Ο δημοφιλής καλλιτέχνης μιλάει στη Madame Figaro με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του διπλού άλμπουμ Λες και με ξέρεις.
Στην ελληνική σύγχρονη δισκογραφία, όποια πέτρα (αλλιώς, επιτυχία) κι αν σηκώσεις, το πιο πιθανό είναι να βρεις την υπογραφή του Γιώργου Σαμπάνη. Ωστόσο, για εκείνον το μόνο που έχει σημασία είναι κάποιος να καταλαβαίνει ότι ακούει ωραία τραγούδια και όχι ότι τα έχει γράψει ο ίδιος. Όπως λέει, κάθε καινούρια του προσωπική δουλειά είναι σαν ένα μικρό διαφορετικό βιβλίο. Δοκιμάσαμε να ανοίξουμε μαζί του μερικές σελίδες από το νέο του διπλό άλμπουμ με τίτλο Λες και με ξέρεις, που κυκλοφορεί από την Cobalt Music.
Το διπλό ολοκαίνουριο άλμπουμ Λες και με ξέρεις στα δικά μου αφτιά μοιάζει να αφηγείται μια ιστορία. Ισχύει;
Ναι, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων χρόνων καραντίνας, δυσκολιών και ελπίδας. Μια ιστορία για ανθρώπους που βγήκαν από τη ζωή μου... αλλά και για άλλους που ήρθαν για να μείνουν. Νομίζω πως, διαβάζοντας κανείς το εισαγωγικό σημείωμα, μπορεί να καταλάβει. Λέει όλα αυτά που συνέβησαν στο 100%. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια άλλαξαν πάρα πολλά. Μέσα σε μία εβδομάδα "έφυγαν" δύο αγαπημένοι μου συγγενείς, ενώ μέσα στην ίδια χρονιά ακόμα ένας. Βρέθηκα σε μια πολύ σοβαρή σχέση, έφυγα από μια άλλη, πολύ μεγάλη, σταμάτησα να συνεργάζομαι με τον μάνατζέρ μου έπειτα από 11 χρόνια, έπειτα ήρθαν άλλοι συνεργάτες... συνεργάτες καρδιάς. Άλλαξε η ζωή μου καταιγιστικά και για έναν ταύρο στο ζώδιο, όπως εγώ, αυτό δεν είναι πολύ εύκολο. Μέσα σε αυτά πρόσθεσε το ότι στο νέο άλμπουμ δε συνεργάζομαι αποκλειστικά με την Ελεάνα Βραχάλη και αυτό θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη καλλιτεχνική αλλαγή που έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια. Ήταν μια απόφαση που πάρθηκε από κοινού, είμαστε πάρα πολύ φίλοι και φυσικά μπορεί να γράψουμε τον επόμενο δίσκο μαζί. Τώρα πρόσφατα μάλιστα κάναμε ένα τραγούδι μαζί για τον Σωκράτη Μάλαμα, για την Έλενα Παπαρίζου, όπως και για άλλους καλλιτέχνες, απλώς δε γράψαμε μαζί για μένα. Το Λες και με ξέρεις είναι ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ από συναισθηματική και καλλιτεχνική ανάγκη.
Δημιουργείς τραγούδια για να εκφραστείς ο ίδιος ή για να ταυτιστεί ο κόσμος, να τραγουδήσει μαζί σου;
Νομίζω το πρώτο. Κάθομαι στον καναπέ τα βράδια, παίρνω την κιθάρα μου, γράφω κάτι και δεν ξέρω πού μπορεί να μου φανεί χρήσιμο. Μετά παίρνω την πρώτη ύλη και τη δουλεύω για να γίνει "κάτι" που μπορεί να έχει πάτημα για να μπει στην αγορά. Μπορεί αρχικά να δημιουργήσω μια μελωδία που να είναι μόνο ένα ρεφρέν. Αυτό πρέπει μετά να γίνει ολόκληρο τραγούδι, με ελληνικούς στίχους, μεσολαβεί δηλαδή η πρακτική διάσταση του θέματος. Οι κανόνες μπαίνουν μόνοι τους, σχεδόν αναγκαστικά. Φυσικά και γράφω από ανάγκη να εκφραστώ, αλλά στη συνέχεια τα επεξεργάζομαι για να μπορούν να ακουστούν.
Είναι γνωστό ότι έχεις υπάρξει πρωταθλητής στίβου. Νιώθεις περισσότερο αθλητής ή καλλιτέχνης;
Δεν είμαι μόνο ένα πράγμα. Στην καθημερινότητά μου δεν μπορεί να υπερισχύει ο καλλιτέχνης, γιατί καλούμαι συνέχεια να πάρω αποφάσεις και αυτές θα τις πάρει ο αθλητής Γιώργος που έμαθε να είναι σε ένα γήπεδο 14 ώρες την ημέρα και να κάνει προπόνηση ακόμα και με αιμάτωμα ή θλάση. Αυτή η αποφασιστικότητα που μου έδωσε ο στίβος δε φεύγει από μέσα μου με τίποτα – με έχει σώσει, βασικά. Όταν όμως μπαίνω στον χώρο της δημιουργίας και της τέχνης, όλα γίνονται θέμα αισθητικής και προσωπικής ματιάς.
Πώς αισθάνεσαι όταν κάποιος ερμηνευτής αποφασίζει ότι δε θέλει να ερμηνεύσει ένα τραγούδι σου;
Τέλεια, μου φεύγει ένα βάρος. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αυτό, αλλά δε με ενδιαφέρει. Δεν έχω το άγχος του συνθέτη που θέλει να "πουλήσει" τα κομμάτια του σε τραγουδιστές για να κάνει επιτυχία. Μου έφυγε αυτό την πρώτη φορά που με πλήρωσε η ΑΕΠΙ (σ.σ. Ανώνυμη Εταιρεία Προστασίας Πνευματικής Ιδιοκτησίας) (γέλια). Η υπόθεση "τραγούδι" στην Ελλάδα δεν έχει να κάνει καθόλου με τα λεφτά. Δεν είναι επάγγελμα. Σκέψου ότι ο Βασίλης Τσιτσάνης έγραφε τραγούδια χωρίς να υπάρχει ΑΕΠΙ και πληρωνόταν από τα μαγαζιά στα οποία έπαιζε ως μπουζουξής. Εκτός αν του είχε δώσει κανένα μεροκάματο κάποια τραγουδίστρια για να πει μια σίγουρη επιτυχία. Η μουσική είναι πολύ περισσότερα από το άτομο που τη δημιουργεί. Είναι μια μόνιμη παρέα στην ανθρωπότητα. Στην ουσία, τίποτα δε μένει για πάντα, γιατί μπορεί –ευτυχώς– η μουσική να καταγράφεται εδώ και 500 χρόνια, όμως αφενός υπάρχουν χιλιάδες κομμάτια που δε γνωρίζουμε και αφετέρου είναι πολύ πιθανό να υπήρχε η ίδια μουσική και πριν από χιλιάδες χρόνια στο μυαλό κάποιου χωρίς να μπορεί να την καταγράψει. Είναι μια έκφραση συναισθημάτων και καταστάσεων. Φτιάχνω τη μουσική μου γιατί το έχω ανάγκη. Ήταν ο τρόπος μου να επικοινωνώ από πάρα πολύ μικρή ηλικία.
Κάπου διάβασα ότι ως παιδί παρηγορούσες τον εαυτό σου μουρμουρίζοντας.
Οι γονείς μου ήταν και οι δύο δάσκαλοι χορού και έλειπαν πολλές ώρες από το σπίτι. Εγώ έμενα μόνος μου ως μωρό και είχα πόνους, όπως έχουν συχνά τα παιδάκια. Κοπανούσα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και δημιουργούσα μια μελωδία συνεχόμενη. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τις μελωδίες γενικότερα. Ήδη από 2 χρονών ήξερα να χειρίζομαι το πικάπ, να αλλάζω δίσκους και να ακούω μουσική. Στα 5 μου η μητέρα μου με έγραψε στο ωδείο, δεν ήθελε και πολλή σκέψη.
Με αφορμή τη συνεργασία με τον Πάνο Κατσιμίχα στο Αυτό που αγαπάς, που, όπως λες, θυμίζει προσευχή, αν έπρεπε να προσευχηθείς για κάτι που αφορά το μέλλον, τι θα ήταν αυτό;
Ειρήνη θα ήθελα, τίποτα άλλο. Σίγουρα δε θα προσευχόμουν για εμένα, θα ήταν θράσος. Αν και η πλειονότητα των ανθρώπων προσεύχεται για να ζητήσει κάτι, στην πραγματικότητα η προσευχή γίνεται για να πεις "ευχαριστώ". Δεν πρέπει να ζητάς. Θα πρέπει να είσαι ικανοποιημένος που υπάρχεις. Το πιο σημαντικό είναι να ευχαριστείς, έχω κουραστεί από τους ανθρώπους που συνέχεια ζητούν. Αν είναι να ζητήσουμε κάτι, αυτό θα πρέπει να είναι η παγκόσμια ειρήνη και μόνο. Για τα υπόλοιπα, τι να προσευχηθούμε, αφού εμείς τα καταστρέφουμε. Για τον πλανήτη; Εκεί απλά πρέπει να είμαι δραστικός, να μάθω στο παιδί μου να μην πετά σκουπίδια κάτω, να μη βάζω φωτιές στα δάση, να μην ανοίγω τη βρύση και κάθομαι από κάτω με τις ώρες και τόσα άλλα. Πρέπει απλά να είμαι προσεκτικός και να μην ενοχλώ. Αν το κάνω αυτό, ο πλανήτης θα είναι μια χαρά. Το ίδιο κι εμείς.
