Από την Dilara Findikoglu και την "δική μας" Di Petsa μέχρι την Roksanda και τον Harris Reed, η Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου παραμένει ο εκκεντρικός πυρήνας της παγκόσμιας μόδας.
Καθώς βρισκόμαστε ήδη σε ρυθμούς fashion weeks πολλά ήταν τα άρθρα, αλλά και τα insights που θέλουν τις Εβδομάδες Μόδας της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου να παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια χαμηλότερα επίπεδα ενδιαφέροντος. Το 2024 για παράδειγμα, η Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης συγκέντρωσε 42,8 εκατομμύρια δολάρια σε Earned Media Value (EMV), σημειώνοντας αύξηση 8% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, ενώ η Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου συγκέντρωσε 21 εκατομμύρια δολάρια σε EMV, με αύξηση μόλις 2,7%.
Διαβάστε Επίσης
Αυτά τα δεδομένα υποδεικνύουν μια σαφή προτίμηση του κοινού προς την Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού, με τις εκδηλώσεις σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη να λαμβάνουν σημαντικά χαμηλότερη προσοχή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού συγκέντρωσε περίπου το 70% των συνολικών αναφορών που σχετίζονται με τις μεγάλες εβδομάδες μόδας, με περισσότερες από τριπλάσιες αναφορές σε σύγκριση με τη δεύτερη κατά σειρά Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου.
London calling... αλλά ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος
Επιπλέον, η Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού σημείωσε εντυπωσιακή απόδοση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αναρτήσεις στο Instagram να συγκεντρώνουν 18,6 εκατομμύρια ενέργειες engagement, ενώ οι αναρτήσεις στο X συγκέντρωσαν 13,5 εκατομμύρια.
Αδιαμφισβήτητα τα mega brands συναντιούνται στην πόλη του φωτός. Η εβδομάδα μόδας της Νέας Υόρκης για τη σεζόν Φ/Χ 2025 - 2026 είχε επιστροφές και ντεμπούτα, με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στην επιστροφή του Calvin Klein στο catwalk, ένα brand - κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας που επανασυστήνεται μέσω της νέας creative director Veronica Leoni.
Από την άλλη η Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου τα τελευταία χρόνια έχει ταυτιστεί με την ανάδειξη νέων σχεδιαστών. Η παρουσίαση των συλλογών των αποφοίτων του Central Saint Martins για παράδειγμα είναι μία στιγμή της Εβδομάδας Μόδας του Λονδίνου που συγκέντρωνε παραδοσιακά τα βλέμματα στο παρελθόν, όμως πια πολύ δύσκολα τα νέα ταλέντα συγκεντρώνουν την προσοχή των media. Η πόλη που έχει αναδείξει μερικούς από τους κορυφαίους σχεδιαστές του 20ου αιώνα όπως ο Lee Alexander McQueen και ο John Galliano μοιάζει να έχει χάσει την αιχμηρότητά της. Είναι όμως πραγματικά έτσι;
God Bless London Fashion Week
Το Λονδίνο βγάζει παραδοσιακά σχεδιαστές που αντιμετωπίζουν τη μόδα με έναν πιο προβοκατόρικο τρόπο. Αυτό στα 90’s θα ήταν, είτε ένα "wow moment” με την υπογραφή κριτικών μόδας με κύρος που εργάζονταν στα περιοδικά που έκαναν τον κόσμο να γυρίζει, είτε κάτι που θα βοηθούσε πιο λαϊκά μέσα να προκαλέσουν σοκ στον αναγνώστη επιβεβαιώνοντας την κλισέ, αλλά αληθινή, ρήση any publicity is publicity.
Τώρα που καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από εικόνες, είτε αυτές είναι φωτογραφίες, είτε βίντεο, πραγματικές ή δημιούργημα της τεχνητής νοημοσύνης και ταυτόχρονα διανύουμε μία ύφεση αναφορικά με το πόσο προκλητική οφείλει (;) να είναι η μόδα, βρίσκουμε εξαιρετικά δύσκολο το να μας εντυπωσιάσει πραγματικά κάτι, ακόμα κι αν είναι εκκεντρικό, αιχμηρό, στα όρια του γκροτέσκου.
Ευτυχώς για κάθε fashionista εκεί έξω που χασμουριέται στη θέα μιας ακόμη μπεζ καμπαρντίνας και ενός λαδί wide-lge παντελονιού, η Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου εξακολουθεί να μας τροφοδοτεί με εικόνες που μας ξεβολεύουν από την ασφάλεια των καθιερωμένων luxury brands, που συχνά θυσιάζουν το όραμα για χάρη του κοινού που καθορίζει την αγορά της πολυτέλειας - εν προκειμένω το ασιατικό.
Βέβαια, όπως παρατηρούμε τελευταία με τις συνεχείς αποχωρήσεις και τις ηχηρές μεταγραφές στους μεγάλους οίκους, η βιομηχανία της μόδας αναζητά εκ νέου την ταυτότητά της, σκάβει για να βρει το επόμενο "wow moment”. Οι αντιδράσεις που συγκέντρωσε η πρώτη couture συλλογή του Alessandro Michele για τον οίκο Valentino και η αποχώρηση του Sabato de Sarno από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του οίκου Gucci επιβεβαιώνουν αυτή την εξέλιξη.
Διαβάστε Επίσης
Ναι, η βιομηχανία κλονίστηκε από πολλούς παράγοντες: η πανδημία, η άνοδος των microtrends μέσα από πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων όπως το TikTok, ο πόλεμος στην Ουκρανία, το κλιματικό άγχος και φυσικά η είσοδος της Κίνας ως ένας νέος παντοδύναμος παίκτης στην παγκόσμια οικονομία οδήγησαν σε μία στιλιστική οκνηρία.
Μία όαση δημιουργικότητας
God Bless London Fashion Week, λοιπόν, καθώς μπορεί τα ονόματα που απασχολούν τα παραδοσιακά μέσα και που προβάλλονται στα social media να είναι λίγα, ήταν όμως μία ανάσα πρωτοτυπίας και αυθεντικότητας. Ξεχωρίζει η συλλογή της Dilara Findikoglu, με τίτλο "Venus from Chaos". Η σχεδιάστρια επιστρέφει μετά από μία σεζόν απουσίας (τονίζοντας με αυτό τον τρόπο την πίεση που ασκείται στους σχεδιαστές για να ανταπεξέλθουν στους έντονους ρυθμούς παραγωγής συλλογών) αντλώντας έμπνευση από τη θεά Αφροδίτη και πάντα πιστή στους συμβολισμούς για τη γυναικεία απελευθέρωση.
Η σχεδιάστρια διακόσμησε τους κορσέδες - σήμα κατατεθέν της με κοχύλια και μαργαριτάρια, αναδεικνύοντας την αντίθεση μεταξύ ευαισθησίας και δύναμης. Επιπλέον, συνεργάστηκε με τον tattoo artist Jonah Slater και το θρυλικό δίδυμο σχεδιαστών που ειδικεύεται στο δέρμα Patrick Whitaker - Keir Malem για τη δημιουργία κορσέδων και φορεμάτων με τατουάζ.
Η συλλογή περιλάμβανε επίσης φθαρμένα Chuck Taylors με μαργαριτάρια και παραμάνες - οι τελευταίες υπήρξαν οι πρωταγωνίστριες του show. Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα looks ήταν αυτό της "Αφροδίτης", με το μοντέλο να εμφανίζεται καλυμμένο μόνο με μακριά, κόκκινα μαλλιά (ένα υλικό με το οποίο η Findikoglu έχει δουλέψει ξανά στο παρελθόν) μιμούμενο τον πίνακα του Botticelli "Η Γέννηση της Αφροδίτης".
Η "δική μας" Di Petsa από την άλλη παρουσίασε μια συλλογή που εξερευνά τον ερωτισμού και τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Γνωστή για την τεχνική wetlook, η οποία δημιουργεί την εντύπωση βρεγμένου υφάσματος, η Di Petsa συνέχισε να αναδεικνύει τη θηλυκή μορφή με ρευστές σιλουέτες και διαφανή υλικά.
Η συλλογή της "Reflections of Desire” για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2025 περιλάμβανε φορέματα που αγκάλιαζαν το σώμα, με λεπτομέρειες που υποδήλωναν την κίνηση του νερού, δημιουργώντας μια αίσθηση ροής και ελευθερίας. Η Petsa συνεχίζει να ενσωματώνει στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας και παράδοσης, προσφέροντας μια σύγχρονη προσέγγιση στη γυναικεία ενδυνάμωση μέσω της μόδας.
Η Simone Rocha επιμένει και φέτος στον γοητευτικό goth ρομαντισμό της, ωστόσο εντοπίζει κανείς μία επαναληπτικότητα και στο ύφος και στα υλικά που δυστυχώς δεν περιμέναμε με βάση την couture συλλογή που έδωσε πέρσι ως καλεσμένη του Gaultier, αλλά και τη δική της για τη σεζόν S/S 25. Σε κάθε περίπτωση παραμένει πάντα μία από τις φρέσκιες προσεγγίσεις των τελευταίων ετών.
Η Roksanda συνεχίζει και αυτή να παίζει με τη φόρμα επιτρέποντας στις γυναίκες να αποκαλύπτουν και να κρύβουν σημεία του σώματός τους σύμφωνα με το τι επιθυμούν οι ίδιες, αλλά και με τους θρησκευτικούς συμβολισμούς, ενώ από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις υπήρξε η συλλογή του Harris Reed για την οποία μάλιστα περπάτησε η ηθοποιός Florence Pugh.
Οι Εβδομάδες Μόδας της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου δεν πεθαίνουν. Μπορεί να λαμβάνουν σταθερά λιγότερη προσοχή από εκείνες του Μιλάνου και του Παρισιού, θα είναι όμως πάντα η γενέτηρα fashion ιστορίας. Ειδικότερα το Λονδίνο παραμένει η μήτρα σχεδιαστών που προτιμούν να ζωγραφίζουν έξω από το περίγραμμα, ακόμα κι αν αυτό δεν τους εξασφαλίζει την επιτυχία που πρόσφερε κάποτε το να είσαι πραγματικά αιρετικός, το να εφεύρεις μία νέα γλώσσα. Φτάνει απλά να κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά.
