Η κοσμοπολίτισσα εικαστικός και σύζυγος του Φερνάντο Μποτέρο επιστρέφει στην Ελλάδα για να εκθέσει το έργο της στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Άνδρου και μιλάει στο Madame Figaro.<br />
ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ
για μένα να κάνω αυτή την έκθεση στην Άνδρο. Επειδή αγαπώ το νησί, αλλά -κυρίως- επειδή γνώριζα και αγαπούσα το ζεύγος Γουλανδρή, την Ελίζα και τον Βασίλη, είχα ζήσει το όνειρό τους να δημιουργήσουν αυτό το μουσείο στο νησί και πάντα είχα την κρυφή επιθυμία να κάνω κάποτε εκεί μια έκθεση. Και τώρα γίνεται πραγματικότητα.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ είναι να πάει καλά η έκθεση βέβαια, αλλά κυρίως να ευχαριστηθούν οι ξένοι φίλοι μου που θα έρθουν. Επειδή με ρωτάνε διαρκώς πώς είναι το νησί, η θάλασσα, ο τόπος. Θέλω να δουν το πιο ωραίο νησί της Ελλάδας. Παρακαλάω να πάνε όλα καλά, λέω “Παναγιά μου μην βρέξει...”.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ, το αίμα μου, η ψυχή μου. Επειδή εδώ γεννήθηκα. Λείπω βέβαια χρόνια από τον τόπο μου και τα ελληνικά μου δεν είναι και τόσο καλά -και τώρα στα 73 μου είναι αργά να βελτιώσω την προφορά μου-, όμως είμαι Ελληνίδα περισσότερο και από τους Έλληνες. Μου μιλάνε για ντολμαδάκια και δακρύζω - “άχ πότε θα γυρίσω στην Ελλάδα σκέφτομαι”. Ίσως επειδή είμαι εκτός και βλέπω μόνο τα καλά. Ξέρω βέβαια πως από μακριά όλα φαίνονται απαλά, ωραία...
ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ το Παρίσι όπου σπούδασα ζωγραφική. Άρχισα με ζωγραφική, επειδή μου φαινόταν κάτι απλό. Μερικά χρώματα, ένας καμβάς, ένα θέμα. Και νομίζεις ότι κάτι κάνεις. Η γλυπτική είναι πιο σύνθετη, έχει άλλες απαιτήσεις, και τα υλικά της είναι δύσκολα, κοστίζουν περισσότερο. Όμως με τράβηξε. Ίσως επειδή ως Ελληνίδα έχω μεγαλώσει μέσα στα αρχαία μάρμαρα, στα αρχαία γλυπτά. Στην αρχή ήμουν ένας γλύπτης που ζωγράφιζε.
ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ μού δημιουργεί μεγάλη συγκίνηση, τόσο πολύ που ακόμη και όταν βρίσκομαι μπροστά στο ακατέργαστο κομμάτι, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να το αγγίξω γιατί από μόνο του είναι ένα έργο τέχνης.
ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ήταν γεμάτο κινήματα την εποχή που ξεκίνησα, αλλά εγώ αναζήτησα αυτό που έχω μέσα μου, αυτό που θα με διαφοροποιούσε. Είναι σημαντικό ο καλλιτέχνης να φτιάξει το προσωπικό του ύφος, να είναι αναγνωρίσιμος από το κοινό.
Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΖΕΙ μέσα σου. Κατά κάποιο τρόπο είναι εγωιστής, και μέσα από τον εαυτό του βγάζει το υλικό της τέχνης του. Αναμφίβολα, επηρεάζεται από το περιβάλλον, όμως ο πλούτος είναι μέσα του.
ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΜΠΟΤΕΡΟ, είχα ήδη δημιουργήσει το δικό μου μικρό έργο. Εκείνος όμως ήταν τόσο εργατικός, τόσο απόλυτα δοσμένος στη δουλειά του, που εγώ ένιωσα ξαφνικά τεμπέλα. Για κάθε στιγμή που δεν ήμουν στο στούντιο μου, ένιωθα ενοχές. Ο Μποτέρο με έμαθε να πηγαίνω στο στούντιο και να δουλεύω, να μην περιμένω την έμπνευση. Παραμένει ο πιο αυστηρός κριτής μου.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ να ζουν δυο καλλιτέχνες κάτω από την ίδια στέγη. Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις: Είναι θετικό πάντως ο πιο σημαντικός να είναι ο άντρας....
ΛΙΓΟΣ ΘΥΜΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, κάνει καλό στην καλλιτεχνική δημιουργία. Όχι για να τον περάσεις στο έργο σου, αλλά για να σε ωθήσει σ' αυτό. Να θυμώσεις για όλα αυτά που γίνονται, για την καταστροφή, για τον ανθρώπινο πόνο.
ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ της Άνδρου παρουσιάζω μια επιλογή από τη μέχρι τώρα δουλειά μου, έργα ζωγραφικής και μικρά γλυπτά. Υπάρχει και ένα μεγάλο από τη σειρά Monumental, το οποίο παρουσιάζεται εκεί που το ταβάνι το επιτρέπει - μέτρησα το ύψος ογδόντα φορές, για να είμαι σίγουρη, επειδή δεν θα μπορούσα βέβαια να κόψω το έργο!
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ είναι Καλογεροπούλου. Διάλεξα το Βάρη, επειδή είναι ο τόπος που γεννήθηκα και αγαπώ πολύ. Χώρια που το Καλογεροπούλου ως υπογραφή στα μικρά γλυπτά δεν χώραγε.
ΟΙ ΤΟΠΟΙ ΠΟΥ ΖΩ και αγαπώ είναι φυσικά η Ελλάδα, η Πιετρασάντα στην Ιταλία, που είναι γεμάτη εργαστήρια μαρμαρογλυπτικής, αγαπημένος τόπος για πολλούς καλλιτέχνες και φυσικά η Κολομβία, που μου θυμίζει έντονα την χώρα μου.
Η Σοφία Βάρη γεννήθηκε στη Βάρη Αττικής, το 1940. Τις εγκύκλιες σπουδές τις πραγματοποίησε στην Ελβετία, στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Με την τέχνη άρχισε να ασχολείται από το 1958 φοιτώντας στην Ecole des Beaux – Arts του Παρισιού. Μετά το γάμο της το 1960 και την γέννηση της κόρης της, Ιλεάνας, το 1962, εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου συχνάζει στα εργαστήρια των Edouard Mac Avoy και Jean Soubervie, ώσπου το 1970 οργανώνει το πρώτο δικό της εργαστήριο. Το 1978 μεταφέρει το εργαστήριό της στο Montparnasse, τη γνωστή συνοικία των καλλιτεχνών και αρχίζει να ασχολείται με τη γλυπτική. Τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με τον Fernando Botero με τον οποίο έκτοτε μοιράζεται τη ζωή της μεταξύ Παρισιού, Πιετρασάντα, Μόντε Κάρλο, Νέας Υόρκης και Κολομβίας. Από το 1978 έως και το 1990 πειραματίζεται με διάφορες τεχνικές και παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής.Το 1988, δημιουργεί για πρώτη φορά κοσμήματα – έργα μικρογλυπτικής ενώ από την αρχή της δεκαετίας ’90 ασχολείται συστηματικά με γλυπτική μεγάλων διαστάσεων. Γλυπτά της έργα μεγάλων διαστάσεων, τα monumental όπως τα αποκαλεί, κοσμούν πλατείες και άλλους χώρους σε σημαντικές πόλεις, σ' όλο τον κόσμο. Εκθέσεις της έχουν πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Αθήνα, στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στη Λισαβόνα, στην Κωνσταντινούπολη, στο Πεκίν, στην Κολομβία, στην Κουάλα Λουμπούρ και αλλού. Από το 1993 ταξιδεύει πολύ συχνά στο Μεξικό μελετώντας τη γλυπτική των Μάγια και των Ολμέκων.
Η έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, του Ιδρύματος Ελίζας και Βασίλη Γουλανδρή, θα διαρκέσει μέχρι τις 28/9.
Σχετικά θέματα:
Ο Αθηναίος Leon
Woody Allen: Ο νευρικός εραστής
Στέλιος Παρλιάρος: Ο Αλχημιστής
