Ο επί 16 χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Louis Vuitton έχει χτυπήσει τη λέξη «Shameless» στο μέρος της καρδιάς. Γιατί θεωρεί ότι αυτό πρέπει να φιλοδοξούμε όλοι από τη ζωή, «να ζούμε χωρίς καμία ντροπή».
Tα fashion shows του, τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο Παρίσι, αποτελούν το μεγαλύτερο και το πιο πολυσυζητημένο γεγονός στον –διαρκώς διψασμένο για νέες ιδέες– κόσμο της μόδας. Οι συλλογές του αποδεικνύουν ότι είναι οπλισμένος με μια βαθιά διορατικότητα και ένα ένστικτο, που όπως λένε οι συνεργάτες του, δεν τον ξεγέλασε ποτέ ως τώρα. Είναι, επίσης, δαιμονικά οξυδερκής: Αξέχαστο παραμένει το περιστατικό με τον street artist Kidult το 2011, ο οποίος έγραψε ειρωνικά με φλούο ροζ σπρέι τη λέξη “ART” στη βιτρίνα της μπουτίκ Marc Jacobs στο SoHο της Νέας Υόρκης. Ο σχεδιαστής απάντησε, εξίσου, κυνικά: φωτογράφησε το graffiti και το τύπωσε σε μπλουζάκια που πουλήθηκαν για 686 δολάρια.
Ο Marc Jacobs ανήκει στην ελίτ των δημιουργών που κάθε σεζόν ορίζουν τις τάσεις της παγκόσμιας μόδας, φέρνοντας την πολυτέλεια και την κομψότητα στα μέτρα του σύγχρονου και θολώνοντας αισθητά τα όρια μεταξύ τέχνης και μόδας. Στο παρελθόν επαναπροσδιόρισε τον εαυτό του αλλάζοντας από έναν ευσωμούλη, μακρυμάλλη και κάπως αμήχανο nerd με γυαλιά και baggy ρούχα –ο οποίος έδινε την εντύπωση πως δεν βγαίνει ποτέ από το στούντιο του – σε έναν εντυπωσιακά γυμνασμένο, μαυρισμένο, κομψό άντρα με μούσια 3 ημερών, tattoos και piercings. Το ίδιο προσκλήθηκε να κάνει και με το iconic μπουκάλι της Coca-Cola Light, αναλαμβάνοντας το ρόλο του guest καλλιτεχνικού διευθυντή για τον εορτασμό των 30 χρόνων του αναψυκτικού: ένα παγκόσμιο icon στα χέρια ενός απόλυτου style icon. Στην Αμερική ήδη προβλήθηκε η ταινία Disconnect του Χένρι Άλεξ Ρούμπιν, όπου ο Marc Jacobs κάνει το υποκριτικό του ντεμπούτο και υποδύεται τον Χάρβεϊ, έναν περιθωριακό porn baron που ελέγχει ένα κύκλωμα web chat πορνείας. Ο χαρισματικός και αυτοδημιούργητος σχεδιαστής έχει φτάσει στο σημείο όπου φτάνουν μόνο όσοι αντέχουν την τρέλα και τους φρενήρεις ρυθμούς, έχουν την ικανότητα να αναγεννιούνται μέσα από τις στάχτες τους και οδηγούνται, κυρίως, από το πάθος τους. Δεν του αρέσει να δίνει συμβουλές, αλλά ευχαρίστως μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες του.
Η ζωή μου στον άξονα Νέα Υόρκη-Παρίσι;
Είμαι και παραμένω ένας γνήσιος Νεοϋορκέζος, παρότι ζω και εργάζομαι στο Παρίσι ένα σημαντικό μέρος του χρόνου. Ο τυφώνας Σάντι κατέστρεψε ολοσχερώς το σπίτι που έχτιζα 3 χρόνια, καθώς η γειτονιά μου ήταν η πλέον πληχθείσα σε όλη τη Νέα Υόρκη. Είχα μόλις εγκατασταθεί, άρχισα να προσαρμόζομαι και να συνηθίζω το νέο μου περιβάλλον, ήμουν τόσο καλά.... όταν όλα χάθηκαν! Έκτοτε, ζω σε ένα ξενοδοχείο και πρέπει να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή. Είναι μια κατάσταση δύσκολη, γιατί αγαπώ τη σταθερότητα και την τάξη. Γι’ αυτό άλλωστε κι εκτιμώ την παριζιάνικη ηρεμία: οι φίλοι έρχονται για να δειπνήσουν στο σπίτι απροειδοποίητα, ο κόσμος απελευθερώνεται και χαλαρώνει πιο εύκολα. Στη Νέα Υόρκη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: είτε στο εστιατόριο είτε στο θέατρο, είσαι διαρκώς στο επίκεντρο των εξελίξεων και της δράσης. Στο Παρίσι έχω την πολυτέλεια να καθίσω σε ένα καφέ για μία ώρα, να απολαύσω την ηρεμία μου χωρίς κανείς να με αναζητήσει. Αυτό στη Νέα Υόρκη είναι αδύνατο, πρέπει να ελευθερωθεί το τραπεζάκι γρήγορα! Αν είσαι ελεύθερος για 5 λεπτά στη Νέα Υόρκη, είσαι αποτυχία. Αν είσαι ελεύθερος για 5 λεπτά στο Παρίσι, είσαι επιτυχία».
Η μουσική με χαλαρώνει.
Όπως καθετί ευεργετικό για το πνεύμα, η μουσική κατέχει σημαντική θέση στη ζωή μου. Έχει άλλωστε τις ίδιες ιδιότητες με την τέχνη, τη γαστρονομία, το σινεμά ή τον αθλητισμό. Στο στούντιο μου παίζει μουσική όλη μέρα, μου δίνει ενέργεια για να δουλέψω και να ονειρευτώ. Ακούω από pop μέχρι hip-hop, ενώ όταν είμαι σπίτι, ήρεμος και χαλαρός, μου αρέσει να ακούω κλασική μουσική και όπερα. Αν και δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου γνώστη του είδους, αγαπώ όμως πολύ τον Σούμπερτ και τον Μπαχ για τη μελαγχολία που βγάζουν. Τις μουντές και κρύες Κυριακές του χειμώνα στο Παρίσι, κάθομαι σπίτι και βάζω κλασική μουσική. Έχω διαπιστώσει ότι λειτουργεί σαν αντίδοτο στη μελαγχολία, κατευνάζει τα πνεύματα, σε κάνει να εκτιμάς τη μοναχικότητά σου και να μη θέλεις οπωσδήποτε να βγεις έξω και να συναντήσεις άλλους ανθρώπους.
Στη σελίδα 2: Ποιες είναι οι γυναίκες της ζωής του
Από τις φίλες μου ξεχωρίζω τη Σοφία Κόπολα.
Αν και στη ζωή μου υπάρχουν πολλές γυναίκες, με διαφορετικές ευαισθησίες και στυλ, εγώ αναφέρω πάντοτε τη Σοφία, διότι είναι μια ξεχωριστή γυναίκα και μια σπουδαία φίλη. Πάνε χρόνια που τη γνώρισα. Πρέπει να ήμουν 23 χρονών, όταν ήρθε με τη μητέρα της για να δει τη συλλογή μου. Αμέσως γίναμε φίλοι, έχουμε τόσα πολλά κοινά στοιχεία! Αντιπροσωπεύει το είδος της γυναίκας που θαυμάζω. Είναι δημιουργική και αυτό που κάνει είναι πολύ ισχυρό καλλιτεχνικά. Οι ταινίες της κάνουν τον κόσμο πιο πλούσιο με έναν ξεχωριστό και όμορφο τρόπο. Έχει δύο πανέμορφες κόρες, έναν καταπληκτικό σύζυγο, μια θαυμάσια οικογένεια. Δεν είναι δέσμια της μόδας, αλλά την εκτιμά, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή: τα καλά βιβλία, τα καλά κρασιά, το καλό φαγητό, τους όμορφους χώρους. Με λίγα λόγια, αγαπά τη ζωή!»
Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου.
Ήταν μια γυναίκα που φρόντιζε ιδιαίτερα την εμφάνισή της, ήταν πολύ κοκέτα. Θεωρούσε πως είναι προτιμότερο να έχεις λίγα πράγματα, αλλά καλής ποιότητας. Μου έμαθε να φροντίζω τα πράγματά μου. Μικρός ήμουν πολύ σχολαστικός, τακτοποιούσα πάντα τα ρούχα μου. Με συγκινούσε να τη βλέπω τόσο χαρούμενη όταν ψώνιζε: ήταν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής ζωής της, συζητούσε με τους άλλους πελάτες, σχολίαζε τις νέες συλλογές. Κάθε μέρα επέλεγε με γούστο αυτά που θα φορούσε, στολιζόταν, αρωματιζόταν. Αυτό το τελετουργικό ήταν συνδεδεμένο με την ευτυχία του να είναι γυναίκα. Ανήκε σε εκείνη τη γενιά, που άλλαζε τσάντα ή παπούτσια ανάλογα με τα ραντεβού της ή τον καιρό. Ήταν γοητευτικό».
Στη σελίδα 3: Το καθημερινό πρόγραμμα που τον κρατάει νέο παρά τα 50 του χρόνια
Οραματίζομαι συχνά αυτή την ταινία, που ξεκινά σε ασπρόμαυρο και συνεχίζει με χρώματα, όταν η Ντόροθι (Τζούντι Γκάρλαντ) φτάνει στη Χώρα του Οζ. Η ζωή δεν είναι άσπρη και μαύρη, αλλά φτιαγμένη από αποχρώσεις του γκρι. Στο τελευταίο μου ντεφιλέ υπήρχε αυτή η ιδέα, με ένα φως εμπνευσμένο από τον καλλιτέχνη Όλαφουρ Έλιασον. Αυτός είναι ένας πολύ ισχυρός λόγος για να δουλεύεις στη μόδα: σου προσφέρεται η δυνατότητα να αποδράσεις μέσω του χρώματος, του γκλάμουρ. Η μόδα είναι ένα χώρος ελευθερίας και ταύτισης παράλληλα. Κάθε φορά, το να επινοείς ένα σόου είναι μια αρκετά οδυνηρή διαδικασία: προσπαθώ διαρκώς να φτάσω στη χώρα του Οζ».
Είμαι 50 χρόνων... ε και;
Κάθε πρωί, επί δύο ώρες κάνω βάρη και διατάσεις. Δεν τρέχω, διότι και δεν μου αρέσει και καπνίζω πάρα πολύ για να κάνω κάτι τέτοιο! Έχω υιοθετήσει ένα υγιεινό διατροφικό πρόγραμμα χωρίς ζάχαρη, χωρίς αλεύρι, χωρίς τυρί, χωρίς γάλα, χωρίς καφέ- εκτός από την περίοδο προετοιμασίας των σόου. Μετά το πρωινό, κάνω διατάσεις για 25 λεπτά. Δεν είναι ακριβώς meditation, αλλά απομονώνομαι, κόβοντας τα πάντα. Για τον εορτασμό των 30 χρόνων της Coca Cola Light, η ιδέα ήταν να φανταστούμε μια καμπάνια παιχνιδιάρικη και θηλυκή, με αναφορές στις εμβληματικές σιλουέτες τριών δεκαετιών: στις δυναμικές, χειραφετημένες γυναίκες του 1980, στο γκλάμουρ των 90s και στο πιο electric στυλ του 21ου αιώνα. Η δική μου επέτειος; Θα γίνω 50 χρονών, είναι απλώς ένα στρογγυλό νούμερο, που με απασχολεί ελάχιστα...
