Με ειλικρίνεια, πάθος και μια αφοσίωση που αγγίζει, η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου μιλά στη Madame Figaro για την πορεία της στον κινηματογράφο, το θέατρο και τη μουσική.
Η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου μοιράζεται με τη Madame Figaro μια πολυδιάστατη καλλιτεχνική πορεία που αγκαλιάζει τον κινηματογράφο, το θέατρο και τη μουσική. Από τον συγκινητικό της ρόλο στην ταινία "10 λεπτά" όπου συνεργάζεται με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη συμμετοχή της στην εμβληματική παράσταση "Η μητέρα του σκύλου", μέχρι το τραγούδι "Ένα παράξενο τραγούδι" και τις επερχόμενες live εμφανίσεις με τον Παντελή Κυραμαργιό στο "Μακάρι" στις 6 και 13 Οκτωβρίου, η νεαρή δημιουργός συνεχίζει να αφηγείται ιστορίες με πάθος, ειλικρίνεια και βαθιά ευαισθησία.
Στην ταινία "10 λεπτά" που συμμετέχεις, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε περισσότερο στον ρόλο σου;
Το λάτρεψα αυτό το κορίτσι από την πρώτη στιγμή που το συνάντησα. Από την πρώτη λέξη της που διάβασα. Για μένα ήταν από τις πιο σημαντικές και συγκινητικές στιγμές μου, όταν ο Κώστας Γάκης, μου εξήγησε πώς έχει φανταστεί αυτό το πλάσμα και με καθοδήγησε βήμα βήμα να την ζωντανέψουμε μαζί. Είναι…Ένα κορίτσι τόσο εύθραυστο, που δεν καταλαβαίνει εμπόδια, τα αψηφάει όλα με ένα χαμόγελο! Ένα κορίτσι τόσο πεισματάρικο, που προχωράει κόντρα στον άνεμο, πιστό στο όνειρο, κινεί βουνά για να το πραγματοποιήσει, βρίσκει τον εαυτό της μέσα σε στίχους του Τενεσί Ουίλιαμς. Ένα κορίτσι που τόσο αγάπησα. "Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου, με την ομορφιά σου ακυβέρνητη σαν μικρό παιδί κάθεσαι πλάι μου σαν άνθος και σαν άστρο και σαν έρωτας που θέλει μα δεν μπορεί”.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιώργο Κωνσταντίνου;
Με τον κύριο Κωνσταντίνου, γνωριστήκαμε πριν από 3 χρόνια περίπου για την παράσταση "Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην". Αυτό το εκπληκτικό θεατρικό σε σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη έγινε αφορμή για να γνωριστούμε βαθιά και ουσιαστικά. Έγινε η αφορμή να δουλέψω στο πλάι του -στο πλάι αυτού του μύθου που δεν απομυθοποιήθηκε ούτε για μια στιγμή- να μάθω χίλια πράγματα, να ρουφήξω κάθε στιγμή, κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση του, κάθε κουβέντα του πάνω και κάτω από την σκηνή. Ένα βράδυ μετά την πρόβα μου είπε: "Σταμάτα πια αυτό το 'κύριε και κύριε Κωνσταντίνου'. Να με φωνάζεις Γιώργο. Εγώ θα σε λέω Βιολέτα. Σου ταιριάζει καλύτερα αυτό το όνομα…" Ο κύκλος του "κυρίου Γκρην" ολοκληρώθηκε. Με δάκρυα στα μάτια. Αγάπης και ευγνωμοσύνης. Και με τόσα πολύτιμα δώρα που δεν θα μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ. Και ένας ολοκαίνουργιος κύκλος φωτεινός, με την ταινία μας αυτή, άνοιξε για τον Κώστα, τον Γιώργο και την … Βιολέτα! Φυσικά και δεν έχω σταματήσει στιγμή να του ζητάω να μου κάνει "αυτό με το προφιτερόλ" και δεν μου χαλάει ποτέ χατίρι. (Γέλια.)
Πώς διαφοροποιείται για εσένα η εμπειρία της υποκριτικής στον κινηματογράφο σε σχέση με το θέατρο;
Η αγάπη η μεγάλη μου, είναι να λέω ιστορίες. Μέσα από τους ρόλους μου. Να υπερασπίζομαι κάθε φορά την ψυχή που καλούμαι να υποδυθώ. Με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ορμή και την ίδια αγάπη που βουτάω στους θεατρικούς μου ρόλους, βούτηξα και στο κορίτσι της ταινίας. Αφέθηκα πλήρως στις οδηγίες του Κώστα, με απέραντη συγκίνηση που είμαι κομμάτι του οράματος του, της αισθητικής του, της ποιότητας του, της τέχνης του.
Στην παράσταση "Η μητέρα του σκύλου" αγγίζεις ένα εμβληματικό κείμενο. Πώς προσεγγίζεις έναν χαρακτήρα που κουβαλάει τόσο έντονη λογοτεχνική και συναισθηματική φόρτιση;
Με απόλυτη εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη μας Κώστα Γάκη, στην Υρώ Μανέ που επιμελείται το κάθε τι καλλιτεχνικά και υποδύεται την Ραραού μας, το αστεράκι του Ουρανού μας και σε όλη την εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και μουσικών. Με απόλυτη αγάπη σε όλους τους ανθρώπους που εργάζονται εκτός σκηνής ώστε να είναι φροντισμένα τα πάντα. Πραγματικά, νιώθω τόσο τυχερή που όλοι μαζί ζωντανεύουμε στην σκηνή τις λέξεις του Παύλου Μάτεσι. Ευλογία να παίζεις συντροφιά με τις νότες του Σταμάτη Κραουνάκη.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες το "Ένα παράξενο τραγούδι" με τον Παντελή Κυραμαργιό. Πώς γεννήθηκε αυτή η συνεργασία;
Από τους κοινούς μας προβληματισμούς, τις κοινές μας σκέψεις, τα κοινά μας συναισθήματα, τις κοινές μας αγωνίες. Από αυτό το ερώτημα που έχει τρυπώσει μέσα μας: "Είμαστε άραγε εμείς παράξενοι, που δεν χωράμε σε αυτόν τον κόσμο;” Και από το κοινό μας όνειρο: Να φτιάξουμε έναν κόσμο φιλόξενο, ζεστό και φωτεινό για όλες και για όλους.
Πώς είναι να μοιράζεστε τη σκηνή με έναν δημιουργό όπως ο Παντελής;
Νιώθω πραγματικά τόσο ευγνώμων. Είναι η ιδανική συνθήκη να βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή με ένα άνθρωπο που εκτιμάς και θαυμάζεις τόσο πολύ. Έναν άνθρωπο τόσο ταλαντούχο, τόσο γενναιόδωρο. Κάθε φορά με την φωνή του, με το χιούμορ του, με την μουσική του, με ταξιδεύει και με εμπνέει. Κάθε φορά, μετά από τις συναντήσεις μας επιστρέφω σπίτι με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Στα live που έρχονται τον Οκτώβριο, τι θα ακούσει και τι θα νιώσει το κοινό;
Τα υπέροχα τραγούδια του Παντελή, μπλεγμένα με λόγια μου, με στίχους μου, με όσα κρύβουμε στην καρδιά μας. Ανυπομονώ τόσο πολύ.
Εναλλάσσεσαι ανάμεσα σε διαφορετικές μορφές τέχνης: κινηματογράφο, θέατρο, μουσική. Ποιο από αυτά τα μέσα νιώθεις πιο κοντά στην "καρδιά" σου αυτή τη στιγμή;
Κάθε διαφορετικό μονοπάτι, οδηγεί στο ίδιο όνειρο: Να λέω ιστορίες. Να σπάει η σιωπή. Να εκφράζω όσα νιώθω. Να γκρεμίζονται οι φράχτες ανάμεσα μας. Να δημιουργούνται γέφυρες. Να γεννιέται αυτή η βαθιά επικοινωνία. Σκηνή και θεατές, ένα.
