννάται μέσα μας όσο περιμένουμε την πίτσα ή τα ζυμαρικά να φτάσουν στο τραπέζι, πριν καταλήξουν εντός μας. Είναι νέο με τη γοητεία του παλιού. Και αυτό ίσως και να συνιστά ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του.
Όσον αφορά τα δικά μας, η panzanella – χορταστική και αναζωογονητική – έχει τοματίνια, ψητές πιπεριές, ραπανάκι, κάπαρη και άλλα δροσιστικά συστατικά όσο το παλαιωμένο βαλσάμικο προσθέτει τη δική του (σημαντική) νότα. Η napoli έχει κάτι από την πόλη που εμπνέεται: πτυχές πανσέτας, ψιλοκομμένο κοτόπουλο, σέλερι, παρμεζάνα, κρουτόν και δροσερό italian dressing. Με εντυπωσίασαν οι σαλάτες του Napolitivo: για την ποσότητα (χορταστική και πλήρης), αλλά και για τη φρεσκάδα των πρώτων υλών.
Μπορεί το πρώτο πράγμα που οι περισσότεροι κοιτούν – και φυσικά αναζητούν – στην πιτσένια επιλογή τους να είναι το σώμα της, όμως, πριν σου πω δύο λόγια για αυτό, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο ζυμάρι, λειτουργικό ως καμβάς για μικρά ιταλικά όνειρα. Η ελαφριά ζύμη της ξεχωριστής του pizza παρασκευάζεται καθημερινά στο εστιατόριο, από pizzaiolos οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στην Ιταλία από maestros του είδους. Στη συνέχεια ωριμάζει για 12-24 ώρες, πριν ψηθεί σε ξυλόφουρνο κατασκευασμένο στην Νάπολη με υλικά από τον Βεζούβιο – κράτησε στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι το Napolitivo αποτελεί το μοναδικό εστιατόριο στην Αττική με πιστοποίηση από το Associazione Verace Pizza Napoletana (AVPN). Γεύση εγγύηση, δηλαδή.
Κάπως έτσι, η Proscuitto e Rucola με τη φρέσκια μοτσαρέλα και τμήματα του δημοφιλούς και τρυφερού αλλαντικού, η Tartufata για τους λάτρεις της μυρωδάτης τρούφας και η απλή Marinana ικανοποιούν όλες τις (γευστικές) απαιτήσεις. Στις antipasti επιλογές του καταλόγου, το μαστιχωτά λιωμένο τυρί tomito τυλιγμένο σε speck, καθώς και η τραγανή μπρουσκέτα με άφθονη παρμεζάνα και ντομάτα σε ένα ισορροπημένο κράμα ξεχωρίσουν. Απαραίτητο συνοδευτικό σε κάθε πιάτο το apertivo και η διάθεση σου να μυηθείς ήρεμα και σωστά στον κόσμο της ιταλικής γαστρονομίας.
Ξεχωρίσαμε:
Το Grand Opening του Island Club Restaurant. Στη ζωή υπάρχουν ορισμένες σταθερές. Μία από αυτές εντοπίζεται στην Αθηναϊκή Ριβιέρα. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα ακόμη κλισέ. Αυτό που συνέβη χθες, όμως, στο Grand Opening του εστιατορίου / club με την ασύγκριτη θέα στη θάλασσα μιλά από μόνο του.
Το ιστορικό – πλέον – Island του Χρύσανθου Πανά άνοιξε τις φιλόξενες πόρτες του πρόθυμο να κυριαρχήσει στην αθηναϊκή νυχτερινή ζωή με cocktails που απολαμβάνεις υπεύθυνα, μα με όλη σου την καρδιά, γαστριμαργικές δημιουργίες με θαλασσινό αποτύπωμα και διαρκή ροή, όπως η θάλασσα που κάνει το δικό της παιχνίδι μπροστά στα μάτια σου. Cheers!
Τη μουσική διάθεση του Birdman. Με ιδιαίτερη αδυναμία σε έναν vintage τρόπο ζωής, το Birdman από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας έκανε ξεκάθαρο ότι δεν διαπραγματεύεται τη γεύση και την αισθητική του. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, το βινύλιο είναι κομμάτι του DNA του Birdman – δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίζεται, μεταξύ άλλων, (και) ως Listening Bar. Κάθε βράδυ, διαφορετικοί DJs και συλλέκτες σπάνιων δίσκων δημιουργούν ξεχωριστές μουσικές εμπειρίες με ήχους της Japanese Jazz, της Salsoul Disco, αλλά και City Pop, Afrobeat και Lovers Rock που προέρχονται από τις προσωπικές συλλογές των DJs και αυτής του Birdman. Γιατί, η μουσική απαλύνει κάθε εμπειρία μας με τον δικό της μελωδικό τρόπο.
Έναν μαγικό καθρέφτη στην Ύδρα. Το ότι η τέχνη έχει την ικανότητα να ενώνει δεν είναι κάτι καινούριο. Ένας Magic Mirror – όπως ονομάζεται η ομαδική έκθεση μαδική έκθεση σε επιμέλεια της Wilhelmina von Blumenthal και της εικαστικού Ειρήνης Καραγιαννοπούλου – το επιβεβαιώνει. Ο Μαγικός Καθρέφτης είναι ένα σύνολο από αντανακλάσεις και αντιστίξεις που ξεφεύγουν από τα στενά όρια της λογικής. Η έκθεση θα παρουσιαστεί σε δυο ιστορικά κτίρια της Ύδρας που τα ενώνει η θάλασσα -και μια βαρκάδα διάρκειας περίπου δέκα λεπτών. Η μια πλευρά του καθρέφτη παρουσιάζεται στο Κερεσμπίνο που βρίσκεται κοντά στο λιμάνι και η άλλη στην Wilhelmina's art gallery, που εδρεύει στο Mandraki Resort. Τα εγκαίνια είναι προγραμματισμένα για τις 17 Ιουνίου.
