Η παγκόσμια πρεμιέρα της παράστασης θα γίνει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
Στο εμβληματικό αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου αναμένεται να βρεθεί η Juliette Binoche σήμερα (Παρασκευή 1 Αυγούστου) και αύριο (Σάββατο) για την παγκόσμια πρεμιέρα της παράστασης "Ο όρκος της Ευρώπης". Μία ανάσα πριν από το σημαντικό πολιτιστικό γεγονός, το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου μοιράζεται ορισμένες νέες φωτογραφίες από την παράσταση και τον θίασο της.
Από κοινού με έξι σημαντικούς ηθοποιούς – τη βραβευμένη Juliette Binoche, τη Violette Chauveau, τη Δανάη Επιθυμιάδη, τη Daria Pisareva, τη Leora Rivlin και τον Emmanuel Schwartz– φέρνουν στη σκηνή του Αργολικού θεάτρου ένα έργο που επιχειρεί να αναμετρηθεί με τη σκοτεινή ρίζα της βίας, αναζητώντας την καταγωγή της στον μυθολογικό πυρήνα της Ευρώπης. Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με το La Colline - théâtre national και υλοποιείται με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
Σε ανάθεση του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά γεγονότα του φετινού Κύκλου Contemporary Ancients ο οποίος περιλαμβάνει παραστάσεις εμπνευσμένες από την αρχαία ελληνική γραμματεία, δοσμένα με σύγχρονη ματιά. Ο "Όρκος της Ευρώπης" πραγματεύεται θέματα όπως ο διχασμός, η οικογενειακή ιστορία, ο ξεριζωμός και η αναζήτηση κάθαρσης, αντλώντας έμπνευση από την αρχαία τραγωδία.
"Όταν έλαβα την πρόταση από την Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου, πλημμύρισαν το μυαλό μου εικόνες: το καλοκαίρι, ο ελληνικός ουρανός, οι φίλοι. Η σκέψη να δημιουργήσω θέατρο σε έναν τόσο ιστορικό χώρο, μαζί με ανθρώπους που αγαπώ, μου φάνηκε σαν ένα καθαρό δώρο — μια πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ", θυμάται ο Λιβανοκαναδός δημιουργός Ουαζντί Μουαουάντ, αναφερόμενος στη γέννηση της παράστασης Ο Όρκος της Ευρώπης. "Ο συνδυασμός όλων αυτών — τα συμβολικά, αισθητηριακά και συναισθηματικά στοιχεία κάτω από τον ουρανό της Επιδαύρου — με συγκλονίζει. Η δυνατότητα να δημιουργήσω σε αυτόν τον χώρο είναι μια ανεπανάληπτη ευκαιρία", πρόσθεσε, ενώ μάλιστα η παράσταση συμπίπτει με την ολοκλήρωση της θητείας του στο θέατρο La Colline.
Η ιστορία του Όρκου της Ευρώπης
Σε ηλικία οκτώ ετών, ένα μικρό κορίτσι γίνεται –άθελα του– μάρτυρας της σφαγής ενός πληθυσμού. Το έγκλημα διαπράττεται από τους δικούς της ανθρώπους και –εν αγνοία της και πέρα από την κατανόησή της– στέκεται συνένοχη. Σχεδόν ογδόντα χρόνια αργότερα, μια έρευνα ξανανοίγει τα τραύματα του παρελθόντος. Αναζητούνται μάρτυρες και οι όποιες σιωπές αμφισβητούνται. Τώρα, καλείται πλέον να μιλήσει. Πώς όμως κάποιος αντικρίζει αυτό που έχει θαφτεί βαθιά μέσα του; Πώς κάποιος αντιμετωπίζει εκείνο που ποτέ δεν κατονομάστηκε;
Ο "Όρκος της Ευρώπης" βουτάει βαθιά μέσα στη μνήμη ενός εγκλήματος, στο άχθος της σιωπής και στον τρόπο με τον οποίο το τραύμα μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Με το νέο του έργο που δημιουργείται στην Επίδαυρο, ο Μουαουάντ διευρύνει την εξερεύνησή του πάνω στην κληροδοτημένη βία και σε ένα θέατρο που γίνεται συνάμα τόπος συλλογισμού και ίασης.
Μιλώντας για τη σύλληψη του έργου, ο δημιουργός εξήγησε: "Αυτό που θα ήθελα να πω είναι πως, είτε το δούμε ως μύθο είτε ως παραμορφωμένο είδωλο μιας αληθινής ιστορίας, η αρπαγή της Ευρώπης αποτελεί την πρώτη μεγάλη σφαγή, την αρχική βία. Μία γυναίκα αρπάζεται και μεταφέρεται αλλού, και πάνω σ’ αυτήν την αρπαγή θεμελιώνεται ένας ολόκληρος πολιτισμός. Από αυτή την πράξη ξετυλίγεται ένα νήμα βίας — ένα νήμα που διαχρονικά απλώνεται πάνω στα σώματα των γυναικών. Κι αυτό το νήμα ήθελα να αγγίξω και να μιλήσω γι’ αυτό· όχι μέσα από τη λογική της εξιστόρησης, αλλά μέσω της μετάδοσης μιας εμπειρίας. Γιατί, από γενιά σε γενιά, δεν φτάνει πάντα η αφήγηση — πολλές φορές το μόνο που περνά είναι το τραύμα, η σιωπή του, το άρρητο. Ένα βάρος που κληροδοτείται όχι με λέξεις, αλλά με βλέμματα, σκιές και σώματα που κουβαλούν μνήμη χωρίς να την εκφέρουν.
Αυτή την αίσθηση προσπάθησα να αποτυπώσω στο έργο, και την κουβαλώ μέσα στη διαδικασία της παράστασης. Δεν υπάρχει παραδοσιακή δομή — δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος — αλλά ένα παζλ, ένα σύνολο εικόνων, φωνών, σιωπών και σπασμένων κομματιών, που μπορούν να κλειδώσουν αναπάντεχα μεταξύ τους. Κάθε σκηνή μπορεί να σταθεί αυτόνομα ή να αναζητήσει τη θέση της μέσα στην αφήγηση, αν τελικά υπάρξει αφήγηση" σχολίασε μιλώντας για την παράσταση.
"Για μένα, ο Ουαζντί είναι πολύ κοντά στο πνεύμα του Σοφοκλή" έχει σχολιάσει η Juliette Binoche αναφερόμενη στον συγγραφέα και σκηνοθέτη του Όρκου της Ευρώπης. "Δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως αυτό που ζούμε είναι ένα μοναδικό ταξίδι. Το έργο συνεχίζει να γράφεται και εμείς, οι ηθοποιοί, είμαστε μέρος αυτής της δημιουργικής ροής, σαν να υφαίνουμε μαζί μια ιστορία που μεγαλώνει και αλλάζει".
