Η παράδοση απαιτεί εμπορικό κινηματογράφο παλιότερων δεκαετιών κάθε 28η Οκτωβρίου. Ακόμα κι αν οι περισσότερες γυρίστηκαν την περίοδο της Χούντας για προπαγανδιστικούς λόγους.
"Eλάτε να τα πάρετε" ουρλιάζει ο Κώστας Πρέκας, καθώς υπερασπίζεται τα οχυρά ενάντια στη ναζιστική εισβολή. Κλείνει τη φράση του με μία αγνή, άναρθρη και βάρβαρη κραυγή. Πιστή κινηματογράφηση της πραγματικότητας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου; Μάλλον, όχι. Περισσότερο μία cult απόπειρα από εκείνες που μας χάρισε ο εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος των προηγούμενων δεκαετιών για το έπος της 28ης Οκτωβρίου.
Αν θες να βιώσεις τα συναισθήματα των Ελλήνων στρατιωτών μπορείς να διαβάσεις το Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (εκδ. Ίκαρος) του Οδυσσέα Ελύτη ή τα πεζά του Νίκου Καββαδία στη συλλογή Του πολέμου. Στο άλογό μου (εκδ. Άγρα). Αν τώρα θες να μείνεις πιστός σε μία παράδοση της μεταπολίτευσης μπορείς να δεις κάποια από τις παρακάτω ταινίες.
Για ποια παράδοση μιλάμε; Εκείνη που μας θέλει κάθε 28η Οκτωβρίου να βυθιζόμαστε στον καναπέ, παρέα με μία κουβέρτα, απολαμβάνοντας το καλοριφέρ που ανοίγει για πρώτη φορά, παρακολουθώντας τις επιφανειακές μεν, απίστευτα cult δε ταινίες για το έπος του '40 - που, συνήθως, ξεχνάμε ότι γυρίστηκαν την περίοδο της Χούντας για προπαγανδιστικούς λόγους.
Υπολοχαγός Νατάσα
Νεαρή, άτυχη κοπέλα βοηθά έναν αντάρτη και πληρώνει το τίμημα για αυτό. Αντίστοιχα ο θεατής πληρώνει το τίμημα της επιλογής του: οι διάλογοι ακροβατούν κάπου ανάμεσα στη θεατρικότητα και τον απόλυτο παραλογισμό.
Κοντσέρτο για πολυβόλα
Ήδη από τον τίτλο καταλαβαίνει κανείς πως ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά. Είναι να απορεί κανείς πως τρία ιερά τέρατα του θεάτρου (Καρέζη-Καζάκος-Κατράκης) συμμετείχαν σε τέτοιες παραγωγές. Τόσο επιφανειακό που καταντά απολαυστικό.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Esquire.com.gr
