Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Τον κλασικό Πουπουλένιο στο Σύγχρονο Θέατρο. Νιώθω ότι ο Πουπουλένιος, το παραμύθι ενηλίκων (όπως συχνά αποκαλείται) του Μάρτιν Μακντόνα, είναι η παράσταση που σχεδόν όλοι έχουν δει έστω και μία φορά στη ζωή τους. Το θεατρόφιλο κοινό την αγαπά, οι παραγωγοί ακόμα περισσότερο. Κάτι, το οποίο επιβεβαιώνεται μέσα από τις φορές που έχει παρουσιαστεί επί σκηνής την τελευταία δεκαετία. Στην εξίσωση της οικειότητας με το έργο προστίθεται η επιτυχημένη διασκευή με τον Κωνστανίνο Μαρκουλάκη, τον Νίκο Κουρή, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο πριν από περίπου δέκα χρόνια στο κατάμεστο τότε θέατρο Αθήνων.
Φέτος, το συμβολικό μέσα από τον ωμό ρεαλισμό θεατρικό έργο βρίσκει το δικό του καταφύγιο στο Σύγχρονο Θέατρο – Ευμολπιδών 45 σε οδό και αριθμό, Κεραμεικός στην περιοχή. Εκεί, ο ταλαντούχος κι εργατικός Νικορέστης Χανιωτάκης το παρουσιάζει από τη δική του σκηνοθετική οπτική, υπενθυμίζοντας μας ότι για να οδηγηθούμε στο φως χρειάζεται πρώτα να βαδίσουμε σε ένα μακρύ μονοπάτι σκότους, τροφοδοτούμενο ακόμα και από τις ιστορίες που διαβάζουμε. Μία παραβολή για τη φύση της βίας, με δραματικά στοιχεία, κωμικές νότες με οριακό χιούμορ, αστυνομική ίντριγκα.
Σαν τα παραμύθια που ο νεαρός συγγραφέας Κατούριαν (Νίκος Πουρσανίδης) γράφει, αντλώντας έμπνευση από τις τραυματισμένες πτυχές του εαυτού του. Εκεί, το end δεν είναι ποτέ happy. Αντιθέτως, είναι ζοφερό, αποκύημα μίας νοσηρής ιστορίας που ίσως τελικά να μην απέχει και πολύ από την αληθινή ζωή. Στο σανίδι, ο Νίκος Πουρσανίδης παραδίδει μία ισορροπημένη ερμηνεία με κλιμακούμενες εντάσεις, άρτια εκφραστικά μέσα και στοχευμένο ερμηνευτικό βάθος. Εκεί, ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς με τις μεθόδους σωματικής και ψυχολογικής βίας να πρωταγωνιστούν στο τραπέζι της διαδικασίας. Κατηγορείται για φόνους μικρών παιδιών, μιας και οι ιστορίες του στο χαρτί μοιάζουν αρκετά με τα θανατηφόρα γεγονότα της ίδιας της ζωής.
Στο άλλο δωμάτιο, ο αδερφός του, Μισέλ. Ένας ταλαιπωρημένος ψυχικά άνθρωπος με νοητικά προβλήματα, τον οποίο ο Αργύρης Αγγέλου υποδύεται τόσο καλά κάνοντας το φαίνεται απλό. Στο μυαλό του, πραγματικό και φαντασιακό χορεύουν σε παρόμοιο ρυθμό με τον ίδιο να δυσκολεύεται να κατανοήσει πότε πράττει και πότε φαντάζεται. Το τελευταίο είναι δουλειά των δύο αστυνομικών (Γεράσιμος Σκαφιδάς και Αλέκος Συσσοβίτης). Στο κρεσέντο τους, το κωμικό στοιχείο εισβάλλει τη στιγμή που οι πρακτικές επιβεβαιώνουν ότι σε έναν απίθανο κύκλος βίας, όπως αυτός που έχει γράψει μέσα στη ψυχή του Κατούλιαν, το να αποδώσεις δικαιοσύνη είναι το πιο δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, πράγμα. Μία μαύρη κωμωδία υψηλών αξιώσεων, η οποία εγείρει ηθικούς προβληματισμούς από τα πρώτα λεπτά έναρξης της έως τη στιγμή που το τέλος διασώζει ένα μόνο στοιχείο...
Δοκιμάσαμε:
Την ήρεμη θάλασσα του ORA. Αισθάνεσαι μία ευφορία όσο κατηφορίζεις προς το ORA, το εστιατορικό εγχείρημα με επικεφαλής τον μισελενάτο και πολυβραβευμένο Ettore Botrini στον πυρήνα του One&Only Aesthesis. Σαν η σχολή της κλασικής αρχιτεκτονικής να συνυφαίνεται με τις γραμμές του μοντερνισμού σε ένα κράμα πολυτέλειας κι αγαλλίασης. Και τα χρώματα να συγχρονίζονται σε μία παλέτα γήινη με φωτεινές εκπλήξεις και high-end εστιατορικές λεπτομέρειες, τις οποίες εκτιμάς καλύτερα όσο τις αντικρίζεις υπό το πρίσμα της μεγάλης εικόνας από την άνετη θέση σου. Αυτή είναι η μαγεία του ORA. Η άνεση που βιώνεις από τη στιγμή που το φιλικό προσωπικό θα σε οδηγήσει στο τραπέζι έως την τελευταία δόση του γλυκού επιδόρπιου.
Μία μορφή αρμονίας, η οποία συνοδεύεται από τη χαμηλής έντασης μελωδία των ηχείων και τη θέα μίας θάλασσας, σκοτεινής τις νυχτερινές ώρες του χειμώνα, θελκτικής ακόμα και τις ημέρες που ο υδράργυρος κινείται σε χαμηλά ύψη – με συνοδοιπόρο, όμως, πάντα τον ήλιο. Εξάλλου, από τη θάλασσα εμπνέεται ένα σημαντικό τμήμα του μενού, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στην ελληνική ρίζα και την ιταλική παρακαταθήκη ενός ανθρώπου που έχει αποδείξει ότι η κουζίνα είναι ο χώρος δημιουργίας του. Οι καμπύλες του λειαίνονται – όπως ακριβώς εκείνες της εσωτερικής σκάλας του ξενοδοχείου που σε οδηγεί στο εστιατόριο - όσο τα πιάτα μπαίνουν με σωστή σειρά διαδοχής σε μία γευστική κάρτα, η οποία γεννά θετική πρώτη εντύπωση εν συνόλω.
Μία εστιατορική προσωπικότητα με μεσογειακό ταμπεραμέντο και ελληνική ζέση, η οποία ξεδιπλώνεται εδώ και τώρα. Άλλωστε, ORA στα ιταλικά σημαίνει τώρα. Η φάβα Σύρου κρατά ψηλά την κυκλαδίτικη αύρα με την υφή της να αφήνει μία ανάλαφρη αίσθηση στον ουρανίσκο, όσο ο συνδυασμός ταμπουλέ και τζατζικιού ενώνει δύο διαφορετικές κουλτούρες, την ψυχή των οποίων γνωρίζεις καλύτερα όσο απαλά τις απλώνεις στο τραγανό ψωμί που εκτελή γευστικά χρέη υποδοχής. Μία γουλιά λευκού κρασιού – θα βρεις εξαιρετικές ποικιλίες από τον εγχώριο και διεθνή αμπελώνα – και το καρπάτσιο μοσχαριού σε μία εγχώρια παραλλαγή που θυμίζει τόσο έντονα το σπιτίσιο κοκκινιστό ξεκινούν τη μετάβαση στο πεδίο των ωμών.
Αποφεύγοντας τις κλασικές επιλογές, το ψάρι ημέρας σε μπουρδέτο φιλοσοφία είναι ονειρεμένα δεμένο και η burrata σαλάτα, αναζωογονητική στον βαθμό που ταιριάζει στην εποχή. Η μεσογειακή εξερεύνηση συνεχίζεται με ψάρι ημέρας – η φρεσκάδα της θάλασσας καλό είναι να επιλέγεται όταν αξιοποιείται σωστά – αλά Σπετσιώτα με ελιές, κάπαρι, λεμόνι και ρίγανη, αλλά και το υποδειγματικά comfort μαλακό αρνάκι με πλιγούρι, λαχανικά και Ras el Hanout. Πριν από τον γλυκό αποχαρετισμό το καλαμάρι αλά ελληνικό κοντοσούβλι είναι ένα πρωτότυπο, νόστιμο, καλοδουλεμένο πιάτο. Δοκίμασε το να το συνοδεύσεις με ψητές πατάτες Νάξου και θα με θυμηθείς. Φινάλε με φινετσάτη γαλατόπιτα, μπισκοτένια Αθηναϊκή Ριβιέρα και κλείσιμο ματιού στο επόμενο rendez-vous.
Ακούσαμε:
Το Amorosso της Melina Paxinos. Στο νέο της άλμπουμ, η Μελίνα Παξινού ενορχητρώνει μία καλοκουρδισμένη μουσική εμπειρία. Με αρχή, μέση, τέλος. Και σημαντική αναφορά στο Μανιφέστο του André Breton το 1924. Φυσικά, από τον ήχο δεν απουσιάζει ο ερωτισμός, στοιχείο που η μεγαλωμένη με Αυστριακή παιδεία μουσικός προσδίδει σε κάθε της ερμηνεία. Άλλωστε, ο ερωτισμός είναι αισθητική και η τελευταία χαρακτηρίζει όλα τα βήματα της Μελίνας Παξινού.
Μοιράζοντας την ίδια ανάμεσα σε Αθήνα, Αμβούργο και Βερολίνο, η Μελίνα σε ηλικία εννέα ετών έλαβε υποτροφία για σύνθεση από την Yamaha Music School Hamburg, ενώ από τα δέκα της αφοσιώθηκε στο σαξόφωνο και τη τζαζ. Στη συνέχεια, σπούδασε στο Βερολίνο όπου ειδικεύτηκε στην μουσική παραγωγή, στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση. Εκεί υλοποίησε το όραμά της: ένα πάντρεμα του ήχου της τζαζ με την ελληνική μουσική παράδοση. Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια ηγείται του συγκροτήματος "Melina Paxinos Quartet" συνδυάζοντας τη σύγχρονη τζαζ με την ελληνική της κληρονομιά που αποτελεί και την έμπνευσή της. Το group αποτελείται από την Μελίνα, τον Γιάννη Παπαδόπουλο (πιάνο),Ντίνο Μάνο (κοντραμπάσο) και Δημήτρη Κλωνή (ντράμς) και παρουσιάζει μια σαγηνευτική μουσική αλληλεπίδραση. Καλή σου ακρόαση!
Ξεχωρίσαμε:
Την τέχνη του Château Nico Lazaridi. Αντιμετωπίζω κάθε σύμπραξη πολιτισμού και γεύσης με σεβασμό και περιέργεια – εκείνη τη γλυκιά αισιοδοξία που γεννιέται μέσα μου κάθε φορά που αναρωτιέμαι ποια αφορμή, ποια συνέχεια, ποια ολοκλήρωση οδήγησαν στη σύνθεση του τελικού αποτελέσματος. Οι νέες φιάλες των εμβληματικών CHÂTEAU του κτήματος Νίκου Λαζαρίδη δεν πρωταγωνίστησαν απλά σε αρκετά γιορτινά τραπέζια στα οποία παρευρέθηκα, αλλά προστέθηκαν και στη δική μου προσωπική κάβα.
Για την ποιότητα του οίνου τους, την καλλιτεχνική φλέβα του Γιάννη Γιγουρτάκη - ο ζωγράφος αποδίδει στον καμβά του το ταξίδι των αισθήσεων που ξυπνά κάθε γουλιά του κρασιού. Ο Γιγουρτάκης εμπνεύστηκε τα θέματά του από την επίσκεψή του στο οινοποιείο και από την Φλωρεντία, τόπο άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικογένεια του Νίκου Λαζαρίδη. Ο πίνακας για το Château Nico Lazaridi Λευκό 2024 απεικονίζει το ξεκίνημα μιας πορείας, ένα δρόμο που ανοίγεται, δίπλα σε ψηλά κυπαρίσσια και ανάμεσα στους αμπελώνες. Μία απόλαυση που ικανοποιεί γεύση, όραση, όσφρηση – ίσως και αφή.
Μία έκθεση, αφιερωμένη στην ελληνική δημιουργία. Δέκα χρόνια συμπληρώνει ο θεσμός Greek Brand New και τα γιορτάζει με μία μεγάλη, επετειακή έκθεση από την Παρασκευή 10 έως την Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2025 στο Εκθεσιακό Κέντρο Περιστερίου. Το Greek Brand New είναι μια μπουτίκ έκθεση με έμφαση στη βιωσιμότητα, το zero waste και το upcycling, η οποία προωθεί την ελληνική σύγχρονη δημιουργία, με όραμα τον επαναπροσδιορισμό και τη νέα αισθητική στην ταυτότητα της Ελλάδας.
Η έκθεση απευθύνεται στους επαγγελματίες του ελληνικού τουρισμού, ιδιοκτήτες καταστημάτων και υπεύθυνους αγορών πολυκαταστημάτων, ξενοδοχείων και μουσείων και concept stores, που θέλουν να ανακαλύψουν τη σύγχρονη ελληνική δημιουργία, να πάρουν ιδέες και να ξεχωρίσουν. Η είσοδος είναι δωρεάν με προεγγραφή.
