"Σε παραλίες και ηλιοβασιλέματα οι αντοχές δοκιμάζονται από τον επιπλέον χρόνο που περνάμε μαζί"
Το πιο σκληρό που σου συμβαίνει όσο μεγαλώνεις είναι η συνειδητοποίηση ότι όλα –μα όλα– τελειώνουν. Και αυτό, αν το καλοσκεφτείς, σου αφήνει μια πικρή επίγευση, καθώς όλο σου το είναι επαναστατεί ενάντια σε αυτή τη διαπίστωση. Πώς να καταπιείς ότι ναι, θα ερωτευτείς ξανά, αλλά και αυτός ο έρωτας θα τελειώσει όπως οι προηγούμενοι; Πώς να δεχτείς ότι και η πιο δοκιμασμένη φιλία δεν είναι πια αυτή που ήταν; Ή δεν είναι καθόλου;
Υπάρχει άραγε τρόπος να αγκαλιάσεις αυτή την τόσο σκληρή και κυνική συνειδητοποίηση χωρίς να χάσεις τη βαθύτερή σου ανθρώπινη πλευρά; Την τρυφερότητά σου; Το ρομαντισμό σου; Όλα όσα σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τους ανθρώπους που περνούν ξυστά από τη ζωή;
Οι κύκλοι που κλείνουν ακολουθούν τη συμπαντική νομοτέλεια. Ιστορικά, οικονομικά, πολιτικά, όπως και να το δεις, ο κύκλος είναι το τέλειο σχήμα, το πιο ανακουφιστικό. Ξέρεις από την ώρα που ξεκινάς ότι θα φτάσεις στην ακμή σου και μετά στην παρακμή σου. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το ξέρεις και να μην επιλέγεις να εθελοτυφλείς θεωρώντας ότι αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες αφορούν τους άλλους, αλλά όχι εσένα.
Το καλοκαίρι, αυτό το ελληνικό καλοκαίρι που ζούμε τελευταία και που λες κι έχει βαλθεί να μοιάσει με του Κατμαντού για κάποιον περίεργο λόγο, ρίχνει τόσο εκτυφλωτικό φως στις σχέσεις, που ζαλισμένοι οι αγαπημένοι, οι ερωτευμένοι, οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι συνάδελφοι αναζητούν σκιά για να μετρήσουν με νέα δεδομένα το χώρο που τους αναλογεί μέσα στη σχέση, όποια κι αν είναι αυτή. Σε παραλίες και ηλιοβασιλέματα οι αντοχές δοκιμάζονται από τον επιπλέον χρόνο που περνάμε μαζί. Σε οικογενειακές διακοπές μαζί με άλλα ζευγάρια, επίσης με παιδιά, συγκρίνουμε τις εντάσεις μας, τις δυσκολίες μας, τις χαρές μας. Σε εξοχικά με φόντο το απέραντο γαλάζιο αναπολούμε τις εποχές που τα παιδιά έκαναν διακοπές μαζί μας, τώρα οι δυο μας αντιμέτωποι με τους κουρασμένους εαυτούς και την εξουθενωμένη μας σχέση.
Εγώ θα πιστέψω, γιατί πολύ το θέλω, την Ντέμη Παππά (σελ. 62) και θα μεταφερθώ σε ένα ουτοπικό σύμπαν όπου η συζυγική σχέση επαναπροσδιορίζεται και στο άμεσο μέλλον ο γάμος θα σημαίνει εγγύτητα – σωματικά, σεξουαλικά, νοητικά και, πάνω απ’ όλα, συναισθηματικά. Θα πιω σε αυτό ένα δροσιστικό νεγκρόνι, θα κάνω ένα μεγαλοπρεπές log out (σελ. 50) και θα αφεθώ να θυμηθώ νοσταλγικά εκείνη την εποχή του σκαλίζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ατέλειωτα "για πάντα". Για πάντα μαζί, Σ+Λ=love for ever. Την εποχή που πάνω στη βρεγμένη άμμο έτρεχα να σχεδιάσω μια καρδιά πριν έρθει το κύμα και τη σβήσει. Έχει και αυτό τη συμβολική του σημασία: εγώ να βιάζομαι να γράψω και η φύση, έτσι απλά, έτσι αβίαστα, να στέλνει ένα κύμα να σβήσει ό,τι αποτύπωσα.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να προχωράει. Να λυγίζει, να κοντοστέκεται και μετά να ξανατρέχει. Είναι στη φύση του να συνδέεται, να έρχεται κοντά και μετά να αναζητά κάτι νέο, κάτι φρέσκο, κάτι δροσερό. Κάτι διαφορετικό. Έτσι είμαστε πλασμένοι: ασταθείς, περίεργοι, ανήσυχοι και τόσο, μα τόσο πολύ ενδιαφέροντες.
