Η ομάδα της Madame Figaro γράφει με αφορμή τα σοκαριστικά γεγονότα στην Αμερική
"Πολύ πριν από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο Τόμας Τζέφερσον είχε ένα όνειρο. Το 1776 το κατέγραψε στη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας ως το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη "Ζωή, την Ελευθερία και την Επιδίωξη της Ευτυχίας”, ένα δικαίωμα που του έδωσε ο Δημιουργός και που οι κυβερνήσεις δημιουργούνται για να προστατεύουν. Διακόσια σαράντα τέσσερα χρόνια μετά ένας άνθρωπος πεθαίνει κάτω από το γόνατο ενός ανθρώπου που δουλειά του είναι να προστατεύει, καλώντας σε βοήθεια τον άνθρωπο που τον γέννησε. Όλοι άνθρωποι. Τραγικές φιγούρες μιας σπαρακτικής ιστορικής σκηνής. Μικρή μου Τζιάνα, δεν ξέρω αν ο μπαμπάς σου θα αλλάξει τον κόσμο. Μου αρκεί που το πιστεύεις εσύ και εσύ είσαι μια ελπίδα. Είσαι μια ελπίδα μόλις 6 χρονών. Λαβωμένη για πάντα, αλλά εδώ. Μικρή μου Τζιάνα, μη φοβηθείς ποτέ το φόβο. Πανοπλία σου οι τελευταίες στιγμές του πατέρα σου, που θα μείνουν για πάντα καταγεγραμμένες για να καίνε την παγκόσμια συλλογική μας συνείδηση". Στέλλα Ράπτη
"Δεν μπορώ να αναπνεύσω κάθε φορά που ο οδηγός ταξί πηγαίνοντάς με στο σπίτι μου στην Κυψέλη μου λέει: "Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά θέλετε διαβατήριο για να μένετε εδώ πέρα”. Δεν μπορώ να αναπνεύσω κάθε φορά που στις κούνιες –όταν η δίχρονη κόρη μου παίζει με το φίλο της τον Αλί– με πλησιάζουν άλλες μαμάδες και μου λένε: "Μη με παρεξηγήσεις, δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά συνήθως αυτά τα παιδιά δεν κάνουν εμβόλια”. "Δεν είμαι ρατσιστής” ξεκινάει πάντα η φράση για να ανατραπεί μερικές λέξεις αργότερα με –συνειδητά ή ασυνείδητα– εγγεγραμμένα στερεότυπα διαιωνίζοντας μια βαθιά αντικοινωνική ιδεολογία, την ανισότητα, την αδικία και τη ρητορική μίσους. Αν αναρωτιέσαι ποιος κερδίζει από όλο αυτό, σίγουρα όχι εμείς που βρισκόμαστε όλοι μαζί στην παιδική χαρά της Κυψέλης/της Νέας Υόρκης/της Μινεσότα. Εύχομαι η κόρη μου, ο Αλί, η Τζιάνα να ζήσουν σε έναν κόσμο καλύτερο. Σε έναν κόσμο όπου η πραγμάτωση της ζωής και των ονείρων δε θα είναι πολυτέλεια για λίγους, αλλά δικαίωμα όλων, από την πρώτη ως την τελευταία τους αναπνοή. Σε έναν κόσμο που αξίζει στην ανθρώπινη φυλή". Βάσω Παπαγιαννακοπούλου
"Δυστυχώς, έχει περάσει μισός αιώνας και το αυτονόητο όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν έχει γίνει ακόμη πραγματικότητα. Κι αν δεν αλλάξει το κατεστημένο της παιδείας, δε θα γίνει ποτέ. Δυστυχώς. "Κανείς δε γεννιέται μισώντας κάποιον για το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή ή τη θρησκεία του. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν κι αν μπορούν να διδαχτούν το μίσος, μπορούν να διδαχτούν και την αγάπη” (Νέλσον Μαντέλα)". Ντιάνα Γρηγοροπούλου
"To βράδυ που είδα το βίντεο της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ίσως επειδή είμαι μαμά και αυτή η αδύναμη κραυγή του ήταν τελικά εκκωφαντική. Ένας άνθρωπος πεθαίνει κάτω από ένα γόνατο. Σε κοινή θέα. Και την ώρα που η ψυχή του τον αφήνει φωνάζει τον άνθρωπο που του έδωσε ψυχή. Σαν μικρό παιδί που έπεσε από την κούνια. Πόσο πιο σοκαριστική να γίνει μια εικόνα; Πόσο πιο ανατριχιαστική μια φράση; Προσωπικά δε θα την ξεχάσω ποτέ. Εύχομαι καμία μάνα. Για να μεγαλώσει ανθρώπους που στο διαφορετικό δε θα βλέπουν καμία διαφορά". Μυρτώ Μήτσιου
"Οι ΗΠΑ αποτελούν εκ προοιμίου ένα σχήμα οξύμωρο, καθώς βλέπουμε να διαλαλεί την ελευθερία ένα έθνος του οποίου η ίδια η δημιουργία βασίζεται στη βία και όπου ένα σχόλιο τύπου "ωραίο φόρεμα” μπορεί να σε κλείσει φυλακή για σεξουαλική παρενόχληση, αλλά ο φόνος ενός "μη λευκού” στη μέση του δρόμου όχι. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από τα χέρια της αστυνομίας ενώ αυτός παρακαλούσε για τη ζωή του είναι ένα γεγονός εξοργιστικό. Όμως η μόνη διαφορά του από τα αναρίθμητα αντίστοιχων συνθηκών αμερικανικά εγκλήματα είναι πως αυτό συνέβη on camera. Το πιο τρομακτικό για εμένα δυστυχώς δεν είναι o φόνος του Τζορτζ Φλόιντ, αλλά η "σιωπηλή πλειοψηφία” (ένας χαρακτηρισμός που ο Τραμπ δανείστηκε από τον Νίξον), η οποία, φοβούμαι φρικτά, ίσως για ακόμη μία φορά διψά για το λάθος αίμα και μπερδεύει στο ταραγμένο της μυαλό τους δαίμονες με τους αγγέλους". Νέλλη Καλαμαρά
"Ο "αντιρατσισμός” δεν είναι κίνημα. Είναι τρόπος ζωής. Είναι πράξεις, όχι λόγια. Είναι δράση, όχι αναρτήσεις στα social media. Είναι μονόδρομος αν θέλουμε να ζήσουμε σε αυτό τον πλανήτη όλοι μαζί με αξιοπρέπεια και ειρήνη". Θάλεια Κεχρή
