Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Μία Κασέτα που ξεδιπλώνεται διαφορετικά. Γραμμένη το 1982 – 42 μόλις χρόνια πριν, η Κασέτα της Λούλας Αναγνωστάκη αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα έργα της νεοελληνικής δημιουργίας του τελευταίου αιώνα. Εστιασμένη στην εποχή της με εμφανή ερείσματα του παρελθόντος στις λέξεις και σαφή διορατική ματιά στο μέλλον που οικοδομείται στο νόημά της, η συγκεκριμένη συγγραφική Κασέτα αιχμαλωτίζει στα νήματά της την ιστορία της Ελλάδας. Μίας χώρας μεταιχμιακής που προσπαθεί να βρει τα πατήματά της στις απαρχές μίας νέας εποχής, η οποία αναδύεται με γοργούς ρυθμούς: το πολίτευμα έχει αλλάξει, μία νέα τάξη – σ.σ. η μεσαία – αποκτά δυναμική ικανή να ανατρέψει φαινομενικά στέρεες συνθήκες, η αστική ανάπτυξη προσπαθεί να αφανίσει τη ζωή στην ύπαιθρο σε ένα πολυσυλλεκτικό κοκτέιλ με αναμνήσεις του εμφυλίου πολέμου παρούσες στη σύνθεσή του.
Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Παύλος, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερη αδυναμία στην ειρήνη ο οποίος, όμως, βρίσκεται σε πόλεμο με όλους: τους συγγενείς, την καθημερινότητα, την ίδια του τη ζωή. Ο τόπος του δεν τον χωρά. Όχι επειδή τα όνειρά του είναι μεγάλα, αλλά διότι δεν μπορούν να βρουν πρόσφορο έδαφος εκεί. Η πρωτεύουσα δεν του ταιριάζει – σε αντίθεση με την ύπαιθρο που εναρμονίζεται με την αυθεντική προσωπικότητα και το γαλήνιο μενταλιτέ των χωραφιών της. Μέχρι να βρει τρόπο να αποδράσει χωρίς ξαφνικά να εξαφανιστεί, ηχογραφεί μηνύματα σε μια κασέτα που απευθύνονται προς τον παιδικό του φίλο, έναν Τούρκο που μόλις αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Πάπα.
Η ουσία του δεν αποκωδικοποιείται εύκολα – θα μπορούσε να πει κανείς ότι προσπαθεί να νοθευτεί από τους γύρω του: την παθούσα, μα και συγχυσμένη σύντροφό του, τον πατέρα του που δεν επιτρέπει να ξεχαστούν οι μάχες που έδωσε υπέρ πατρίδος και πίστεως, του διψασμένου για ζωή και εξερεύνηση – είναι νέος, άρα και επαναστάτης – αδερφού του. Στη θεατρική "Κασέτα", η οποία φέρει την υπογραφή του Μάνου Καρατζογιάννη, κάθε ήρωας είναι πρωταγωνιστής σε ένα μωσαϊκό αντιθετικών χαρακτήρων, αντιπροσωπευτικών μίας γενιάς που ναι μεν βαδίζει στις δικές της δυνάμεις αλλά η επιφάνεια που περπατά δεν έχει ακόμη αποκτήσει ολοκληρωμένη δόμηση. Όλοι μαζί συνθέτουν εκείνο που μία κασέτα ξεδιπλώνει όταν οι τροχοί της υποκλίνονται στη δύναμη της αναπαραγωγής: μελωδία.
Όπως εκείνη που γεννά η τριβή του Μάνου Καρατζογιάννη με το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο Σταθμός. Τον ενέπνευσε, τη σεβάστηκε, η επιλογή των δικαίωσε. Ο λόγος στον ίδιο: "Αν μπορούσα να χωρέσω σε ένα έργο όλο μου τον ενθουσιασμό, την πνευματική αναζήτηση αλλά και την αγωνία μου, αυτό θα ήταν αναμφίβολα η "Κασέτα". Όχι μόνο γιατί βγήκα στο θέατρο με αυτό, μαθητής ακόμα, στο πλευρό του δασκάλου μου Γιώργου Αρμένη, αλλά γιατί τότε γνώρισα για πρώτη φορά τη Λούλα Αναγνωστάκη, η οποία καθόρισε τον τρόπο που σκέφτομαι από τα πρώτα μου ήδη βήματα ως ηθοποιός και αργότερα ως σκηνοθέτης. 20 χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη μου επαφή μαζί του, θέλησα να ανεβάσω ξανά το έργο – ίσως γιατί τον ενθουσιασμό μου διαδέχεται πια μια αγωνία όλο και πιο έντονη, για όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας".
Δοκιμάσαμε:
Το νέο, καλοκαιρινό πρόσωπο του Barolo Athens. Θεωρώ ότι η ανανέωση είναι το μυστικό πίσω από κάθε επιβίωση. Για να αντέξεις στο πέρασμα και τις διακυμάνσεις του χρόνου, χρειάζεται να προβείς σε κάποιες ενέργειες. Σε κινήσεις που θα σε φρεσκάρουν χωρίς να αλλοιώσουν την ουσία σου. Δεν είναι απλό. Απαιτεί ισορροπία, λιγότερο αυθόρμητη δράση, περισσότερο σχεδιασμό και μία βαθιά πίστη ότι η γοητεία του νέου θα συμπορευτεί με τη διαχρονική σαγήνη του σταθερού – όχι ακριβώς παλιού.
Αυτές είναι οι σκέψεις που έκανα όσο απολάμβανα ένα οινικό welcome drink διά χειρός Alpha Estate – συνώνυμο μίας εμπειρίας που υπογράφεται με εύγευστο και φινετσάτο τρόπο – στο Barolo του Παλαιού Ψυχικού πριν από λίγες ημέρες. Είναι η αγαπημένη διεύθυνση αρκετών κραταιών ανθρώπων του ευρύτερου επιχειρηματικού – κοινωνικού κύκλου (και δική μου). Τίποτα από τα δύο δεν είναι κρυφό. Όπως ούτε εκείνος ο αέρας αλλαγής που διαπνέει σήμερα τον χώρο, σαν άλλο μυθιστόρημα νεωτερικής λογοτεχνικής γραφής. Μία αλλαγή που δεν διακρίνεις στο art de la table και interior design τμήμα, αλλά στη γεύση.
Με τον βραβευμένο σεφ Δημήτρη Κοντόπουλο να αποκαλύπτει ότι βρίσκεται πίσω από την κουζίνα του εμβληματικού εστιατορίου επί της Δαβάκη – 1 στον αριθμό (η προεργασία πραγματοποιείται αθόρυβα – είναι ο τρόπος του - τους τελευταίους μήνες) ως consultant chef κάτω από το φως ενός φεγγαριού που πλησίαζε την πλήρη ιδιοσυγκρασία του, το νέο μενού είχε υδάτινες εκπλήξεις, καλοκουρδισμένες γευστικές συμπράξεις, θερινή εσάνς.
Δεν έχω – ακόμη – εξακριβώσει αν η αρχή είναι πράγματι το ήμισυ του παντός. Σε κάθε περίπτωση αν η κλασική αυτή τοποθέτηση γνώριζε τη μετουσίωσή της στο μικροσύμπαν της γεύσης, τότε η σαλάτα με καβούρι, τοματίνια, πεπόνι και oro bianco vinaigrette που μάς υποδέχτηκε ήταν σίγουρα ένα μήνυμα για εκείνα που έπονται. Ολόφρεσκη, δροσιστική, αναζωογονητική, με μικρές εκπλήξεις και μία αλλιώτικα απελευθερωμένη εσάνς στον ουρανίσκο. Ακολούθησε το φαγκρί με γαρίδες κοιλάδας, κίτρο και μυρωδικά – μία αρμονία χωρίς πομπώδη στοιχεία και τις νότες εσπεριδοειδών να πραγματοποιούν το δικό τους θερινό παιχνίδι, πριν οδηγηθούμε σε ένα πλέον από τα αγαπημένα μου πιάτα σε όλη την πρωτεύουσα.
Paccheri με ροφό, μπροκολίνι, κονφίτ τομάτας και demmi glass από το ίδιο το ψάρι σε μία ευφυή σύλληψη, έμπειρη εκτέλεση, νησιώτικη ιδιοσυγκρασία, γεύση την οποία είσαι σε θέση να αποκωδικοποιήσεις μόνο αν τη συναντήσεις τετ α τετ. Αν τη βιώσεις, δηλαδή. Για παρατεταμένη επίγευση στον ουρανίσκο, το συνδύασα με ένα ελαφρύ κόκκινο κρασί με μεταξένιες τανίνες και δροσιστική οξύτητα – το Οικοσύστημα Pinot Noir Single Block "Στροφή" (2021) του Κτήματος Άλφα. Στον καρνιβορικό αντίποδα, η μοσχαρίσια ταλιάτα στην φωτιά – ζουμερή στο σώμα, τραγανή στην εμφάνιση, με τερίνα πατάτας και ζωμό καλοκαιρινής τρούφας μιλά άπταιστα τη γλώσσα της γαστρονομικής πληρότητας με το Ξινόμαυρο Reserve Vieilles Vignes Single Block "Μπάρμπα Γιάννης" του 2018 να αναλαμβάνει χρέη διερμηνέα.
Επίλογος γλυκός και τρυφερός όπως η απαλή Πάβλοβα με raspberries και lime, ένα ηχηρό τσούγκρισμα κρασιού - Κτήμα Άλφα Omega Late Harvest 2020, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, αγκαλιές – πόσο σημαντική έκφραση συναισθήματος, ένα μπράβο στον house chef, Χρήστο Κάρολο και υπόσχεση σύντομα να ανταμώσουμε ξανά. Υ.Γ. Μην παραλείψεις στην επίσκεψή σου να κάνεις μία σύντομη στάση στο Delicatessen που συστεγάζεται με το εστιατόριο – ένα ταξίδι σε αυστηρά επιλεγμένα προϊόντα από (και για) κάθε σημείο του πλανήτη.
Ξεχωρίσαμε:
Το νέο μενού του Delta Restaurant. Δεν το έχω δοκιμάσει ακόμη. Όμως, κάθε γαστριμαργική συνάντηση στο εμβληματικό εστιατόριο στην κορυφή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής διαθέτει καινοτομία, σκληρή προεργασία, διορατικότητα, πρόταση. Το νέο, τολμηρό μενού απαίτησε εκατοντάδες εργατοωρών προετοιμασίας και δοκιμής, αλλαγές, μεταβολές, ακυρώσεις μέχρι να αποκτήσει την τελική του μορφή. Ένα μενού που διευρύνει τους ορίζοντές του και βάζει ως συνδαιτυμόνες στο ίδιο τραπέζι την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Σκανδιναβία και την Ελλάδα, με έναν τρόπο ιδιοφυή, ευφάνταστο αλλά και επίπονο.
Μαγειρικές τεχνικές από την Ισπανία και τη Γαλλία, παρασκευές και ζυμώσεις από τη Σκανδιναβία, πρώτες ύλες από την Ελλάδα. Κοσμοπολιτισμός που εμπεριέχει ουσία, πειραματισμός που αποδίδει, βιωσιμότητα που είναι εφικτή, εντοπιότητα που γεφυρώνει τις αποστάσεις συναντώνται σε μία έναστρη πρόταση με φόντο την απόκτηση ακόμη περισσότερων Michelin.
Το φετινό πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Έχει γενέθλια. Γίνεται 30 ετών και – δικαιωματικά – έχει κάθε λόγο να το γιορτάζει. Δεν είναι λίγα εκείνα που έχει πετύχει στη ζωή του. Κάθε άλλο. Συνώνυμο με την εξέλιξη του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας προτάσσει και φέτος ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα με άρτια κουρδισμένες παραστάσεις, ενορχηστρωμένες μελωδίες, συμπεριληπτική διάθεση, αίσθηση ελευθερίας. Όπως η ίδια η τέχνη του χορού. Αφιερωμένο στους Καλλιτέχνες του Χορού, το φετινό, 30o επετειακό Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα πραγματοποιηθεί από τις 12 έως τις 21 Ιουλίου φιλοξενώντας συνολικά 19 παραγωγές, 10 ομάδες από την Ελλάδα και 9 από το εξωτερικό. Ραντεβού στην πόλη που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει αβίαστα στον δικό της ρυθμό.
Την χρωματικά πλουραλιστική πισίνα του Semiramis. Δεν χρειάζεται να αποβιβαστείς στο αγαπημένο σου νησί για να πάρεις την απαραίτητη ανάσα δροσιάς – ο υδράργυρος ανεβαίνει, η θερμοκρασία κινείται στον ίδιο ρυθμό, προκειμένου να κάνεις μία βουτιά με χαρακτήρα. Το να οδηγήσεις μέχρι την Κηφισιά και να κάνεις check – in στον pool παράδεισο του Semiramis Hotel αρκεί. Οι διαχρονικά οργανικές φόρμες, τα φωτεινά, απαλά χρώματα και τα ρευστά σχήματα γίνονται και πάλι το ιδανικό σκηνικό για τις πιο δροσερές καλοκαιρινές αποδράσεις στα βόρεια προάστια της πόλης με το χαρακτηριστική "urban cool αισθητικής" πισίνα να μετατρέπεται στον καλύτερο welcome drink ενός μεγάλου, φωτεινού καλοκαιριού.
