Η 26χρονη τραγουδίστρια Celeste θεωρείται ό,τι πιο hot έχει να προσφέρει αυτή τη στιγμή η Μεγάλη Βρετανία στην παγκόσμια μουσική σκηνή.

Ο Mick Jagger την έχει χαρακτηρίσει ως "η φωνή του 2021". Στα Brit Awards 2020 δεν κέρδισε μόνο το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη, αλλά και τις εντυπώσεις. Το άλμπουμ της Not Your Muse αναμένεται να δώσει στην Epiphany Waite, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, μια θέση ανάμεσα στις πιο μεγάλες φωνές που έβγαλε ποτέ η Μεγάλη Βρετανία. Στη συνέντευξη που έδωσε η υποψήφια για βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι "Hear My Voice", στην Paola Genone μιλάει για τη μουσική της αλλά και τη σύγκριση με την αξέχαστη Amy Winehouse. 

Ήδη από το πρώτο single καλλιτέχνες όπως η Janelle Monáe, ο Elton John ή ο Spike Lee επαίνεσαν το ταλέντο σου. Αυτό αύξησε το άγχος όταν ήρθε η ώρα να ηχογραφήσεις το άλμπουμ;

Όταν προέκυψε η επιτυχία, ζαλίστηκα. Με σύγκριναν με την Amy Winehouse και ένιωσα ότι έπρεπε να μείνω πιστή στην εικόνα που έφτιαξαν οι άλλοι για μένα. Μου είπαν: "Μην κάνεις τζαζ ή μπλουζ, γιατί δεν είναι στη μόδα". Αλλά όλα αυτά είναι γελοία: η ποπ, η soul, το hip-hop είναι φτιαγμένα από το μπλουζ, την τζαζ, το boogie-woogie. Αυτές οι μουσικές είναι κλαδιά ενός μεγάλου δέντρου. Και ένας καλλιτέχνης ανακαλύπτει τον εαυτό του όσο ζει.

Σε τι φάση ήσουν όταν δημιουργήθηκε το Not Your Muse;

Αυτό το άλμπουμ γεννήθηκε μεταξύ Λονδίνου και Λος Άντζελες, μέσα σε μια δημιουργική ελευθερία. Δεν ήθελα να συνεργαστώ με κάποιον παραγωγό "της μόδας" από αυτούς που μου πρότεινε η εταιρεία μου, αλλά με ανθρώπους που γνωρίζουν βαθιά τη μουσική, όπως ο Josh Crocker, που με βοήθησε στην παραγωγή του Love is Back. Το τραγούδι Not Your Muse, που έδωσε τον τίτλο στο άλμπουμ, είναι το μανιφέστο μου:

Είμαι 26 ετών και δε σκοπεύω να είμαι η μούσα μιας μηχανής που δημιουργεί καλλιτέχνες και μετά τους πετάει.

Πώς καλλιεργήθηκε η μουσική κουλτούρα σου;

Ως παιδί, έμενα συχνά με τον παππού και τη γιαγιά, τους γονείς της μητέρας μου. Θυμάμαι τον παππού μου και την κόκκινη Jaguar του όπου ακούγαμε Aretha Franklin, τη γιαγιά μου να χορεύει Supremes. Η μητέρα μου με μεγάλωσε μόνη στο Μπράιτον και γνώρισα πολύ λίγο τον Τζαμαϊκανό πατέρα μου, έναν εκπληκτικό ηθοποιό. Μερικές φορές, στο τηλέφωνο, με έβαζε να λύσω μουσικούς γρίφους. Ήμουν 16 ετών όταν πέθανε. Στο διαμέρισμά του ανακάλυψα τόνους από δίσκους βινυλίου. Billie Holiday, Serge Gainsbourg, Edith Piaf… Έτσι, άρχισα κι εγώ να συλλέγω βινύλια.

Πότε ξεκίνησες να τραγουδάς;

Η μητέρα μου με έγραψε σε σχολή μπαλέτου και μουσικής. Ήμουν 9 χρονών όταν η κυρία Ross, η δασκάλα φωνητικής, κάλεσε τη μητέρα μου και της είπε: "Η Epiphany έχει μια ενδιαφέρουσα φωνή". Τραγουδούσα σε χορωδία και δε σταμάτησα ποτέ να σπουδάζω, ενώ παράλληλα ξεκίνησα να κάνω εμφανίσεις. Στο Μπράιτον ήταν εύκολο να παίξεις μουσική σε κάποιο καφέ. Ήμουν θαυμάστρια ενός καταπληκτικού τραγουδιστή, του Rory Graham, που έγινε γνωστός ως Rag’n’Bone Man. Ο ίδιος λέει ότι γνώρισε την επιτυχία κατά τύχη. Κάπως έτσι έγινε και μ’ εμένα: Ένα βράδυ ανέβασα ένα κομμάτι στο YouTube και τέσσερα χρόνια αργότερα βρέθηκα να συνεργάζομαι με τον Jamie Hartman, ο οποίος είναι ο δημιουργός της επιτυχίας Human του Rag’n’Bone Man.

Στο εξώφυλλο του άλμπουμ το πορτρέτο σου θυμίζει κάτι από τους πίνακες των Ρώσων κονστρουκτιβιστών. Σε εμπνέει η τέχνη;

Το πορτρέτο αυτό είναι ένα έργο της Μοσχοβίτισσας ζωγράφου Elizaveta Porodina. Με γοητεύει ο σουρεαλισμός, ο Dalí, ο Paul Éluard, η Gala. Με γοητεύει επίσης ο ερωτισμός του Άγγλου φωτογράφου John Willie μέσα από τα έργα που δημοσίευε στο περιοδικό Bizarre στα τέλη της δεκαετίας του ’40. Σε εντελώς διαφορετικό στυλ, μου αρέσουν τα έργα των Αφρικανών φωτογράφων Sanlé Sory και Malick Sidibé.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου μουσικοί;

Οι τραγουδίστριες Florence Welch και Janelle Monáe. Λατρεύω τη Marlene Dietrich, την εκφραστικότητα, τη θεατρικότητά της, τα σμόκιν της. Όταν βρίσκομαι στη σκηνή, για κάθε τραγούδι εμπνέομαι έναν χαρακτήρα. Για το Strange, ένα τραγούδι για την απώλεια, φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν τη Miss Havisham, την ηρωίδα του Charles Dickens που περνά τη ζωή της μόνη της φορώντας ένα νυφικό. Για το Love is Back με φαντάζομαι να φοράω τα τολμηρά χρώματα της Tamara de Lempicka. Λατρεύω γυναίκες του Χόλιγουντ, όπως η Greta Garbo, που ήταν τόσο άνετες, φυσούσαν τον καπνό του τσιγάρου και φλέρταραν ανοιχτά.