Ο αγαπημένος ηθοποιός και σεναριογράφος μοιράζεται μαζί μας μερικές μεγάλες αλήθειες για τη σχέση του με το σινεμά, τη σύγχρονη κωμωδία, αλλά και τον εαυτό του.
Στα χρόνια που δουλεύω ως δημοσιογράφος, πάντα έβγαζα φωτογραφίες με τους καλλιτέχνες που απολάμβανα να συζητώ μαζί τους στις συνεντεύξεις. Κάπως έτσι βρήκα, μία φωτογραφία από το μακρινό 2010 όταν είχα μιλήσει πρώτη φορά με τον Γιώργο Καπουτζίδη για ένα γνωστό περιοδικό της Θεσσαλονίκης. Η αισθητική ήταν α λα Ντένη Μαρκορά που πρόσθετε με photoshop τον εαυτό της δίπλα σε διασήμους, αλλά δε βαριέσαι, το αναμνηστικό στιγμιότυπο υπάρχει. Τότε, ο Γιώργος μόλις είχε ολοκληρώσει τον κύκλο του "Παρά Πέντε" και είχε όρεξη να κάνει κινηματογράφο, όπως μου είχε εκμυστηρευθεί. Σήμερα, 12 χρόνια μετά, έχει στο ενεργητικό του τόσες επιτυχίες σε τόσους τομείς που δικαίως, φέρει τον τίτλο του "πολυεργαλείου". Το ζήτημα για εκείνον, είναι να του αρέσει αυτό που κάνει.
Στη δεκαετία και κάτι που μεσολάβησε, η μόνη διαφορά που διακρίνω σε εκείνον, είναι μία ενισχυμένη αύρα γαλήνης. Με αφορμή την παρουσία του στο 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως παρουσιαστής στην τελετή έναρξης, όπως και brand ambassador του τμήματος "Αγορά" του ζήτησα να ξανακάνουμε μία κουβέντα. Εκείνος με χαρά, με υποδέχθηκε μέσω βιντεοκλήσης, στο σπίτι του στην Αίγινα, όπου σύμφωνα με τα λεγόμενά του, βρήκε μία ζωή που πραγματικά τον κάνει χαρούμενο.
Μου έδειξε τη θέα, μου σύστησε την Πατρίτσια που χουζούρευε δίπλα του μακάρια, καθώς και την υπόλοιπη γατοπαρέα που φροντίζει, έβαλα καφέ και ξεκινήσαμε την κουβέντα μας σαν φίλοι που είχαν να τα πουν λίγο καιρό. Μιλά και τα μάτια του χαμογελούν.
Τα χρόνια του φεστιβάλ και η υγιής σχέση με τον εαυτό μας
Από ό,τι κατάλαβα από την τελετή έναρξης του Φεστιβάλ, ένα τηλεφώνημα του Ορέστη Ανδρεαδάκη σε έπεισε να βρεθείς στη διοργάνωση;
Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι αν μίλησα πρώτα με τη Λήδα Γαλανού ή τον Ορέστη Ανδρεαδάκη. Μου είπαν πάντως να γίνω ambassador στην Αγορά, ο φίλος μου ο Φώτης ο Σεργουλόπουλος ήταν ambassador πέρυσι και μου μετέφερε επίσης ότι του άρεσε πολύ παρά τον περιορισμένο χρόνο που είχε ο ίδιος τότε και σε συνδυασμό με το ότι θα ήμουν έτσι κι αλλιώς στη Θεσσαλονίκη για τις πρόβες του "Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!" στο ΚΘΒΕ τον άλλο μήνα, δέχτηκα. Τον κινηματογράφο τον αγαπάω -άλλο που δεν ασχολήθηκα ποτέ- η αγάπη μου για το σινεμά ήταν άλλωστε που με έκανε να θέλω να μπω σε αυτήν τη δουλειά, συνεπώς, ήταν λίγο ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Την πενταετία '90-'95, όσο ήμουν φοιτητής Νομικής στη Θεσσαλονίκη, ήταν που γνώρισα το σινεμά καλύτερα. Τότε παρακολουθούσα συνέχεια ταινίες, εννοείται πως πήγαινα και στο φεστιβάλ.
Κάπως όλα αυτά μου ταίριαξαν, την αγαπώ πολύ τη Θεσσαλονίκη. Είναι η πόλη στην οποία ανεξαρτητοποιήθηκα, έφυγα από το πατρικό μου και συγκατοίκησα με τον μέχρι και σήμερα καλύτερό μου φίλο που είναι καθηγητής πλέον εκεί. Βέβαια, δε σου κρύβω πως είχε δουλειά όλο αυτό, και ζόρι και τρέξιμο, δεν ήταν ότι είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο με τις πρόβες στο ΚΘΒΕ και την επίσημη πρεμιέρα του "42497" στο Θέατρο Ήβη. Το ήθελα όμως και τους ευχαριστώ όλους.
