Είναι καλό το positive thinking, αλλά παρερμηνεύεται
Κάποτε, σε παλαιότερες κοινωνίες, αλλά και σήμερα σε θύλακες στις σύγχρονες πόλεις και βέβαια σε μεγάλο κομμάτι του αναπτυσσόμενου κόσμου, η ζωή για τα παιδιά ήταν υπερβολικά, άδικα σκληρή. Παιδιά παλιά και σήμερα να πεθαίνουν από απλές αρρώστιες όπως πνευμονίες, να βιώνουν την στέρηση, την κακουχία, την αδικία, την δουλειά, την σωματική βία, τον πόνο.
Έπειτα οι κοινωνίες μας έδειξαν σημάδια προόδου. Δεν είναι ανεκτό πλέον να μην δίνεις παυσίπονα ή αναισθησία σε ένα μικρό παιδί "γιατί τα μικρά παιδιά δεν είναι άνθρωποι, δεν πονούν", δεν είναι ανεκτό να εκθέτεις παιδιά σε αναίτιο κίνδυνο ή πόνο. Ωστόσο, στον σύγχρονο δυτικό κόσμο αυτή η υγιής αντίδραση στην κακή παιδική ηλικία του παρελθόντος φτάνει στιγμές σε δόσεις υπερβολής.
Ο πόνος, η σωματική κόπωση, η ψυχική προσπάθεια, οι στερήσεις, το κακό, ο θάνατος είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ενήλικης ζωής μας, έτσι που τα παιδιά μας όσο μεγαλώνουν χρειάζεται να ανοίγονται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, να παίρνουν πρώτες γεύσεις και να προετοιμάζονται από τους γονείς τους με ασφαλή, ελεγχόμενο τρόπο σε κάθε ευκαιρία.
Είναι καλό το positive thinking, αλλά παρερμηνεύεται εάν δίνουμε στα παιδιά την εντύπωση ότι σκοπός κάθε τους μέρας είναι να αποφεύγουν πάση θυσία οτιδήποτε δυσάρεστο, επίπονο, επώδυνο, να κλείνουν τα μάτια στην άλλη πλευρά αυτού του κόσμου πάση θυσία.
Διάβασε περισσότερα στο themamagers.com
