Ο Χρήστος δε μένει πια εδώ μοιράζεται τις αγαπημένες του ταινίες.
Δύσκολα μπορεί κανείς να ονοματίσει την αγαπημένη του ταινία, να θυμηθεί εκείνη που του άρεσε, εκείνη που κρατάει κοντά στην καρδιά του κι εκείνες που φεύγουν από τα χείλη του. Κανείς δεν μπορεί εύκολα να ταξινομήσει τις ταινίες που έχει δει σε είδη, ρεύματα, αισθητικά μονοπάτια και κινήματα, με την ίδια ευκολία που αφήνει τους ήρωες να γίνουν φίλοι του. Ο Χρήστος μένει κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δεκαπέντε ταινίες, που κάθε μία έρχεται από άλλη εποχή, από άλλη χώρα και εκπροσωπεί διαφορετικό ρεύμα.
Σε συνεργασία με το Fårö ο Χρήστος Πολίτης (aka Ο Χρήστος δε μένει πια εδώ) μοιράζεται τις αγαπημένες του ταινίες και μας προσκαλεί σε ένα δημιουργικό σεμινάριο γεμάτο σινεμά.
Οι δεκαπέντε αγαπημένες ταινίες του Χρήστου:
1) ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΕΞΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ 1919-1926
Μετρόπολις, Φριτζ Λανγκ
2) ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΑΖ 1924 - 1933
Ο Άνθρωπος της Κινηματογραφικής Μηχανής, Τζίγκα Βερτόφ
3) ΚΛΑΣΙΚΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ 1930 -1945
Laura, Ότο Πρέμινγκερ
4) ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ 1946 -1966
It’s a Wonderful Life, Φρανκ Κάπρα
5) ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ
Love Streams, Τζον Κασαβέτης
6) ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΝΕΟΡΕΑΛΙΣΜΟΣ 1942-1951
Ρώμη Ανοχύρωτη Πόλη, Ρομπέρτο Ροσελίνι
7) ΝOUVELLE VAGUE 1959-1964
Η Ζαζί στο Μετρό, Λουί Μαλ
8) CINEMA NOVO 1960-1970
Τα Όπλα, Ρούι Γκέρα
9) CZECH NEW WAVE 1962-1968
Loves of a Blonde, Μίλος Φόρμαν
10) ΝΕΚ (ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ) 1967-
Ιωάννης ο Βίαιος, Τώνια Μαρκετάκη
11) ΔΟΓΜΑ ’95 1995
Festen, Τόμας Βίντερμπεργκ
12) GREEK WEIRD WAVE 2009-
Άλπεις, Γιώργος Λάνθιμος
13) QUEER CINEMA
Paris is Burning, Τζένι Λίβινγκστον
14) ΝΕΟ ΑΣΙΑΤΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ
Uncle Boonme Who Can Recall His Past Lives, Απιτσατπόνγκ Βιρασεθάκουλ
15) ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
The Thin Blue Line, Έρολ Μόρις
Μερικά λόγια για τον Χρήστο Πολίτη
Ο Χρήστος Πολίτης γεννήθηκε στην Χαλκιδική, σπούδασε δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη και κινηματογράφο στο Λονδίνο, εργάστηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στις Νύχτες Πρεμιέρας, στον κινηματογράφο Δαναό, στη Feelgood, και εσχάτως συνεργάζεται με το Cinobo και το περιοδικό Cinematek, αισθάνεται περήφανος για το Parthenώn Film Festival και τον Χρήστο που δε Μένει Πια Εδώ, κι ορκίζεται με τα μάτια κλειστά στις αγκαλιές και στους σινεμάδες, πόσω μάλλον όταν συνδυάζονται.
