Ο τηλεοπτικός Χρήστος από τη Γη της ελιάς μιλάει στη Madame Figaro για τη μεγάλη του αγάπη.
Φειδωλός. Αυτό είναι το πρώτο επίθετο που μου έρχεται στο μυαλό για τον Βασίλη Μίχα όταν σκέφτομαι την κουβέντα μας. Πώς κάνεις έναν άνθρωπο που θεωρεί ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια να ανοιχτεί περισσότερο; Τον ρωτάς γι’ αυτά που αγαπά πιο πολύ από καθετί αλλά και για εκείνα για τα οποία δεν έχει μιλήσει ακόμα. Στη δική του περίπτωση, τελικά, δεν ήταν δύσκολο, γιατί διαθέτει πολύ ιδιαίτερο χιούμορ και ενσυναίσθηση – συνήθως αυτά πάνε μαζί. Στην καθημερινότητά του ο Βασίλης Μίχας αθλείται συστηματικά, διασκεδάζει βολτάροντας στα μπαρ του κέντρου με τους φίλους του και ακούει από τζαζ και ’50s μουσική μέχρι Νίκο Βέρτη. Πάνω απ’ όλα, όμως, απολαμβάνει το ταξίδι του στη χώρα της υποκριτικής, που, όπως υποστηρίζει, τον έχει βοηθήσει να αντιληφθεί καλύτερα έννοιες όπως η ευαισθησία και η αποδοχή και, άρα, να εκφράζεται πιο απενοχοποιημένα και ελεύθερα. Επιβεβαιώνω.
Πώς γίνεται ομαλά μια μετάβαση από το μόντελινγκ στην υποκριτική;
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΣ: Η αλήθεια είναι ότι δε γίνεται ομαλά. Από τη δική μου πλευρά ένιωθα ότι στο κομμάτι του μόντελινγκ δεν είχα να δώσω κάτι άλλο.
Πώς σε αντιμετώπισε ο χώρος της υποκριτικής στο ξεκίνημά σου;
Στην αρχή υπήρχε μια απόσταση από συναδέλφους, αλλά σε βάθος χρόνου αυτό γύρισε με μια σχετική ευκολία. Η απόφασή μου να ασχοληθώ με την υποκριτική ήταν πολύ συνειδητή κι αυτό το εκπέμπω, οπότε και οι άλλοι καταλαβαίνουν πως είμαι εδώ για να δουλέψω. Μεταξύ μας, μου φαίνεται και λίγο άκυρο να το συζητάω αυτό μετά από πέντε χρόνια που βρίσκομαι στον συγκεκριμένο χώρο. Φαίνεται από τα πράγματα που κάνω και από τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη δουλειά ότι δεν κάνω χαβαλέ.
Τι έχεις μάθει ως ηθοποιός τα δύο χρόνια που συνεργάζεσαι με σπουδαίους πρωταγωνιστές στη Γη της ελιάς;
Ότι η δουλειά δε σταματάει ποτέ.
Υπάρχει κάτι που δε σε έχουν ρωτήσει μέχρι στιγμής και θα ήθελες να το μοιραστείς;
Το πόσο κοντά είμαι στην παράδοση. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι παραδίδεται μια σκυτάλη από την οικογένειά μου σ’ εμένα και καλούμαι να κάνω κάποια βήματα παραπάνω. Πιστεύω ότι όσο περισσότερο κατανοείς τις ρίζες σου, τόσο πιο ψηλά μπορείς να φτάσεις, αλλιώς δεν πατάς πουθενά. Δε μου αρέσει να ακυρώνεται ό,τι έχει προηγηθεί. Νομίζω ότι με βοηθά να καταλάβω τον εαυτό μου και να προχωρήσω. Mε τον τρόπο μου είμαι κοντά στην παράδοση και προσπαθώ να μάθω. Για παράδειγμα, θα πάω στην εκκλησία, με ενδιαφέρει το μυστήριο της εξομολόγησης, της Θείας Λειτουργίας. Αντίστοιχα, μου αρέσει ο θεσμός της οικογένειας.
Διάβασε κι εδώ την αποκλειστική συνέντευξη της Κατερίνας Διδασκάλου στη Madame Figaro.
Μεγαλώνοντας γινόμαστε οι γονείς μας τελικά;
Βλέπω ομοιότητες με τους γονείς μου, κρατάω τα καλά και προσπαθώ να διορθώσω όσα μπορούν να με κρατήσουν πίσω. Η βιασύνη μου και το πείσμα ανήκουν στα αρνητικά, μερικές φορές δεν είναι κακό να κάνεις πίσω ένα βήμα για να δεις πιο ολοκληρωμένα τη γενική εικόνα. Παλιότερα, επίσης, έβραζε περισσότερο το αίμα μου, ήμουν πιο θερμοκέφαλος, αυτό έχει μαλακώσει πια.
Αισθάνεσαι κοντά στην εποχή σου ως χαρακτήρας;
Σίγουρα είμαι ρομαντικός, κάτι που στις μέρες μας δε συνηθίζεται ιδιαίτερα. Γενικά, θα έλεγα ότι είμαι ένα λαϊκό παιδί, σαν τον Χρήστο που υποδύομαι στη σειρά του Mega.
Πιστεύεις ότι γι’ αυτό ευθύνονται και τα social media ή, όπως και να ’χει, η εξέλιξή μας θα ήταν κυνική;
Σίγουρα τα social χτίζουν μια εικόνα για το πώς παρουσιαζόμαστε και το πώς είναι τα πράγματα. Μας αποστασιοποιούν από το πώς βιώνουμε και το πώς είναι στην πραγματικότητα οι καταστάσεις. Τείνουμε να τα ωραιοποιούμε όλα και να μην τα βλέπουμε γι’ αυτό που είναι, αλλά προσωπικά δεν έχω μάθει έτσι. Οι αλλαγές, αν και απαραίτητες για την προσωπική μας εξέλιξη, δε γίνονται πάντα με όμορφο τρόπο. Κάποια πράγματα είναι σκληρά, όπως και η ζωή, και έτσι πρέπει να τα βιώνουμε. Αυτή η ωραιοποίηση των πραγμάτων μάς αφαιρεί τη μισή μας δύναμη. Βλέπουμε μόνο μια δυνατή πλευρά και δε βρίσκουμε τη δύναμη στην αδυναμία μας, στην ευαισθησία, στο να είμαστε ευάλωτοι. Για να πας μπροστά, πρέπει να υπάρχει αυτή η επαφή με τον εαυτό σου. Αν θέλουμε να προβάλλουμε μόνο την τέλεια εικόνα, αποκτάμε μια απόσταση από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αλήθεια, τι είδους μηνύματα παίρνεις στα social;
Καλά, ωραία, μια χαρά, δεν ξέρω! (γέλια) Κοίτα, στα social μπορεί να σε βρει οποιοσδήποτε. Προτιμώ την προσωπική επαφή, να έρθει κάποιος να μου μιλήσει από κοντά είτε για τη δουλειά μου είτε για οτιδήποτε. Τότε αντιλαμβάνεσαι την ενέργεια, τις προθέσεις, τα πάντα είναι πιο ξεκάθαρα.
Τι μπορεί να σε ενοχλήσει σε σχέση με την αναγνωρισιμότητα;
Γενικά, ο κόσμος είναι πιο ζεστός και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω. Αυτό που με στενοχωρεί είναι το να διαβάσει κάποιος από την οικογένειά μου ή τον κύκλο μου κάτι για μένα που δεν ευσταθεί. Το παίρνουν προσωπικά επειδή με ξέρουν. Αν γραφτεί κάποιο κακεντρεχές σχόλιο, π.χ., στο YouTube, δε με ενδιαφέρει καθόλου, βαριέμαι. Είμαι στα γήπεδα από τα 7-8 μου χρόνια, έχω μάθει στο μπινελίκι και δε με αγγίζει.
Μιας και είσαι "στα γήπεδα από μικρός", θα έλεγες ότι κλίνεις περισσότερο προς το ομαδικό πνεύμα ή την προσωπική πρωτοβουλία;
Νομίζω πως όλα καταλήγουν στο δεύτερο. Το ποδόσφαιρο, όπως και το θέατρο, είναι σαφώς ομαδικά "παιχνίδια", αλλά κάποιες φορές πρέπει να βγεις μπροστά και, αν χρειάζεται, να αλλάξεις τη ροή του παιχνιδιού. Πιστεύω στην πρωτοβουλία, αρκεί να μη γίνεται με εγωκεντρισμό, αλλά με γνώμονα το καλό της ομάδας. Η ομάδα τότε θα ακολουθήσει, εφόσον είναι συντονισμένο το σύστημα. Αν δεν είναι, ό,τι κι αν κάνεις, θα παρεξηγηθεί.
Σε ακούω να μιλάς και μοιάζεις με "ήρεμη δύναμη". Το έχεις δουλέψει ή είναι κάτι που πηγάζει από εσένα φυσικά;
Θα έλεγα ότι είναι κάτι που πηγάζει φυσικά από μέσα μου, όμως, όπως και τα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα μου, έτσι και αυτό είναι κάτι το οποίο έχω δουλέψει. Γενικά, δε μιλάω πολύ. Όσο μεγαλώνω μου στοιχίζει το να αναλύω πράγματα και να τα λέω. Προτιμώ να τα κάνω και να τα εκπέμπω. Νομίζω ότι ένας άνθρωπος που είναι καλά, πατά στα πόδια του, δουλεύει και προσφέρει φαίνεται. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το δυνατό σου σημείο;
Η αντίληψή μου.
Δηλαδή; "Διαβάζεις" τους άλλους;
Τα πάντα. Ίσως οφείλεται και στο ότι μπήκα στον αθλητισμό από μικρός. Μαθαίνεις να "διαβάζεις" το παιχνίδι, το πού βρίσκεσαι και με ποιους. Όταν είναι να μάθω κάτι, οτιδήποτε, το καταλαβαίνω γρήγορα, το αφομοιώνω και το κάνω δικό μου.
Τι μπορεί να σε αγχώσει και να σε αποσυντονίσει;
Η εξέλιξή μου, γιατί σκέφτομαι τους τρόπους και τα όρια γύρω από αυτή. Μου δημιουργεί μια εσωτερική αντίσταση, γιατί συχνά βιάζομαι και θέλω να γίνει γρήγορα. Μπορεί να είμαι κουρασμένος και πιεσμένος και να μην αντιλαμβάνομαι ότι έχω προχωρήσει. Μόνο αυτό με απασχολεί, το πώς θα γίνω καλύτερος ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας.
Και τι σε ολοκληρώνει;
Απλά πράγματα: μια κουβέντα με έναν δικό μου άνθρωπο, μια καλή προπόνηση, το να είμαι με την οικογένειά μου, να δουλεύω... Νιώθω πλήρης έτσι.
Είσαι ευχαριστημένος μέχρι στιγμής;
Πιστεύω ότι έχω ακόμη πάρα πολλά πράγματα να δώσω. Είμαι μόνο στην αρχή. Είμαι αρκετά αυστηρός, θα κοιτάξω, για παράδειγμα, τις σκηνές μου και δύσκολα θα είμαι ικανοποιημένος.
Ποια σκέψη συνήθως δε σε αφήνει να κοιμηθείς τα βράδια – όταν και αν συμβαίνει αυτό;
Κοιμάμαι γιατί κουράζομαι ο άνθρωπος! (γέλια) Έχω πολλές ώρες γυρίσματα, αθλούμαι συνέχεια, δε σταματάω στιγμή. Οπότε, με το που πέφτω στο κρεβάτι μου, αυτό ήταν, απλά κοιμάμαι.
Σε ποια μεγάλη σου απορία θα ήθελες να έχεις βρει οπωσδήποτε απάντηση ως τα 40;
Βιώνω μια περίοδο κατά την οποία τα ερωτήματα προκύπτουν ξανά και ξανά, συμπεράσματα του παρελθόντος τα ξανασυναντώ και όλα αυτά αποκτούν μεγαλύτερο βάθος στην πορεία του χρόνου. Μεγαλώνοντας αναθεωρείς πολλά, έννοιες όπως η επιτυχία, η οικογένεια... Αν μου έκανε αυτή την ερώτηση φίλος μου, θα του απαντούσα χιουμοριστικά. Σ’ εσένα θα πω πως αυτό που με ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση είναι να είμαι παρών, με κάθε τρόπο. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Διάβασε κι εδώ την αποκλειστική συνέντευξη της Τόνιας Σωτηροπούλου στη Madame Figaro.
