Μια διαφορετική συνέντευξη με τον πολυβραβευμένο ελληνικής καταγωγής συνθέτη.
Μετρά ήδη δύο βραβεία Όσκαρ και θα συζητηθεί ξανά φέτος, όταν βγει το soundtrack για την πολυαναμενόμενη "Barbie" της Greta Gerwig. Από το τηλέφωνο, βέβαια, δεν θέλησε να μιλήσει γι' αυτό, απάντησε όμως σε ό,τι άλλο ρωτήσαμε, ενόψει της μεγάλης του βραδιάς στο Ηρώδειο, το Σάββατο Ι Ιουλίου.
Η πιο πρόσφατη δουλειά σου είναι το soundtrack για τη νέα ταινία του Wes Anderson, "Asteroid City". Μετά από τόσες συνεργασίες μαζί του, ποια ήταν η πρόκληση για τη μουσική, αυτή τη φορά;
Η πρόκληση ήταν να βρούμε νέους τρόπους μέσα στο πλαίσιο της μουσικής "γλώσσας" που μοιραζόμαστε, πια, με τον Wes Anderson. Και ήταν κάτι που λειτούργησε εξαρχής, από όταν ξεκίνησα δηλαδή να γράφω το βασικό θέμα, βγάζοντας σε μια κατεύθυνση ταιριαστή με τον χαρακτήρα της ταινίας, στηριγμένη στο απλό και στο παιγνιώδες. Περαιτέρω ιδέες αναπτύχθηκαν έπειτα στη διαδικασία του editing, όταν πρότεινα πλέον και ορισμένα μοτίβα, τα οποία ταίριαζαν σε κάποιες σκηνές. Η διαδικασία, λοιπόν, ήταν διαφορετική από ό,τι είχαμε δοκιμάσει στο παρελθόν.
Σύντομα θα βρίσκεσαι και πάλι στην Αθήνα, για μια μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία κάτω από την Ακρόπολη (Σάββατο 1/7, Ηρώδειο), στην οποία θα διευθύνεις και τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ. Έχεις σχεδιάσει κάτι ειδικό γι' αυτή τη βραδιά; Πόσο πίσω στο παρελθόν θα ανατρέξει η setlist;
Σκοπεύω να φτάσουμε 20 χρόνια πριν, ώστε να παιχτεί κάτι από το soundtrack για το "Girl With A Pearl Earring" του Peter Webber, καθώς ήταν μια δουλειά πολύ σημαντική για τη διαμόρφωση της καριέρας μου, που πρωτοέκανε γνωστό το όνομά μου και στην Αμερική. Για την Αθήνα, τώρα, σχεδιάζω να ακούσετε και κάτι με πρόσφατη ελληνική θεματολογία, προερχόμενο από το score για το "Adults in the Room" του Κώστα Γαβρά.
Είναι γνωστοί οι δεσμοί που διατηρείς με τη χώρα μας, μέσω της μητέρας σου, της ποιήτριας Καίτης Λαδοπούλου. Θυμάμαι, κάποτε, σε μια γαλλική της συνέντευξη, είχε πει "ας μη μιλήσουμε για εμένα, ας μιλήσουμε για τον γιο μου". Οπότε, ας το αντιστρέψουμε τώρα αυτό: ας μας πεις εσύ δυο-τρία πράγματα για εκείνη...
(γελάει) Μα, βέβαια, Ελληνίδες μάνες! Περίμενες κάτι διαφορετικό; Η μητέρα μου έχει υπάρξει πολύ υποστηρικτική, ήδη από την αρχή της καριέρας μου. Παρακολουθεί και τις συναυλίες μου, την περιμένω μάλιστα να έρθει και στο Ηρώδειο. Και, όπως πάντα, θα φέρει κι όλους τους Έλληνες φίλους μας μαζί.
Της χρωστάω ένα σημαντικό μέρος της μουσικής μου κουλτούρας, γιατί μεγάλωσα με την ποικιλία δίσκων που είχαν οι γονείς μου στο σπίτι. Ξέρεις, δεν επέμεινε ποτέ να μάθουμε ελληνικά –κι αυτός είναι και ο λόγος που δεν τα μιλάω, όπως ούτε και οι αδερφές μου, αν και καταλαβαίνω αρκετά– γιατί ήθελε τα παιδιά της να είναι πολίτες του κόσμου. Από τη στιγμή που εκδήλωσα την κλίση μου προς τη μουσική, δηλαδή, προτίμησε να ενθαρρύνει αυτή, φροντίζοντας ώστε να λάβω την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση.
Οπότε υπήρχε και ελληνική μουσική στο σπίτι;
Βέβαια, σε κάθε περίσταση. Εξοικειώθηκα από μικρός με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και με τη φωνή της Μαρίας Κάλλας. Είναι κάτι που έμεινε μαζί μου. Τελευταία, μάλιστα, ακούω συχνά και τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη.
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr
