Η εν λόγω collection παρουσιάστηκε χωρισμένη σε πέντε κεφάλαια
Χωρισμένη σε πέντε κεφάλαια, η συλλογή του οίκου Prada παρουσιάστηκε σε εικόνες που είχαν δημιουργηθεί σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, από διαφορετικούς ανθρώπους. Το πρώτο ήταν του Willy Vanderperre, ο οποίος απαθανάτισε τα μοντέλα σε μαύρο και λευκό, να περπατούν σε έναν κενό χώρο, με στωικές εκφράσεις, ενώ τα σώματά τους σιγά σιγά παραμορφώνονταν εξαιτίας της κίνησης της κάμερας. "Έμοιαζε με ενδοσκόπηση και ήταν λίγο σχιζοφρενικό το αποτέλεσμα" είπε ο φωτογράφος. "Είναι μια ματιά στο παρελθόν και το μέλλον που έρχεται. Ελπίζω πως το κοινό θα το νιώσει όλο αυτό. Πρόκειται για μια καθαρή και απόλυτα ειλικρινή παρουσίαση της συλλογής."
Σειρά είχε ο Juergen Teller, ο οποίος τοποθέτησε τα μοντέλα ακίνητα –και με ανέκφραστα πρόσωπα- σε ένα εργοστάσιο. Οι εικόνες αυτή τη φορά δημιουργήθηκαν μπροστά από τα μηχανήματα και τους δυνατούς ήχους τους, που αναμιγνύονταν με τη μελωδία του πιάνου. Ακολούθησε η Joanna Piotrowska, η οποία, όπως και ο Vanderperre, επέλεξε ένα άχρωμο σκηνικό. Προτίμησε βέβαια να επικεντρωθεί στην κίνηση, στις χειρονομίες. "Το χτύπημα των δαχτύλων είναι μία πολύ απλή, γρήγορη αλλά επιτακτική κίνηση που ζητάει προσοχή" είπε. "Χρησιμοποιείται επίσης για να δείξει αποδοχή ή να δώσει το ρυθμό. Θεώρησα ότι έχει ενδιαφέρον να δουλέψω μ’ αυτό γιατί θα μπορούσα να τραβήξω την προσοχή των θεατών και να τονίσω τις κινήσεις."
Το χρώμα επέστρεψε από τη Martine Syms, η οποία εμπνεύστηκε από το παρελθόν για να δημιουργήσει το σκηνικό της. "Τα κομμάτια της συλλογής έχουν ένα 1960s feeling, οπότε προσπάθησα να συμπεριλάβω κάποιες αναφορές στον κινηματογράφο, από εκείνη την εποχή, μέχρι σήμερα" εξήγησε. "Εμπνέομαι από τον τρόπο που η οθόνη ήρθε στη ζωή μας και διαμόρφωσε τον τρόπο που ζούμε, που αναπνέουμε, που κινούμαστε."
Στο τέλος παρουσιάστηκε η οπτική του Terence Nance, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός που αποφάσισε να πάει τη συλλογή σε εξωτερικό χώρο. "Το film προέκυψε μετά από ένα παιχνίδι ταχύτητας. Δεν έχω λόγια για να εξηγήσω το νόημά του, αλλά μάλλον έχει να κάνει με τον χρόνο, το σώμα και το να μαθαίνουμε να αγαπάμε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και γίνεται αμέσως παρελθόν."
Πηγή: Harpersbazaar.gr
