Γιατί να νιώθουμε ανεπαρκείς που δεν περνάμε τέλεια στο lockdown;
Άνω Τελεία
Η φίλη μου η Κ. πίνει κάθε βράδυ "ένα ποτηράκι, άντε δυο, το πολύ τρία". Η Σ. μου ανακοίνωσε όλο χαρά πως παρήγγειλε από το Ίντερνετ ηρεμιστικά "φυτικά και απολύτως ασφαλή". Η Ε. ξεκίνησε το κάπνισμα, 6 χρόνια μετά τη μέρα που πανηγυρικά έσβησε το τελευταίο της. Η Α. έχει δει ό,τι σειρά της πετάει το Nextfix στα προτεινόμενα και παραγγέλνει κάθε βράδυ πίτσες, μπέργκερ και σουβλάκια γιατί υποστηρίζει "τα τοπικά εστιατόρια, μην κλείσουν τα καημένα". Έχει να φάει κανονικό φαγητό από τη μέρα που (ξανα)ξεκίνησε το lockdown.
Ή στραβοί είναι οι καιροί ή στραβά αρμενίζουμε, αλλά θα ποντάρω τα λεφτά μου στο ότι είναι οι καιροί στραβοί - και θα βγάλω και κέρδος.
Στην πολυσυζητημένη "νέα κανονικότητα", αυτές είναι οι νέες συνήθειές τους. Αυτοί είναι οι νέοι μηχανισμοί διαχείρισης της νέας κανονικότητας. Το σύστημα ζορίστηκε και αντί να βγάλει error και εκραγεί με κρότο, μπήκε σιωπηλά σε survival mode και όλα καλά, συνεχίστε ο,τι κάνατε, nothing else to see here και τα τοιαύτα.
Το πρόβλημα δεν είναι πως βρήκαμε μηχανισμούς επιβίωσης, το πρόβλημα είναι πως νιώθουμε ενοχικά για αυτούς. Ντρεπόμαστε που δεν καταφέραμε να βρούμε την "αισιοδοξία στα χρόνια της πανδημίας" όπως θα φιγούραρε τίτλος σε ιλουστρασιόν εξώφυλλο περιοδικού Ευ Ζην, να "βρούμε την εσωτερική μας αρμονία" και να "εκμεταλλευτούμε προς όφελος μας την καραντίνα και να βγούμε νικητές" όπως θα έγραφε συντάκτης site που βγάζει το ψωμί του μεταφράζοντας άρθρα του εξωτερικού αλλάζοντας καμία λεξούλα εδώ κι εκεί. Ποιοι νικητές και ποιοι χαμένοι, μάθατε τα νέα; Δεν υπάρχει πόλεμος εκεί έξω. Μόνο θύματα και άμαχος πληθυσμός κλειδαμπαρωμένος στα σπίτια του.
Υπό αυτό το πρίσμα, μοιάζει σχεδόν φαιδρό να νιώθουμε ανεπαρκείς που δεν περνάμε τέλεια στην καραντίνα, σαν αυτή την χολιγουντιανή σταρ που ακολουθούμε στο Instagram. Να αισθανόμαστε αυτοκαταστροφικές που αντί να βγούμε για τρέξιμο ή να ξεκινήσουμε πλέξιμο, βουλιάζουμε σε ένοχες απολαύσεις, η ντροπή του Δαρβίνου που δεν καταφέραμε να προσαρμοστούμε με υποδειγματική άνεση στο νέο περιβάλλον.
Και ο φαύλος κύκλος ξεκινά, γιατί οι τύψεις για τις μικρές μας καταχρήσεις μπαίνουν στο mute ευκολότερα με περισσότερες μικρές καταχρήσεις.
Δεν τις κάνουμε γιατί είμαστε αδύναμες. Πίνουμε γιατί διψάμε για λίγη χαλάρωση. Τρώμε γιατί προσπαθούμε να καταπιούμε το γεγονός ότι τα σχέδιά μας αναβάλλονται μέχρι νεοτέρας. Καπνίζουμε γιατί όλα τα βραχυπρόθεσμα όνειρά μας έγιναν καπνός. Κι αν καμία φίλη στείλει καμία άβαφτη/αχτένιστη/ χάλια μαύρα σέλφι αλληλοκατανόησης της απαντάμε με χίλιες καρδούλες, σαν να μας χάρισε χρυσάφι.
Δες κι εδώ 50 πράγματα να κάνεις στο lockdown 2.0
Εδώ που τα λέμε χρυσάφι είναι. Ο πλούτος μας αυτή την εποχή λέγεται αποδοχή - και θα την πάρουμε απ’ όπου τη βρούμε. Από φίλους, από memes, από μια άγνωστη στο σούπερ μάρκετ που βάζει κρασί στο καλάθι της νοικοκυράς - και πάνω από τις μάσκες μας, τα μάτια γελάνε συνωμοτικά.
Δεν απογοητεύσαμε κανέναν - και όσοι μας κοιτούν με αυτό το βλέμμα είναι γιατί έχουν ανάγκη να νιώσουν εκείνοι καλύτερα για το δικό τους σύστημα επιβίωσης, που ίσως να είναι καλύτερο αλλά ίσως να είναι και πολύ, πολύ χειρότερο από το δικό μας.
Κι αν αισθάνεσαι πως απογοητεύεις τον εαυτό σου - που κάθε πρωί ορκίζεσαι πως σήμερα θα είσαι δυνατή και μέχρι το μεσημέρι σε έχει πάρει η κάτω βόλτα - πάρε θάρρος από το εφήμερο του πράγματος.
Δεν θα είναι για πάντα έτσι. Δεν θα είμαστε για πάντα έτσι. Έχουμε υπάρξει και καλύτερα και θα ξαναϋπάρξουμε. Απλά όχι τώρα. Βάζουμε άνω τέλεια• και συνεχίζουμε κανονικά.
Διάβασε κι εδώ πώς θα σταματήσεις να τρως συνέχεια στην καραντίνα.
