Η ιστορία του μέσα από τα μάτια του σκηνοθέτη Στέφανου Σιταρά
Άγγιγμα, καλοκαίρι, αγάπη, φίλοι, έρωτας, νοσταλγία, έκπληξη, ήταν οι πρώτες λέξεις που ήρθαν στο μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα το Touch Video που έφτιαξε ο σκηνοθέτης Στέφανος Σιταράς. Όπως θα μου πει ο ίδιος, πρόκειται για ένα βίντεο που έφτιαξε πριν δέκα χρόνια, για μια παλιά ταινία. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι η αίσθηση της αφής, ένα τόσο δα αθώο άγγιγμα θα θεωρούνταν μια σχεδόν βέβηλη για την υγεία μας (και των αγαπημένων μας) πράξη.
"Αναγκάστηκα να το κόψω, επειδή 'δεν ταίριαζε με την ιστορία'. Οπότε το έθαψα σε σκληρούς δίσκους, όπου παρέμεινε κλειδωμένο για χρόνια, περιμένοντας την ιστορία του". Και τώρα είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο θα δεις στο διαδίκτυο.
Ο Στέφανος μοιράστηκε το Touch Video μέσα από το Instagram του και όπως μπορεί να δει κανείς μέσα από τα stories, η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Είναι η ανάγκη για όμορφες εικόνες, για ονειροπόληση αλλά πάνω από όλα για τη σημασία της επαφής - με τους αγαπημένους μας, με τη φύση, με τα λουλούδια, με τη θάλασσα, με τα ζώα.
Who is who
Ο Στέφανος Σιταράς είναι Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος, και παραγωγός, ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Είναι γνωστός για τις ταινίες Γαλάζιο και Πορτοκαλί (2005), Ο Μαγικός Κόσμος του Χάρισον Πατράκη (2014), και ο Πύραυλος (2020). Σε ηλικία 11 ετών απέκτησε την πρώτη του κάμερα και επί δύο χρόνια γύριζε με τους φίλους του αυτοσχεδιαστικές ταινίες. Από το 2019, υπογράφει τη νέα δημοσιογραφική σειρά της διαδικτυακής πλατφόρμας MyDimosio.gr, με τίτλο Ήρωες του Δημοσίου. Ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής το 2016, τη Random Party - media development and production house, με σκοπό την ενίσχυση νέων δημιουργών σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Στα 13 του παρακολούθησε σεμινάρια σκηνοθεσίας στη φημισμένη σχολή La Femis στο Παρίσι, στα πλαίσια του New York Film Academy, όπου διακρίθηκε με την ταινία του Through the Eyes of a Child (2003). Σε ηλικία 15 ετών διαγνώστηκε με αραχνοειδή κύστη στον αριστερό κροταφικό λοβό του εγκεφάλου του, μια γενετική ανωμαλία που συνήθως αποβαίνει θανατηφόρα σε βρεφική ηλικία. Προτίμησε να μην μπει στο ρίσκο της χειρουργικής επέμβασης, και να συνεχίσει να το παρακολουθεί, όπως κάνει και μέχρι σήμερα.
Συνέχισε την καριέρα του με την Τριλογία του Ζητιάνου (2005-2007), τρεις ασπρόμαυρες ιστορίες με θέμα τις περιπέτειες ενός κωφάλαλου ζητιάνου στο δρόμο. Το Esperando (2005), το Hitherto (2006), και το Morbido (2007) διακρίθηκαν σε πολλά παγκόσμια φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων το Φεστιβάλ Καννών, το Sundance, το Palm Springs, το Φεστιβάλ Βερολίνου, το Manhnheim-Heidelbeg, το LA Shorts Fest, και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, σκηνοθέτησε την κωμωδία ο Γρηγόρης κι ο Σταμάτης (2006), το ντοκιμαντέρ Η Εξακρίβωση (2006), και άλλα.
Το 2008 έγραψε το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή ψυχαναλυτικών άρθρων με τίτλο Ο Θάνατος του Πλάτωνα, το οποίο εκδόθηκε από την Iwasaki Library του Emerson College. Σκηνοθέτησε τις πολυβραβευμένες μικρού μήκους ταινίες Photographia (2009), Niqab (2010), Noise (2010), και Suction (2010), με αποκορύφωμα την πειραματική The Fritzl Effect (2011), η οποία απέσπασε διακρίσεις σε πάνω από είκοσι διεθνή φεστιβάλ για το μοντάζ της.
Σταθμός για τον Στέφανο Σιταρά υπήρξε η συνεργασία με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, στις παραστάσεις Πρώτη Ύλη και Still Life (2012-2014), για το Φεστιβάλ Αθηνών και τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αντίστοιχα.
Το Touch Video ανέβηκε στο YouTube γιατί του ζητήσαμε να το μοιραστεί μαζί μας.
