Όσα δεν δείχνει η ταινία για τη σχέση που σημάδεψε τη ζωή και την καριέρα του διάσημου επιστήμονα.
"Η Jean ήταν η αληθινή αγάπη του Robert. Την αγαπούσε πάνω από όλα. Ήταν αφοσιωμένος σε αυτήν". Mε αυτή τη φράση του Robert Serber, στενού φίλου και συναδέλφου του Robert Oppenheimer, ξεκινάει το κεφάλαιο που αναφέρεται στην προσωπική ζωή του φυσικού και πατέρα της ατομικής βόμβας στη βιογραφία του, βιβλίο στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της δημοφιλούς ταινίας. Η Jean Tatlock, φοιτήτρια ιατρικής και μέλλουσα ψυχίατρος και η μακροχρόνια σχέση της με τον Oppenheimer υπήρξε πολύ σημαντική για τη ζωή του επιστήμονα και ένα σημαντικό στοιχείο στην ταινία, η οποία παρά το γεγονός ότι διαρκεί τρεις ώρες δεν προλαβαίνει ώστε να εμβαθύνει σε όλα όσα έκαναν αυτή τη σχέση συναρπαστική.
Η γυναίκα την οποία στην ταινία του Chrostopher Nolan υποδύεται η Florence Pugh , περιγράφεται στη βιογραφία με τίτλο The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer ως "μια καλοφτιαγμένη γυναίκα με πυκνά σκούρα σγουρά μαλλιά, καστανο-γάλανα μάτια, μακριές βλεφαρίδες και φυσικά κόκκινα χείλη που έμοιαζε με αρχαία Ιρλανδή πριγκίπισσα". Όπως φαίνεται στην ταινία, η Tatlock συνάντησε για πρώτη φορά τον Oppenheimer σε ένα πάρτι, αλλά εκείνος ήταν επίσης φίλος με τον πατέρα της, John S.P. Tatlock. H Jean είχε επίσης πολύ υψηλή μόρφωση -είχε μάλιστα περάσει ένα χρονικό διάστημα σε μια κοινότητα ψυχαναλυτών στην Ελβετία πριν ακόμη εγγραφεί στο Vassar College για να σπουδάσει αγγλική φιλολογία. Ένας από τους συμμαθητές της στο Vassar τη θυμάται ως "το πιο πολλά υποσχόμενο κορίτσι που έχω γνωρίσει ποτέ, το μοναδικό στο κολέγιο που ακόμη και τότε φαινόταν να συγκινείται από τις μεγαλειώδεις ιδέες". Όταν γνώρισε τον Oppenheimer, ήταν φοιτήτρια στην Ιατρική Σχολή του Στάνφορντ. Επιπλέον, ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενώ εργαζόταν ως συντάκτρια και ρεπόρτερ για την εφημερίδα Western Worker .
Όπως φαίνεται στην ταινία, ήταν μια γυναίκα που αμφισβητούσε όσα οι άλλοι θεωρούσαν δεδομένα (αποκαλούσε την οργανωμένη θρησκεία "ανοησία") και αφοσιωμένη κομουνίστρια. Όταν εκείνη και ο Oppenheimer άρχισαν να έχουν σχέσεις, το 1936, τον σύστησε σε πολλούς από τους φίλους της στο Κόμμα, κάτι που, όπως αναφέρεται στη βιογραφία, του "άνοιξε την πόρτα" ώστε να εμπλακεί σε πολιτικά ζητήματα όπως ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος και τα δεινά των μεταναστών εργατών. "Μου άρεσε αυτή η αίσθηση συντροφικότητας, μου έδινε την αίσθηση ότι μπορούσα να γίνω κομμάτια της ζωής της εποχής και της χώρας μου", δήλωσε αργότερα ο Oppenheimer.
Η σχέση τους ήταν έντονη και γεμάτη σκαμπανεβάσματα, πιθανότατα εξαιτίας της μανιοκαταθλιπτικής διαταραχής από την οποία κάποιοι υποστηρίζουν ότι έπασχε ο Jean. "Μερικές μέρες o Robert είχε τα χάλια του γιατί τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά με τη Jean", θυμάται ο Serber, όπως αναφέρεται στο βιβλίο. Εκείνος της είχε ζητήσει πολλές φορές να παντρευτούν κι εκείνη είχε απορρίψει όλες τις προτάσεις γάμου. Αν και στη βιογραφία δεν αναφέρεται το περιστατικό που του ζήτησε να διαβάσει δυνατά το ινδουιστικό κείμενο Μπαγκαβαντγκίτα κατά τη διάρκεια του σεξ -όπως συμβαίνει σε μια από τις εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας- δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι κάτι τέτοιο συνέβη: Η Jean διάβαζε σανσκριτικά, που είναι η κύρια ιερή γλώσσα του Ινδουισμού, από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, ενώ ήταν εκείνη που τον μύησε στην ποίηση του John Donne, από όπου εμπνεύστηκε το όνομα "Trinity" για την πρώτη πυρηνική δοκιμή του την ιστορία.
Τον Αύγουστο του 1939, ο Oppenheimer γνώρισε σε ένα πάρτι την Kitty, τη γυναίκα που έγινε σύζυγός του. Εκείνη τη χρονιά, η σχέση του με την Jean πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και τότε ήταν που συνέβη η σκηνή του χωρισμού τους, όπως αποτυπώνεται και στην ταινία. Ωστόσο, από το τέλος του 1939 όταν χώρισαν έως και το 1943, οι δυο τους συνέχισαν να βλέπονται δύο φορές το χρόνο: όπως εξήγησε αργότερα ο Oppenheimer, "ήμασταν πολύ δεμένοι και το συναίσθημα που μας ένωνε ήταν πολύ". Η επανένωσή τους τον Ιούνιο του 1943, κατά την επιστροφή του Oppenheimer στο Μπέρκλεϊ από το Λος Άλαμος, που περιγράφεται στην ταινία, είχε καταγραφεί από πράκτορες του στρατού που μοιράστηκαν τα ευρήματά τους με το FBI. Προφανώς, οι πράκτορες δεν βρίσκονταν στο δωμάτιο ώστε να έχουν εικόνα της ερωτικής πράξης, ωστόσο στις αναφορές τους κάνουν σχέση για μια "ιδιαίτερα στενή, ερωτική σχέση" ανάμεσα στους δύο.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λος Άλαμος, ο Oppenheimer βρισκόταν υπό πλήρη επιτήρηση, καθώς η κυβέρνηση δεν σταμάτησε ποτέ να τον αντιμετωπίζει με καχυποψία, εξαιτίας της σχέσης του με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Έτσι, μετά από αυτή τη συνάντησή του με την Tatlock, άρχισαν να παρακολουθούν και την ίδια. Την 1η Σεπτεμβρίου 1943, ο ίδιος ο J. Edgar Hoover έγραψε ένα σημείωμα στο οποίο ζητούσε να υποκλαπούν οι τηλεφωνικές συνομιλίες της επειδή ήταν η "ερωμένη ενός ατόμου που κατείχε ζωτικής σημασίας απόρρητες πληροφορίες σχετικά με την πολεμική προσπάθεια του έθνους". Σε αντίθεση με τον Oppenheimer, η Tatlock δεν είχε ακόμη διακόψει τους δεσμούς της με τον κομμουνισμό εκείνη την εποχή. Μετά από μήνες υποκλοπών, ωστόσο, το FBI δεν είχε εντοπίσει κάτι που να δείχνει ότι η νεαρή ψυχίατρος διαβίβαζε πληροφορίες από τον Oppenheimer ή οποιουδήποτε άλλο στους Σοβιετικούς, όπως γράφουν οι βιογράφοι.Kai Bird και Martin J. Sherwin.
Ο ξαθνικός θάνατος
Η ζωή της έληξε ξαφνικά στις 4 Ιανουαρίου 1944. Όπως φαίνεται στην ταινία, η Tatlock βρέθηκε νεκρή με το κεφάλι στην μπανιέρα, από τον πατέρα της, John Tatlock, ο οποίος όπως περιγράφεται στο βιβλίο, αφού εναπόθεσε το σώμα της σε έναν καναπέ, άρχισε να ψάχνει στο σπίτι για γράμματα και φωτογραφίες τα οποία έκαψε στο τζάκι.
Ο θάνατός της καταγράφηκε ως " αυτοκτονία με άγνωστα κίνητρα". Η Jean είχε καταναλώσει φάρμακα και είχε αφήσει ένα σημείωμα όπου μεταξύ άλλων ανέφερε: "Πίστευα ότι η ζωή μου ήταν άχρηστη… τουλάχιστον κατάφερα να αφαιρέσω το βάρος μιας παράλυτης ψυχής από έναν κόσμο που αγωνιζόταν". Στη βιβλιογραφία του Robert Oppenheimer, οι συγγραφείς εικάζουν ότι η Tatlock ενδέχεται να πάλευε με τη σεξουαλικότητά της εκείνη την εποχή και γράφουν ότι, πριν πεθάνει, είχε εκμυστηρευτεί σε μια φίλη της ότι, προκειμένου να ξεπεράσει την έλξη της για τις γυναίκες είχε "κοιμηθεί με όσους "ταύρους" μπόρεσε να βρει". Όταν ο Oppenheimer έμαθε για το θάνατό της, όπως φαίνεται στην ταινία, έκανε "έναν από τους μακρινούς, μοναχικούς περιπάτους του ανάμεσα στα πεύκα που περιβάλλουν το Λος Άλαμος".
Στην ταινία ο θάνατος της Tatlock εμφανίζεται πολλές φορές αποσπασματικά, σαν αποκύημα της φαντασίας του Oppenheimer. Μερικές φορές χαμηλώνει αργά το κεφάλι της στην μπανιέρα κι άλλες ένα χέρι με μαύρα γάντια το σπρώχνει προς τα κάτω. Αυτό είναι μια αναφορά στις αμφιβολίες που υπάρχουν από κάποιους για το αν ο όντως αυτοκτόνησε. Μία από τις ουσίες που βρέθηκαν στον οργανισμό της, η ένυδρη χλωράλη, συστατικό του "Mickey Finn", ενός ποτού που εκείνη την εποχή δινόταν σε κάποιον για να τον κάνει να χάσει τις αισθήσεις του. Όπως αναφέρει ένας γιατρός στο βιβλίο: "Αν ήσουν έξυπνος και ήθελες να σκοτώσεις κάποιον, αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να το κάνεις".
Ένας από τους κύριους ύποπτους είναι ο Boris Pash, ο αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Στρατού (που υποδύεται στην ταινία ο Casey Affleck ) ο οποίος ανέκρινε τον Oppenheimer για τις σχέσεις του με τον κομμουνισμό και ήταν υπεύθυνος για τις υποκλοπές στο διαμέρισμα του Tatlock. Το 1975, η μονάδα κατασκοπείας στην οποία εργαζόταν ο Πας από το 1949 έως το 1952 αναγνωρίστηκε ως "υπεύθυνη για δολοφονίες και απαγωγές διπλών πρακτόρων και άλλων χαμηλόβαθμων αξιωματούχων". Ο Pash, ο οποίος αρνήθηκε την ευθύνη για τις δολοφονίες κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων πέθανε το 1995. Στην περίπτωση της Tatlock, ωστόσο, τα γεγονότα δεν ταιριάζουν, καθώς τον Ιανουάριο του 1944, ο Pash είχε ήδη μετατεθεί στο Λονδίνο και βρισκόταν πολύ μακριά από το διαμέρισμα της Jean στο Σαν Φρανσίσκο.
Παρόλο που η Jean Tatlock δεν ήταν η μόνη ερωμένη του Oppenheimer (η Ruth Tolman, σύζυγος του στενού φίλου του Richard Tolman, που εμφανίζεται επίσης για λίγο στην ταινία είχε επίσης δεσμό μαζί του), η σχέση τους ήταν καθοριστική. Κι αν δεν είχε φύγει από τη ζωή τόσο νωρίς, δεδομένης της ευφυίας της και της σχέσης της με μερικά από τα πιο λαμπρά μυαλά της εποχής, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει κάποια τόσο γνωστή όσο ο Oppenheimer.
