Aν μπορούσε να γραφτεί το όνομά τους δίπλα σε μια λέξη, θα πήγαινε και θα κολλούσε στην "προσδοκία"
Aν μπορούσε να γραφτεί το όνομά τους δίπλα σε μια λέξη, θα πήγαινε και θα κολλούσε στην "προσδοκία". Γιατί η προσδοκία, τυλίγει αυτά τα παιδιά από την ώρα που γεννιούνται και δεν τα αφήνει ποτέ να περπατήσουν χωρίς να τα καλύπτει η σκιά της.
Έχουν μάθει να περπατούν περήφανα με το κεφάλι όρθιο στους ώμους κι ας τρέμει από μέσα κάθε χιλιοστό τους. Δε θα το δείξουν, έχουν εκπαιδευτεί καλά, βλέπεις οι συναναστροφές τους ήταν πάντα με τους "μεγάλους" και άκουγαν ενήλικες συζητήσεις αντί για αδελφικά γέλια, όταν έπαιζαν με τα παιχνίδια τους.
Είναι τα πρωτότοκα παιδιά, που γεννήθηκαν από έναν πηγαίο έρωτα κάποια στιγμή στα είκοσι, γεννήθηκαν μέσα στην αμφιβολία και την αβεβαιότητα, μα υπήρχε η θέληση και η άγνοια κινδύνου για να τα μεγαλώσει.
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr
