Το θέατρο, οι «Ρωξάνες» της, η τηλεόραση, το σινεμά, ο έρωτας, οι κριτικοί και η πιο μυστική ευχή της. Όταν η Σμαράγδα Καρύδη συνωμοτεί, το σύμπαν καλά θα κάνει να προσέχει.
«Μα τι κάρμα είναι πια κι αυτό, το δικό σου, με τις Ρωξάνες;» Βάζει τα γέλια, χαλαρώνει, βγάζει τα παπούτσια της, μασουλάει ζεστά φρεσκοψημένα κάστανα που ξετρυπώνει από τις τσέπες της, ρωτάει αν θέλω μέλι στο τσάι μου -«Όχι; Ευτυχώς γιατί δεν υπάρχει!». Ο καθρέφτης στο καμαρίνι της είναι γεμάτος ευχές και παιδικές ζωγραφιές. Κοιτάζεται και μου στέλνει μια αστεία γκριμάτσα. Η Σμαράγδα, η Roxie Hart, η Ρωξάνη του Σιρανό, η «μαύρη χήρα» του «Παλλάς» (σ.σ. «δύο άντρες θάβω στο έργο αγάπη μου, χα, χα….») είναι ένα αναρχικό funny girl, ταλαντούχο, έξυπνο και «ανελέητα κανονικό», της γκρινιάζω. Συνάμα όμως και σοβαρό. Και εξωγήινα όμορφο, αλλά με έναν δικό της, απροσποίητο τρόπο. Και αυτό είναι που σε κάνει τόσο χαρούμενο όταν είσαι μαζί της: η Σμαράγδα Καρύδη δεν παίζει, δεν φτιασιδώνεται, δεν προσπαθεί. Είναι.
Είναι, επίσης, η γυναίκα που κατέχει το ρεκόρ συνεντεύξεων στη Madame Figaro μέσα στα 20 χρόνια κυκλοφορίας. Αυτή τη φορά, ποζάρει σαν άλλη Ρωξάνη -η κλασική ηρωίδα του Εντμόν Ροστάν στο Σιρανό ντε Μπερζεράκ που υποδύεται στο Παλλάς-, φορώντας τα μεγαλοπρεπή κουστούμια της ενδυματολόγου Εύας Νάθενα. Κι αυτή είναι ίσως η πιο παραμυθένια στιγμή της Σμαράγδας στη Figaro, μιας γυναίκας πραγματίστριας και προσγειωμένης, που δεν «τσίμπησε» ποτέ στο σύνδρομο της Σταχτοπούτας και που ποτέ δεν ονειρεύτηκε έναν άντρα-πρίγκιπα για να την σώσει.
Έπρεπε να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις στοιχεία από τον εαυτό σου για να παίξεις την Ρωξάνη στο Σιρανό ντε Μπερζεράκ;
Κανένας ρόλος δεν είναι κοντά μου και κανένας δεν είναι μακριά μου – ούτως ή άλλως, τους ρόλους αφού τους παίζουμε εμείς, τους προσεγγίζουμε με τον τρόπο που εμείς μπορούμε να δούμε τα πράγματα. Άρα δεν μπορώ να γίνω κάτι που δεν είμαι.
Πώς είναι αυτή η ηρωίδα;
Η Ρωξάνη είναι πολύ ρομαντική, πολύ ερωτευμένη, αλλά και ανεξάρτητη, διεκδικητική, δυναμική. Φυσικά, λατρεύει την ποίηση και τη φιλοσοφία, είναι μια τυπική μεγαλοαστή Γαλλίδα του 19ου αιώνα, που συχνάζει σε λογοτεχνικά σαλόνια. Εξού και ερωτεύεται τα λόγια που ακούει...
Με έναν τρόπο, ακόμα και οι σημερινές γυναίκες δεν της μοιάζουν; Δεν ερωτευόμαστε κι εμείς το παραμύθι που θα μας πουν, τις ψευδαισθήσεις που κατασκευάζουμε;
Ε, ναι. Μας αρέσουν τα λόγια, και να τα λέμε και να τα ακούμε. Σίγουρα, ως γυναίκες, ερωτικά ανταποκρινόμαστε καλύτερα σε ό,τι ακούμε. Είμαστε περισσότερο ακουστικοί τύποι παρά οπτικοί.
Ανάμεσα στα άλλα που άκουσα για την παράσταση είναι πως τα σκηνικά και ιδίως τα κοστούμια θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε art books, ως αυθεντικά έργα τέχνης.
Είναι πραγματικά υπέροχα. Όταν η ενδυματολόγος Εύα Νάθενα, η οποία εκτός από ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα είναι και φίλη μου, συμφώνησε να κάνει τα κοστούμια της παράστασης, είχε τρελαθεί από τη χαρά της. Καθόμασταν, πίναμε καφέ και μου έδειχνε διαρκώς στο laptop τις ιδέες της. Από το καλοκαίρι ονειρευόταν αυτά τα κοστούμια…
Από τη Roxie Hart του Σικάγο ως τη Ρωξάνη του Σιρανό ήταν μεγάλη η απόσταση;
Ναι, πολύ. Μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, για άλλο είδος θεάτρου, για άλλη παράσταση – κι αυτό για μένα ήταν μια τεράστια χαρά. Το ότι, δηλαδή, δεν κάνω κάθε σεζόν τα ίδια πράγματα.
Το Σικάγο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις κάνει μέχρι τώρα;
Δεν ξέρω αν ήταν το πιο δύσκολο, ήταν όμως σίγουρα - λόγω του συνδυασμού, χορού, τραγουδιού και πρόζας– το πιο περίπλοκο. Δυσκολία μπορεί να υπάρχει και σε άλλα πράγματα, απλούστερα ίσως σε πρώτη «ανάγνωση». Για μένα η πιο μεγάλη δυσκολία που έχω συναντήσει ως τώρα στο θέατρο ήταν όταν έπαιξα την Ελένη, όχι τη Ρόξι. Στην Ελένη ήταν η πρώτη φορά που έκανα τραγωδία, σε περιοδεία, με κάτι τεράστιους μονόλογους, σε ένα έργο διφορούμενο, με μεγάλες ερμηνευτικές απαιτήσεις.
Ύστερα απ’αυτό το έργο, ήταν σαν να «ενηλικιώθηκες» θεατρικά. Σαν να πάτησες καλύτερα στα πόδια σου.
Έτσι συμβαίνει όμως γενικά με τους ηθοποιούς, κυρίως αυτούς που δουλεύουν στο θέατρο και δοκιμάζουν διαρκώς διαφορετικά πράγματα, με διαφορετικούς σκηνοθέτες. Εξελίσσονται, γίνονται καλύτεροι. Οφείλουν να γίνονται καλύτεροι. Εγώ, για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω αυτούς που παίζουν πάρα πολλά χρόνια σε ένα σίριαλ, όπως γινόταν παλιά με τις καθημερινές σειρές. Πώς αντέχουν να το κάνουν;
Πλήττεις εύκολα με τους ανθρώπους;
Όχι, δεν νομίζω. Απόδειξη πως έχω παλιές, σταθερές, δοκιμασμένες σχέσεις, δεν τριγυρίζω εδώ κι εκεί. Θέλω όμως τα πράγματα να τελειώνουν όσο ακόμα είναι «ζωντανά» κι όχι όταν «πεθάνουν» κι αρχίσουν να σαπίζουν.
Συνέχεια στη σελίδα 2
Σε έχουν φλερτάρει ποτέ όπως ο Σιρανό τη Ρωξάνη; Ρομαντικά, παλιομοδίτικα, με λουλούδια και ποιήματα;
Ναι! Αλλά δεν έπιασε!
Γιατί; Παραείσαι κυνική για μια τόσο ρομαντική μέθοδο αποπλάνησης;
Ας πούμε πως δεν έτυχε. Άλλωστε, νομίζω πως οι γυναίκες δείχνουμεέγκαιρα το ποιος θέλουμε να έρθει να μας φλερτάρει. Στην ουσία δηλαδή,εμείς τον επιλέγουμε. Τον βλέπεις από μακριά, στοχεύεις, «καρφώνεις» καιμετά περιμένεις τον «κυνηγό» να έρθει. Δεν πρέπει, όμως, να τονακυρώσεις. Δεν πρέπει να κάνεις εσύ όλα τα πρώτα βήματα στο τελετουργικότου ζευγαρώματος.
Γιατί έχω την αίσθηση πως, γενικά, τα πηγαίνεις καλύτερα με τους άντρες απ’ ό,τι με τις γυναίκες;
Και με τις γυναίκες τα πάω καλά κι έχω πολλές γυναίκες φίλες, από μικρή.Πιστεύω πολύ στη γυναικεία φιλία. Άλλωστε, τα πιο δικά μου πράγματα μεγυναίκες τα κουβεντιάζω.
Έχεις βαρεθεί τα media που προσπαθούν διαρκώς να σε παντρέψουν;
Δεν νομίζω πως συμβαίνει τίποτα τέτοιο, απλά από ένα σημείο και μετά οιδημοσιογράφοι δεν ξέρουν τι άλλο πια να με ρωτήσουν. Προσωπικά, πιστεύωπως ουδείς ενδιαφέρεται αν θα «ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας» - αυτόπάλι που όλες οι εκκλησίες στην Ελλάδα έχουν σκαλιά και καμία δεν είναιισόγεια; Απίστευτο;
Δεν σου περνάει ποτέ ο γάμος από το μυαλό; Ως σενάριο έστω;
Μμμμ… δεν ξέρω, δεν είναι στόχος μου πάντως. Αλλά πάλι, δεν έχω κανέναπρόβλημα με τον γάμο. Μπορεί και να παντρευτώ, δεν αποκλείεται. Όλαγίνονται.
Έτσι; Σαν αστείο;
Ούτως ή άλλως, η τελετή του γάμου με το τελετουργικό της, με όλα αυτά τακοστούμια, τα νυφικά κ.λπ έχει κάτι το χιουμοριστικό. Σαν πλάκα,δηλαδή, το βλέπω, δεν το έχω φανταστεί διαφορετικά. Άλλωστε, τι νόημαυπάρχει σε όλο αυτό; Μήπως δεν μπορώ να έχω σχέση με όποιον θέλω, χωρίςνα παντρευτώ;
Κι αν ερχόταν τώρα στη ζωή σου ένα παιδί; Θα το κρατούσες;
Αυτό, να σου πω την αλήθεια, δεν το ξέρω. Μπορεί ναι, αν ερχόταν… Απότην άλλη, για να έρθει ένα παιδί πρέπει με κάποιο τρόπο κι εσύ να τοπροσπαθήσεις ή να το προγραμματίσεις. Από μια ηλικία και μετά, τα παιδιάδεν έρχονται τόσο εύκολα.
Γατούλα, φιλαράκι, νοσοκόμα – ποιος είναι ο ρόλος σου ως σύντροφος;Τι είδους γυναίκα είσαι; Τι θες περισσότερο, να σώσεις ή να σωθείς;
Α όχι, δεν θέλω επ’ ουδενί να σώσω κανέναν. Νοσοκόμα δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε και να σωθώ θέλω. Μια ισορροπία ζητάω στη ζωή μου.
Ξέρεις τελικά ποιο είναι το πιο σοκαριστικό με εσένα; Το ότι είσαι τόσο εξωφρενικά κανονικός άνθρωπος…
Μπα, δεν είμαι και τόσο κανονική, μη νομίζεις. Οι κανονικοί άνθρωποι,αγάπη μου, δεν κάνουν αυτή τη δουλειά. Εγώ δεν αντέχω την κανονικότητα.
Δεν πρέπει όμως να υπήρξες και ποτέ κανένα τρομερό παλιόπαιδο…
Όχι, ποτέ. Εγώ ήθελα πάντα να με αγαπάνε.
Σε έχει πιάσει τώρα τελευταία καμιά κρίση ματαιοδοξίας; Απ’ αυτές πουκοιτάζεσαι στον καθρέφτη και ψάχνεις υστερικά για αόρατες ρυτίδες;
Ε, εντάξει μωρέ, αυτά τα κοιτάς από τα 20 σου ακόμα, σιγά το πράγμα.Όταν είσαι συνέχεια στα φώτα, αναγκαστικά κοιτάς πώς σε έβαψαν, πώς σεφώτισαν, πώς βγαίνεις, αν είσαι πρησμένος... Θέλω να πω ότι δεν μεέπιασε τώρα κρίση ματαιοδοξίας, με έχει πιάσει πιο πολύ από άλλους.Καμιά φορά βέβαια, δεν στο κρύβω, κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτηκαι με πιάνει κατάθλιψη. Λέω «ποπο, τι αίσχος που είμαι»…
Λες αλήθεια; Έχεις bad Smaragda days;
Φιλάω σταυρό. Το ξέρουν κι όλοι οι φίλοι μου, μπορείς να τους ρωτήσεις.
Γυμναστική πότε ξεκίνησες; Παλιότερα μου έλεγες πόσο βαριόσουν να τρέχεις στα γυμναστήρια.
Ακόμα βαριέμαι, γι’ αυτό και γυμνάζομαι στο σπίτι. Μικρή έκανα πολλάπράγματα, χορό, γυμναστική κλπ. Μετά πάλι, τα δύο χρόνια που έπαιζα στοΜια Μέλισσα τον Αύγουστο, γυμναζόμουν εντατικά, έπειτα σταμάτησα για μιαπερίοδο επειδή είχα πολλά γυρίσματα, ξανάρχισα, και πάει λέγοντας.Γενικά, αν με ρωτάς, εμένα το καλύτερό μου είναι να ’μαι ξάπλα ή νασέρνομαι από καναπέ σε κρεβάτι, αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά. Πρέπει ναντρεσάρεις λίγο τον εαυτό σου. Να του λες «σήκω», «δούλεψε»,«γυμνάσου», «σκέψου».
«Φάε υγιεινά» κι όλα αυτά;
Η αλήθεια είναι πως τελευταία άρχισα να προσέχω, με την έννοια ότι δεντρώω πια τόσο άσχημα όσο έτρωγα μικρή. Παλιά, έτρωγα οτιδήποτε μπορείςνα φανταστείς – ψωμιά, τσιπς, βουνά από τηγανιτές πατάτες μέσα σεσάλτσες, όλα, σε τρομερές ποσότητες και χωρίς καμία σκέψη. Και δενέπαιρνα ποτέ κιλά. Τώρα τρώω, αλλά προσέχω λίγο τις ποσότητες. Πεινάωόμως. Στις παρέες είμαι «αυτή που πεινάει».
Στη μόδα ποια είσαι; H fashionista ή η αδιάφορη;
Κοίτα, μ’αρέσει να ξεφυλλίζω περιοδικά και να χαζεύω ρούχα, ναπαρακολουθώ τις τάσεις, αλλά δεν έχω καμιά εμμονή. Θέλω όμως να ξέρω τιείναι στη μόδα κάθε στιγμή.
Συνέχεια στη σελίδα 3
Το Celebrity Game Night που θα παρουσιάζεις στο MEGA τι είναι; Μοιάζει καθόλου με τα παιχνίδια που ξέρουμε;
Όχι, καθόλου. Είναι ένα παιχνίδι αμερικάνικου format, στο οποίο πάνεπολύ γνωστοί ηθοποιοί και παίζουν μαζί με τους παίκτες, βοηθώντας τουςνα κερδίσουν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό. Τι παίζουν; Παντομίμα, ταμπού,«βρες το τραγούδι», διάφορα επιτραπέζια απ’ αυτά που παίζουν τα βράδιαοι παρέες στα σπίτια. Τα ’χω παίξει κι εγώ…
Θες να κερδίζεις; Είσαι ανταγωνιστική όταν παίζεις;
Με κάποιους ανθρώπους, ναι, είμαι. Ας πούμε, με τον Μιχάλη Μαρίνο πουείναι φουλ ανταγωνιστικός, γίνομαι κι εγώ ανταγωνιστική. Γενικά, όμως, οδικός μου ρόλος σ’ αυτό το παιχνίδι, στην τηλεόραση, θα είναι να τουςχαλαρώσω όλους και να τους βάλω σε ένα κλίμα ζεστό και παρεϊστικο.
Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάσεις μια εκπομπή. Έχεις άγχος;
Ένα μικρό φυσιολογικό άγχος ναι, το έχω, γιατί δεν το έχω ξανακάνει καιδεν ξέρω πώς θα είμαι. Είδες όμως; Δοκιμάζω κι άλλα πράγματα…
Και τι θα γίνει αν εσένα, την καλομαθημένη στους επαίνους, σε κόψουν κομματάκια οι τηλεκριτικοί;
Ε, εντάξει δεν πειράζει. Κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα δενείναι τι θα κάνουν αυτοί, αλλά τι θα κάνω εγώ, πώς θα νιώσω, αν θα αρέσωσε μένα και σε αυτούς που με ενδιαφέρει να αρέσω. Έτσι κι αλλιώς, δεντην κάνω για τους κριτικούς αυτή τη δουλειά. Για μένα την κάνω.
Δεν είναι, δηλαδή, η επιτυχία όρος απαραίτητος για την ευτυχία σου;
Όχι. Μ' αρέσει φυσικά ό,τι κάνω να πηγαίνει καλά, να αρέσει στον κόσμο,να το επιδοκιμάζουν. Αν δεν πάει, στενοχωριέμαι, αλλά δεν δυστυχώκιόλας. Ξέρω πως στη δουλειά αυτή και μες στα χρόνια – αν, δηλαδή,είμαι καλά και έχω όρεξη να δουλεύω και υπάρχουν δουλειές – θα κάνωδιάφορες «κοιλιές» και διάφορους κύκλους. Θα υπάρξουν και παραστάσειςπου δεν θα πάνε καλά ή έργα, όπου εγώ μπορεί να είμαι χάλια. Θα έρθουνκαι ατυχίες. Θα κοπεί και μια δουλειά που θα γυρίσω για την τηλεόραση.Πώς το ξέρω; Το ξέρω διότι συνέβη σε όλους, ακόμα και στους καλύτερουςκαι στους πιο επιτυχημένους. Γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση; Φυσικά καιθα στενοχωρηθώ αν συμβεί, όμως δεν θα έρθει και το τέλος του κόσμου. Δενείναι, ας πούμε, όπως το να έχεις ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας…
Ήσουν πάντα τόσο προσγειωμένη; Από παιδί;
Ναι, πάντα. Επειδή οι γονείς μου ήταν ηθοποιοί, απομυθοποίησα γρήγορα,όχι την ίδια τη δουλειά εξού και την έκανα τελικά, αλλά όλο αυτό το γύρωγύρω της ηθοποιϊας, που κατά βάση είναι μια σαχλαμάρα. Ας πούμε, επειδήγνώριζα διάσημους από μικρή, δεν μου φάνηκε ποτέ πως ήταν κάτιιδιαίτερο ή πως ήταν καλύτεροι από άλλους. Το ίδιο γίνεται και με τιςκριτικές: χαίρομαι μεν με τα καλά σχόλια, ξέρω όμως και ποια είναι ηουσία.
Θα παίξεις τελικά στην κινηματογραφική μεταφορά του Από έρωτα;
Ναι, προχωράμε κανονικά. Ο Θοδωρής (σ.σ. Αθερίδης) έχει γράψει έναεξαιρετικό σενάριο, «πατώντας» πάνω στο αρχικό κείμενο, το θεατρικό του,το οποίο όμως το ξανάγραψε για να προσαρμοστεί στις ανάγκες του σινεμά.Πιστεύω πως θα είναι μια πολύ ωραία δουλειά.
Πώς γίνεται και όλα τα ωραία πράγματα έρχονται κάποια στιγμή και σε βρίσκουν;
Η αλήθεια είναι πως δεν κυνηγάω πολύ τα πράγματα, τα αφήνω στην τύχη.Αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, σιγά σιγά, μού έρχονται αυτά που έχωθελήσει – απλώς όχι την ώρα που τα ζητάω. Μετά όμως, κοιτάζω πίσω καιλέω «α, για δες αυτό μου ήρθε τώρα, που δεν το ΄χα πια στο μυαλό μου» …
Τώρα που το λες θυμάμαι πως παλιά, σε μια συνέντευξή μας – δέκα χρόνιαπριν, πρέπει να ήταν, έπαιζες ακόμα στο Μια Μέλισσα τον Αύγουστο- μουείχες πει πως ήθελες «σαν τρελή» να κάνεις μιούζικαλ…
Είδες; Γενικά στη ζωή μου συμβαίνουν κάτι τέτοια... Ωχ, τώρα αυτό μπορείνα ακούγεται πολύ “παολοκοελικό”, όμως έτσι γίνεται με μένα. Αλήθεια!
Ωραία τότε, κάνε μια ευχή στο σύμπαν. Τι θα ήθελες περισσότερο να κάνεις από δω και πέρα;
Θέλω να κάνω κι άλλους ρόλους, πολλούς, πολλά και διαφορετικά πράγματα.Και κάποια στιγμή θέλω να σκηνοθετήσω. Δηλαδή, έχω στο μυαλό μου κάτισυγκεκριμένο και θα ’θελα να το δοκιμάσω. Και θα το κάνω, θα δεις. Ότανέρθει η ώρα…
INFO:
Σιρανό ντε Μπερζεράκ στο Θέατρο Παλλάς ώς τις 13/4. Σκηνοθεσία: ΓιάννηςΚακλέας. Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Σμαράγδα Καρύδη, ΝίκοςΑρβανίτης, Όμηρος Πουλάκης, Ευανθία Ρεμπούτσικα, κ.ά.
Μαλλια: Νικολας Βιλλιωτης.
Make-up: Μαρια Δημοπουλου.
Stlyling: Γιωτα Διονυσοπουλου.
Κοστουμια: Ευα Ναθενα, εκτελεση Βεστιαριο- Ελενη Μελισσαρη.
Κοσμηματα: Artwear Dimitriadis
Η φωτογράφηση έγινε στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς, στα σκηνικά τηςπαράστασης "Συρανό" του Μανώλη Παντελιδάκη και με τα κουστούμια της ΕύαςΝάθενα.
Σχετικά θέματα:
Βίκυ Παπαδοπούλου: Ένα κανονικό κορίτσι
MF Πρόσωπο: Φαίη Ξυλά
MF Πρόσωπο: Κόρα Καρβούνη
