Ο διεθνούς φήμης ερμηνευτής μιλάει στη Madame Figaro, με αφορμή τις εμφανίσεις του στις 18 Δεκεμβρίου στο θέατρο Παλλάς.
Νέος, ωραίος, επιτυχημένος, ο διεθνής πλέον ερμηνευτής μας τραγουδάει "The Most Wonderful Time Of The Year". Το ραντεβού κλείστηκε για δύο εμφανίσεις στις 18 Δεκεμβρίου στο θέατρο Παλλάς και πρόκειται για τον Χριστουγεννιάτικο του δίσκο The Most Wonderful Time Of The Year! διανθισμένο με τραγούδια από αγαπημένα μιούζικαλ, κλασικές ταινίες του Hollywood, gospel μελωδίες και κάποιες εκπλήξεις από το προσωπικό του ρεπερτόριο. Στο πνεύμα των ημερών λοιπόν, η συναυλία θα επαναληφθεί και στην Θεσσαλονίκη την επόμενη μέρα, στο Μέγαρο Μουσικής. Και μια αφορμή για να μάθουμε λίγα περισσότερα για τον ίδιο και την ζωή του.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, θα έλεγε κανείς ότι έχεις ήδη ζήσει όσα άλλοι συνάδελφοί σου ζουν σε μια ζωή. Και εσύ όλα αυτά τα έζησες και τα ζεις σε νεαρή ηλικία. Τι άλλο μένει; Ποιο είναι το όραμά σου για την επόμενη μέρα, τα επόμενα χρόνια;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΡΗΣ: Η αλήθεια είναι ότι είχα την τύχη και την ευλογία να ζήσω μοναδικές στιγμές, να συνεργαστώ με καλλιτέχνες και να πατήσω σε σκηνές που δεν φανταζόμουν ποτέ. Δούλεψα όμως πολύ σκληρά, επέμεινα, προσπάθησα, μέτρησα τα λόγια μου και ξαναπροσπάθησα. Τίποτε δεν ήρθε εύκολα, χρειάστηκε να βρω μέσα μου τον τρόπο να γεννάω θάρρος όταν τελείωναν τα αποθέματά μου. Ωστόσο, ακριβώς επειδή η μουσική και το τραγούδι έγιναν μονόδρομος στην ζωή μου, έχω ακόμα πολλά όνειρα. Ονειρεύομαι συνεργασίες, δίσκους, projects και σκηνές. Άλλωστε, το όνειρο είναι η κινητήριος δύναμή μου. Αν πάψω να έχω όραμα, θα σημαίνει ότι πρέπει να εξετάσω πολύ σοβαρά τη θέση μου στο τραγούδι.
Ας έρθουμε στο παρόν: στο Παλλάς τι έχες επιλέξει να τραγουδήσεις;
Η συναυλία μου στο Παλλάς γίνεται με αφορμή τον Χριστουγεννιάτικο δίσκο μου The Most Wonderful Time Of The Year! που επανακυκλοφορεί φέτος με 4 νέα τραγούδια, ωστόσο θα τραγουδήσω και τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας μου και κάποιες διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια από τον κινηματογράφο και τα μιούζικαλ. Εκλεκτές μου καλεσμένες είναι οι Puppini Sisters, οι οποίες έγιναν γνωστές από τη διασκευή τους στο Jingle Bells με τον Michal Bublé, ένα φωνητικό τρίο που σε συνεπαίρνει με το που τις ακούς και σε μεταφέρει στην εποχή του swing. Μαζί μου θα είναι και ο Ιωάννης Νίκολης, ένας νέος εξαιρετικός βιολονίστας με τον οποίο ετοιμάζουμε δύο ντουέτα για βιολί και φωνή.
Πώς είναι να τραγουδάς και να έχεις απέναντί σου, χιλιάδες μάτια; Και όταν τραγουδάει το κοινό μαζί σου, πώς νιώθεις;
Ο καλλιτέχνης πάντα καθρεφτίζεται στα μάτια του κοινού του και βλέπει τη δική του αλήθεια. Από όταν ήμουν μικρό παιδί είχα την ανάγκη να τραγουδήσω για να αγαπηθώ και να αγαπήσω. Η συγκίνηση που νιώθω όταν τους έχω μπροστά μου, όταν τραγουδάνε τα τραγούδια μου και όταν μετά τις συναυλίες μου λένε τι ένιωσαν είναι τεράστια. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να βρω τις σωστές λέξεις για να περιγράψω αυτό το συναίσθημα που με κατακλύζει, η ευγνωμοσύνη όμως είναι πραγματικά τεράστια.
Με τι αισθήματα θέλεις να φύγει το κοινό από την συναυλία σου στο Παλλάς;
Για να είμαι ειλικρινής δεν με νοιάζει τόσο με τι αισθήματα θα φύγει το κοινό, όσο το να φύγουν με συναισθήματα. Η μόνη μου έγνοια στο δίωρο που θα περάσουμε μαζί είναι να τους φέρω σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο. Αν καταφέρω να τους "ξεκλειδώσω" και να τους συγκινήσω, τότε νιώθω ολοκληρωμένος. Η ουσία της τέχνης είναι αυτή για μένα, να φέρει στην επιφάνεια τα συναισθήματά μας, όποια κι αν είναι αυτά.
Σε τι φάση θεωρείς ότι βρίσκεται το ελληνικό τραγούδι; Τι σου λείπει, τι νέο, από αυτό σε ενθουσιάζει;
Νιώθω πως το ελληνικό τραγούδι βρίσκεται σε μία μεταβατική περίοδο. Σε σχέση με τις παλιότερες γενιές, είναι πλέον εμφανής η επιρροή της γενιάς μου από την ξένη μουσική, ειδικά στο λαϊκό τραγούδι. Όπως όλη η χώρα, είναι σαν και το τραγούδι να αναζητά την ταυτότητά του μέσα σε όλη αυτή την υπερπληροφόρηση και τα δεδομένα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Επίσης δεν υπάρχει πια η μαζική επιτυχία όπως υπήρχε κάποτε, γιατί άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος ακούει μουσική. Το κοινό πλέον πιστεύω πως επιλέγει πολύ πιο συνειδητά τους καλλιτέχνες που αγαπά και ακούει κι αυτή είναι μεγάλη τιμή αλλά και ευθύνη των καλλιτεχνών. Το μόνο σίγουρο είναι πως η μουσική θα εξακολουθεί να υπάρχει και να παράγεται, είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη και έκφραση.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον σύγχρονο ακροατή: επιστρέφει στο ρετρό, νοσταλγεί, αναζητά νέες μουσικές και τραγούδια, τι απ' όλα;
Νομίζω και τα δύο ταυτόχρονα. Ακριβώς επειδή ζούμε σε μία μεταβατική περίοδο και οι αλλαγές φέρνουν πάντα φόβο, ο ακροατής θέλει να επιστρέψει στο ρεπερτόριο που νιώθει ασφαλής. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλο τον κόσμο, όπως και στη χώρα μας, συνεχώς γεννιούνται projects που επιστρέφουν στα τραγούδια ή τους καλλιτέχνες κάποια άλλης εποχής και τα ραδιόφωνα σε μεγάλο βαθμό παίζουν τραγούδια 30 και 40 ετών. Ταυτόχρονα, ο κόσμος ακριβώς επειδή βλέπει τη νέα εποχή και την αγκαλιάζει, αναζητά νέες μουσικές που να μιλούν τη γλώσσα του και να εκφράζουν αυτό που νιώθει σήμερα. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο πόσο κοινά, διαχρονικά και απαράλλαχτα είναι τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου -ο έρωτας δηλαδή και η ύπαρξή του- και το πόσο έχει αλλάξει ο "τρόπος" της εποχής στην οποία ζούμε. Πάντως πάντα οι νέοι, οι σύγχρονοι άνθρωποι θα θέλουμε να ταυτιστούμε με καλλιτέχνες της γενιάς μας.
Το δικό σου ρεπερτόριο περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα είδη του τραγουδιού. Τι σε εκφράζει όμως περισσότερο; Θέλω να πω, τι τραγουδάς στο μπάνιο σου;
Μόλις ανέφερες κάτι για το οποίο μάχομαι από το ξεκίνημα της πορείας μου έως σήμερα. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ταμπέλες στη μουσική, ακριβώς επειδή η Μουσική είναι τεράστια, είναι ένας ωκεανός που σου επιτρέπει να τον κολυμπήσεις ελεύθερα. Τραγουδώ τη φύση του ανθρώπου, τον έρωτα, την ύπαρξη και τις αναζητήσεις του. Από εκεί και έπειτα, αυτό μπορεί να το κάνω μέσα από διάφορα είδη και χρώματα της μουσικής. Όπως μου είπε η Νάνα Μούσχουρη σε ένα από τα πολύτιμα τηλεφωνήματά μας, "σημασία δεν έχει τόσο το τι κάνεις, αλλά το γιατί και πώς το κάνεις". Η αλήθεια και ο σεβασμός με την οποία εμείς οι καλλιτέχνες αντικρίζουμε την τέχνη μας είναι αυτό που μετράει, γιατί αυτό είναι που περνάει στον κόσμο. Αυτό που παραμένει αναλλοίωτο σε όποιο είδος μουσικής κι αν τραγουδήσω, είναι η ταυτότητά μου, η φωνή μου και ο ψυχισμός μου.
Όπως όλοι οι άνθρωποι, έχω τις στιγμές μου, άλλες φορές θα ακούσω κάτι πολύ ελαφρύ και ποπ και άλλες φορές κάτι πιο δύσκολο. Συνήθως στο σπίτι ακούω πολλή κλασική μουσική αλλά και διάφορους τραγουδιστές και δημιουργούς που παρακολουθώ και θαυμάζω ανά τον κόσμο. Ωστόσο, στο μπάνιο μου δεν τραγουδάω ποτέ, όσο περίεργο κι αν φαίνεται. Ίσως επειδή από μικρός αντιμετώπιζα τη μουσική με ψυχαναγκαστική σοβαρότητα, ίσως και επειδή κρατάω το κομμάτι της ευχαρίστησης μέσα από τη μουσική για όταν δουλεύω.
Τι νιώθεις ότι σου έδωσε η τέχνη σου, τι αισθάνεσαι ότι σου έχει στερήσει;
Η μουσική μού έδωσε ελευθερία. Με βοήθησε να μάθω τον εαυτό μου, να ανακαλύψω πτυχές μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν και να πατάω γερά στα πόδια μου, να μην μεταθέτω δηλαδή τις ευθύνες μου. Με ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και μου επέτρεψε να είμαι αυτός που ήθελα να είμαι. Ειλικρινά νιώθω πως θα ήμουν ένα πολύ χαμένο παιδί αν δεν υπήρχαν η μουσική και το τραγούδι στην ζωή μου. Δεν μου στέρησε τίποτε, γιατί δεν είδα ποτέ κάτι ως θυσία, το έκανα από μεγάλη αγάπη.
Αν είχες να επιλέξεις, θα διάλεγες ξανά την μουσική στη ζωή σου;
Αν έπρεπε να το ξανακάνω όλο από την αρχή, θα διάλεγα τον ίδιο δρόμο. Στη μνήμη μου διασταυρώνονται στιγμές, χαρές, νότες, μελέτη, απογοητεύσεις και νίκες, ενθουσιασμοί και αποτυχίες με τον πιο "γεμάτο" τρόπο. Ναι, θα την διάλεγα σίγουρα ξανά.
