Ξεχώρισε ακαριαία και εδώ και σχεδόν 30 χρόνια είναι από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου χάρη στο σπάνιο ταλέντο του, που οι δάσκαλοί του είδαν πολύ πριν ο ίδιος το καταλάβει.
Ο Νίκος Κουρής δεν πρόλαβε να ζήσει μια "κανονική" ζωή, τον πρόλαβαν τα γεγονότα, που τον καθιέρωσαν στη θεατρική σκηνή πριν καν προλάβει να αναζητήσει την τύχη του στον χώρο της τέχνης. Συνεσταλμένος και κλειστός χαρακτήρας, έπρεπε να φτάσει στην Γ' του Λυκείου Αναβρύτων και ενώ οι σπουδές στη Νομική φαίνονταν μονόδρομος, για να αποφασίσει, προς έκπληξη όλων, ότι θα γίνει ηθοποιός.
Σπούδασε στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του θεατρικού οργανισμού Μορφές και συνεργάστηκε με μεγαθήρια. Δούλεψε για πάνω από δέκα χρόνια με τη Νέα Σκηνή και τον μοναδικό Λευτέρη Βογιατζή γράφοντας θεατρική ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος δε μετράει τις επιτυχίες του ούτε πόσες φορές έχει πρωταγωνιστήσει στην Επίδαυρο. Αναμετριέται μόνο με τον εαυτό του και θέλει να μετράει χαρές, γέλια και τα άστρα του ουρανού.
Σε θυμάμαι στην πρώτη παράσταση που έπαιξες... Ήταν ο Γυάλινος κόσμος στο Εμπρός, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου. Εσύ τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;
Ωραία ήταν, αλλά μου φαίνονται τόσο παλιά όλα αυτά! Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και δε θέλω να έχω σχέση μ’ εκείνο τον Νίκο. Έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Δημήτρη Μαυρίκιο, στη Ράνια Οικονομίδου και σε όσους βρεθήκαμε μαζί σ’ αυτή την παράσταση. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτή τη στιγμή και αυτό είναι κάτι που δεν το καταλάβαινα μικρότερος.
Τώρα σκέφτομαι ότι η ζωή μού έκανε ένα πολύ μεγάλο δώρο και αναγνωρίζω πόσο σημαντικό είναι αυτό για έναν νέο άνθρωπο. Γιατί, ακόμα κι αν έχεις όλα τα προσόντα και έχεις δουλέψει σκληρά, μπορεί να μη σου το χαρίσει η ζωή. Ο Γυάλινος κόσμος μου έδωσε αναγνώριση στο ελληνικό θέατρο και μια θέση σε αυτό που δεν περίμενα να κερδίσω ποτέ. Γιατί τότε η πιστοποίηση του ηθοποιού ήταν το θέατρο. Έτσι ήταν τότε η εποχή...
Συνεργάστηκες με αληθινά σπουδαίους καλλιτέχνες. Πόσο μεγάλο βάρος ήταν αυτό για έναν νέο άνθρωπο;
Ένα πράγμα ξέρω πλέον: ό,τι κι αν συμβεί, ποτέ δεν είναι μόνο κακό ή μόνο καλό.
Υπάρχουν σήμερα, κατά τη γνώμη σου, προσωπικότητες-πρότυπα στην τέχνη;
Έχει αλλάξει το τοπίο, δεν υπάρχουν πια αυτοί οι μύθοι κι αυτά τα "τοτέμ" του παρελθόντος, δεν υπάρχει ο Λευτέρης Βογιατζής. Η δική μου γενιά ήταν μάλλον η τελευταία που αναμετρήθηκε με αυτές τις προσωπικότητες. Σήμερα τα παιδιά τελειώνουν τη σχολή και σκηνοθετούν τις παραστάσεις τους. Και είναι υπέροχο που φέρνουν τη δική τους ματιά στα πράγματα, δοκιμάζουν και πειραματίζονται, κάνουν τα δικά τους λάθη και αυτό είναι υπέροχο, αυτό είναι το σωστό. Εμείς έπρεπε να φτάσουμε 45 χρονών για να κάνουμε μια σκηνοθεσία, όταν δεν ήμασταν πια νέοι.
Είσαι ακόμη τρελά ερωτευμένος με το θέατρο, όπως είχες δηλώσει παλιότερα, ή ο έρωτας αυτός έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια;
Το θέατρο είναι όλη μου η ζωή. Εκεί έχω ζήσει τα πάντα. Τώρα τα βλέπω όλα από την αρχή.
Όμως φέτος αποφάσισες για πρώτη φορά να μην κάνεις θέατρο. Γιατί;
Επειδή δεν μπορώ πια να κάνω και θέατρο και τηλεόραση, δεν έχω τις αντοχές. Όταν κάνω θέατρο, θα κάνω μόνο αυτό και τίποτα άλλο την ίδια περίοδο.
Πρωταγωνιστείς στη νέα σειρά Παιχνίδια εκδίκησης, που έρχεται στον ΑΝΤ1 μέσα στον Ιανουάριο. Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για τη σειρά αυτή αλλά και για τον ρόλο που ερμηνεύεις;
Στα Παιχνίδια εκδίκησης υποδύομαι τον Άγη. Ο Άγης είναι ένας άνθρωπος που κάποια στιγμή στη ζωή του και, ενώ είναι παντρεμένος με μια γυναίκα και έχουν μαζί ένα παιδί, ερωτεύεται μια άλλη. Η ζωή του τινάζεται στον αέρα. Δεν έχει τη δύναμη να εγκαταλείψει την προηγούμενη ζωή του ούτε να ζήσει αυτό τον έρωτα. Οι συνέπειες και οι καταστροφές είναι ανυπολόγιστες.
Αλλάζει ο ίδιος, αλλάζει η ζωή του, πληγώνει και πληγώνεται, τον εκδικούνται και εκδικείται, κάνει πράγματα που δε θα έκανε ποτέ. Η σειρά έχει μεγάλο σασπένς, πολλές αποκαλύψεις. Παρακολουθεί το πρόβλημα των ζευγαριών, των δυαδικών σχέσεων δηλαδή, που είναι και οι πιο δύσκολες, με έναν τρόπο που μας αφορά. Με την ευκαιρία, θέλω να διευκρινίσω ότι ο ρόλος του Άγη δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την προσωπική μου ζωή.
Πιστεύεις ότι στην πραγματικότητα ο έρωτας είναι κάτι που μπορεί απλά να συμβεί; Δεν πρέπει κι εμείς να το επιτρέψουμε; Να αφήσουμε έστω μια χαραμάδα ώστε να εισβάλει;
Κατ’ αρχάς, πιστεύω ότι ο έρωτας δεν ορίζεται τόσο εύκολα. Τι θα πει "έρωτας"; Δεν μπορούμε να ορίσουμε τι ακριβώς είναι, γιατί πρόκειται για κάτι που αλλάζει όσα νόμιζες ότι γνώριζες για τον εαυτό σου. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι πολεμάμε να μη μας συμβεί, να μην το αναλάβουμε και να μην πληρώσουμε τις συνέπειες. Γιατί ο έρωτας τα ζητάει όλα. Πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να αντέξεις και να κάνεις όλες αυτές τις αλλαγές που σου ζητάει. Αλλά νομίζω πως αξίζει τον κόπο.
Ο χρόνος τρέχει πολύ γρήγορα. Αισθάνεσαι ότι πέρασες όσο χρόνο ήθελες με τον γιο σου όταν ήταν μικρός;
Όχι βέβαια. Πέρασα πολύ λιγότερο χρόνο απ’ ό,τι χρειαζόμουν και για μένα και για το παιδί μου. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι, πέρα από τη δουλειά μου, δεν είχα καμία άλλη σκέψη, καμία άλλη προτεραιότητα εκτός από τον Πέτρο. Ο Πέτρος είναι όλη μου η ζωή. Είναι ένα δώρο και είμαι ευγνώμων. Τον λατρεύω! Όταν είσαι γονιός, πάντα χρωστάς, πάντα δε φτάνεις, πάντα κάτι λείπει, ποτέ δεν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, πάντα φταις εσύ. Σε ποια άλλη σχέση δε φταίει ποτέ ο άλλος; Σε καμία!
Ως γονιός φταίω εγώ ακόμα κι όταν δε φταίω! Είναι υπέροχο αυτό γιατί σβήνει το "εγώ" σου. Όταν είσαι γονιός, είσαι την ίδια στιγμή και αυτό που υπήρξες ο ίδιος ως παιδί, επειδή έχεις περάσει από αυτή την ηλικία και από αυτή τη θέση. Μέσα στην κάθε μέρα, λοιπόν, διαρκώς αναλογίζεσαι και προσπαθείς για να μην κάνεις αυτά που σου έκαναν, για να γίνεις καλύτερος. Γιατί τώρα πια ξέρω πως είμαι το άθροισμα της μητέρας μου και του πατέρα μου και είμαι συμφιλιωμένος με αυτό.
Αντιστάθηκες ποτέ στο να είσαι αυτό το άθροισμα;
Κοίτα, εγώ έζησα μια εφηβεία παρατεταμένη, που κράτησε περίπου μέχρι τα 45 μου χρόνια! (γέλια) Μέχρι τότε ήμουνα σε κόντρα, πίστευα ότι δεν τη χρειάζομαι αυτή την αγάπη και ότι δεν είμαι το άθροισμα κανενός. Τώρα ξέρω ότι το μόνο πράγμα που χρειάζομαι είναι αγάπη. Και να δίνω και να δέχομαι. Αλλά, κυρίως, να δίνω.
Είσαι ρομαντικός;
Δεν ξέρω αν είμαι ρομαντικός, ξέρω ότι δεν πολυαντέχω την πραγματικότητα. Ειδικά όταν είναι πεζή και άσχημη. Εγώ βρίσκω νόημα και ευχαρίστηση στην ομορφιά, όσο άγρια κι αν είναι. Πάρε για την περιοχή του ονείρου. Κατά τη γνώμη μου, τα όνειρα είναι τα πάντα, εκεί ζει ο πιο βαθύς και ο πιο ανείπωτος εαυτός μας.
Μπορεί αυτός ο εαυτός να μη χωράει στην πραγματικότητα, να κινδυνεύει και να κρύβεται, όμως θέλει να ζήσει, έχει ανάγκη δηλαδή να φτιάξει μια ευνοϊκή πραγματικότητα για να εκφραστεί. Αυτό για μένα είναι η τέχνη. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι η τέχνη είναι η πιο αληθινή μας έκφραση.
Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Life Gallery Athens (Λεωφ. Θησέως 103, Εκάλη, τηλ.: 211 1067400) για τη φιλοξενία.
