Δέκα περφόρμερ δημιουργούν ένα ηχοτοπίο και τη χορογραφία του. Μνήμες και ακούσματα, φωνές και σώματα ηχούν σαν μουσικά όργανα.
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του χορογραφία και έναν χρόνο μετά τη σκηνοθεσία της ομηρικής "Νέκυιας" με τον Γιάννη Αγγελάκα στη Στέγη, η οποία παρουσιάστηκε επίσης στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης τον Φεβρουάριο του 2025, και έχοντας μόλις λάβει το νέο μεγάλο διεθνές βραβείο χορού Rose International Dance Award, το οποίο θέσπισε το καταξιωμένο κέντρο χορού της Αγγλίας, Sadler’s Wells, ο Χρήστος Παπαδόπουλος καταθέτει το πιο προσωπικό έργο του και, για πρώτη φορά, συνδέει την υλικότητα του ήχου με τη μουσικότητα των σωμάτων.
Στο My Fierce Ignorant Step, ένα πληθυντικό σώμα πάλλεται επί σκηνής, πορεύεται με τα μάτια ορθάνοιχτα προς τα εμπρός. Η ανάσα του γίνεται φωνή που οδηγεί τα βήματα: πότε μεγάλα, πότε μικρά, πάντα σταθερά και αποφασιστικά, σχεδόν ξένοιαστα. Τα σώματα των χορευτών ανασαίνουν, οι ανάσες τους γίνονται ήχοι, που μετατρέπονται σε φωνές και κινήσεις, ένας καλπασμός που διαρκώς φουσκώνει.
Στο νέο του έργο o Παπαδόπουλος θέλει να επεξεργαστεί συνειδητά την επιρροή που έχει ασκήσει πάνω του το μνημειώδες μουσικό έργο "Άξιον εστί" του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, εξερευνώντας πόσο ο ήχος και ο λόγος μπορούν να διασταλούν ώστε να φτάσουν τον βαθμό αφαίρεσης που έχει μια κίνηση – ένα χέρι που σηκώνεται, ένα σώμα που ταλαντώνεται, ένα πόδι που τρέμει.
Για τον χορογράφο, η πρώτη παρόρμηση για τη δημιουργία του My Fierce Ignorant Step θεμελιώνεται σε ακουστικές μνήμες της παιδικής και νεανικής του ηλικίας, μνήμες που ο ίδιος μοιράζεται με πολλούς άλλους Έλληνες: μνήμες συλλογικές και συνδεδεμένες με τη μοίρα του τόπου μας, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι άμεσα ορατό. Γίνεται να δουλευτεί ένα κείμενο με τις ίδιες συνθετικές αρχές που χορογραφείται ένα σώμα; Πόσο μπορεί να πλησιάσει το σώμα τις λέξεις και οι λέξεις το σώμα; Μπορεί αυτό να γίνει μια εμπειρία κοινή, διάφανη, απλή;
